Zarejestruj się lub Zaloguj się

Portal w rozbudowie, prosimy o wsparcie.

Uratujmy wspólnie polską tożsamość i pamięć o naszych przodkach.

Zbiórka przez Pomagam.pl

Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Największa baza Powstańców Styczniowych.
Leksykon i katalog informacji źródłowej o osobach związanych z ruchem niepodległościowym w latach (1861) 1863-1865 (1866)

UWAGA
* Jedna osoba może mieć wiele podobnych rekordów (to są wypisy źródłowe)
* Rekordy mogą mieć błędy (źródłowe), ale literówki, lub błędy OCR należy zgłaszać do poprawy.
* Biogramy opracowane i zweryfikowane mają zielony znaczek GP

=> Powstanie 1863 - strona główna
=> Szlak 1863 - mapa mogił i miejsc
=> Bitwy Powstania Styczniowego
=> Pomoc - jak zredagować nowy wpis
=> Prosimy - przekaż wsparcie. Dziękujemy

Szukanie zaawansowane

Imię

Nazwisko

Opis

Źródło

Nadawca

Uwagi

Ze zdjęciem

Tryb wyszukiwania

Wyniki wyszukiwania. Ilość: 2250

Strona z 57 < Poprzednia Następna >

Aleksandr Łukaszewicz Woch

Michalina Wodzyńska

Ur. 1847 Piaski pod Kruszwicą, zm. 14.8.1930 Warszawa. Jako 15-latka mieszkająca w dworze pod Lublinem, służyła jako kurierka przemykając się z rozkazami do partii Rudzkiego, Piotrowskiego, Wierzbickiego, Mareckiego, Lelewela i Krysińskiego. Pojmana, przetrzymywana w Zamościu 6 miesięcy, skierowana do Warszawy, gdzie jako urodzona w Prusach została wysłana do granicy. Po tułaczce i miesiącach mieszkania u dobrych ludzi wróciła w lubelskie. Po ślubie z adwokatem Aleksandrem Kamińskim rodzina wyemigrowała. Pochowana na Powązkach w Warszawie.

Michalina Wodzyńska

(po mężu: Kwiatkowska). Urodzona w 1847 roku w Gnieźnie. Występowała w powstaniu pod pseudonimem „Wanda" i była kurierką partii Mareckiego i Lelewela, Wzięta do niewoli w bitwie pod Sucholipiem. Więziona w Zamościu przez rok i sześć miesięcy. Następnie została odesłana do Poznańskiego, dawnego miejsca jej zamieszkania. Po powstaniu wyszła ża mąż za uczestnika powstania — adwokata Aleksandra Kwiatkowskiego.

Maciej Wójcicki

Więzień cytadeli warszawskiej. chłop z Woli Rafałowskiej, pow. stanisławowski, lat 26. Katolik, kawaler. Aresztowany w Woli Rafałowskiej "za uczestnictwo w powieszeniu przez powstańców jakiegoś Aleksandra". 9 listopada skazany na 6 lat katorgi na Kaukazie. 23 listopada 1864 r. wywieziony do Warszawy. (W-73).

był w partii i razem z Aleksandrem Gałeckim powiesił obywatela Kożuchowskiego za wierność prawemu rządowi 12 maja 1864 r powieszony w Monobodach.

Feliks Wojtaszek

(Woytaszek) Ur. 1820, zm. Gorlice. Brał udział w Powstaniu Węgierskim w 1848-9 służący w 2 Pułku Ułanów jako porucznik 4go szwadronu. Ranny w nogę, utykał do końca życia. Z tej przyczyny nie brał czynnego udziału w Powstaniu Styczniowym, lecz przeprowadzał oddziały 15-20 ludzi z Galicji do Królestwa, włącznie z przeprawianiem ich przez Wisłę. Pod koniec życia żył w biedzie. Jego podanie o przyjęcie do Przytuliska poprali Aleksander Zdanowicz i Edward Miłkowski. W 1903 został przyjęty do Przytuliska Weteranów w Krakowie, ale nie zdążył przyjechać. Prawd. zmarł.

Aleksander Wojtich

Aleksander Wojtkiewicz

szlachcic, uczestnik powstania, notowany: wieś Orańce

Aleksander Wojtkowski

ppro. (1842) Pieczyska

Aleksander Wojtkowski

Fornal. Ur. w 1842r. w Pieczyskach p. Bielskiego. Walczył pod dowództwem Baranczewicza w bitwach pod Siemiatyczami i Andryjankami. Więziony w Bielsku Podlaskim. Z więzienia został wzięty na przymusową służbę w wojsku rosyjskim.

Aleksander Wojtkowski

Ur. 1842 Pieczyski, miejscowość w 1923: Pieczyska, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: XII-66

Aleksander Wojtkowski

ppor., odzn. Krzyżem Niepodległości z mieczami za udział w Powstaniu 1863

Aleksander Wojtycki

Więzień cytadeli warszawskiej. chłop ze wsi Ludominy (Laudomina), pow. stanisławowski, lat 17. Kawaler. Aresztowany 15 stycznia 1865 r. za "udział w powieszeniu niejakiego Aleksandra". 3 kwietnia przekazano sprawę Audytoriatowi Polowemu. (W-68).

Aleksandra Wołłko

obywatelka z Prużan Gubernia Grodzieńska, zamieszana w powstanie, zwolniona 1865

Aleksander Wołłowicz

Aptekarz, którego nazwisko znajduje się w "Spisie politycznych przestępców, przechodzących przez petersburskie więzienia dla zesłańców w łatach 1863—5",

Aleksander Wołłowicz

Aptekarz. Zarejestrowano jego pobyt w więzieniu w Petersburgu w trakcie przejścia na zesłanie.

Bolesław Wołodźko

syn Kazimierza, ur. ok. 1842, szlachcic z okolicy Jurgajcy w pow. kowień skl m, współwłaściciel majątku w okolicy Jenkuny w tymże powiecie, student uniwersytetu moskiewskiego, kawaler. W kwietniu 1 863 aresztowany jako d—ca pododdziału w oddziale powstańczym Sawickiego 1 uwięziony w Kownie, od maja przebywał w szpitalu wojskowym, w związku z chronicznym zapaleniem rdzenia krzyzowego, powodującym częściowy paraliż nóg. Na mocy wyroku sądu woj., powołanego przy sztabie I. dywizji kawaleryjskiej, z 25 czerwca 1863, został pozbawiony wszelkich praw stanu 1 skazany na piętnaście lat ciężkich robót w kopalniach na Syberii 1 konfiskatę majątku (w konfirmacji Murawiowa z 3 I sierpnia termin kary został skrócony do dwunastu lat). Ze względu na stan zdrowia wykonanie wyroku zawieszono, nakazując Wołodźce pozostanie w Kownie pod dozorem policji. Prośby o ułaskawienie, kierowane do Murawiowa 1 Aleksandra II, zostały odrzucone. Dopiero w 1871, na podstawie licznych oględzin lekarskich, orzeczono, że Wołodżko może poruszać się tylko z pomocą laski 1 nie podlega zesłaniu na Syberię. W rok później, w lipcu 1872, odjęto decyzję o wysłaniu Wołodźki do gub. ołonieciej pod dozór policji. Nie wiemy, czy rzeczywiście tam wyjechał - w najpóźniejszych, pochodzących z września 1872 dokumentach znajdujemy stwierdzenia o braku środków do życia 1 niemożności utrzymania się na zesłaniu. Podczas pobytu w Kownie Wołodźko ożenił się, miał córkę.

Aleksander Wolski

Ur. 1843 Krzecięcin, miejscowość w 1923: Radom, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: I-203

Aleksander Wolski

ur. w Strykowicach błotnych, dzierżawca, żołnierz wojsk rosyj , ranny pod Sebastopolem, służył w oddz. Czachowskiego i odbył całą kampanię. Pod Wirem ranny w głowę i w rękę. Po wyleczeniu się emigr. do Paryża i wstąpił jako ochotnik do wojska. Pod Sedanem ciężko ranny, został wzięty do niewoli pruskiej. Następnie przybył pieszo z Paryża do Lwowa i dostał się do klasztoru w Załoścach. Umarł r. 1878

Tomasz Aleksander Wolski

Zm. przed 1919, żona: Felicja, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: IV-349

Tomasz Aleksander Wolski

ppro.(1843) Pietrusy

Walerian Wolski

Brat młodszy Aleksandra. W osiemnastym roku życia, porzuciwszy gimnazjum kieleckie poszedł do powstania jako kawalerzysta w oddziale Czachowskiego. Wkrótce mianowany wachmistrzem szwadronowym, a po bitwie pod Zwoleniem mianowany porucznikiem. Walczył pod Grabowem, Siennem i Stefankowem. Po wstąpieniu Czachowskiego do Krakowa Wolski był w oddziale Rudowskiego, a potem Eminowicza, po którego zdegradowaniu przez Bosaka, wraz z kawalerią pod dowództwem Antoniego Wielobyckiego i Denisiewicza przybył do oddziału Chmielińskiego. W bitwie pod Bodzechowem został ranny. Po wyleczeniu się, mianowany został naczelnikiem żandarmerii powiatu opoczyńskiego. Będąc ścigany przez Moskali wyjechał do Galicji w końcu roku 1864 r., gdzie jakiś czas ukrywał się w szpitalu oo. Bonifratrów jako chory. Potem przez lat pięć uczył się ceglarstwa w Krzanowie, potem jako rządca w dobrach Helclów, około Tarnowa. Obecnie urzędnik w Wydziale Krajowym we Lwowie. Ożeniony z Honoratą z Kunachowiczów, córką oficera byłego wojska polskiego w 1831 r. Ma syna Jana i dwie córki Zofię i Jadwigę.

Walerian Wolski

Walerian Salezy Franciszek Sariusz Wolski, h. Jelita, ur. 14.10.1842 Strykowice Błotne[1] (sandomierskie), zm. 25.4.1911 Lwów. Syn Kajetana (syn Adama, pochodzącego ze Sławna w woj. łódzkim i Elżbiety Grabkowskiej) i Eleonory Widerakiewicz (c. Błażeja i Antoniny Jarzembiewicz)[2] (rodzeństwo: Julia Rozalia, - powstaniec i Rajmund Błażej). Jego ojciec był właścicielem Strykowic Błotnych (Dolnych), zaś chrzestnym bł m.in Błażej Widerakiewicz dziedzic Odechowa. Uczył się w gimnazjum w Kielcach. Stamtąd wsyszedł do Powstania walcząc w kawalerii w oddziale Czachowskiego. Awansowany do wachmistrza szwadronu, a po bitwie pod Zwoleniem porucznikiem. Walczył pod Grabowcem, Siennem i Stefankowem. Następnie był w oddziale Rudowskiego, a potem Eminowicza, po którego zdegradowaniu przez Bosaka, wraz z kawalerią pod dowództwem Antoniego Wielobyckiego i Denisiewicza przybył do oddziału Chmielińskiego. W bitwie pod Bodzechowem został ranny. Po wyleczeniu się, mianowany został naczelnikiem żandarmerii powiatu opoczyńskiego. Będąc ścigany przez Moskali wyjechał do Galicji w końcu roku 1864 r., gdzie jakiś czas ukrywał się w szpitalu oo. Bonifratrów jako chory. Po powstaniu przez lat pięć uczył się ceglarstwa w Krzanowie, a następnie pracował jako rządca w dobrach Helclów, około Tarnowa. Przeniósł się do Lwowa gdzie pracował w Wydziale Krajowym. Pochowany we Lwowie, na Łyczakowie w kwaterze powstańczej. Żona: Honorata Kuchanowicz (córka powstańca 1831) Dzieci: Jan, Zofia, Jadwiga

Aleksander Wołubchowski

mężcz. 25 lat na 1868 r., czynownik, zesłany bez pozbawienia praw administracyjnych, z 1866 r. przebywał w Tomsku, rodziny nie posiadał, kawaler

Aleksander Wołubchowski

Tadeusz Wołuński

Dróżnik na stacji Białe Błota (ob. Aleksandrów Kujawski), członek konspiracji narodowej w czasie powstania. W oparciu o podejrzenia oficerów rosyjskich został aresztowany i osadzony w więzieniu we Włocławku (W jego pomieszczeniu znaleziono broń).

Aleksander Wonsławski

Michajłow, mężcz. 50 lat na 1868 r., ziemianin Mińskiej gub., warunki zesłania nieznane, z 1865 r. przebywał w Tomsku, czastnaja służba, rodziny nie posiadał

Aleksander Michałw Wonsławski

szlachcic z województwa mińskiego.

Maurycy Wortman

Ur. 1834 Kazimierz Wielki, zm. przed 1919, żona: Aleksandra, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: VIII-184

Aleksander Wręźlewicz

z Poręby. Leczył się w szpitalu w Krzeszowicach. W dzienniku chorych zapisano: Vulnus sclop. brachii.

Aleksander Wręźlewicz

Lat 21, krawiec z Krakowa. Na początku lutego zanotowany na liście w obozie w Ojcowie, zakwalifikowany jako kawalerzysta.

Aleksander Wrężlewicz

W lutym w obozie w Ojcowie na liście oddziału kawalerii - żołnierz.

Uczestniczył w Zjeździe delegatów Stowarzyszeń Weteranów roku 1863. Zjazd odbył się 26 grudnia 1919 roku, w Zamku Królewskim w Warszawie. Został zorganizowany przez „pana Ministra do Spraw Wojskowych Jenerała-porucznika Józefa Leśniewskiego, specjalnie dla delegatów Stowarzyszeń Weteranów r. 1863 ze wszystkich dzielnic Polski i zaproszonych gości ze sfer wojskowych”.

Aleksandra Wróblewska

Panna Aleksandra Wróblewska, szlachcianka, winna jest, że ustępując prośbom i namowom znajomego jej kleryka Wołyńskiego, odbierała w sklepie ojca swego koperty zapieczętowane, w których mieściła się korespondencja złoczyńców i wydawała listy innym kobietom, zgłaszającym się po nie. Zresztą ze sprawy nie widać również, ażeby Wróblewska znała treść tej korespondencji, chociaż niema jednocześnie wątpliwości, że wiadomem jej było, iż ułatwiała w tein sposób stosunki między złoczyńcami

Walery Wróblewski

17.3.1864 w Dzikowie podpisał dokument dla Aleksandra Steckiego. Pułkownik, walczył m.in. pod Krępą. Naczelny Dowódca Wojsk Narodowych w województwach Grodzieńskim, Podlasiu i Lubelskim

Ur. 28.1.1844 Brok, gub łomżyńska. Syn Mateusza i Katarzyny Modzelan.[2] Przed powstaniem pracował jako ekonom u ks. Dąbrowskiego w Broku. W Powstaniu walczył pod Miszyńcem, , , Bykową, Wikowcem pod dow. i . Na koniec pod Lutewskim w 1 batalionie I sekcji pod oficerem Litewskim. Ranny, dostał się do niewoli. 1911 przyjęty do Przytuliska Weteranów w Krakowie. Podanie poświadczyli: Andrzej Urban, Jakub Wojciechowski, Jan Kempięty, Stefan Małkowski. Po powstaniu zajmował się pasaniem owiec. Mieszkał we wsi Ruchna, pow. węgrowieckiego. Na starość w biedzie. Podanie o przyjęcie do Przytuliska zaświadczyli: K. Wojdyna, Stanisław Melchior ? Machociński, Adolf Salach, Jan Trojanek, Józef Konecki. Żona: (1860) Wiktoria Czapka Dzieci: * Antoni, służący w dworze Popiela w Turzy (Królestwo) * Franciszek * Marian, służący we dworze w Ruchna * Aleksandra zam. Grelik(?), pracująca na folwarku Warchoł(?)

Świadek obecności w Powstaniu Aleksandra Dąbrowskiego podczas przyjmowania do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania.

Walenty Aleksander Wyrzykowski

Ur. 1843, miejscowość w 1923: Przygradów, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: III-289

Walenty Aleksander Wyrzykowski

ppro. (1843) Przygradów

Aleksander Wysocki

Dziedzic dóbr Dulska w Królestwie Polskim, dnia 10 bm. o godz 2 1/2 z południa, po krótkotrwałej chorobie płucnej zakończył życie.

Strona z 57 < Poprzednia Następna >