Powstanie Styczniowe - uczestnicy

umarł 1863.06.22, lat 25, Żołnierz Wojsk Polskich z Galicji, z Dębowca z Cyrkułu Jasielskiego, , zmarł z ran odniesionych w potyczce w szpitalu polowym w Kurozwękach. Tam pochowany.

założyła w Wilnie Towarzystwo Wincentynek Wincenty a Paulo w 1861 r. Miało ono na celu opanowanie umysłów nie tylko pań polskich, ale i Rosjanek i pod pozorem dobroczynności zbierać pieniądze dla współdziałania w powstaniu. Ważną rolę w nim odegrały panie Łopacińska i hr. Platerowa.

informacja taka sama jak rekord nr 24044

ze wsi Grażyszki, powiatu Kalwaryjskiego, służył w oddziale , przyjmował udział w bitwach pod Balwierzyszkami, Olitą i Staciszkami, w tej ostatniej poległ mając lat 20.

Tkacz-Powstaniec z oddziału dr Dworzaczka poległ w bitwie pod Dobrą 24 lutego 1863

Syn Wincentego, urzędnik ze szlachty, gub. Augustowskiej i tegoż powiatu, pełniący obowiązek inspektora policji suwalskiej. Skazany na mocy konfirmacji Wojennego Naczelnika Augustowskiego Oddziału. Rozstrzelany w m. Szczuczynie 2 maja 1864 roku, za przebywanie w oddziałach powstańczych, uczestnictwo w potyczkach przeciw wojsku i za dowództwo nad oddziałem, z którym odłączył się od bandy, i był wzięty z orężem w ręku w potyczce z wojskiem.

(Praga), uczestnictwo w potyczkach: augustowskie: Wincenta 18.09.1863, Gątorze 14.04.1864, Kuzie 16.04.1864, Jedwabno 17.04.1864, Grabowo 10.05.1864 dostał się do niewoli, patrz w przypisach do Gątorz

(pod przybranym nazwiskiem Praga), inspektor Policyi miasta Suwałk, czynny i niezmordowany w pracy od samego początku zawiązania się organizacyi narodowej. Gdy już powstanie wybuchło, zebrawszy 50 mieszczan z Suwałk, przybył z nimi do formującego się oddziału Wincentego Kamieńskiego, po kilku utarczkach w jakich brał udział, przeszedł pod dowództwo , po bitwie pod Stawiszkami, w której ten dowódzca zginął, przyłączył się do oddz. Brandta. W potyczce pod Wizną ranny, po wyleczeniu się wrócił do oddziału, w szturmie na komorę Wincenta 19 września z nieustraszoną odwagą i męztwem dowodził kompanią kosynierów pod głównym kierunkiem Wolskiego (Miecza). W listopadzie zmuszony był schronić się do Prus Wschodnich wraz z 3 wiernemi swemi byłemi policyantami. Po paru miesiącach gdy już powstanie upadało, wchodzi do Królestwa w kwietniu 1864 r. na czele 40 dobrze uzbrojonych strzelców pieszych, po potyczce pod Gontarzami i Kuziami w Augustowskim, w których doznał silnej porażki, i oddziałek jego zmniejszył się do kilkunastu tylko ludzi, z którymi wchodzi w okręg Biebrzański i pod wsią Grabowo otoczony przeważnemi siłami, po upartym oporze powtórnie ranny wzięty w niewolę i rozstrzelany dnia 14 maja 1864 r. w Sczuczynie, miał lat 34-38, zostawił dwie siostry. Oprócz powyżej przytoczonych potyczek brał także udział pod Balinką, Kadyszem, Gruszkami, Kozim-rynkiem, Burzynem, Radziłowem. Korespondent z Augustowskiego z dnia 31 maja 1864 r. do Dzien. Poznań. Nr 128 podaje do wiadomości, że śp. Polikarp miał publicznie złożyć winę na właściciela wsi Grabowo, iż ten zamiast w dwie godziny zawiadomić władze rosyjskie po oddaleniu się Bugielskiego jak tenże zalecił, dał znać natychmiast dowódzcy moskiewskiemu o pojawieniu się powstańców, i tenże bezzwłocznie wysłał oddział kawaleryi, która napadła zabierając w niewolę Bugielskiego, po bliższe szczegóły odsyłamy czytelnika do wyżej wzmiankowego numeru dziennika.

Urzędnik w Suwałkach. Z chwil wybuchu powstania zebrał 50 mieszczan z Suwałk i przybył z nimi do formującego się oddziału Wincentego Kamieńskiego; po kilku utarczkach, przeszedł pod dowództwo Suzina; po bitwie pod Staciszkami, w której ten dowódca zginął, przyłączył się do partii Wawera w której brał udział w potyczkach pod Balinką, Kadyszem, Gruszkami, Kozim Rynkiem, Radziłowem i Sieburczynem, gdzie został ranny. Po wyleczeniu wstąpił do oddziału Brandta.; w szturmie na komorę Wincenta 19.09.1863 roku dowodził kompanią kosynierów pod głównym kierunkiem Wolskiego (Miecza). W listopadzie 1863 zmuszony był schronić się do Prus Wschodnich wraz z 3 wiernymi sobie byłymi policjantami. Po paru miesiącach, gdy już powstanie upadało, wszedł w kwietniu 1864 roku do Królestwa na czele 40 dobrze uzbrojonych strzelców pieszych. Po potyczce pod Gontarzami i Kuziami w Augustowskim, w których doznał porażki, a jego oddział zmniejszył się do kilkunastu ludzi, z którymi przeszedł do okręgu biebrzańskiego. Otoczony pod wsią Grabowo przez przewyższające siły, po zaciętym oporze, ranny został wzięty do niewoli. Wyrokiem sądu polowego 14.05.1864 powieszony został w Szczuczynie. W potyczce zginęło według wiarygodnych źródeł rosyjskich zginęło 5 powstańców, 1 został ciężko ranny i dostał się do niewoli.

powstaniec, urodzony w 1842 r.w Janowie Ordynackim woj.lubelskie. Syn Franciszka i Rozalii Wojtan małżeństwa ekonomów. Zmarł 02.09.1863 r. w szpitalu w Łęcznej w woj. lubelskim. Prawdopodobnie ranny w potyczce z moskalami pod Kaniwolą

były wojskowy moskiewski, za udział w powstaniu rozstrzelany w Łowiczu 30. marca 1864.

informacja taka sama jak rekord nr 33724

informacja taka sama jak rekord nr 19747

żołnierz z grenad. pułku rosyjskiego, za udział w powstaniu rozstrzelany w Łowiczu 30 marca 1863 r. (Dz. Pow. Nr 78).

Współwłaściciel majątku rodzinnego Zimodry koło Kurzeńca, w pobliżu rzeki Kupki, dopływu Wilii. Po upadku Powstania , ukrywał się w lasach. Jego część majątku została zabrana. Zmarł w 1893 r.

uczestnictwo w potyczkach: Ukraina: Borodzianka 9.05.1863 poległ

z powiatu starosądeckiego, ochotnik, "niewiadomo gdzie jest"

Ze Starego Sącza, 23 lat, wyrobnik. W sierpniu 1864 sądzony przez sąd wojenny w Nowym Sączu, za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej (zapewne w związku z powstaniem). Skazany na 6 tygodni aresztu z 1-razowym postem w każdym tygodniu.

powstaniec pleszewski należący do korpusu Taczanowskiego

Zm. przed 1919, żona: Otylia, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: powstaniec, liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: XVI-3

ppor. (1838) Warszawa

Powstaniec figurujący w Archiwum ks. Ruczki

ur. w 1838 r. w Szynwałdzie k. Tarnowa. Syn Wincentego, matka z d. Chmielowska. Pracował jako oficjalista w gorzelni u Sanguszków w Gumniskach k. Tarnowa. W powstaniu 1863 r. był żołnierzem w korpusie Kurowskiego w Ojcowie, potem w batalionie rzeszowskim Popiela. Ciężko ranny 20 VI 1863 roku pod Komarowem, leczony w szpitalu w Stopnicy. Radomski Oddział Wojenny skazał go na 3 lata rot aresztanckich; skierowany do Archangielska. W 1865 car odrzucił prośbę o ułaskawienie, a24 II1868 został ułaskawiony staraniem ks. Ruczki.

Z Tarnowa. Powstaniec, ranny leczony w szpitalu w Stobnicy, 27.8 odstawiony do Kielc po wyleczeniu.

Ur. 18.04.1838r., Szynwałd. Urzędnik prywatny, zamieszkały w Jurowcach, żonaty, bezdzietny, wyznania rzymsko-katolickiego. Przed powstaniem był urzędnikiem prywatnym, natomiast w czasie powstania walczył pod Komorowem w oddziale Jordana. Został ranny podczas walk. Oświadczenie przystąpienia do Towarzystwa wzajemnej pomocy uczestników powstania polskiego z roku 1863/4 podpisał 26.06.1901r.

Ur. 1838 Szynwald, zm. przed 1919, żona: Maria, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: VIII-14

z Butrymów, ur. r. 1838 w Szynwałdzie, kierownik gorzelni, walczył pod Komorowem w oddz. Jordana. Z pobojowiska jako ranny odwieziony do Stobnicy, osądzony na 3 lata rot areszt, w Archangielskiej gub., następnie wysłany do Tobolskiej gub. po półrocznem pobycie tamże na reklamacyę ks. Buczki powrócił do Galicy i.

Karol Bzinkowski. Ur. 4.11.1844 Wąchock[1], zm. 16.10.1929[2] Wąchock. Syn Walentego i Katarzyny Łabuzińskiej (Łabudzińskiej). „Mój ojciec Piotr pochodził z rodziny wielodzietnej – ziemiańskiej. Karol i Marianna Bzinkowscy mieli 3 córki i 2 synów. Babci Marianny nie znałem, ale dziadka Karola pamiętam, gdyż z tatą bardzo często chodziliśmy do Niego. Był to wspaniały mężczyzna, wysoki, silny i bardzo religijny. Walczył w oddziałach powstańczych jako adiutant naczelnego wodza Mariana Langiewicza. Dziadek opowiadał mi o swoich zadaniach, jak musiał przewozić rozkazy do innych oddziałów wojskowych, o potyczkach z oddziałami kozackimi, gdy musiał podchodzić pod obozy wojsk rosyjskich, by zdobyć wiadomości o siłach nieprzyjaciela. Dziadek opowiadał ciekawie, a zwłaszcza opisywał szczegóły potyczek. Podarował tacie na pamiątkę swoją szablę, pas żołnierski i nóż wojskowy. Niestety te pamiątki spaliły się, gdy wojska niemieckie napadły na Polskę 1.09.1939 roku.” [3] Żona: Marianna Woskowicz, córka Wincentego i Eleonory Piwarskiej[4] Dzieci: Jan (1868), Zofia (1871), Katarzyna (1872), Florentyna (1874), Elżbieta (1876), Agata (1879), Piotr (1881), Feliksa (1884), Łucja (1886), Kazimierz (1891)[5] [6]

W lipcu 1863 przebywał w więzieniu w Krakowie jako więzień polityczny

Wawrzyniec Cedro ur. dn. 10.VIII.1841 r. syn Bartłomieja, lat 44, mieszczanina z Daleszyc i Katarzyny z Kułagów lat 39. Raport burmistrza z marca 1863 podaje, że wydalił się do powstania. Został tam określony jako podżegacz do zbiegania. Był żołnierzem pułku stopnickiego, brał udział w nocnym ataku na garnizon rosyjski w Opatowie dn. 21.2.1864 r. Po opatowskiej bitwie, podczas walk odwrotowych był ujęty do rosyjskiej niewoli pod wsią Piotrów, a następnie skazany na zesłanie (w rosyjskich dokumentach jest błędny zapis: występuje on pod nazwiskiem Wawrzeniec, i posiada imię Cendro). Wg ustnych przekazów rodzinnych: Wawrzyniec był w oddziale Rębajły. Wraz z Michałem Sajeckim wykonali dla potrzeb powstańców obudowaną studzienkę na obozowisku "Kwarta" na Cisowskiej Górze. Dobrze znając okoliczne lasy Wawrzyniec przewoził rannych na leczenie do Lazaretu w Daleszycach. Został zgarnięty przez Moskali w lasach cisowskich wraz z Michałem Sajeckim i Józefem Zabłockim. Za udział w powstaniu został zesłany na Sybir. W tych opowieściach podaje się, że przez 17 lat był na zesłaniu, w tym przez 14 lat był przykuty do katorżniczych taczek. Nie do końca znajduje to potwierdzenie w dokumentach. Dużo wcześniej powrócił on do Daleszyc - w dniu 11/ 23 września 1872 r. w kościele parafialnym w Daleszycach spisano akt ślubu nr 35: 31-letni wówczas Wawrzyniec Cedro, syn Bartłomieja i Katarzyny, przy bracie zamieszkały w Daleszycach, poślubił Mariannę Molendę lat 28, urodzoną w Daleszycach. Mieli później trzech synów: Wincentego, Franciszka i Aleksandra. Wawrzyniec Cedro doczekał dnia odzyskania niepodległości przez Polskę. Po przeprowadzonym postępowaniu kwalifikacyjnym, został wprowadzony do IMIENNEGO WYKAZU WETERANÓW POWSTAŃ NARODOWYCH 1831, 1848 i 1863 ROKU (Dz. Personalny Nr 10/1920 poz. 219). Podobnie jak inni - otrzymał honorowy stopień ppor. weterana 1863 roku, a jego pogrzeb w roku 1921 odbył się w Daleszycach z asystą wojskową. W uznaniu zasług Wawrzyńca Cedry mieszkańcy Daleszyc nadali Jego imię dla placu, który spełniał dawniej funkcję miejscowego targowiska. Po II Wojnie Światowej na Placu Wawrzyńca Cedry urządzono wygrodzony skwer, na którym znajduje się pomnik upamiętniający członków ruchu oporu 1939 - 1945.

Ur. 1843 Słomniki, zm. przed 1919, żona: Maria, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: IX-7

mężcz. 40 lat na 1868 r., ziemianin wileńskiej guberni, zesłany bez pozbawienia praw administracyjnych, z 1865 r. przebywał w Tomsku, tapicer

szlachcic z Wilna prowincji.

Syn Wincentego, szlachcic pow. Borysowskiego, gub. Mińskiej. Skazany na mocy konfirmacji Naczelnego Wodza Wojsk Wileńskiego Okręgu Wojennego, która nastąpiła 23 listopada 1864 r. na zatwierdzenie przez Polowy Audytorjat. Rozstrzelany w powiecie Borysowskim, za przebywanie w oddziale powstańczym i zabicie, z udziałem innych powstańców, naczelnika policji ziemskiej (Stanowoj Prysław) pow. Borysowskiego-Backiego.

Powstaniec, zesłaniec, weteran, emigrant do USA. Zmarł 9.5.1895 Środa Wielkopolska, w 62 roku życia.