Zarejestruj się lub Zaloguj się

Portal w rozbudowie, prosimy o wsparcie.

Uratujmy wspólnie polską tożsamość i pamięć o naszych przodkach.

Zbiórka przez Pomagam.pl

Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Największa baza Powstańców Styczniowych.
Leksykon i katalog informacji źródłowej o osobach związanych z ruchem niepodległościowym w latach (1861) 1863-1865 (1866)

UWAGA
* Jedna osoba może mieć wiele podobnych rekordów (to są wypisy źródłowe)
* Rekordy mogą mieć błędy (źródłowe), ale literówki, lub błędy OCR należy zgłaszać do poprawy.
* Biogramy opracowane i zweryfikowane mają zielony znaczek GP

=> Powstanie 1863 - strona główna
=> Szlak 1863 - mapa mogił i miejsc
=> Bitwy Powstania Styczniowego
=> Pomoc - jak zredagować nowy wpis
=> Prosimy - przekaż wsparcie. Dziękujemy

Szukanie zaawansowane

Imię

Nazwisko

Opis

Źródło

Nadawca

Uwagi

Ze zdjęciem

Tryb wyszukiwania

Wyniki wyszukiwania. Ilość: 5955

Strona z 149 < Poprzednia Następna >

Wacław mateusz Kostrowski

(Kostroski?) Ur. ok. 1841. Syn Jana, szlachcic z pow. taraszczańskiego gub. kijowskiej lub wołyńskiej. Podczas powstania był w oddziale. Sądzony w Kijowie, został skazany na 6 lat ciężkich robót w zakładach. W styczniu 1865 r. przybył do Irkucka „napodwodzie bez zakucia w kajdany". Katorgę odbywał w Siwakowej. W 1866 r. na mocy manifestu przeniesiono go na osiedlenie (gm. Bratska), a w 1871 na zamieszkanie. W 1882 r. na usilne starania matki pozwolono mu zamieszkać w gub. jekaterynosławskiej, w następnym roku zwolniono z nadzoru policyjnego (łatwiej mógł znaleźć zatrudnienie).

Ur. 15.10.1839r., Lublin. Czeladnik szewski, żonaty, 5 dzieci, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem uczył się rzemiosła szewskiego, natomiast w czasie powstania należał do organizacji i powstania i już w styczniu 1863r. został aresztowany. Po uwolnieniu przybył do oddziału i zaliczony został do strzelców pod wodzą Czerwińskiego, który przebywał w połączeniu z Zapałowiczem i Wiszniewskim. Był w bitwie pod Tyszowcami i Starą Wsią. Aresztowany i wysłany do Ołomuńca. Więziony był tam dwa lata pod zagrożeniem wydania Moskalom, wcielony do wojska i wyprawiony do Meksyku. Po powrocie z Meksyku zamieszkał we Lwowie. Deklarację podpisał 03.10.1888r.

ur. w Lublinie, r. 1839, termin, szewski, służył w oddz. Czerwińskiego.

ur, 1840, zm. 6 VIII 1900, powstaniec styczniowy, poch. Lwów

1839-1900, Pochowany na cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie w kwaterze 40 - powstańczej.

Stanisław Koszowski

Ur. 1812 Żółkiew, zm. 22.12.1866 Łanowice. W1827 ukończył gimnazjum akademickie we Lwowie. Powstaniec 1830 - ranny, 1848-9 poseł ziemi samborskiej. 28.10.1848 został przetrzymany jako poseł we Florisford nie mogąc przedostać się do Wiednia na posiedzenie rady. W tej sprawie występował Franciszek Smolka. Należał do stowarzyszenia skupiającego demokratycznych posłów polskich, opowiadał się za zniesieniem pańszczyzny i cenzury. Od 1846 właściciel wsi Łanowice k. Sambora. W 1855/6 był agentem zarządu Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Samborze Wg przekazów ustnych miał zorganizować grupę ochotników z Łanowic () a nawet brać udział w walkach stojąc na ich czele. Informacje te, dotychczas nie znajdują potwierdzenia w źródłach. Jeszcze na początku 1867 był notowany w gazetach jako właściciel z Łanowic do wyboru posłów. Jest pochowany w Łanowicach - jego grób zachował się. "". Na nagrobku znajduje się inskrypcja [i]Cnotliwie spełniłeś twe powołanie służąc ojczyźnie radą i ramieniem pamięć twa wiecznie w sercach nam zostanie choć pod tej mogiły spoczywasz schronieniem cześć twoim popiołom wdzięczność i błogosławieństwo bo wzorem zostawiasz poświęcenie rzetelność i męstwo pozostali krewni żona i dziatki na twym grobie obok twej chatki zgon twój płacząc proszą boga by szczęśliwość jaśniała ci błoga [/i] Żona: Lucyna Kremarska Dwójka dzieci, m.in. Helena Marcelina, ur. 1859 w Łanowicach, zamężna w 1879 w Samborze ze Stanisławem Walentym Popielem.

zm. 1863., zmarł z ran odebranych w bitwie pod Brodowem

z Poznańskiego, zginął 29 Kwietnia 1863 r. pod Brdowem.

z Poznańskiego, zginął w bitwie pod Brdowem dnia 29. kwietnia 1863.

Syn właściciela dóbr Dezyderego i Justyny z Ka czyńskich, urodził się w czerwcu 1841 roku w Mąkownicy pod Witko wem. Jako porucznik strzelców w oddziale Younga brał udział w bitwach pod Nowąwsią i pod Brdowem, gdzie śmiertelnie ranny kartaczem i uwieziony do Księstwa, umarł w Konarach pod Inowrocławiem w domu przyjaciela z ławy szkolnej, Franciszka Dąmbskiego, dnia 10 maja 1863 r., pochowany w Pieraniu. Ś. P. Jan odznaczał się wielką sumiennością w wypełnianiu podjętych obowiązków i niepospolitą od wagą. Jakby w przeczuciu śmierci nie chciał pójść razem z bratem swym starszym, dr. Józefem i braćmi stryjecznymi Kaźmierzem, dzisiejszym redaktorem „Ziemianina" i Maksymilianem, gdy ci udawali się do oddziałów Garczyńskiego i generała Taczanowskiego, obawiając się, by obecnością swą nie przynieść im nieszczęścia. Nie omyliło go to smutne przeczucie i padł w obozie Younga," w ktorym sam jeden był przedstawicielem swej starożytnej i zasłużonej krajowi rodziny. * .

Jan Koszutski + z ran pod Brdowem (nr 149 - sob. 4/VII.)

Kazimierz Wojciech Józef Koszutski

Ur. 14.4.1836 Ryczywół, zm. 29.9.1903 Poznań. Syn Franciszka, dziedzica dóbr Ryczywolskich, radcy ziemstwa kredytowego i Michalin Milskiej, córki Maksymiliana, pułkownika wojsk polskich i Marii hr. Moszczeńskiej. Szkoły ukończył w Trzemesznie. Na uniwersytecie słuchał nauk przyrodzonych, później poświęcił się zawodowi rolniczemu. Rok 1863 powołał go na pole wojny, gdzie się odznaczał męstwem i niezwykłą odwagą. Następnie osiedlił się w Królestwie Polskim, ale wkrótce został przez rząd rosyjski wydalony. Wrócił potem do Poznania i tu aż do swej śmierci przez lat trzydzieści kilka był redaktorem „Ziemianina". Był sekretarzem zarządu Centralnego Towarzystwa Gospodarczego w W.Ks. Poznańskim, członkiem Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół". Kazimierz wchodził dwa razy w związki małżeńskie: najpierw poślubił ś.p. Wincentynę hrabinę Bnińską, następnie Otolię Karpińską, córkę zaszczytnie znanego mecenasa Leopolda ze Śremu i Otolii Jarochowskiej. Z pierwszego małżeństwa umarł w kwiecie wieku syn Jan, z drugiego zgasła przedwcześnie córeczka Teresa. Boleść tę serca, jaką mu utrata dwojga drogich dzieci sprawiła, osładzała ukochana żona jego, była ona też dla niego, gdy mu zdrowie zaczęło niedopisywać, prawdziwym aniołem opiekuńczym, niewyczerpaną w troskliwości około pieczy jego, tak że dopiero w ostatnich 10 latach pożycia z nią mógł powiedzieć: jestem szczęśliwy! Prawość i szlachetność charakteru jego, sumienność w wypełnianiu obowiązków, uprzejmość i takt w obejściu, rzadkie ciepło dla sprawy narodowej zjednały mu ogólny szacunek, miłość i przyjaźń. Zmarł na chorobę serca. Pochowany w Poznaniu na cmentarzu św. Marcina. Żona Otolia wyszła po raz drugi za mąż za Bronisława Uderskiego.

Więzień cytadeli warszawskiej. chłop ze wsi Jabłonna, pow. siedlecki lat 24. Katolik, kawaler. Majątku nie posiada. Aresztowany w Grodziszczu 7 lutego 1864 r. "za przynależność do bandy". W więzieniu od 27 lutego, skazany na zesłanie do Rosji. 13 marca odesłany do Warszawy. (K-16).

Franciszek Kotarba

(1847-1917), pochodził ze Świątnik Górnych pod Krakowem. Uczeń Gimnazjum św. Anny w Krakowie. Był w oddziale mjr. Rębajły. Ranny kulą w prawą nogę w bitwie pod Jeziorkiem. Z pola bitwy przewieziony do nowopowstałego lazaretu w Bodzentynie. Zabieg usunięcia kuli przeprowadził dr Łuszczkiewicz z Kielc. Kolejny lekarz Wł. Stankiewicz* z Warszawy poddał go operacji amputowania prawej nogi. Jako inwalida pozostawał w Bodzentynie do momentu zlikwidowania lazaretu i ewakuowania jego pacjentów do szpitala w Kielcach (czasowo do Buska). W Bodzentynie mimo, iż był poddanym austriackim złożył w obecności płk. Jabłońskiego przysięgę lojalności (22.05.1864). Po krótkim pobycie w kieleckim więzieniu został uwolniony i wydalony do Galicji. W latach 1902 –1906 pracował jako kasjer w prywatnej firmie we Lwowie. W rodzinnej miejscowości znany był pod przezwiskiem "Opita." Zapraszano go na obchody rocznicowe powstania 1863 r. Jako starzec znalazł schronienie w krakowskim Przytulisku Weteranów 1863 r

Franciszek Kotarba

(1847-1917) Pochodził ze Świątnik Górnych pod Krakowem.[1] Uczeń Gimnazjum św. Anny w Krakowie. Był w oddziale mjr. Rębajły. Ranny kulą w prawą nogę w bitwie pod Jeziorkiem (29.10.1863). Z pola bitwy przewieziony do nowopowstałego lazaretu w Bodzentynie. Zabieg usunięcia kuli przeprowadził dr Stefan Łuszczkiewicz z Kielc. Kolejny lekarz Władysław Stankiewicz (1838-1926) z Warszawy poddał go operacji amputowania prawej nogi. Jako inwalida pozostawał w Bodzentynie do momentu zlikwidowania lazaretu i ewakuowania jego pacjentów do szpitala w Kielcach (czasowo do Buska).W Bodzentynie mimo, iż był poddanym austriackim złożył w obecności płk. Jabłońskiego przysięgę lojalności carowi (22.05.1864). Po krótkim pobycie w kieleckim więzieniu został uwolniony i wydalony do Galicji. W latach 1902 –1906 pracował jako kasjer w prywatnej firmie we Lwowie. W rodzinnej miejscowości znany był pod przezwiskiem „Opita.” Zapraszano go na obchody rocznicowe powstania 1863 r. Jako starzec znalazł schronienie w krakowskim Przytulisku Weteranów 1863 r. [2]

Przemysław Kotarski

Przemysław Kotarski h. Pniejnia[17]. Ur. 30.10.1835 Płock, zm. 29.11.1902 Wiedeń. Syn Bonawentury Jana[17] (syna Stanisława, naczelnika Sekcji Skarbowej w Rządzie Gubernialnym Płockim[14] a następnie Augustowskim) i Małgorzaty Antoniny Lesickiej. Miał starszego brata Bonawenturę Henryka (zm. 1910) i dwie siostry: Pankrację Salomeę Józefę, zam. Jagielską, oraz Aleksandrę Józefę zam. Weyher. Przed Powstaniem był urzędnikiem Spraw Wewnętrznych w Królestwie Polskim. Dietariusz Wydziału Dóbr i Lasów w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. Od 30.1.1863 pełnił Obowiązki młodszego adiunkta ekonomicznego przy Delegacjach Czynszowych do Okręgu Piotrkowskiego.[15] W czasie Powstania pełnił z ramienia Rządu Narodowego rolę prawd. wywiadowczą do czego wykorzystywał zajmowane stanowisko. Mianowany naczelnikiem powiatu kaliskiego z siedzibą w Piotrkowie, gdzie był zarówno pomocnikiem wojewody jak i pełnił rolę naczelnika miasta.[8] Od 1884 Dyrektor Towarzystwa Zaliczkowego[1][15] Przyjaźnił się z Adamem Asnykiem. z którym zakładał Towarzystwo Szkoły Ludowej. Należał niemal do wszystkich towarzystw kulturalnych Krakowa, które wspierał.[8 ] Zmarł w Wiedniu[2] w czasie powrotu z Abazji (Opatija), gdzie przebywał na urlopie i dla poprawy zdrowia wraz z przyjaciółmi Mieczysławem Pawlikowskim i jego rodziną. Pochowany w Krakowie na Rakowicach, kwatera Ra koło Pomnika Powstańców, we wspólnych grobie z przyjacielem i powstańcem ks. .[9] Kondukt prowadził ks. - przyjaciel zmarłego.[7] W przemowie podczas pogrzebu powiedział m.in. [7] Po jego śmierci Muzeum Narodowe otrzymało przekazane 44 obrazy olejne, rysunki i akwarele, wśród których były prace Kossaka, Tetmajera, Malczewskie go, Chlebowskiego i innych.[6]

Wawrzyniec Kotecki

Ludwik (10.08.1835-?), syn Salomei Koteckiej z domu Adamska.. Spiskowiec i uczestnik nocnego ataku z 22/23.01.1863. W sierpniu 1863 r. był nieobecny podczas chrztu swojej córki Ludwiki, ponieważ - jak określił kancelista parafialny – pozostawał "przy powstaniu rewolucyjnym." W maju 1864 r. władze Bodzentyna nie znały miejsca jego pobytu. Poległ lub wyemigrował.

Ur. 1840, zm. 1924. Powstaniec, weteran, poch. Oświęcim. Żona: Maria.

ppro. (1830) Oświęcim

1840 - 1924. Weteran z 1863. Poch. Oświęcim.

Ur. 1830 Brzeźnica, miejscowość w 1923: Oświęcim, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: II-729

Ur. 1839 Opaki, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: IV-271

lat 28 Walczył w oddziałach powstańczych na północnym Mazowszu. Zmarł 04.11.1863 roku. Prawdopodobnie został ranny w jednej z bitew stoczonych przez zgrupowanie mjr. Leneizo w dniu 10.10.1863 roku pod Galuminem, lub też w rejonie Stoku, Osówki i Rudy w dniu 14 i 20.10.1863 roku

gmina/wieś Puchały Wybrane, przestępstwo: był w bandzie Wawra, data zarządzenia: 14.03.1864

p.o. inżynier przy drodze krajowej, zamieszkały w Ropicy Ruskiej, poczta Gorlice. Urodzony 18 października 1835 r. w wsi Kozliszko, powiat kalwaryjski, gubernia augustowska. Wdowiec, z trójką dzieci, wyznania rzymskokatolickiego. Przed powstaniem uczęszczał do b. warszawskiej szkoły sztuk pięknych. Po zamknięciu szkoły był agentem komitetu centralnego i poborcą podatku narodowego, najpierw w województwie mazowieckim, następnie augustowskim. W powstaniu początkowo walczył jako szeregowiec, potem dowodził kosynierami w oddziale Mroczkowskiego. Po ustąpieniu Mroczkowskiego objął dowództwo oddziału a po połączeniu się z oddziałem dowodził ponownie kosynierami. Na koniec działał jako organizator wojenny powiatu łomżyńskiego i okręgu biebrzańskiego. W oddziale Jastrzębskiego brał udział w bitwie pod Czystą Budą, potem w oddziale Mroczkowskiego w bitwie pod Balwierzyszkami, następnie w oddziale Suzina w utarczce pod Olitą i bitwie pod Staciszkami. Był lekko ranny w nogę podczas bitwy pod Czystą Budą. W walkach 27 lutego 1864 na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie lekko ranny w rękę. Nie posiadał żadnych dokumentów. „Powołać się mogę chyba tylko na Sybiraków, którzy znali mnie jako Kniaziewicza, Żylińskiego lub Korostuskiego, a więc na dra Jana Jodłowskiego i Kazimierza Miecznikowskiego, bo o żadnym moim koledze z powstania tu nie wiem, gdzie się znajdują”. Zobowiązał się do wpłacenia wpisowego w wysokości 2 złotych i składki rocznej w wysokości 5 złotych (uprzednio zadeklarował 10 złotych rocznie, jednak po otrzymaniu listu od p. Kutyki (?) – sprostował kwotę). Oświadczenie podpisał w Ropicy Ruskiej 20 kwietnia 1888 r. Na członka czynnego został przyjęty 8 maja 1888r.

Jan Janow Kowacz

obywatel Austrii

30 lat, stanu wolnego. W kwietniu 1864 roku skazany przez sąd wojenny w Nowym Sączu na 5 dni aresztu za przestępstwo przeciw publicznym zarządzeniom (zapewne za udział w powstaniu).

gmina/wieś Lubotyń Rząśnik, przestępstwo: był w bandzie Dąbkowskiego, data zarządzenia: 14.03.1863

Rolnik, syn Tomasza

Więzień cytadeli warszawskiej. chłop ze wsi Strzyżew, lat 22. Kawaler, majątku nie posiada. "Sam się zgłosił do wojsk rosyjskich stacjonujących w Łukowie i wyjawił, że był w oddziale Krysińskiego, zaś w marcu uczestniczył jako podkomendny Ławeckiego w nocnym napadzie na dom szlachcica wylegitymowanego, Syntskiego, aby go schwycić i powiesić". W więzieniu od 11 czerwca 1864 r. skazany na aresztanckie roty. 21 września odesłany do Warszawy. (K-115).

szlachcic Witebsk

gmina/wieś Miastkowo, kara: aresztowany, przestępstwo: był żandarmem, data zarządzenia: 10.01.1864

Jan Magiiewicz Kowalewski

Był w Rządzie Narodowym Warszawskim jako naczelnik policji. Po nim objął ten wydział Karłowicz Jan.

Henryk Kowalski

dr medycyny, chirurgii, magister akuszeryi. Zamieszkały w Tarnowie. Urodzony 11 kwietnia 1841r. w Biskowicach (Sambor). Wyznania rzymskokatolickiego, żonaty, ojciec czworga dzieci. Przed powstaniem był uczniem 8 klasy gimnazjalnej w Krakowie. W powstaniu był podoficerem w batalionie strzelców pod dowództwem p. Jana Nepomucena Gniewosza. „W bitwie pod Miechowem jako kosynier ochotnik pod komendą p. Uhmy. Gdy dowódca oddziału p. Kurowski wyruszał z Ojcowa pod Miechów, wówczas kilku nas z oddziału strzelców, nie mającego jeszcze broni, za zezwoleniem p. Jana Nep. Gniewosza przystąpiło do oddziału kosynierów a mianowicie: Kazimierz Straszewski, który zginął w Miechowie, Stanisław Librowski, który po powrocie spod Miechowa kończył dalej nauki i zmarł w r. 1886 jako adjunkt sądowy w Krzeszowicach, Władysław Cyfrowicz, na którego się niżej powołuję i ja”. Powołał się na świadectwo Władysława Cyfrowicza, urzędnika kolei Karola Ludwika w Rzeszowie i na Jakóba Lemiarta, dra medycyny w Dembicy (Dębicy). Zobowiązał się do wpisowego 1 złotego reńskiego i składki rocznej w wysokości 3 złotych reńskich. Oświadczenie podpisał w Tarnowie 19 maja 1888r. Przyjęty na członka czynnego 23 czerwca 1888r.

Podporucznik, poległ przy odwrocie oddziału powstańczego, spod Wielunia w listopadzie 1863

Szeregowiec uczestniczył w bitwie z wojskiem, 11 kwietnia 1864 r rozstrzelany w Rawie.

(1842-1911) powstaniec styczniowy pochowany został na Nowym Cmentarzu przy ulicy Krakowskiej w Jarosławiu.

Strona z 149 < Poprzednia Następna >