Zarejestruj się lub Zaloguj się

Portal w rozbudowie, prosimy o wsparcie.

Uratujmy wspólnie polską tożsamość i pamięć o naszych przodkach.

Zbiórka przez Pomagam.pl

Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Największa baza Powstańców Styczniowych.
Leksykon i katalog informacji źródłowej o osobach związanych z ruchem niepodległościowym w latach (1861) 1863-1865 (1866)

UWAGA
* Jedna osoba może mieć wiele podobnych rekordów (to są wypisy źródłowe)
* Rekordy mogą mieć błędy (źródłowe), ale literówki, lub błędy OCR należy zgłaszać do poprawy.
* Biogramy opracowane i zweryfikowane mają zielony znaczek GP

=> Powstanie 1863 - strona główna
=> Szlak 1863 - mapa mogił i miejsc
=> Bitwy Powstania Styczniowego
=> Pomoc - jak zredagować nowy wpis
=> Prosimy - przekaż wsparcie. Dziękujemy

Szukanie zaawansowane

Imię

Nazwisko

Opis

Źródło

Nadawca

Uwagi

Ze zdjęciem

Tryb wyszukiwania

Wyniki wyszukiwania. Ilość: 176

Strona z 5 Następna >

Józef Adamczewski

był ciężko ranny w r potyczce pomiędzy Cekowem a Kaliszem dnia 18 listopada 1863 r.

Kalikst Antoniewicz

ur. 1830 r., syn Józefa i Maryi z Tomickich, a brat czcigodnego i powszechnie kochanego księdza dziekana Bolesława Antoniewicza z Ruina, więźnia stanu w latach 1863 i 1864, będąc rządzcą dóbr w Opatówku pod Kaliszem, aresztowany w lipcu 1863 r. za udział w powstaniu, więziony w cytadeli warszawskiej, a następnie zesłany na Sybir, w drodze za wstawieniem się hrabiny z Bobryńskich Platerowej zatrzymany w gubernii wdodzimirskiej i ztamtąd odstawiony do granicy pruskiej, umarł w r. 1873.

( 11.09.1838 Kalisz - ) - poeta, uczestnik Powstania Styczniowego [1] syn (powstańca listopadowego) i Konstancji z Zagórskich [1] "Asnyk tymczasem pospieszył do kraju, brał czynny udział w organizacji powstania, należał do członków Rządu narodowego, a przy końcu roku 1863, ratując życie, musiał uchodzić z Warszawy" [1]

Kazimierz Asnyk

Artykuł | (Asnik, Aśnik), ur. 4.3.1797 Warszawa (chrz, 13.3.1797[6]), zm. 05.11.1885 Piasek par. Kraków św. Szczepan [2] Syn Jakuba (kowala, zm. 1811 Warszawa, lat 38 [18]) i Marianny Adamskiej po mężu Asnyk (zm. 1813). Rodzeństwo: Magdalena Marianna Asnyk po mężu Najszewska [19] (ślub 180 r Warszawa [19] mąż: Michał Najszewski [19]) i Agnieszka Karolina Asnyk (zm. 1806) oraz Leon Asnyk (kowala, żonaty z Magdaleną Dębińską i zmarły bezdzietnie 1837). Powstaniec Listopadowy [1], 1,5,1822 otrzymał awans na podporucznika 4 Pułku Strzelców Pieszych Wojsk Polskich[3][7] gdzie służył do 1830[11]. Awans na porucznika otrzymał w Powstaniu 6.2.1831. 25.2.1831 pod Grochowem dostał się do niewoli. Zesłany do Urzum w gub. Wiatskiej do służby wojskowej. Przebywał tam 5 lat m.in. z Wojciechem Gałczyńskim. Powrócił na mocy amnestii. Droga powrotna zajęła im dwa lata. (wg innych danych wrócił w 7.1833 i złożył przysięgę na wierność carowi, która pozwalał mu pracować w granicach Królestwa Polskiego[12]). 27.7.1837 w Kaliszu ożenił się z 35-letnia Konstancją Zagórowska (zm. 1871 Piasek par. Kraków św. Szczepan[20], c. Stanisław Kostki i Małgorzaty Czarnosiewicz)[15], guwernantką dzieci Adama Bogumiła Helbicha z Konar (który też był ich świadkiem) - lekarza w oddziale gdzie obaj służyli. Rok później urodził im się syn - , przyszły poeta i powstaniec styczniowy. W 1850 był w Kalinowej świadkiem ślubu Jana Gwalberta Boblewskiego i Marii Róży Chylińskiej.[9] W Kaliszu prowadził handel skórami. . W 1855 wszedł w skład zarządu Resursy Kaliskiej.[13] Uruchomił wkrótce hotel i księgarnię wraz z czytelnią i wypożyczalnią książek przy placu św. Józefa. uczył syna musztry i drygu wojskowego. Zaangażowany w Powstanie Styczniowe.[1] . Pod koniec życia mieszkał u syna w Krakowie przy ul. Łobzowskiej 7[3], choć więcej czasu spędzał w Konarach. Zmarł jako wdowiec, 05.11.1885 Piasek par. Kraków św. Szczepan [2] Pochowany w na cm. Rakowickim w Krakowie, pas. 30 "" Dzieci: 1___Adam Asnyk - poeta, powstaniec styczniowy ur 1838 Kalisz zm. 1897 Piasek par. Kraków św. Szczepanl lat 59 [21] Wnuki 1.1_Włodzimierz Asnyk - syn Adama Asnyka

Bronisława Ast

Ur. 1843, zm. 9.3.1923 Ostrów Wielkopolski. Córka Ignacego i Ludwiki. Uczestniczka Powstania. Pochowana Kalisz, kwatera 8, . Mąż: Jan Ast, zarządca dób.

obywatel z pow. Wieluńskiego, po bitwie zaszłej pod Lutatowem dnia 15 czerwca 1863 r. napadnięty w drodze gdy powracał do domu, tak mocno został zbitym, iż prawie bez duszy przywieziony do Kalisza i wrzucony do więzienia, tamże dnia następnego o godzinie 5 rano życia dokonał.

Romuald Bębnowski

Ur. 1845 Bogusławice, miejscowość w 1923: Kalisz, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: IV-309

Romuald Bębnowskl

ppor. (1845) Kalisz

ppor. (1835) Kalisz

Ur. 1835, miejscowość w 1923: Kalisz, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: E-50

Bronislaw Bieske

Ujęty 24 maja 1863 roku w potyczce pod Niewieszem. W tej potyczce zginął jego brat Edward. Byl synem Jana Michala Bieske i Emilii ze Szmideckich dziedziców Goszczanowa w kaliskim. Urodził się pod Kaliszem około 1828r. Rodzice stracili majątek w 1867r zapewne za powstańcze zaangażowanie synów

Edward (prawd.), Bieske. Syn Jana Bieske i Emilii ze Szmideckich dziedzicow Goszczanowa pod Kaliszem. Urodzony w kaliskiem okolo 1839r. Brał udział w Powstaniu Styczniowym i zginął w potyczce pod Niewieszem dnia 23 maja 1863r. Jego rodzony brat został pojmany i wywieziony w głąb Rosji. Spoczywa w mogile zbiorowej na Cmentarzu parafialnym w Niewieszu. Spoczywa w mogile zbiorowej na Cmentarzu parafialnym w Niewieszu. "Oddziały Ludwika Oborskiego, Stanisława Szumańskiego i Karola Włodka pod dowództwem płk. Słupskiego w swojej rejteradzie z woj. mazowieckiego weszły na obszar woj. kaliskiego i stoczyły zaciętą walkę pod Niewieszem. Najpierw jadące na wozach z Uniejowa do Poddębic wojska rosyjskie wpadły w zasadzkę urządzoną przez płk. L. Oborskiego pod Niewieszem, a następnie zabarykadowały się w domach i budynkach gospodarczych we wsi Niewiesz. Bezpardonowa walka w Niewieszu trwała od godz. 14 do 22 i zakończyła się bezowocnie dla powstańców. Po stronie rosyjskiej były znaczne straty, ale wśród powstańców jeszcze większe. Poległo 29 powstańców, a wśród nich niejaki Bieske, lat 24, syn dziedzica z Goszczanowa."

wieku lat 21 rodem z miasta Częstochowy, żołnierz w szeregach powstańczych, internowany w Ołomuńcu wstąpił do armii Meksykańskiej gdzie dnia 2 Listopada 1865 r. w Puebli życie sobie odebrał. Akt zejścia przesłany prokuratorowi królewskiemu w Kaliszu.

Antoni Bronikowski

Antoni Bronikowski, urodzony dnia 10 listopada 1840 r., we wsi Węgierskie powiat Średzki, Księstwo Poznańskie. W czasie wybuchu powstania 1863 roku mieszkał we wsi Wola Miłkowska pod miastem Wartą, w ówczesnym powiecie Kaliskim. W marcu 1863 roku należał do oddziału, który się sformował pod komendą kapitana wojsk rosyjskich Szamborskiego, pod karczmą Kurekw lasach należących do Dóbr Jesionna pod Błaszkami.Oddział ten przeszedł potem pod komendę Franciszka Parczewskiego, byłego kapitana wojsk polskich; z oddziałem tym uczestniczył w bitwach pod Klukami a potem w bitwie pod Rudnikami w Częstochowskiem, gdzie partja ta rozbita została. W maju tegoż roku należał do formowania i brał czynny udział w utworzonej ruchomej konnej kolumnie kapitana byłych kozaków sułtańskich Władysława Waśkiewicza - kolumna ta przeszła do utworzonych potem dwuch pułków kawalerji jenerała Taczanowskiego, gdzie B. prawie do końca się znajdował. Po upadku powstania odsiadywał więzienie w Koninie i Kaliszu, skąd po siedmiu miesiącach uwolniony został przez jenerała Beylroda, ówczesne go gubernatora kaliskiego.

Antoni Chlewski

Ur. ok. 1844 Szczerców, pow. łaski, zm. 1.3.1932 Częstochowa. Syn Adama i Katarzyny. Oficjalista dworski. Ożeniony z Elżbietą Marii Gaertner. Od ok. 1882 mieszkał w Kłomnicach, a później Częstochowie.

Józef Chocieszyński

Najbardziej znany w Grodzisku, powstaniec styczniowy, pochodzący z powstańczej wielopokoleniowej rodziny. Jego ojciec Antoni brał udział w wydarzeniach Wielkopolskiej Wiosny Ludów 1848. Z kolei syn Kazimierz poległ w 1918 w powstaniu wielkopolskim, w walkach pod Miedzichowem. Józef Chocieszyński wspólnie z Janem Szymkowiakiem w sierpniu 1863 roku przedostali się do Twardowa pod Pleszewem, gdzie w majątku Karola Żychlińskiego formowała się powstańcza partia. W sile 120 ułanów oddział dotarł do granicy prusko – rosyjskiej, jednak Prusacy rozpędzili polski oddział i mimo kilku prób przedarcia się na wschód powstańcy musieli zrezygnować z masowej próby przejścia przez granicę. Chocieszyński i Szymkowiak przedostali się wreszcie indywidualnie i dotarli do obozu powstańczego Wojciecha Korytkowskiego. Powstańczy oddział Korytkowskiego walczył z Moskalami do jesieni i został rozbity, prawdopodobnie pod Cekowem (niedaleko Kalisza) - 18 listopada 1863 roku. W trakcie bitwy obaj grodziszczanie zostali ranni. Jan Szymkowiak, stracił nogę i cudem uniknął śmierci. Z kolei Józef Chocieszyński przedarł się z powrotem przez granicę i ukrywał przez pewien czas w okolicy Pleszewa u miejscowych Polaków. Do domu wozem przywiozła go żona. Po powrocie do Grodziska i wyleczeniu się był represjonowany przez Prusaków. Pochowany na cmentarzu w Grodzisku.

Jan Maksymilian Choiński

Ur. 1841 Kalisz, miejscowość w 1923: Kalisz, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: B-45

Jan Maksymilian Choiński

Ignacy Chojnacki

Ignacy Piotr[4] (Paweł[2][3]) Chojnacki. Ur. 31.7.1835 Piekary (Wielkopolska) [4], zm. 1.7.1903 Kraków[1][8]. Syn Jakuba i Jadwigi Bażyńskiej.[1][4] Powstaniec z Korpusu Taczanowskiego. Pracował jako sufler teatralny, czasem grywał role w zastępstwie. Pracował w Kaliszu, Lublinie, Puławach, Siedlcach, W Poznańskim grał Organistę w sztuce "Wesele w Ojcowie". W 1882 wydał w Poznaniu „Noworocznik Teatralny na rok 1882”.. Pod koniec życia kancelista magistratu krakowskiego (składu węgla). [3] Mieszkał do śmierci w Przytulisku Weteranów Powstania Styczniowego w Krakowie przy ul. Biskupiej 16. Pochowany w Krakowie na Rakowicach, kw. Ra - grób zbiorowy weteranów.[7] Żona: Rozalia Rafaela Rappel [1] (1-v. Janasz[2][3]) (ślub 4.11.1873 Warszawa).

Ludomir Chojnowski

Ur. 1843, miejscowość w 1923: Kalisz, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: III-486

Ludomir Chojnowski

Ludomir Eugeniusz Józef Chojnowski (Choynowski) Ur. 4.7.1843 Borysławice, koło Błaszek, zm. 20.1.1940 Kalisz. Syn Stanisława, dzierżawcy wsi Grzybki, oraz Pelagii Dłużniakiewicz. W 1861 ukończył Szkołę Wyższą Realną w Kaliszu. Następnie był uczniem szkoły przygotowawczej do Szkoły Głównej w Warszawie. Dalszą naukę kontynuował w Instytucie Politechnicznym w Puławach (od 1862). W tym czasie aktywnie działał w konspiracji przedpowstańczej. W styczniu 1863 naczelnik okręgowy Frankowski zorganizował ze studentów politechniki i włościan z dawnych dóbr książąt Czartoryskich oddział kadrowy, który został podzielony na mniejsze partie z zadaniem zdobycia broni i wzniecenia powstania w swoich rodzinnych stronach. Chojnowski na wiadomość o wybuchu powstania wrócił w strony rodzinne, gdzie w okolicy Warty-Dobry zebrał się oddział powstańców, uzbrojony w dubeltówki. Razem ze swoim bratem Stanisławem, zaopatrzeni w broń i konie przez ojca, wstąpili do kompanii byłego oficera rosyjskiego Kurowskiego i wraz z nią brali udział w potyczkach pod Kuźnicą Grabowską i Ochędzynem. W bitwie pod Rudnikami 20.4.1863 Chojnowski odniósł ciężkie rany, które odnawiały się przez długie lata. Leczył się w klasztorze jasnogórskim. Od 1866 r. pracował jako kasjer w Banku Polskim (późniejszym Banku Państwa), najpierw w Warszawie, a od 1878 w Kaliszu. W 1908 przeszedł na emeryturę z uposażeniem 2000 rubli rocznie. Udzielał się także społecznie w kaliskich organizacjach gospodarczych, był członkiem Komisji Rewizyjnej Komitetu Kredytowego Kaliskiego Towarzystwa Wzajemnego Kredytu oraz Rady Towarzystwa Pożyczkowo-Oszczędnościowego. Jako jeden z ostatnich żyjących w Kaliszu powstańców brał udział w obchodach 75. rocznicy powstania w styczniu 1938. Posiadał rosyjskie odznaczenia: Order św. Anny kl. III i Order św. Stanisława kl. II oraz srebrny Medal na Pamiątkę Koronacji Aleksandra III. Za udział w powstaniu został odznaczony Krzyżem Niepodległości z Mieczami (1930) oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1938). Został pochowany na w Kaliszu na cmentarzu miejskim. Żona: r. poślubił w Warszawie Celestyna Wyrzykowska (1855-1924) (ślub 1876 Warszawa). Dzieci: Janina, Irena, Ludomira i Stanisław.

Ludomir Chojnowski

ppor. (1843) Kalisz

Ludomir Chojnowski

Weteran - w 1933 mieszkał w Kaliszu. Otrzymał 150 zł daru honorowego z Urzędu Wojewódzkiego z okazji 70 rocznicy wybuchu powstania.

Franciszek Salezy Chrzanowski

h. Suchekomnaty. Ur. ok. 1823 Żuchowice, syn Michała i Teresy Bilskiej (Bialskiej). Dziedzic dóbr Rzeki. Brał udział w bitwie pod Kruszyną 29.8.1863. W podzięce za uratowanie życia podczas ucieczki przed Kozakami wystawił kapliczkę stojącą na pograniczu wsi Rzeki i Karczewice. Ożeniony z Eufemią Dąbrowską. Zm. 7.10.1897. Pochowany Kłomnice. (tablica pamiątkowa w kościele św. Marcina w Kłomnicach). Córka Stefania wyszła za Bronisława Szwejcera, powstańca, syna Wincentego organizatora Powstania.

Ignacy Chylewski

nr. r 1844. w Kaliszu. Po ukończeniu gimn. pracował w organiz. jako pomocnik Hipolita Zawadzkiego w Opoczyńskiem. Później służył jako porucz. kawaleryi, następnie adjutant w oddz. Langiewicza, Mycielskiego i Aleks. Kosy (Morbitzera), walczył we wszystkich, bitwach pod Langiewiczem, od Szydłowca aż do Grochowisk, z Mycielskim pod Piotrkowicami z Kosą. pod Przedborzem i w innych. Ranny w lewą rękę bagnetem, w bok lancą, przez brwi pałaszem, wzięty do niewoli, uciekł z Proszowic. Po powst. inżynier, właściciel fabryki maszyn w Tarnowie.

Władysław Cichorski

Zameczek, Roman 1822-1876, urodził się w Kaliszu. Syn Wincenta, radcy stanu, senatora i Emilii z Zapolskich. Władysław ukończył gimnazjum w Warszawie, kształcił się w szkole rolniczej w Marymoncie. Po utracie majątku został urzędnikiem w Komisji Przychodów i Skarbu, gdzie pracował do 1861r. Następnie zaangażowany w ruch niepodległościowy, udał się w Płockie i Augustowskie, aby przygotowywać włościan do powstania, po wybuchu którego ogłaszał manifest powstańczy. Na początku powstania dokonał koncentracji partyzantów w okolicy Łap. W nocy z 22 na 23.01.1863r. opanował stację kolejową Łapy, zaatakował Suraż, gdzie rozproszył załogę rosyjską, a następnie poszedł pod Wysokie Mazowieckie i Tykocin. Sukcesy te sprawiły, że zgromadził spory oddział, z którym brał udział w bitwie pod Siemiatyczami ( i ). Po przegranej pod Siemiatyczami walczył z Rosjanami m.in. pod (28.02.1863r.). Wkrótce podporządkował się Z. Padlewskiemu i pod jego komendą brał udział w wielu bitwach i potyczkach: pod (8.03.1863r.), (9.03.1863r.), (12.03.1863r.), (14.03.1863r.), (15.03.1863r.). Po bitwie pod Osówką uciekł wraz z 300 ludźmi oddanymi mu pod komendę. Został mianowany organizatorem Prus Zachodnich, wkrótce aresztowany i osadzony w więzieniu w Chełmnie, skąd udało mu się uciec. Wyjechał do Drezna, następnie do Szwajcarii, a w 1866r. osiadł w Paryżu. Walczył w wojnie francusko-pruskiej 1870-1871. Po upadku Komuny Paryskiej musiał opuścić Paryż i udał się do Galicji, a następnie do Rumunii, gdzie pracował przy budowie kolei. Ostatecznie osiadł w Stanisławowie w charakterze kierownika spółdzielni spożywczej. Odebrał sobie życie 8.06.1876r.

Władysław Cichorski

ps. „Zameczek”, ur. 1822 w Kaliszu, zm. 1876. Był synem radcy stanu i senatora Wincentego Cichorskiego i Emilii z Zapolskich. Ukończył gimnazjum w Warszawie, a następnie kształcił się w Instytucie Agronomicznym w Marymoncie. Do 1861 pracował jako urzędnik w Komisji Przychodów i Skarbu. Przed powstaniem w 1861 ten geometra z zawodu został działaczem konspiracyjnym w okręgu tykocińskim oraz organizator z ramienia Komitetu Centralnego województwa augustowskiego. 22 stycznia 1863 roku Władysław Cichorski na czele oddziału złożonego ze szlachty zaściankowej zdobył Suraż pod Łapami. W marcu jego oddział podporządkowany został Padlewskiemu. Walczył m.in. pod Drążdżewem i Chorzelami (14.III.1863). Został mianowany organizatorem Prus Zachodnich, wkrótce jednak aresztowano go i osadzono w więzieniu w Chełmnie, skąd uciekł. 8 czerwca 1876 roku popełnił samobójstwo. (Rettel, Wikipedia)

Bonifacy Czerniak

Wspomnienie pośmiertne I znowuż ubył jeden z tych, którzy w roku 1863 chwycili za broń, by wywalczyć Ojczyźnie niepodległość i uwolnić ją z niewoli napoły kałmuckiego barbarzyńcy. W dniu 17 września 1919 roku, w czasie rozruchów łódzkich, zmarł na anewryzm serca uczestnik powstania 63 r. Bonifacy Czerniak, ur. 1841 roku w Turku, ziemi Kaliskiej, były obywatel ziemski, właściciel majątku Kokanin w powiecie kaliskim. Po ukończeniu 6-iu klas gimnazjum w Kaliszu, ś. p. Bonifacy Czerniak pracował jako praktykant agronomji w dobrach hr. Kwileckiego. Zastaje go tam rok 1863. Ś. p. Bonifacy Czerniak nie zostaje obojętny na otaczające go wypadki i razem z gromadą innych wstępuje do powstania, do oddziału Taczanowskiego i odtąd dzieli z nim dolę i niedolę. Kolejno jest uczestnikiem bitew pod Ignacowem, Dobrą, Kołem i bierze udział w całym szeregu drobnych potyczek, w czasie których zostaje ranny. Po stłumieniu powstania, schwytany przez moskiewskich siepaczy, odsiaduje 6-cio miesięczne więzienie na Pawiaku w Warszawie. Po wypuszczeniu na wolność, kończy studja agronomiczne, poczem osiada na roli. W okresie między powstaniem a wojną europejską pędzi życie w cichem ustroniu, przeżywając jedynie wspomnienia, tak drogie dla każdego Polaka! Wojna europejska zastaje go. w Łodzi, a kiedy, po opuszczeniu kraju przez Moskali, żyjący uczestnicy powstania 63 roku zaczynają gromadzić się i łączyć w stowarzyszenia, ś. p. Bonifacy Czerniak zostaje w 1917 roku prezesem w Łódzkiem Stowarzyszeniu Uczestników Powstania 1863 r. Na zajmowanem stanowisku, aż do chwili tragicznej śmierci, wykazał energję i dbałość o los swych towarzyszów broni. Bodźcem do wytężonej pracy był fakt odrodzonej Ojczyzny, dla której w swoich młodzieńczych latach nie szczędził sił i krwi.

Bolesław Gabriel Dąbrowski

h. Ogończyk, nr. r. 1837 w Kaliszu. Szkoły ukończył w Warszawie, gdzie był później urzędnikiem rządu gub. Używany pierwotnie do usług przez Rząd narodowy, wyszedł następnie z Warszawy do oddz. Jankowskiego i brał udział we wszystkicłi popotyczkach. Po rozbiciu oddz. Jankowskiego zebrał niedobitki i odprowadził je do najbliższego oddz., poczem popadł w długą chorobę. Zmarł w styczniu r. 1892.

Szeregowy, uczestniczył z powstańcami w bitwie z wojskiem, 9 stycznia 1864 r. rozstrzelany w Kaliszu.

b. żołnierz rosyjski, rozstrzelany w Kaliszu 9.1.1864

Józef Aureli Duszyński

Ur. 1831 Kalisz, zm. przed 1919, żona: Marcjanna, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: VI-22

Wojciech Dziekańiski

ppor. (1836) Kalisz

Wojciech Dziekański

Ur. 1838 Krępa, miejscowość w 1923: Kalisz, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: VIII-29

Ur. 1844 Koło, miejscowość w 1923: Kalisz, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: I-207

ppor. (1844) Kalisz

Emil Erenbrandt

urzędnik Trybunału Cywilnego z Kalisza, służył w kawaleryi Parczewskiego jako wachmistrz, zginął pod Walewiearai w powiecie Łowickim. Pochowany w mieście Bielawach.

Ksiądz z Kalisza. Wymieniony w spisie uwięzionych lub wywiezionych na Sybir z diecezji kujawsko-kaliskiej.

Ur. 1842 Żelizny, pow. włodawski, syn. Karola i Marii Perkowskiej. Brat Antoniego (również powstańca). Walczył w oddziale Heydenreichah "Kruka" lub Karola Krysińskiego. Walczył pod Lubartowem i Małogoszczem gdzie był ranny, następnie ponownie ranny pod Żyżynem 8.8.1863. Więziony w Lublinie przez 4 miesiące, skazany na zesłanie, zwolniony dzięki staraniom hr. Zamoyskich (wg innych źródeł ukrywał się i uniknął kary). Osiadł w Trzebieniu a następnie w Częstochowie pracując w składzie monopolowym w Aniołowie. Zmarł 20.8.1916 w Częstochowie. Żonaty z Matyldą Sączewską.

Franciszek Gąsiorowski

z Kalisza, powstaniec styczniowy, ranny w bitwach pod wsią Kluski, przebywał na leczeniu w dworze ziemiańskim we wsi Parzymiechy.

Strona z 5 Następna >