Powstanie Styczniowe - uczestnicy

syn oficyalisty z Augustowskiego, służył jako kosynier pod dowództwem jenerała Langiewicza, zginął pod Grochowiskami 18 Marca 1863 r. dzielnie się broniązakłuty bagnetami.

aptekarz ur. w r, 1846 w Smardzewiczach w Kieleckiem. Jako 17-letni młodzieniec, uczeń gimnazjalny, należąc jeszcze przed wybuchem powstania do organizacji rewolucyjnej, wstąpił w roku 1863 w szeregi powstania. Spełniając czynności kurjera przy dyktatorze Langiewiczu, za dziwiał wszystkich bohaterskiemi wysiłkami, gdy z nieustraszoną odwagą przenosił wśród niebezpieczeństw papiery i rozkazy swego dowódcy. Przyjmował czynny udział w walkach oddziału Langiewicza pod Wąchockiem, Małogoszczą i Grochowiskami. Internowany przez Austrjaków zdołał zbiec z więzienia w Krakowie. Po upadku powstania wstąpił na praktykę do apteki.

syn urzędnika emeryta z Warszawy, utrzymywał się z przepisywania, w organizacyi był dziesiętnikiem, służył pod dowództwem jenerała Langiewicza, zginął pod Małogoszczą, w Marcu 1863 r.

ur. r. 1842 w Krakowie, pianista, gewaltiner oddz. Langiewicza, ułan w oddz. Jeziorańskiego, padł w pojedynku w Warszawie.

współpracował z Komitetem Polek w Pradze, spotykali się u Heleny Zawiszanki z celu uwolnienia Langiewicza,

h. Gozdawa, ur. w r. 1887 w Godowy, oficer austr. pułku hr. Coronini, służył w oddz. Langiewicza jako major kosynierów. Walczył pod Grochowiskami. Po powrocie do Galicji był cały rok konfiniowany.

Bończa. Ur. 1840r. Zamieszkały w Chrzanowie, urzędnik Rady Państwowej, żonaty, bezdzietny, katolik. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był aplikantem powiatowym w Sandomierzu, natomiast w czasie powstania walczył na początku jako zwykły szeregowiec, potem porucznik kosynierów mianowany w Wąchocku przez Langiewicza. Był w oddziale Langiewicza i Klimaszewskiego. Brał udział w potyczkach w Suchedniowie, pod wsią Parszowem i na Świętym Krzyżu. Następnie w oddziale Rumockiego pod Szycami pod Krakowem. Deklarację podpisał 22.01.1893r.

h. Bończa, ur. w pow. Sandomierskim r. 1840, aplikant pow. w Sandomierzu, wstąpił do oddz. jako szereg. Na placu boju został mianowany poruczn. kosynierów. Służył pod Langiewiczem i walczył pod Suchedniowem, Parszowem i na S-tym Krzyżu. Następnie pod Ramockim był w bitwie pod Szycami.

ur. r. 1846 w Samborze, uczeń gimn. służył jako podoficer w oddz. Langiewicza, Zapałowicza i Lelewela w bitwach pod Grochowiskami, Mołozowem, Tyszowcami, Siwką i Batorzem. Po powst. radca i inspektor szkolny, zmarł 20. sierpnia 1903.

emerytowany oficjalista przywodny, zamieszkały w Krakowie przy ul. Pędzichów pod nr 8. Urodził się 5 grudnia 1842 (Warszawa). Wyznania ewangelickiego, żonaty, bezdzietny. Przed powstaniem był uczniem szkół, w czasie powstania posiadał stopień porucznika Kosynierów. W czasie powstania walczył w oddziale Jeziorańskiego, później Langiewicza w bitwie pod Raisą, pod Małogoszczem, pod Chrobrzem, pod Skałą, pod Grochowiskami. Po rozbiciu Langiewicza, był internowany w Ołomuńcu. Nie posiada żadnych dokumentów poświadczających udział w powstaniu, jednakże powołuje się na świadectwo kolegów z powstania, Antoniego Zebielskiego z Koziny? Zadeklarował zapłatę 1zł, oraz składkę roczną w wysokości 3 zł. Oświadczenie podpisał w Krakowie dnia 9 grudnia 1896r, własnoręcznym podpisem.

(pseudonim Wieniawa), ksiądz Reformat z Sandomierza, początkowo służył w oddz. Langiewicza jako kapelan obozowy, ranny pod Małogoszczą leczył się w Galicji. Dnia 12 Października 1863 r. przyjął powtórnie udział w powstaniu zaciągnąwszy się do oddz. Czachowskiego, zginął pod Rybnicą, według innych podań urzędowych pod Klimontowem 20 Października 1863 r. i tam pochowany jako dowódca kompanii kosynierów. Imionospis podaje, że zginął pod Jurkowicami.

(inni podają Elmański), urlopowany żołnierz piechoty wojsk rossyjskich, bawił na wsi w powiecie Warszawskim u ciotecznego brata mającego jakąś dzierżawkę propinacyjną. Chciał w samym początku powstania wstąpić w szeregi, lecz (jak sam się wyrażał) nie miał broni ani sposobności dostania się do oddziału. Pewnego dnia spostrzegł maszerujący oddział wojska nieprzyjacielskiego i za nim w niewielkiej odległości, odłączonego od oddziału żołnierza, który będąc zmęczony, zwolna podążał za tymże, uchwyciwszy go z tyłu za kark i obaliwszy na ziemię, odebrał karabin i pałasz, związawszy mu nogi i ręce. Zabrawszy w ten sposób broń zdobytą, po długiem błąkaniu, odstawiany bryczką od wsi do wsi, dostał się do oddziału jenerała Langiewicza, i w pierwszej bitwie, w której przyjął udział, pod Małogoszczą w Marcu 1863 r. zginął, nie dawszy ani jednego strzału z wybornego sztuóca. Engel patrz Anioł.

czy Elmański, urlopowany żołnierz piechoty rosyjskiej. Będąc na wsi w brata w powiecie warszawskim, pewnego dnia spostrzegłszy maszerujący oddział rosyjski, a za nim w niewielkiej odległości, odłączonego od oddziału żołnierza, zwolna podążył za tymże. Uchwyciwszy go z tyłu za kark i obaliwszy na ziemię, odebrał mu karabin i pałasz, związawszy mu ręce i nogi. Zdobywszy w ten sposób broń po długim błąkaniu dostał się do oddziału Langiewicza i w pierwszej bitwie, w której przyjął udział pod Małogoszczem w marcu 1863 r., zginął nie dawszy ani jednego strzału z wybornego sztucera.

Powstaniec styczniowy Kiełczyna Na cmentarzu parafialnym w tej miejscowości odnaleźć można ziemną mogiłkę, obramowaną niedawno betonową obwódką. Umieszczony na niej żelazny krzyż dźwiga pokaźnych rozmiarów tablicę z nazwiskiem ppłk. Władysława Eminowicza. Nie jest to jego prawdziwy grób, choć wszystko wskazuje na to, że spoczywa na tej właśnie nekropolii. Krzyż i tablicę postawił Marek Choina, znany z troski o należyte upamiętnianie miejsc i osób zasłużonych dla historii walk niepodległościowych. Eminowicz doskonale pasuje do tego grona. Był jednym z najbarwniejszych partyzantów Powstania Styczniowego, działającym nie tylko na ziemi sandomierskiej, ale także na Lubelszczyźnie i Podlasiu. Początkowo walczył w grupie Mariana Langiewicza, potem został szefem sztabu w oddziale płk. Dionizego Czachowskiego. Brał udział w kilkunastu bitwach i potyczkach. 23 sierpnia 1863 r., dowodzony przez niego oddział powstańczy został rozbity przez Rosjan pod Wirem. Po tych wydarzeniach Eminowicz postawiony został przed sądem wojennym i niesłusznie zdegradowany ze stopnia podpułkownika do szeregowca. Rozgoryczony wyjechał do Wiednia, ale już w początkach 1864 r. powrócił do walki i brał udział w bitwie opatowskiej, w trakcie której został ciężko ranny. Przewieziono go do majątku Jawornickich w Kiełczynie. Wezwany ze Staszowa lekarz opatrzył ranę, która z pozoru nie wydawała się groźna. Rekonwalescent nie miał jednak odpowiednich warunków, by należycie się kurować. Jaworniccy obawiali się, że u nich w pierwszej kolejności Rosjanie szukać mogą ukrywających się powstańców. Postanowili przewieźć rannego Eminowicza do niedalekiego majątku Dobra pod Staszowem, należącego do rodziny Russockich. Ta potajemna podróż zaszkodziła mu bardzo. Stan rannego pogorszył się. Zmarł 23 marca. „Za wzorowe znajdowanie się w służbie i okazaną waleczność w czasie bitwy opatowskiej” generał Hauke-Bosak przywrócił mu stopień podpułkownika. Nie doczekał jednak Eminowicz jego zatwierdzenia przez Rząd Narodowy. Stało się to dopiero 25 marca. Z zapisków Wincentego Grabówki, uczestnika i kronikarza powstańczych bojów, wiadomo, że sławny podpułkownik spoczął w Kiełczynie obok dwóch swoich towarzyszy broni - Wielobyckiego i Lengsmitcha. Ten ostatni był Niemcem. Brał udział w kampanii Garibaldiego, a w późniejszym czasie był podkomendnym Eminowicza.

Żołnierz wojska austriackiego. Wyszedł do powstania 4 marca. Stewich wspominał o nim chlubnie i serdecznie. Pod Grochowiskami był kapitanem, a po ustąpieniu Langiewicza dostał się do Czachowskiego. Po bitwie 7 kwietnia został majorem.

piekarz, służył w oddz. Langiewicza przez cały przeciąg kamp. następnie w oddz. Czacho wskiego. Był w 22-u bitwach. Umarł w Zaleszczykach.

ur. r. 1846 w Korczynie obok Krosna, stud., służył pod Langiewiczem, Miniewskim i Czachowskim. Walczył pod Grochowiskami, w Olkuskich lasach, pod , Chęchłami, Rybnicą i Jurkowicami. W tej ostatniej bitwie, dostał się do niewoli rosyj. Wysłany na Sybir, przebył lat 5 w gub. Tomskiej. Po powrocie, asenterowany do wojska austr., służył przy 45-tym pułku piecłi. przez lat 12. Po wysłużeniu w wojsku urzęd. podatkowy.

syn kowala z Lubelskiego, służył w oddziale Lelewela jako żołnierz kosynierów, w końcu w oddziale jenerała Langiewicza, zginął pod Małogoszczą w Marcu 1863 r., zakłuty bagnetami.

terminator podobno stolarski, z Warszawy, w chwilach przygotowań do powstania bardzo czynny, i odznaczający się znakomitym wpływem na swoich rówieśników, kilkakrotnie aresztowany, ocalenie zawsze zawdzięczał tylko własnej przytomności umysłu. W powstaniu służył w oddziale jenerała Langiewicza jako żołnierz w kosynierach, zginął pod Małogoszczą, ugodzony kulą w czoło, w Marcu 1863 r.

(Figietty) (1820-1890), właśc. ziemski. Uczestnik powst. węgierskiego. Służył w formacjach polskich w Turq'i oraz w .Afryce. W powst. mjr w oddziałach Langiewicza i Czachowskiego. W zimie 1863—1864 r. w Krakowie. Po powstaniu dzierżawca w Galicji

Ur. 29.10.1823r., Klwatka Królewska gub. Radom. Gospodarz wiejski, wdowiec, 1 dziecko, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był właścicielem dóbr Klwatka Królewska (wcześniej był 12 lat w legionach polskich w Turcji i w Afryce), natomiast w czasie powstania był w stopniu majora kawalerii Langiewiczem, Czachowskim. Potem sam osobno chodził z oddziałem pod Eminowiczem. Walczył w Jeleni, pod Wąchockiem, pod Suchedniowem, pod Borzęcinem, pod Kowalą, pod Rusinowem, pod Wirem dwa razy, pod Ratajami dwa Razy, pod Bobrzą, pod Borią, pod Jeziorkami, pod Iłżą, pod Krzyżanowicami i w wielu innych bitwach. Był ranny pod Wirem w rękę prawą. Deklarację podpisał 07.04.1890r.

ur. w Klwatce gub. Radomska r. 1823, właśc. dóbr. Poprzednio służył w legionach polsk. w Turcji i w legionie w Afryce, w powst. zaś jako major kawał, pod Langiewiczem i Czachowskim, następnie osobno chodził z oddz. kawał, pod Eminowiczem. Na czele własnego oddz. stoczył bitwę pod Jedlną. Walczył pod Wąchockiem, Suchedniowem, Borzęcinem, Kowalą, Businowem, pod Wirem 2 razy, pod Ratajami 2 razy, Bobrzą, Boryą, Solcem, Jeziorkami, Iłżą, Krzyżanowicami, Koszarami i t. d. Ranny pod Wirem w prawę rękę, przestrzelony kulą przez dłoń. Po powstaniu oddał się gospodarstwu rolnemu.

Ur. Łańcut 02.04.1842r. Dyrektor fabryki, żonaty, bezdzietny, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był pomocnikiem przy fabryce, natomiast w czasie powstania szeregowcem. Walczył pod Langiewiczem w bitwie pod Staszowem, Małogoszczem i Chrobrzem. Deklarację podpisał 15.11.1891r.

ur. w Nowej wsi r. 1827, służył jako szereg, i podof. w oddz. Langiewicza, Nulla, Jeziorańskiego, Ruckiego, w końcu Mareckiego. W bitwie pod Brzostówką wzięty do niewoli, wysłany do gub. Tomskiej, przydzielony do robót przy kolei w gub. Kurskiej, przebył cam lat 3. Był ranny w głowę pałaszem, kulą w prawe ramię i szablą w wielki palec praw. ręki.

Ur. 1827r., Nowa Wieś pow. krakowski, właściciel magla z Krakowa, kawaler. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był w lokajem u hr. Andrzeja Zamojskiego w Warszawie, natomiast w czasie powstania szeregowcem, potem podoficerem w oddziale Mareckiego. Wstąpił do oddziału Langiewicza, brał udział we wszystkich bitwach, a następnie służył pod Nullo, w oddziale Jeziorańskiego – brał udział w bitwie pod Kobylanką. Odszedł z Ruckim i brał udział we wszystkich bitwach. Ostatecznie pod Mareckim walczył w bitwie pod Brzostówką. Był ranny w głowę pałaszem, kulą w prawe ramię, szablą w prawą rękę. Został wzięty do niewoli i wysłany do gub. tomskiej, zwrócony do robót przy kolei w gub. kurskiej. Był tam 3 lata. Deklarację podpisał znakiem „XXX” 29.10.1890r.

Odwoził powstańców z Krakowa do Ojcowa i obozu Langiewicza, w tym Abrahama Gumplowicza.

pomocnik sztygara. Urodzony w 1844 roku. Walczył pod dowództwem Rębajły i Langiewicza w bitwach pod Opatowem, lłżą, Brodami, Słupią, Suchedniowem i Szydłowcem. Ranny w bitwach pod Słupią i pod Św. Krzyżem. Leczył się z ran w Wąchocku. Ze Szpitała zbiegł z obawy przed oczekiwaną karą za udział w powstaniu.

ur. r. 1840 w Janowie Ordynackim, słuch, teolog., służył jako podpor. pod komendą Ulatowskiego, w oddz. Langiewicza. Walczył pod Staszowem, Małogoszczą, Piaskową skałą, Skałą, Chrobrzą, Sosnówką, Grochowiskami. Po powst. urzędn. bankowy.

Ur. 1842r., Ruskawieś. Introligator z Rzeszowa, wyznania rzymsko-katolickiego, syn emigranta z 1831r. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był czeladnikiem introligatorskim, natomiast w czasie powstania walczył w oddziale , był w 3 bitwach: Sosnowiec, Słomniki, Miechów. Po rozbiciu w Miechowie walczył pod Jeziorańskim, z oddziałem którego poszedł na pomoc Langiewiczowi tj. 24.03.1863r. gdzie trwała bitwa pod Małogoszczem. Został ranny w lewą nogę, był leczony w klasztorze w Jędrzejowie, za pomocą pani Sterczyńskiej dostał się do Krakowa. Deklarację podpisał 13.12.1891r.

ur. r. 1839 w Chojnie, właściciel dóbrr służył jako szereg, w oddz. Langiewicza. Walczył pod Szydłowcem, Pieskową skalą, Sosnówką, Skałą, Chrobrzem i Grochowiskami. Ranny w twarz i rękę pod Grochowiskami Po powst. kontrolor dóbr.

Ur. 13.06.1841r., Chańczawa. Dozorca przy przedsiębiorstwie, zamieszkały w Przemyślu, żonaty, 5 dzieci, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był dzierżawcą dóbr, natomiast w czasie powstania był żołnierzem u Langiewicza i Jordana. Został ranny w nogę pod Jordanem na Wiśle. Deklarację podpisał 15.04.1889r.

ur. w Chańczowie r. 1841, dzierżaw, dóbr, służył jako szereg, pod Langiewiczem i pod Jordanem. Ranny był w nogę.