Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Lwowski publicysta i literat z czasów powstania styczniowego. Pisał m.in. że Rząd Narodowy był wcieleniem „istoty dziejowej naszego narodu, jego udzielności i pracowitości”. W kwietniu 1865 został skazany przez sąd wojenny we Lwowie na 15 lat więzienia za tzw "zdradę główną". (Kary raczej nie odbył, lub został szybko zwolniony) Pozbawiony praw szlacheckich, pracował jako archiwista, pasjonował się także archeologią, był jedną z głównych postaci wszystkich lwowskich wydarzeń kulturalnych o charakterze narodowym. Troszczył się o młodzież i jej wychowanie. Gdy zmarł w 1891 roku miasto opłaciło pogrzeb.

1843-1902, syn Stanisława, uczył się w Lublinie, następnie przez rok studiował prawo w Kijowie i następnie w Warszawie. W czasie powstania styczniowego walczył na Kielecczyźnie pod Małogoszczą, gdzie po klęsce oddziału Langiewicza dostał się niewoli. Zesłany do Borusińska, do kopalni złota, gdzie robił plany i pomiary działek. Do kraju wrócił w 1869, gdzie objął rodzinny folwark w Niezabitowie. Żona: Felicja Braun, syn: Henryk Krystyn. Pochowany: Nałęczów

Tomasz Wincenty Maria Wierzbicki, h. Nieczuja. Ur. 5.4.1827 Suchodoły, zm. 2.6.1896 Paryż. Syn Antoniego i Teresy baronówny Błażowskiej. Po ojcu gospodarował w majątku Suchodoły, który został mu skonfiskowany. Dziedzic wsi Turka pod Lublinem. W 1848 walczył w Powstaniu Węgierskim jako adiutant . Uzyskał awans do stopnia majora. Następnie przebywał w Turcji. Walczył w Wojnie Krymskiej, gdzie uzyskał order za waleczność. Następnie bił się o wolność Mołdawii i został wzięty do więzienia w Rumunii. Przeszedł ponownie do Turcji a następnie dołączył do legionów Garibaldiego. W Powstaniu Styczniowym przejął dowodzenie nad oddziałem sformowanym przez Karola Hermana Wagnera, składającym się z 350 osób. "[i]Jako dowódca Wierzbicki starał się stosować taktykę wojny podjazdowej, która nakazywała niwelować przewagę liczebną wroga przez zaskoczenie. Dał tego dowody już w pierwszym swym starciu z wojskiem carskim 18 lipca 1863 r. , gdzie urządził udaną leśną zasadzkę na wracającą z Lublina kolumnę wojsk carskich zmuszając nieprzyjaciela do odwrotu[i]"[5] Wszedł w skład ugrupowania . Zła organizacja współdziałania pododdziałów doprowadziła do osamotnionej . Został tu ciężko ranny kartaczem w nogę i zdał dowództwo Wagnerowi. Po leczeniu i nabraniu sił powrócił i pełnił rolę tymczasowego naczelnika wojskowego województwa lubelskiego. Ponownie dowodził staczając w listopadzie . Zimę 1864 r. spędził w Rzeszowskiem, w kwietniu emigrował do Francji (lub USA). W 1870 brał udział w obronie Paryża. Planował tu powołanie specjalnego legionu polskiego,który mógłby dalej działać na rzecz odzyskania Ojczyzny. Wydał broszurki "Słowa prawdy dla Polaków", "Gadanina Polaków" oraz "Teraźniejszość i przyszłość Słowian". W 1883 założył w Paryżu słowiańską ajencję handlową, mającą omijać niemieckie i żydowskie monopole i pomagać prowadzić handel na korzyść kraju.[10] Był zwolennikiem panslawizmu - uważał że jedynie unia z Rosją może pozwolić ochronić się przed hegemonią niemiecką. Nie zyskało mu to jednak sympatii[11]. Żona: (16.1.1866 Mentone FR) Elizabeth Wadsworth Harris (1-v. William Potter Steele) Dzieci: Henryk Wincenty Wierzbicki (ur. 3.9.1867, zm. 13.9.1868), Wincenty Wierzbicki (ur. 9.10.1868)

Ur. Stare Sioło. Syn Jana i Marii Wereszczaka. Żona: Maria Domeyko. Po 1863 zesłany do guberni permskiej gdzie mieszkał 3 lata. Potem uzyskawszy pozwolenie na powrót do kraju długoletni redaktor Kurjera Warszawskiego. Uznawany za prawego człowieka nieskazitelnego charakteru i sumiennego pracownika.