Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Jakowlew, mężcz. 17 lat, ziemianin Mińskiej gub., zesłany z pozbawieniem praw na zamieszkanie, z 1864 r. przebywał w Omsku, rodziny nie posiadał, kawaler

ur. w 1841r. w maj. Szpów ziemi Kowieńskiej. Walczył pod dowództwem Dłuskiego i Sierakowskiego. Jako dowódca plutonu jazdy, odbył kampanię aż do rozbicia partii pod Birżami. Później walczył w partii Laskowskiego. Więziony przez 2 lata w Kownie. Zesłany na Sybir do tomskiej guberni Po 8 latach został przewieziony do Wiatki, a w dwa lata później otrzymał prawo powrotu do kraju, pod nadzór policyjny. Majątek został skonfiskowany przez Moskali.

mężcz. szlachcic , zesłany z pozbawieniem praw na zamieszkanie, z 1864 r. przebywał w Jałutorowsku

mężcz. 23 lata w 1868 r., ziemianin augustowskiej guberni, zesłany bez pozbawienia praw administracyjnych, z 1864 r. przebywał w Tomsku, sapożnik, rodziny nie posiadał, kawaler

Moszków – zastępca oddziału kawalerii, sokalskie maj 1863, następnie organizator w okręgu Rawa Ruska, Bełz, Sokal na jesieni 1863

mężcz. ziemianin grodzieńskiej guberni, sosan z pozbawieniem praw na zamieszkanie, z 1864 r. przebywał w miejscowości Tiumień

lat 29, na liście korespondenta z Kijowa, wśród wcielonych do wojska z utratą praw stanu

mężcz. ziemianin wileńskiej guberni, zesłany z pozbawieniem praw na zamieszkanie, z 1864 r. przebywał w Tarie

mężcz. ziemianin grodzieńskiej guberni, zesłany z pozbawieniem praw na służbę wojskową, służył w IV liniowym bat. potem 1868 r. wyjechał w Siemipałatinsk

ПОЛОНЕВИЧЪ Эдуардъ,szlachcic powiatu wołkowskiego (Волковыскаго уезда),uczeń gimnazjum nowogródzkiego (ученикъ Новогрудской гимназiи),gubernia grodzieńska,uczestnik Powstania Styczniowego, zesłaniec, na mocy p. 3 orzeczenia /powelenja/ cesarskiego z 13 i 17 maja 1871 r. zwolniony z dozoru policyjnego z prawem zamieszkania gdziekolwiek w państwie rosyjskim, z wyjątkiem stolicy i guberni stołecznych, Królestwa Polskiego i Zabranego Kraju, lecz z zabronieniem mu objęcia służby państwowej i społecznej.

ПОЛУЯНОВСКIЙ Игнатiй,szlachcic (шляхтич Гродненского уезда) ,gubernia grodzieńska,uczestnik Powstania Styczniowego, zesłaniec, na mocy p. 3 orzeczenia /powelenja/ cesarskiego z 13 i 17 maja 1871 r. zwolniony z dozoru policyjnego z prawem zamieszkania gdziekolwiek w państwie rosyjskim, z wyjątkiem stolicy i guberni stołecznych, Królestwa Polskiego i Zabranego Kraju, lecz z zabronieniem mu objęcia służby państwowej i społecznej.

Był proboszczem w Dobrzejewicach, miał 45 lat. Kiedy wybuchło powstanie czynnie zaangażował się w pracę narodową. Aresztowany 19 kwietnia 1863 r. z nakazu wojennego naczelnika oddziału płockiego oskarżony został o namawianie do zbrojnego powstania, udziału w powstaniu i usiłowanie obalenia prywatnego monarchy. Przez jakiś czas przebywał w więzieniu w Płocku. Na mocy wyroku z 12 czerwca 1863 r. ks. Pomiechowski został pozbawiony godności duchownej, wszelkich praw stanu i skazany na pięć lat robót katorżniczych, które spędził w różnych fabrykach Syberii. Początkowo przebywał w Aktani, potem został przeniesiony do Tunki za Bajkałem. W 1875 r. car zwolnił go z katorgi i przeniósł do Spaska w guberni tambowskiej. W 1881 r. zwolniono go z zesłania i po 18 latach powrócił do diecezji płockiej.

Był wikariuszem w Płoniawach, miał 28 lat. Czynnie włączył się do akcji popierając moralnie i materialnie działania powstańców. Działalność swoją – podobnie jak wielu innych duchownych i świeckich Polaków – okupił cierpieniem i poniewierką. Ks. Pomirski po wybuchu postania w styczniu 1863 r. współpracował z generałem Zygmuntem Padlewskim, uczestniczył w organizowaniu oddziałów powstańczych, towarzyszył oddziałom w bitwach jako kapelan. Aresztowany został 21 maja 1863 r. w Pułtusku, potem przebywał w kazamatach modlińskich. Głównym zarzutem jaki mu przedstawiono to wygłoszenie kazania rewolucyjnej treści podczas pogrzebu 21 zamordowanych powstańców we wsi Podlas w parafii Płoniawy, w lutym 1863 r. wyrokiem sądu ks. Pomirskiego początkowo skazany został na karę śmierci, potem wyrok zamieniono na 12 lat, wreszcie 8 lat ciężkich robót na Syberii i pozbawienie wszelkich praw stanu. W listopadzie 1863 r. przeniesiony został z innymi skazańcami do Tobolska. Z Tobolska odbywał podróż etapami do Irkucka. Miejscem katorgi była Siwakowa koło miasta Czyty. Zakuty w kajdany dźwigał je bez przerwy kilka lat. Dwa lata pracował przy budowie barek na Amurze, a dwa i pół roku odbywał karę w kopalni srebra w Aktani. Dekret carski z 1870 r. zmienił los skazańca wysyłając go do Tunki na tzw. posielenie. Była tam spora grupa księży skazanych za podobne czyny. W 1875 r. rząd pozwolił ks. Pomirskiemu na zamieszkanie w europejskiej części cesarstwa i od 1876 r. mieszkał w Sławianoserbsku w guberni ekoterynosławskiej. W kwietniu 1890 r. władze rządowe zgodziły się, aby ks. Pomirski zamieszkał w Kijowie, bez prawa przebywania na terenie dawnego Królestwa Polskiego. W Kijowie przeżył prawie 30 lat. Dopiero w 1920 r. powrócił w rodzinne strony na Mazowsze. W 1923 r. obchodził 65-lecie swojego kapłaństwa. Prezydent Polski, Stanisław Wojciechowski odznaczył go orderem Polonia Restituta. Zmarł w 1929 r. Pochowany został na cmentarzu w Dąbrowie koło Mławy.

Z Sambora, 21 lat, słuchacz praw. W I poł. 1864 sądzony przez Sąd Wojenny we Lwowie, zapewne w związku z działaniami powstańczymi. Powód: za przestępstwo przeciw zarządzeniom publicznym. Uwolniony z braku dowodów.

mężcz. 51 lat na 1868 r., ziemianin kowieńskiej guberni, zesłany z pozbawieniem praw, z 1864 r. przebywał w Kaińsku, w 1867 r. wyjechał do wiatskiej guberni, rodziny nie posiadał

mężcz. wracz grodzieńskiej guberni, zesłany bez pozbawienia praw na zamieszkanie, przebywał w miejscowości Tiumień, Miedicińska praktika

ПОПЛАВСКIЙ Яковъ,mieszczanin (мещанин),miasto Białystok (г.Белосток),gubernia grodzieńska,uczestnik Powstania Styczniowego, zesłaniec, na mocy p. 3 orzeczenia /powelenja/ cesarskiego z 13 i 17 maja 1871 r. zwolniony z dozoru policyjnego z prawem zamieszkania gdziekolwiek w państwie rosyjskim, z wyjątkiem stolicy i guberni stołecznych, Królestwa Polskiego i Zabranego Kraju, lecz z zabronieniem mu objęcia służby państwowej i społecznej.

mężcz. 35 lat na 1868 r., mieszczanin warszawskiej guberni, zesłany bez pozbawienia praw administracyjnych, z 1864 r. przebywał w Tomsku, proste prace, rodziny nie posiadał, kawaler

Stanisławow, mężcz. 65 lata w 1879 r., mieszkaniec grodzieńskiej guberni, zesłany bez pozbawienia praw administracyjnych, przebywał w tobolskim okręgu, przy nim żona

mężcz. 27 lat na 1867 r., ziemianin grodzieńskiej guberni, zesłany bez pozbawienia praw na zamieszkanie, przebywał w tobolskim, kopista (pismowodstwo)

Ur. 1844r. Urzędnik kolei, zamieszkały we Lwowie, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż w czasie powstania służył u Czechowskiego. Walczył pod Potokiem, Krzeszowską Hutą i Rudką. Był ranny w prawą rękę. Deklarację podpisał 25.07.1888r.

wiek: 21 lat, z Ukrainy oddany do wojska z pozbawianiem praw szlachectwa

Ur. 1832 r. ojca Kaźmierza i matki Julii z Niedzielskich w Powidzu, miasteczku w Gnieźnieńskiem, którego mieszkańcy już w XIII wieku w wojnie z Krzyżakami zasłynęli, jak to przekonać się można z przywileju Bolesława V Wstydliwego nadanego w r. 1243 Powidzanom. Jako 15-letni młodzieniaszek, będąc uczniem gimnazyum w Trzemesznie, stanął w r. 1848 w szeregach bratnich i w po tyczce pod Trzemesznem otrzymał ranę w lewe podbarcze. Wyleczywszy się, wrócił do szkół, które aż do wyższej sekundy odwiedzał, które jednakże, stawając w obronie honoru towarzyszów, opuścić mu siał. Oddał się potem zawodowi gospodarczemu, z skończonym przecież rokiem 20-tym ściągniętym został, skoro spostrzeżono jego ranę, do trzyletniej służby wojskowej za karę, posiadał bowiem prawo do służby jednorocznej. Obowiązkowość jego zjednała mu przełożonych i wyszedł z gwardyi ułanów w Berlinie w stopniu podoficera. W r. 1863 na pierwszą wieść o powstaniu udał się w okolicę Lędu, gdzie dość znaczna liczba zebrała się ochotników; ci jednakże, nie mając broni, na wieść o zbliżaniu się Moskwy zmuszeni byli się rozpierzchnąć. Wrócił zatem do domu, a .wkrótce potem wyjechał do Krakowa, w zamiarze wstąpienia do oddziału Langiewicza. Wszakże i tu już napotkał tylko rozbitki. Po raz wtóry zawitał do rodzicielskiego domu, by niebawem go opuścić na—zawsze. Z pod Miłosławia przeprowadził znaczny oddział ochotników przez granicę i oddał się pod rozkazy Younga de Blankenheim, który go mianował porucznikiem. Prowadził pierwszy pluton_kompanii strzelców. Zawsze wesół, dodawał zachęty towarzy1863 r. Tu ranny i przewieziony do Księstwa, przeleżał 6 tygodni w Grzybowie u pp. Trąmpczyńskich. Jakkolwiek nie całkiem wyleczony, pospieszył do tworzącego się oddziału Younga i bił się pod Nowąwsią i Brdowem, gdzie obok niego padł dzielny kapitan Maryański. Gdy rany wciąż sie odnawiały, uznany za niezdatnego do boju.

"Prądzyński z Lubelskiego zbity p. kozaków umarł w Tobolsku w lutym 1864", 56 lat (w 1863 r.), szlachcic z gub. lubelskiej, oskarżony o udział w powstaniu. Sądzony w Cytadeli Warszawskiej przez Audytoriat Polowy. Skazany na osiedlenie, z utratą praw stanu. Wyrok 20 - 25 VI 1863 r. Wysłany 8 IX 1863 r. AGAD, ZGP, 3/210 (3/85) /-/ zmarł 24 I 1864 w szpitalu więziennym w Tobolsku. GARF (Moskwa), zesp. 109, I eksp., 1864, vol. 266, k. 4.

ПРАГА Iосифъ,(из оберъ офицерских детей),sekretarz prowincji, mieszkał w Mińsku (Губернский секретарь, проживал в г.Минск.),gubernia mińska,uczestnik Powstania Styczniowego, zesłaniec, na mocy p. 3 orzeczenia /powelenja/ cesarskiego z 13 i 17 maja 1871 r. zwolniony z dozoru policyjnego z prawem zamieszkania gdziekolwiek w państwie rosyjskim, z wyjątkiem stolicy i guberni stołecznych, Królestwa Polskiego i Zabranego Kraju, lecz z zabronieniem mu objęcia służby państwowej i społecznej.

mężcz. szlachcic , zesłany z pozbawieniem praw na zamieszkanie, na 1865 r. przebywał w tobolskiej guberni r. Turińskie, potem w Tobolsku, kopista (pismowodstwo)

gospodarz wiejski. Zamieszkały – , poczta Tarnawa Niżna („przez Turkę obok Chyrowa”). Urodzony 29 czerwca 1839 r. w miejscowości Mirów, powiat i gubernia radomska. Szlachcic, wyznania rzymskokatolickiego, kawaler. Przed powstaniem dzierżawił dobra rzędowe. W powstaniu dowodził oddziałem uderzającym na Szydłowiec, potem walczył jako szeregowiec w kosynierach X. Wojciecha, następnie również jako szeregowiec w kawalerii rotm. Figettego. W stopniu porucznika a następnie rotmistrza w oddziałach Langiewicza, Czachowskiego i Bosaka. Brał udział w bitwach i potyczkach pod Szydłowcem, Suchedniowem, Wąchockiem, Św. Krzyżem, Staszowem, Uniejowem, Małogoszczem, Piaskową Skałą i Skałą – z Langiewiczem, z Czachowskim – pod Rybnicą (Połańcem) i Krępą. Pod dowództwem Bosaka – w Opatowie, Ocieszkach i Bodzechowie. Jako porucznik dowodził kawalerią Langiewicza w bitwach pod Św. Krzyżem (pięcioma plutonami) o pod Staszowem (ośmioma plutonami), w Opatowie pod Bosakiem w stopniu rotmistrza także podczas bitwy dowodził czterema szwadronami. Walcząc pod dowództwem Bosaka był ranny w bitwie pod Bodzechowem („w chwili wzięcia w niewolę Chmielińskiego”). Powołał się na świadectwa Gustawa Reuta i Stanisława Kwientkowskiego (?). Zobowiązał się do wpłacenia wpisowego w wysokości 2 złotych i składki rocznej w wysokości 3 złotych. Oświadczenie podpisał w Dźwiniaczu Górnym 29 kwietnia 1888 r. Przyjęty na członka czynnego 8 maja 1888r.

Friejmow, mężcz. 46 lat na 1868 r., iewriej kowieńskiej guberni, zesłany z pozbawieniem praw w aresztanckie roty, potem na osadzenie, przebywał w tobolskim, torgowla, przy nim dzieci i żona

Ignaćiew, mężcz. 65 lat na 1865 r., ksiądz kowieńskiej guberni, zesłany bez pozbawienia praw na zamieszkanie, z 1865 r. przebywał w Omsku, rodziny nie posiadał, w 1873 r. zmarł