Powstanie Styczniowe - uczestnicy

mężcz. mieszczanin Radomskiej gub., warunki zesłania nieznane, Nachodiłsja w Tobolskiej gub., w 1872 r. zmarł

mieszczanin radomskiej gub.

mężcz. mieszkaniec Radomskiej gub., zesłany na osadzenie, przebywał w marińskim okręgu, w 1867 r. zmarł

mieszkaniec radomskiej gub.

woźnica z Radomskiego, służył pod dowództwem jenerała Kruka, zginął pod w Lubelskiem w Sierpniu 1863 r.

z Radomskiego oficjalista, zginął pod we Wrześniu 1863 r.

z Radomskiego, starzec 76 letni, uwięziony i odstawiony do Zamościa, tam podczas badania zbity i pokaleczony, skazany został na lat 10 na Syberyi, pomimo poszukiwań krewnych i znajomych nie wiadomo co się z nim stało, śladów jego nie znaleziono, według twierdzenia jednego z obywateli zmarł w więzieniu, Starzec ten już w 1848 roku za przestępstwa polityczne zesłany był do Irkucka, skąd za amnestią powrócił.

Urodzony w 1843 roku w Warszawie, Już w latach 1861—1862 pracował w organizacji, przygotowującej powstanie styczniowe. Rok 1863 — zastał go jako walczącego pod dowództwem Teodora Cieszkowskiego i Adena Zielińskiego w bitwach pod: Sosnowcem, Pańkami, Mrzygłodem, Radomskiem, Kuźnicą i wielu innymi. Był w randze porucznika, Emigrował do Francji i Włoch. Na obczyźnie przebył sześć lat.

strzelec leśny z Radomskiego, następnie żołnierz pod dowództwem Czachowskiego zginął w górach Świętokrzyskich.

Ksiądz.Na początku jesieni, kiedy Romuald Traugut objął rządy Tajemnej Dyktatury, ks. Ignacy Mosiński, proboszcz parafji Omenin, pow. Radomskiego za nieutajony patrjotyzm dla Polski, został w Dmeninie aresztowany - związanego i pobitego, odstawiono do Radomska, a stąd do Piotrkowa do cytadeli. Po paru miesięcznym śledztwie, znanym prawie wszędzie z martyrologii powstańczej, wydano nań wyrok śmierci przez powieszenie. Po przywiezieniu skazanego na miejsce kaźni, wikary kościoła farnego ks. Kozłowski wyspowiadał skazanego. Powiadają, że po spowiedzi przystąpił do ks. wikarego oficer i prosił o zdjęcie ze skazanego orderów, czemu jednak ks. wikary oparł się i ks. Mosińskiego powieszono z odznaczeniami na piersiach. Przed śmiercią ostatnie słowa ks. Mosińskiego były: "Raduje się dusza moja, że schodzę z tego świata dla dobra Ojczyzny". Umierał pogodnie i mężnie, jak pogodną i mężną była dusza jego. .W parę dni po straceniu, grabarz z cmentarza katolickiego Józef Łopaciński powziął zamiar wydobycia zwłok ks, Mosińskiego i Błeszyńskiego i przeniesienie ich na cmentarz. W tym celu dobrał sobie do pomocy paru mieszczan: Tomasza Silę, Mateusza Ciesielskiego i z nimi udał się w nocy na błonie. Ciało ks. Mosińskiego wydobyto, ułożono na wozie, przykryto piaskiem i odesłano na cmentarz przez Bijaka.

ur ok. 1801 lub 1805 w Radomskiem, szlachcic z gub. wołyńskiej, wdowiec. Uczestnik powstania listopadowego, wzięty do niewoli 1 zesłany najpierw do gub. wiackiej, a stąd na osiedlenie na Syberii, gdzie spędził dwa lata. Za postawę w czasie powstania styczniowego („dostarczenie powstańcom piwa, przechowywanie zakazanych ubiorów, szpilek i spinek z jednogłowym orłem polskim") został postawiony przed sądem woj., pozbawiony wszelkich praw 1 przywilejów oraz skazany na konfiskatę majątku i zesłanie do gub. ołonieckiej (konfirmacja d-cy wojsk kijowskiego okręgu woj. nie później niż 21 marca 1867). Mieszkał w Kargopolu. (Być może chodzi o Tomasza Mroczkowskiego, ok. 1799—1882, oficera w powstaniu listopadowym, sybiraka, pochowanego na cmentarzu Rakowickim w Krakowie).

Syn Michała z Kownian. Zapewne za udział w powstaniu skazany w 1864 na utratę majątku.

Syn Michała ze wsi Kowniany w po. augustowskim, z synami Bronisławem i Teofilem. Zapewne za udział w powstaniu skazani w 1864 na utratę majątku.

Syn Michała z Kownian. Zapewne za udział w powstaniu skazany w 1864 na utratę majątku.

Lat 16, syn chłopa z powiatu olkuskiego, powstaniec który 2 marca 1863 przebywał w szpitalu św. Aleksandra w Kielcach

Ur. 1842 Radomskie, miejscowość w 1923: Warszawa, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: II-34

wieku lat 18, rodem z Radomskiego uczeń Szkoły Politechniczej w Puławach, służył w oddziale Zdanowicza, poległ w bitwie pod Słupczą.

urodzony w 1831 roku. Walczył pod Langiewiczem w bitwach pod, Wąchockiem i Małomierzycami. Ranny w czoło. Więziony przez rok w Cytadeli w Warszawie. W jego aktach personalnych znajduje się korespondencja, prowadzona między Naczelnikiem Wojennym Oddziału Radomskiego, a Urzędem leśnym w Zwoleniu z dnia 9 sierpnia 1865 roku, oraz Rządu Gubernjalnego Radomskiego z dnia 29.X.1865 roku — L.L 53, 588, 53272 z [8.11.1866 roku w sprawie wydalenia Nizińskiego z posady za udział w powstaniu oraz o uwięzieniu go w twierdzy Aleksandryjskiej.

ZAŚWIADCZENIE. My niżej podpisani obywatele miasta Sandomierza Jastrzębski Tomasz lat 73 i Żuliński Antoni lat 76 niniejszym stwierdzamy, że Niżnik Franciszek syn Jana urodzony w 1847 r, zamieszkały w Rytwianach przynależny do miasta Sandomierza brał czynny udział w powstaniu Polski 1863. Sandomierz dnia 20 sierpnia 1925 roku. Zgodność odpisu stwierdzona w Klimontowie 25 sierpnia 1925 roku. Pieczątka Sąd Pokoju w Klimontowie Okręgu Radomskiego, Sędzia pokoju podpis nieczytelny, sekretarz sądu podpis nieczytelny.

Syn Konstantego, b. burmistrza miasta Wąsosz. Zapewne za udział w powstaniu skazany w 1864 na utratę majątku.

Ranny powstaniec, który 11 lutego 1863 przebywał w szpitalu górniczym w Wąchocku

Handlowiec woj. radomskiego

muż, 26 lat na 1868 r., mieszczanin Radomskiej gub., warunki zesłania nieznane, z 1864 r. przebywał w Tomsku, , rodziny nie posiadał, kawaler

wieku lat 26 z Radomskiego, służył jako żołnierz w oddziale Lelewela, zginął pod Różą w Podlaskiem w 1863 r.

pseud. Radomski Ludwik, urzędnik Komisji Rządowej WR i OP, w r. 1861 członek organizacji narod, w Warszawie. W r. 1863 pomocnik naczelnika sekcji VIII w organizacji warsz., poborca podatku narod.

Rodem z Domaniowa guberni Radomskiej, porucznik kosynierów, służył pod dowództwem Langiewicza, zginął w Prochowczyskach(?) pod Buskiem

rodem z Domaniowa guberni Radomskiej, porucznik kosynierów, służył pod dowództwem Langiewicza, zginął w Grochowczyskach pod Buskiem.

Brat Karola, wziął udział w powstaniu a po jego upadku wyemigrował i skończył politechnikę w Zurychu. Budował most na Renie, oraz koleje w Turcji i Argentynie. Pod koniec życia zamieszkał w Galicji i budował kolej z Krakowa do Chabówki.

(1842-1904), uczestnik Powstania Styczniowego 1863 r. Syn Andrzeja i Marianny z d. Piątkowskiej. Był mieszkańcem Końskich (Gubernia Radomska). Aktywnie uczestniczył w Powstaniu Styczniowym, jako członek żandarmerii powstańczej (żandarmow wieszatielej). Decyzją naczelnika Wojennego Oddziału Radomskiego z 27 III 1864 r. został zesłany do Rosji do dyspozycji Ministra Spraw Wewnętrznych, co w praktyce oznaczało uwięzienie. Wyrokiem Sądu Wojskowego we Włodzimierzu za udział w powstaniu został skazany, po pozbawieniu praw, na 3 lata rot aresztanckich w Guberni Kurskiej. Zgodnie z okólnikiem Głównodowodzącego Wojskami w Królestwie Polskim z 11 IV 1864 r. majątek Opalskiego miał ulec konfiskacie. Rada Administracyjna na posiedzeniu 22 IX 1864 r. zleciła przeprowadzenie tejże konfiskaty Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. Po odbyciu kary zesłania w Rosji, decyzją władz carskich Julian Opalski skierowany został do Przedborza na wieczne osiedlenie (z zachowaniem pozbawienia wszystkich praw stanu), z obowiązkiem comiesięcznego meldowania się w Końskich. Był żonaty z Apolonią z Łagowskich. Posiadał syna Józefa zmarłego w Przedborzu w wieku 17 lat oraz córkę Aleksandrę, zamieszkałą po 1945 r. w Kielcach. Julian Opalski zmarł w Przedborzu 10 I 1904 r. Pochowany został na miejscowym cmentarzu. W rodzinnym grobie obok męża i syna, w 1935 r. spoczęła zmarła w wieku lat 79 żona Apolonia. Oprac. Wojciech Ślusarczyk

mężcz. 33 lata w 1870 r., Fabricznyj raboczyj Radomskiej gub., warunki zesłania nieznane, z 1864 r. przebywał w tomskim okręgu, kriesćjańskiie raboty, rodziny nie posiadał, kawaler

Lat 40, ksiądz z Krakowa, wzięty przez Bagrationa, chory na gorączkę, 2 marca przebywał w szpitalu św. Aleksandra w Kielcach

urodzony 10 III 1848 r. w Ochli, pow. krotoszyński, syn Franciszka i Józefy z Suchorzewskich. Około 1860 r. Ożegalscy sprzedali Ochlę i kupili majątek Libidze koło Częstochowy. Józef zaczął uczęszczać do szkoły w Radomsku, a następnie uczył się w Instytucie Technicznym w Krakowie. Na wieść o wybuchu powstania styczniowego 1863 r. porzucił szkołę i przyłączył się do oddziału Antoniego Jeziorańskiego w partii Mariana Langiewicza. Po jej rozbiciu schronił się u swojego wuja Ignacego Sucharzewskiego, współwłaściciela miasta Mielca i dóbr mieleckich. U wuja w Mielcu przebywał wówczas jego brat – Stanisław. W kwietniu dołączył do oddziału Andrzeja Łopackiego i wziął udział w kampanii Dionizego Czachowskiego, która także zakończyła się niepowodzeniem. W czerwcu 1863 r. – już z bratem Stanisławem - walczył w oddziale Jana Popiela w bitwie pod Komarowem i dostał się do niewoli rosyjskiej. Po staraniach matki, ze względu na młodociany wiek, obaj Ożegalscy zostali zwolnieni z więzienia w Kielcach. Kolejny raz przebywali w Mielcu i planowali powrócić do walki powstańczej, ale powstanie wyraźnie słabło i plany nie zostały zrealizowane. Po upadku powstania zamieszkał w Galicji i po pewnym czasie nabył majątek Kamionna w pow. bocheńskim. Angażował się w miejscowe życie społeczno–polityczne, m.in. był członkiem Rady Powiatowej w Bochni. Napisał broszurę Uwagi myśliwskie dla wszystkich myśliwych oraz niezwykle cenne pamiętniki Wspomnienia krwawych czasów z r. 1863 (Kraków 1893, 1908). Opisał w nich m.in. udział mieszkańców Mielca i powiatu mieleckiego w powstaniu styczniowym 1863 r. Fragmenty tych pamiętników zamieszczono też w zbiorze Rok 1863. Obrazy i wspomnienia (1916). Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został awansowany na stopień podporucznika, a w 1921 r. otrzymał Krzyż Walecznych. Zmarł 13 II 1922 r.

Ranny powstaniec, który 3.3.1863 przebywał w szpitalu w Ćmielowie (wg raportu burmistrza).

Ranny powstaniec, który 11 lutego 1863 przebywał w szpitalu górniczym w Wąchocku