Zarejestruj się lub Zaloguj się

Portal w rozbudowie, prosimy o wsparcie.

Uratujmy wspólnie polską tożsamość i pamięć o naszych przodkach.

Zbiórka przez Pomagam.pl

Pisanie wiadomości prywatnych dostępne jest tylko dla zalogowanych użytkowników.

Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Największa baza Powstańców Styczniowych.
Leksykon i katalog informacji źródłowej o osobach związanych z ruchem niepodległościowym w latach (1861) 1863-1865 (1866)

UWAGA
* Jedna osoba może mieć wiele podobnych rekordów (to są wypisy źródłowe)
* Rekordy mogą mieć błędy (źródłowe), ale literówki, lub błędy OCR należy zgłaszać do poprawy.
* Biogramy opracowane i zweryfikowane mają zielony znaczek GP

=> Powstanie 1863 - strona główna
=> Szlak 1863 - mapa mogił i miejsc
=> Bitwy Powstania Styczniowego
=> Pomoc - jak zredagować nowy wpis
=> Prosimy - przekaż wsparcie. Dziękujemy

Szukanie zaawansowane

Imię

Nazwisko

Opis

Źródło

Nadawca

Uwagi

Ze zdjęciem

Tryb wyszukiwania

Wyniki wyszukiwania. Ilość: 531

Strona z 14 < Poprzednia Następna >

mężcz. 27 lat na 1867 r., ziemianin Radomskiej gub., zesłany z pozbawieniem praw na zamieszkanie, przebywał w tobolskimj

szlachcic prowincji radomskiej.

z Radomskiej,porucznik strzelców w Janowie, oddział Rogińskiego, kanonier 3 baterii II brygady artylerii konnej, należał do spisku w Białej Podlaskiej

Łukasz Lewicki

rodem z Samsonowa w guberni Radomskiej, w skutek ran otrzymanych w bitwie pod Pieskową Skałą, zmarł w szpitalu św. Łazarza w Krakowie dnia 20go Marca 1863 roku mając lat 41, zostawił sześcioro dzieci. Pochowany na miejacowym cmentarzu d. 22 t. m. i r.

Aleksander Littich

Aleksander Leon Franciszek Littich (Lidych, Lüttich), ur. 25.1.1842 Warszawa, zm. 29.4.1893 Lwów. Syn Franciszka (nauczyciela prywatnego) i Anny Drewnowskiej. Brat Anny Zofii Zuzanny (1840), Wacława Franciszka (1846), Edwarda Antoniego (1852), Ludwiki Heleny (1856), Jana Franciszka Piotr (1861-1862) i Marii (zam. Lajonerdie) Uczył się w gimnazjum w Łęczycy a następnie w Piotrkowie Trybunalskim. W trakcie uczęszczania na kursy przygotowawcze prawnicze działał w organizacji patriotycznej. Z tego powodu w 1861 uciekł za granicę unikając aresztowania. Tam przeszedł Polską Szkołę Wojskową w Cuneo pod Genewą, gdzie zaprzyjaźnił się z Józefem Oxińskim Tuż przed Powstaniem powrócili do Polski i rozpoczęli przygotowania organizując oddziały w pobliżu Warty. Niestety spodziewane transporty broni z Francji nie dotarły do celu. W oddziale został początkowo dowódcą plutonu siekierników. Już 25.1.1863 walczyli pod Opatówkiem, następnie pod Kuźnicą Grabowską, Jaworem i Brodnią. Został mianowany naczelnikiem wojennym powiatu wieluńskiego. Oddział został podzielony a Littich został dowódcą 300-osobową partii, na czele które stoczył 23.4.1863 trudną bitwę pod Wąsoszem. Oddział łączył się z Oksińskim lub rozdzielał. Razem walczyli 8.5.1863 pod Rychłocicami, 25.5.1863 pod Koniecpolem, 27.5.1863 pod Kruszyną, 25.6.1863 pod Przedborzem, 28.6.1863 pod Trzepnicą, 29.6.1863 pod Skotnikami (29 VI), później jako dowódca 60-konnego oddziału kawalerii 3.7.1863 pod Kaszewicami i następnego dnia , gdzie oddział został zaskoczony we Faustyny Pstrokońskiej i zdziesiątkowany. We wrześniu został mianowany naczelnikiem wojennym powiatu łęczyckiego. Uzyskał awans na stopień majora. Ostatnią jego potyczką była stoczona na czele oddziału po majorze Skowrońskim 10.9.1863 bitwa pod Dalikowem. Z pola walk usunął się w grudniu 1863 i próbował jeszcze pomagać w organizacji wyprawy płk. Raczkowskiego. Nie doszła jednak ona do skutku. Po powstaniu studiował weterynarię we Francji w Alfort pod Paryżem. Działał tam w Zjednoczeniu Emigracji Polskiej. W 1869 osiadł w Galicji. Wykładał w Szkole Praktycznej Gospodarstwa Wiejskiego w Czernichowie pod Krakowem a w 1875-77 w Saminarium Nauczycielskim w Tarnowie. Pracował też w tych okolicach jako weterynarz, również z ramienia urzędów i sądów. Był dyrektorem zakładu kontroli sanitarnej bydła importowanego, weterynarzem powiatowym w Krakowie, a od 1882 weterynarzem krajowym Galicji we Lwowie. Zajmował się tworzeniem i unowocześnianiem struktur służb weterynaryjnych, regulacją przepisów, promował nowoczesne rzeźnie i targowiska. Członek wielu towarzystw - w tym prezes Galicyjskiego Towarzystwa Weterynaryjnego. Publikował w prasie, w tym także był współzałożycielem Przeglądu Weterynarskiego. Pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim w kwaterze 22 (nie w kwaterze powstańczej nr 40) - . [tytulik][tytulik]

Józef Łosicki

Kowal z Radomia. Ranny powstaniec, który 13.5.1863 przebywał w szpitalu w Pińczowie.

Mateusz Łuszczewski

Szlachcic ze wsi Flisy gub augustowskiej. Zapewne za udział w powstaniu skazany w 1864 na utratę majątku.

Franciszek Lutosłański

Szlachcic gub. augustowskiej. Zapewne za udział w powstaniu skazany w 1864 na utratę majątku.

Lucjan Lucyan Łyskiewicz

szlachcic, wiek: 28, pochodzenie: Gubernia radomska. Zatrzymany i osadzony w Połtawie

Jan Magnuszewski

Powstaniec ranny [psbi]129|pod Radkowicami[psbi], kulą w głowę. 6.2.1864 przebywał w lazarecie górniczym w Wąchocku. (Mieszkańcy zobowiązali się w tym dniu do tego, że żaden powstaniec z lazaretu nie ucieknie i wszyscy zostaną później dostarczeni do Szydłowca).

Karol Osipowicz Maiewski

Iz właściciel ziemski radomskiej gub

Klemens Majchrowicz

mieszczanin radomskiej gub.

Klemensj Majchrowicz

mężcz. mieszczanin Radomskiej gub., zesłany na osadzenie, przebywał w tobolskiej guberni, żonaty, w 1873 r. zmarł

Ur. 12.02.1842r., Polichno. Cukiernik ze Lwowa, szlachcic, katolik, wdowiec, 5 dzieci. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem pracował jako subiekt cukierniczy w Warszawie, natomiast w czasie powstania na początku jako żołnierz, a później mianowany przez Rząd Narodowy jako oficer instruktor i wysłany do Rawska. Na początku powstania służył w oddziale Grekowicza, brał udział w napadzie na Radomsko, w napadzie na stację D.Z.W. Wiedeńskiej w Zawierciu, rozbrojeniu i wzięciu do niewoli żandarmów wraz z oficerem. Był w oddziale Kurowskiego w bitwie pod Miechowem. W oddziale Langiewicza w oddziale Czachowskiego 3 bat. w bitwie pod Chrobrzem i pod Grochowiskami. W oddziale Miniewskiego , w którym był dowódcą generał Nullo w bitwie pod Krzykawką. Po przegranej wzięty przez wojska austriackie do niewoli i odstawiony do Chrzanowa, a potem do Ołomuńca, a po nieudanej ucieczce do Iglawy. Udało mu się uciec do Krakowa. Był w oddziale kawalerii Popiela i ostatecznie służył u Sangajły. Deklarację podpisał 06.02.1893r.

Antoni Majewski

Ksiądz bernardyn z Karczówki, rodem ze wsi Bogucic w powiecie Stobnickim gub. Radomskiej, pełnił obowiązki kapelana w oddziale Czachowskiego, został zarąbany przez żołdaków w chwili kiedy spowiadał rannych na polu bitwy pod Grochowiskami (w bliskości wsi Szaniec) d. 18 czy 19 Marca 1863 r. Pochowany w Busku.

Tomasz Malarecki

(ok. 1840-?), syn Ignacego i prawdopodobnie Marianny z Sadkowskich. Decyzją (z 7/19.09.1863) naczelnika wojennego oddziału radomskiego, za "udział w szajce, skąd wzięty do niewoli" został wcielony do wojska rosyjskiego. Ujęty w wykazie A. Gajerskiego jako aresztowany i przebywający "w Rosji"

Mateusz Malczewski

Włościanin ze wsi Suśniki, pow. kalwaryjskiego, gub. augustowskiej. Zapewne za udział w powstaniu skazany w 1864 na utratę majątku.

Andrzej Malczyk

Powstaniec ranny pod Iłżą, kulą w rękę. 6.2.1864 przebywał w lazarecie górniczym w Wąchocku. (Mieszkańcy zobowiązali się w tym dniu do tego, że żaden powstaniec z lazaretu nie ucieknie i wszyscy zostaną później dostarczeni do Szydłowca).

Ranny powstaniec, który 11 lutego 1863 przebywał w szpitalu górniczym w Wąchocku

Żołnierz sofijskiego pułku pochodzący ze wsi Warposzyny v. Warnoginy kalwaryjskiego powiatu gminy Dobkiszki. Zapewne za udział w powstaniu skazany w 1864 na utratę majątku.

ślusarz z Radomskiego, zabity w lasach Św. krzyskich.

Konstanty Marcinkowski

mężcz. chrześcijanin Radomskiej gub., warunki zesłania nieznane, przebywał w Omsku, portnoj

Konstanty Marcinkowski

Ochrzczony w radomskiej gub.

Ksawery Marcinkowski

Jan wieku lat 19, rodem z Lubelskiego, syn obywatela ziemskiego, uczeń Instytutu Politechnicznego w Puławach, służył pod dowództwem jenerała Langiewicza, Czachowskiego i Eminowicza, jeden z dzielniejszych oficerów, zdolnościami i odwagą zjednał sobie ogólną sympatią i uznanie, zginął w potyczce 21 Sierpnia 1863 roku pod Kowalą w Radomskiem. Cz. Nr. 210 i Dz. Poz. 213 podają że odwieziony do wsi Krogulcze, zmarł w kilka godzin.

Julian Marczewski

Ur. w 1834r. w Głowaczewie z. Radomskiej. Walczył pod rozkazami Czechowskiego. Zesłany na Sybir do Semipałatańska, gdzie przymusowo służył w jednym ze stacjonowanych tam pułków. Przesłużył tam 10 lat.

Julian Marczewski

Syn Feliksa, ur. 1834, mieszkał w gub. radomskiej, w Powstaniu Styczniowym walczył pod Chechowskim, zesłany do Semipałatyńska gdzie przymusowo był w pułku przez 10 lat.

Powstaniec ranny [psbi]129|pod Radkowicami[psbi], kulą w ramię. 6.2.1864 przebywał w lazarecie górniczym w Wąchocku. (Mieszkańcy zobowiązali się w tym dniu do tego, że żaden powstaniec z lazaretu nie ucieknie i wszyscy zostaną później dostarczeni do Szydłowca).

Marian Marynowski

Artykuł | Marian Jakub Faustyn Niezgoda Marynowski (1843-1920)-uczestnik Powstania Styczniowego 1863r Jako uczeń, wraz z kolegami Burhardem, Kamienieckim, Marczewskim walczył pod dowództwem gen. Mariana Langiewicza, którego był adiutantem. Następnie walczył w randze chorążego w oddziale Dionizego Czachowskiego, a po jego wyjeździe nominowany na podporucznika trafił do oddziału mjr.Jana Rudowskiego, naczelnika siły zbrojnej powiatu opoczyńskiego i radomskiego. W lutym 1864r. ciężko ranny powrócił do rodzinnego domu.

Antoni Maśnibrodzki

Ranny powstaniec, który 11 lutego 1863 przebywał w szpitalu górniczym w Wąchocku

Franciszek Maszyński

Ranny powstaniec, który 3.3.1863 przebywał w szpitalu w Ćmielowie (wg raportu burmistrza).

Powstaniec ranny pod Małagoszczem kulą w nogę. 6.2.1864 przebywał w lazarecie górniczym w Wąchocku. (Mieszkańcy zobowiązali się w tym dniu do tego, że żaden powstaniec z lazaretu nie ucieknie i wszyscy zostaną później dostarczeni do Szydłowca).

Jakub Matusiewicz

Ranny powstaniec, który 11 lutego 1863 przebywał w szpitalu górniczym w Wąchocku

Teodor Stanisław Mickiewicz

ur. w 1845 roku w Suwałkach. Walczył w partii Orłowskiego formowanej w powiecie kutnowskim, a później w oddziale Ludwika Żychlińskiego. Brał udział w czterech bitwach. Był ranny w rękę. Po rozbiciu oddziału pod Strykowem przeszedł pod rozkazy Pawła Gąssowskiego „Pawełka”, gdzie służył jako żandarm powstańczy. U schyłku powstania dostał się do niewoli. Został uwięziony w Cytadeli Warszawskiej, a następnie skazany na trzy lata katorgi w Wiatce. Po odbyciu kary został skierowany do Omska na osiedlenie. W 1870 roku powrócił do kraju. Został zweryfikowany jako podporucznik weteran pod numerem porządkowym 1450/1920. W okresie międzywojennym mieszkał w Radomsku. Był odznaczony Krzyżem Niepodległości z Mieczami i Krzyżem Walecznych. Zmarł 26 grudnia 1935 roku w Radomsku

Roch Miechciński

czeladnik stolarski, zam. Na małej Sygnówce pod lokalem 73, urodzony w Ogunowie gubernia Radomska, katolik ojciec 3 dzieci, przed powstaniem i obecnie czeladnik stolarski w trakcie powstania przy kawalerii w plutonie I pod pułkownikiem Czachowskim, w powstaniu walczył pod dowództwem Langiewicza w potyczce pod św. Krzyżem, w Staszowie, u Młogoszcza w Pinczowie, w Skale, w Piaskowej Skale, i Grochowiskach, po rozbiciu przeszedł granicę, udział w powstaniu mogą potwierdzić: Galinski, Lisakowski, Biedżycki, Lisowicz i Koślak,

Majcher Miechnowicz

Powstaniec ranny [psbi]129|pod Radkowicami[psbi], miał odmrożone nogi. 6.2.1864 przebywał w lazarecie górniczym w Wąchocku. (Mieszkańcy zobowiązali się w tym dniu do tego, że żaden powstaniec z lazaretu nie ucieknie i wszyscy zostaną później dostarczeni do Szydłowca).

Adam Mieczyński

Syn Adama, szlachcic (niewylegitymowany), z gub. radomskiej (wieś Kołonna w pow. opoczyńskim). Został skazany na 8 lat ciężkich robót w twierdzach na Syberii za werbowanie ludzi do powstania i udzielanie pomocy oddziałom (dostarczanie broni, ubrań i prowiantu). Katorgę odbywał początkowo w Aleksandrowsku (gub. irkucka), następnie został wysłany do budowy drogi wokółbajkalskiej. Po powstaniu 1866 r. i kolejnym osądzeniu ponownie znalazł się w gorzelni w Aleksandrowsku, potem w Usolu. W 1870 r. na osiedleniu przebywał w gm. Iłgińskiej gub. irkuckiej. W 1877 r. otrzymał zgodę na wyjazd do europejskiej części Rosji.

Józef Migdalski

Ranny powstaniec, który 11 lutego 1863 przebywał w szpitalu górniczym w Wąchocku

Powstaniec ranny pod Ostrowcem od bagnetu i kulą w głowę. 6.2.1864 przebywał w lazarecie górniczym w Wąchocku. (Mieszkańcy zobowiązali się w tym dniu do tego, że żaden powstaniec z lazaretu nie ucieknie i wszyscy zostaną później dostarczeni do Szydłowca).

Leonard Milczarek

Leonard Milczarek, syn Franciszka, obywatela miejskiego z Błonia, gub. Warszawskiej tam iże urodzony w 1844 r. Po wyjścia z Błonia w styczniu 1863 roku dla wzięcia udziała w zbrojnem powstania, brał udział w różnych małych partyjkach w Warszawskiej gaberni, następnie dostał się do oddziała Wiśniewskiego w Radomskie po wzięcia do niewoli Wiśniewskiego dostał się do partji Czachowskiego, w szeregi strzelców, pod dowództwem Rudowskiego, gdzie uzbrojony w sztucer belgijski, z różnem powodzeniem walczył do zgona Czachowskiego, otrzymająć awans na sierżanta: W lipea pod Iłżą po ostatecznym rozbicia partji przez dragonów, został ranny, wzięty do niewoli, w Radomia i skazany do rot aresztanckich. W r. 1866 został z wiela jeńcami wcielony w szeregi armji rosyjskiej, jako żołnierz i służył do roka 1872, skąd za zezwoleniem b. namiestnika Berga powrócił do kraja i z chwilą rozpoczęcia budowy drogi Ż. Nadwiślańskiej przez L. Kronenberga był przez tegoż przyjęty i dalej przy jej eksploatacji pracował jako agent słażby rucha do 1913 r· Rozkaz naczelnych władz kolei do polaków w szczególności z piętnem 1863 r. zmusił Milezarka podać się do dymisji.

Walenty Milczarski

Ur. w r. 1847 w Ostrowcu z. Radomskiej. Jako uczeń w aptece w tym samym Ostrowcu już przed powstaniem należał do organizacji rewolucyjnej. Po wybuchu powstania walczył początkowo pod dowództwem Langiewicza, a następ nie Grylińskiego, Czachowskiego, Ziembowicza i Szandora Szredera; przyjmował udział w bitwach i potyczkach pod Parczewem, Suchedniowem, Brodami dwukrotnie, Rzeczniowem, Piaskami i pod Ostrowcem. Walczył jako szeregowy, najpierw w piechocie, a następnie w kawalerji Węgra Szandora Szredera. Przy cofaniu się z kawalerją Chmieleńskiego z pod Bodziechowa był ranny bagnetem w rękę. Po upadku powstania ścigany przez moskali ukrywał się przez czas długi. Później zarządzał apteką w Choceniu.

Strona z 14 < Poprzednia Następna >