Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Syn Dionizego, szlachcic gub. Kowieńskiej, powiatu Wiłkomierskiego, wsi Jadopancy. Skazany na mocy konfirmacji Wojennego Naczelnika pow. Nowo - Aleksandrowskiego, pułkownika Belizo. Rozstrzelany w m. Dusiatach pow. Jezioroskiego 7-go grudnia 1863 roku, za przebywanie w powstańczym oddziale i ukrywanie siq po porzuceniu tegoż w domu rodziców, skąd zosta! z orężem wzięły przez wojska

naczelnik wojew. grodzieńskiego w drugiej połowie kwietnia zgromadził się z Bielszczanami, Białostączanami i Sokolszczanami w puszczy Białowiezkiej, formował tu oddziały, 291 w ostępie pod Kometowszczyzną (?), pod Wawiłami spotkanie z Rosyanami zabrano naszym odzież, 1800 rubli i rozpieszono ich, zgromadzili się jednak napowrót, z 200 dawnych, 170 nowych powstańców. Na wzgórzach Budziska przez 17 dni musztra, potem oddzielono 50 szemrzących na głód. 8 czerwca w puszczy Rożanskiej (…) walka z 3 rotami kozaków, dowództwo objął Wróblewski. Zwycięstwo po naszej stronie 130 Rosyan poległych, pod Bierkami nieopodal Sieradowa pomyślna utarczka12 czerwca połączył się z oddziałem grudzieńskim i wołkowyskim. Dnia 16 czerwca o 6 wieczorem wpadli Moskale dowództwo objął Wróblewski, Moskale pobici, zdobyto 29 sztucerów.

major nowo utworzonego oddziału, po stoczonej potyczce z Moskalami pod Gaczą dnia 20. czerwca 1863., utonął w Wiśle.

Ze Stopnicy Szlacheckiej, właściciel dóbr Tęgoborze. W styczniu 1865 sądzony przez Wojenny Sąd w Nowym Sączu za zbrodnię zaburzenia publicznej spokojności i porządku (zapewne w związku z udziałem w Powstaniu). Skazany na 8 dni aresztu zaostrzonego 1-razowym postem. W drodze łaski kara darowana.

z Nowego Dworu. Oskarżony w wielkim procesie politycznym, rozpoczętym 7.7.1864 przed Trybunałem w Berlinie dla 149 powstańców.

Lat 28, górnik w miejscowości Kuźniaczka Nowa. Służył w oddziale Strzelców w Ojcowie.

Lat 20, grnik z Kuźniczki Nowej, zbiegł w roku 1863, możliwe że w związku z powstaniem

herbu Sokola, ur. w 1844 roku Wiłkowyszkach, syn Piotra i Weroniki z Milanowskich. Pochodził z rodziny o tatarskich korzeniach. W wieku 14 lat został sierotą. W kwietniu 1862 roku wstąpił w szeregi organizacji powstańczej, w której miał pełnić funkcję setnika. Pod koniec stycznia 1863 roku zaciągnął się do oddziału Karola Jastrzębskiego. Występował pod pseudonimem „Zarzecki”. Jako podoficer kosynierów brał udział w bitwie pod Czystą Budą (2 lutego), gdzie partia została rozbita. Po klęsce udał się w Płockie i tam służył pod rozkazami Zygmunta Padlewskiego. Walczył pod Myszyńcem (9 marca) i Drążdżewem (11 marca). Po rozwiązaniu oddziału wstąpił do partii organizowanej w okolicach Ostrołęki przez . W tym czasie brał udział w starciach pod Białaszewem (31 marca) i Jaświłami (2 kwietnia). Po przejściu przez Brzozówkę i Biebrzę oraz oderwaniu się powstańców od ścigających ich Kozaków, skrajnie wyczerpany uzyskał dwutygodniowy urlop z poleceniem tworzenia nowej partii. W drugiej połowie kwietnia, w pobliżu leśniczówki Choszczewo sformował 70-osobowy oddział strzelców, z którym udał się do obozu płk. Konstantego Ramotowskiego. Tam z nominacji Jana Andruszkiewicza, naczelnika wojskowego województwa augustowskiego, został jego tymczasowym dowódcą. Niedługo potem dowodzenie przejął Władysław Brandt, oficer zbiegły z armii carskiej, który powiększył stan liczebny oddziału do 110 żołnierzy piechoty i 18 jazdy. Już jako kapitan, Dziadulewicz brał udział w bitwie pod Kadyszem (21 maja). Niedługo potem zachorował i przez sześć tygodni był wyłączony z działań powstańczych. Po powrocie do zdrowia wstąpił ponownie pod rozkazy Brandta i walczył pod Wincentą (18 września). Po starciu, dowódca w obawie przed okrążeniem przez przeważające oddziały carskie, rozpuścił piechotę. „Zarzecki” przyłączył się wówczas do uczestniczącego w tej bitwie mjr. Konstantego Micewicza. Po rozwiązaniu partii udał się na emigrację do Drezna. Ciężkie warunki materialne zmusiły go do powrotu. W 1864 roku przyjechał do Warszawy i wstąpił na Wydział Filologiczno-Historyczny Szkoły Głównej, którą ukończył pięć lat później. Po studiach pracował jako nauczyciel gimnazjalny. Należał do kręgu znajomych Stanisława Moniuszki, który był ojcem chrzestnym jego syna Stanisława. W wolnych chwilach oddawał się ukochanej sztuce. Obdarzony pięknym i silnym głosem urządzał koncerty wokalne. Od 1882 roku prowadził chór „Duda” Warszawskiego Towarzystwa Wioślarskiego, a od 1887 roku śpiewał w znanym chórze „Lutnia”. Ponadto pisywał artykuły do prasy warszawskiej i pracował nad biografią Moniuszki, której jednak nie ukończył. Z małżeństwa z Józefą z Nieprzeckich (zm. 11 kwietnia 1933 roku) miał troje dzieci: Stanisława (zm. w 1943 roku), profesora gimnazjalnego, historyka, heraldyka, autora Herbarza rodzin tatarskich; Wacława, prokurenta Banku Handlowego oraz córkę Janinę. Zmarł w 1901 roku w Warszawie. Został pochowany na warszawskich Powązkach w kwaterze 33. W 1919 roku został pośmiertnie zweryfikowany jako oficer weteran. Na obelisku upamiętniającym wydarzenia 1863 roku, wystawionym współcześnie we wsi Krasnybór nad Biebrzą, obok nazwisk dowódców działających na tym terenie, wyryte jest również nazwisko Bonifacego Dziadulewicza. Jako ciekawostkę warto podać, że formowanie przez Dziadulewicza oddziału na Grzędach niesłusznie przypisuje się Konstantemu Ramotowskiemu „Wawrowi”

syn Tytusa (1796-1861) i Celestyny z Zamoyskich. Hrabia Jan Kanty jako młodzieniec niespełna dwudziestoletni walczy w 1848 r. pod Książem w szwadronie ułanów wystawionym przez ojca. Po upadku powstania odbywa obowiązkową służbę w armii pruskiej, uczy się sztuki artyleryjskiej i budowy fortyfikacji wojskowych. W 1857 r.żoną Jana Działyńskiego zostaje Izabela Czartoryska. W marcu 1863 r., już podczas powstania, Jan przerzuca za granicę oddział powstańczy pod wodzą Edmunda Calliera. Sam staje na czele tajnej organizacji mającej na celu wszechstronną pomoc walczącym - stąd nazwa ,,Komitet Działyńskiego\". Komitet przesyła do Królestwa nowe oddziały partyzanckie, do których wstępują masowo oficjaliści i chłopi kórniccy. Podczas rewizji w pałacu hrabiego Jana Działyńskiego, policja pruska zagarnia tajne dokumenty. Hrabia jako poseł do parlamentu pruskiego nie zostaje aresztowany. Ucieka w stronę Pyzdr, gdzie obozuje silny oddział powstańczy pod wodzą Edmunda Taczanowskiego, tu zostaje przyjęty, wszyscy liczą na jego umiejętności wojskowe. Jan Kanty trafia na okres zwycięstw Polaków. Uczestniczy w pościgu za pokonanymi Rosjanami. W pierwszych dniach maja 1863 r. bierze udział w potyczkach w okolicach Koła. W bitwie pod Ignacewem wraz z rannym krajanem, pułkownikiem Władysławem Niegolewskim, dowodzi w końcowej fazie walki oddziałem polskim. Mimo klęski wyprowadza znaczną część oddziału w kierunku Kleczewa, gdzie nocą rozpuszcza podkomendnych, polecając schowanie broni i ukrycie się ,,zanim trochę się uspokoi\". Sam tuła się jeszcze jakiś czas, przekrada przez granicę i dociera do Paryża. W rodzinnej Wielkopolsce pruska komisja sprawiedliwości uchyla jego poselską nietykalność i zarządza aresztowanie, rozdając listy gończe za ,,groźnym przestępcą politycznym\". Hrabia Jan jest wówczas nie tylko ściganym bandytą, ale człowiekiem wyzutym z majątku: cały majątek obłożono sekwestrem, zbiory biblioteczne i muzealne w Kórniku i Gołuchowie opieczętowano. Tymczasem w Berlinie toczy się wielki proces 136 mieszkańców Wielkopolski, oskarżonych o zdradę stanu. Jedenaście osób, w tym Jan Działyński, został skazany zaocznie na karę śmierci.Podczas pobytu na emigracji ,,skazaniec\" z wielką energią włącza się w życie kulturalne i naukowe polskiego wychodźstwa we Francji. W 1868 r. hrabia Jan Działyński podejmuje dramatyczną decyzję. Jedzie do Berlina, staje przed trybunałem pruskim, ryzykuje. Prusacy nie chcąc zrażać sobie polskiej arystokracji wykonaniem wyroku śmierci na tak wybitnym jej przedstawicielu, łagodzą karę do trzech lat twierdzy, a i ten wyrok anuluje amnestia. W 1869 r. odzyskuje Kórnik. Otoczony lekarzami, w obecności matki i przybyłej z Paryża żony, hrabia Jan zmarł 30 marca 1880r. Podczas pogrzebu Jana Kantego Działyńskiego wykonano tradycyjne szlacheckie ceremonie, towarzyszące śmierci ostatniego z rodu. Wuj zmarłego, książę August Zamoyski, złamał szablę nad katafalkiem, książę Marceli Czartoryski przełamał pieczęć rodową, a Marceli Żółtowski strzaskał tarczę herbową.

naczelny redaktor ‘‘Dziennika Poznańskiego’‘, mąż niezmiernie zasłużony około rozwoju ducha narodowego i całego życia społecznego w Wielkim Księstwie Poznańskim, zmarł w 1896 r. Urodzony 20 lipca 1830 r. w wiosce rodzinnej w Suchym Pniu pod Gąbinem na Kujawach ukończył szkoły w Płocku, a uniwersytet w Moskwie. W końcu został sekretarzem dziesiątego oddziału rządzącego senatu w Warszawie. W 1863 r. brał czynny udział w organizacji narodowej. Aresztowany 1 marca 1864 r., wywieziony do guberni woroneskiej powrócił we wrześniu 1865 r. Emigrował i osiadł w Dreźnie. Gdy w 1870 r., po śmierci Waligórskiego zawakowała posada naczelnego redaktora ‘‘Dziennika Poznańskiego’‘ Kraszewski wskazał Dobrowolskiego jako najodpowiedniejszego na kierownika. Na nowym stanowisku, objętym 1 stycznia 1871 r. rozwinął nadzwyczaj ruchliwą działalność. Był duszą całego życia publicznego, które przez długie lata grupowało się koło jego osoby.

rolnik, ur. w 1840r. Początkowo przemycał broń na granicy. Walczył pod dowództwem Józefa Jackowskiego w bitwach pod Nowym Światem i Felsztynem. Ranny dwukrotnie w nogę i głowę. Jako ranny wzięty do niewoli, a po wyleczeniu zesłany do Irkucka z przeznaczeniem do pracy w lasach okręgu irkuckiego. Po amnestii w 1881r. wrócił na Podole.

Ur. 1812r., Żyd, uczestnik powstania 1831r., 1848r., 1863r. Zmarł we Lwowie w 1891r. Jego pogrzeb miał cechę manifestacji poitycznej.

(1812—1891), uczestnik powstania 1831, 1848 i 63 roku. Zmarł we Lwowie w roku 1891. Pogrzeb jego miał cechę politycznej manifestacyi.

szlachcianka, lat 45, gubernia kowieńska, Nowy Aleksandrów, za ukrywanie powstańca Kozłowskiego kara 200 rubli, 27.11.1865

Narodowości żydowskiej, (1839—1889), rodem z Tarnopola. Jako uczeń gimn. wstąpił w szeregi powstańcze. Rząd Narodowy powierzył mu stanowisko komisarza wojskowego, który to urząd piastował do końca powstania. Wracając do kraju, został aresztowany przez władze austryackie i wsadzony do krakowskiego więzienia, gdzie przebywał 18 miesięcy. (Wyrok sądu austryackiego w Krakowie, kopia w zbiorach autora).

Urodzony w 1839r., żyd, rodem z Tarnopola. Jako uczeń gimnazjum wstąpił w szeregi powstańcze. Rząd Narodowy powierzył mu stanowisko komisarza wojskowego, który to urząd piastował do końca powstania. Wracając do kraju został aresztowany przez władze austriackie i wsadzony do krakowskiego więzienia, gdzie przebywał 18 miesięcy. Zmarł w 1889r.

Dyrektor kolei warszawsko-wiedeńskiej. Więziony wraz z synami za namawianie robotników do uczestnictwa w manifestacjach politycznych.

Żyd, brał czynny udział w powstaniu. Należał do tajnych władz razem z Trauguttem i Waszkowskim. Skazany za to na śmierć, następnie ułaskawiony, ale spędził długie lata w więzieniu (najpierw w cytadeli warszawskiej, a następnie w twierdzy w Modlinie). Zmarł we wrześniu 1910r.

Ejsmont (Eysmont, Eysymont?) Leon, ur. ok. 1817, leśnik, konduktor (tu: strażnik, nadzorca) drugiego leśnictwa trockiego w gub. wileńskiej. Za „brak właściwego nadzoru nad powierzoną mu strażą leśną i osobiste kontakty z buntownikami", Murawiow nakazał w rozporządzeniu z września 1863 pozbawić Ejsmonta stanowiska konduktorskiego i przenieść do grupy nadzorców lub gajowych w lasach państwowych gub. ołonieckiej. Na zesłaniu Ejsmont przebywał pod dozorem policji w osadzie Oszta, leżącej między Łodejnym Polem a Wytegrą przy trakcie pocztowym z Petersburga do Archangielska. Wraz z nim mieszkało dwóch Polaków: były leśniczy w Kargopolu, Kołakowski, i konduktor Pudłowski. W 1868, w końcu sierpnia lub na początku września, u Ejsmonta zatrzymał się w drodze na zesłanie do gub. archangielskiej ks. Antoni Lipko, krótka, dwudniowa wizyta dała gubernatorowi ołonieckiemu pretekst do zwrócenia się do władz o przeniesienie Ejsmonta do jednego z leśnictw położonych w odległych miejscach guberni — co jednak nie nastąpiło. W październiku 1871, na podstawie manifestu z maja, wyjechał z gub. ołonieckiej, prawdopodobnie do Królestwa Polskiego, gdzie nadal pozostawał pod dozorem policji. Na zesłaniu towarzyszyła mu żona Apolonia, w 1867 zwróciła się do MSW o zezwolenie na przyjazd w strony rodzinne w celu sprzedaży domu — nie wiemy, czy uzyskała zgodę 1 wyjechała z guberni. Po zwolnieniu z zesłania, Ejsmont miał pracować na kolei warszawsko—brzeskiej, ostatecznie jako zarządca budynków na jednej ze stacji. Zmarł w Nowo—Mińsku tj. Mińsku Mazowieckim).

z Nowego Sącza, 41 1., ewangelik, żonaty, właściciel realności w Bóbrce, sądzony przez c.k. Sąd w Złoczowie, za przekroczenia obwieszczeń z 28. i 29. lutego 1864., skazany na karę pieniężną w kwocie 30 złr. na fundusz ubogich w Bóbrce, w drodze łaski kara zniżona na 15 złr.

Żyd, oddany w sołdaty za znalezione przy nim pisma narodowe.

uczestnictwo w potyczkach: (mazowieckie: Nowa Wieś 26.04.1863), kaliskie: Pyzdry 29.04.1863 r

Z Pilrowy w Węgrzech. 35 lat, żonaty. W kwietniu 1864 roku skazany przez sąd wojenny w Nowym Sączu na 12 dni aresztu za przekroczenie obwieszczenia (zapewne za udział w powstaniu).

Aresztowany za udział w rozruchach warszawskich i zesłany na Sybir.

Z Kaschau (Węgry). Komisant handlowy, lat 19. W marcu 1864r. sądzony przez sąd wojenny w Nowym Sączu za zbrodnie zaburzenia spokojności publicznej przez powtórny udział w powstaniu polskiem. Skazany na 4 miesiące więzienia.

Z Nowej Wsi Szlacheckiej. Tkacz, lat 27. W marcu 1864r. sądzony przez sąd wojenny w Tarnowie za zbrodnie zaburzenia spokojności publicznej przez powtórny udział w powstaniu polskiem. Skazany na 6 tygodni więzienia.

Lat 20, chłop ze wsi Kuiźniaczka Nowa. Służył w oddziale strzelców w Ojcowie.

Lat 20, chłop z Kuźniczki Nowej, zbiegł w roku 1863, możliwe że w związku z powstaniem

ur. 1842 we wsi Kwiatków syn Mateusza i Marianny Badyńskiej

narodowości żydowskiej, magister farmacyi, rodem z Tarnopola. Będąc w gimnazyum, zbiegł potajemnie do szeregów powstańczych, odznaczył się parę razy m walkach z Moskwą. Po powstaniu osiadł w Wiedniu, gdzie zmarł w 1889 r.'

Żyd, magister farmacji, rodem z Tarnopola. Będąc w gimnazjum zbiegł potajemnie do szeregów powstańczych. Odznaczył się parę razy w walkach. Po powstaniu osiadł w Wiedniu, gdzie zmarł w 1889r.

Żyd. Felczer z fabryk Ostrowieckich. Urządził szpital dla rannych powstańców, pracował także w organizacji narodowej. Aresztowany, przesiedział parę lat w rotach aresztanckich, potem pracował przy budowie kolei żelaznej w Rosji.