Powstanie Styczniowe - uczestnicy

[herb=Abdank]Stanisław Grzegorz "Skarbek" Abłamowicz h. Abdank. Ur. 9.5.1844 , pow. nowogródzki[5][7][9], zm. 2.6.1901 Kraków. Syn Piotra, właściciela ziemskiego i Rosiny Dachnowicz Haciskiej[3][4] h. Roch III. (Majątek matki - Peresieka - został skonfiskowany po Powstaniu Listopadowym[15], lecz wrócił w ręce Abłamowiczów). Stryj Stanisława Michał, był rotmistrzem trockim i sędzią granicznym nowogrodzkim, drugi stryj Wincenty - komornik powiatu nowogrodzkiego, podporucznik 17-go pułku kawalerii wojsk polskich, trzeci stryj Ignacy - profesor Uniwersytetu Kijowskiego i Wileńskiego, zaś czwarty Józef - doktor medycyny.[11] Uczeń gimnazjum Nowodworskiego, matura 10.7.1862. Student UJ, 1862/3 Wydział Filozoficzny. [5] Uczestnik powstania. Zesłany do Orenburga na wyspę Ezel z całą rodziną, gdzie przebywał 5 lat. Po powrocie kontynuował naukę na Wydziale Prawa UJ (1870-74), uzyskując tytuł doktora prawa 11.1.1875.[5] Adwokat. Praktykę odbywał u adwokatów Kańskiego, Lisowskiego, Czesnaka.[9] Tłumacz przysięgły języka francuskiego i rosyjskiego. Od 1882 prowadził kancelarię adwokacką w Krakowie przy Małym Rynku nr 1, na I piątrze.[6] Prowadził założenie "Sokoła" krakowskiego.[8] i został wybrany jego wiceprezesem.[9] Mieszkał: Nowa wieś. [2][3][4] Pod koniec życia w Krakowie na ul. Łobzowskiej[9]. Zyskał sławę znakomitego obrońcy i zacnego obywatela.[7] Autor prac literackich z dziedziny prawniczej, m.in rozprawy "o własności literackiej". Żona: Maria Matuszewicz (zm. 1893). Dzieci: * Stanisława Zofia (1876), pianistka * Marianna Róża Dorota (1878) * Piotr Mirosław Kazimierz (1880) * Tadeusz Marian Ignacy (1884) * Adam Marian Mikołaj (1890) * Włodzimierz Wiktor Karol (1891), major, dowódca III Dywizjonu Pociągów Pancernych, uczestnik walk 1919-1921, 3-krotnie odznaczony Virtuti Militari, 4-krotnie Krzyżem Walecznych i in. * Witold Józef Damazy (1893)

[herb=Lubicz]Bronisław Abramowicz, h. {{Lubicz}}. Ur. 1837 Załuchów, pow. kowelski[2], zm. 17.7.1912 Kraków[4] Syn. Macieja i Karoliny Denison Słuchacz Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie. W Powstaniu w oddziałach Zdanowicza i Langiewicza (jego adiutant), ostatecznie w randze kapitana. Był ranny w bitwie pod Grochowiskami. [2][3] Po powstaniu kontynuował studia w Monachium, Wiedniu (gdzie otrzymał odznaczenie za ogół studiów), następnie pod kierunkiem Edwarda Engerta i Jana Matejki. Rozpoczął samodzielną pracę artystyczną. Wystawiał wiele obrazów treści historycznej, z których największe uznanie zdobyły sobie: „Karol IX przed nocą św. Bartłomieja“, „Uczta Wierzynka“, „Ostatnie chwile Zygmunta Starego“, „Zygmunt August, dyktujący testament". Malował także wiele portretów i obrazów rodzajowych. Otrzymał wielkie premium za obraz: „Napój miłosny". Po wystawieniu „Uczty Wierzynka“, mianowany został honorowym członkiem Towarzystwa sztuk pięknych (Kunst Verein) w Wiedniu. [8][10] Zajmował się także z wielkimi sukcesami konserwacją dzieł malarstwa sakralnego w kościołach krakowskich.[11] Mieszkał przy ul. Grodzkiej nr 9 w Krakowie. Zmarł w przytułku Helclów. Pochowany w kwaterze weteranów na cmentarzu Rakowickim.[1] Żona: Maria Zbyszewska[4], ślub 1868, rodzice: Karol, Józefa Żychlińska Córka: Maria, ur. 1869, zm. 1874[6]

Tomasz Kanty Sylwester Adwentowski. Ur. 29.12.1842 Kraków[8], zm. 21.4.1906[3]. Ojciec: Karol, Matka: Julianna Woźnicka. Rodzice pobrali się w w1822 w Kielcach.[10] Mieszkali w Dąbrowie Górniczej a następnie od ok. 1835 w Krakowie. Miał starsze rodzeństwo urodzone w kolonii Dąbrowa: Karol, Ignacy, Anna, Hipolit, z których tylko Anna przeżyła a reszta zmarła w dzieciństwie[11][12] oraz kolejne - rodzone w Krakowie: Leon Konstanty, Ludwika Rozalia (później żona Karola Wolańskiego), Rozalia (zm. 1863)[13] Wcześnie osierocony przez ojca. W 1856 ukończył gimnazjum św. Anny w Krakowie.[17] Uczeń Instytutu Technicznego w Krakowie. 1858/9 student I semestru na Wydziale Lekarskim UJ na kierunku weterynarii.[7] Uczestnik bitwy miechowskiej[2][19][20]. W lipcu 1863 przebywał w więzieniu w Krakowie jako więzień polityczny[6] Następnie walczył w lubelskim: Stara Wieś 18.01.1864 ranny, dostał się do niewoli[4]. Upoważniony do powrotu rozkazem z dnia 25.5.1864[1] Po powstaniu pracował jako architekt w 1875 w Kałuszu[14], w 1882 przeniesiony do Tarnopola[18], a w 1888 w Lipniku koło Bielska[15] Pochowany w Krakowie, na cm. Rakowickim, kwatera powstańcza Ra., w grobie indywidualnym.[21] Żona: Emilia Krysta[9] Dzieci: Włodzimierz (zm. w 6 miesiącu życia), Karol Wiesław, Bolesław Andrzej

Ur. ok. 1838, zm., 12.2.1898 Lwów W czasie Powstania wraz bratem (Franciszkiem Ksawerym), należeli do czynnych i gorących patriotów. Po powstaniu majster szewski. W 1872 jako producent obuwia wziął udział w Wystawie Powszechnej w Wiedniu. W 1880 miał pracownię przy ul. Halickiej 44. Współzałożyciel i pierwszy prezes Stowarzyszenia Rękodzielników "Gwiazda". Był w zarządzie Towarzystwa Handlu Skórami. Zasiadał w radzie Lwowa. Oznaczał się jasnym, rozumnym, spokojnym poglądem i prawdziwie obywatelskim poczuciem. W 1890 został skazany na 14 dni w procesie o bankructwo Towarzystwa Handlu Skórami. W 1893 był w organizacji Wystawy Krajowej we Lwowie. Pod koniec życia mieszkał na ul. Ossolińskich 11 we Lwowie.

Właściwie: Mikołaj Adolf Aleksandrowicz. Ur. 30.12.1811, zm. 28.04.1875 Kraków[2][7]. Syn Teodora i Franciszki Włodawskiej. Farmaceuta, docent chemii analitycznej UJ[11][12], praktykant u Floriana Sawiczewskiego w aptece "", a następnie od 1837 jej właściciel, jak też całej kamieni przy Rynku 13. Uczestnik ruchów rewolucyjnych w 1846 i 1848.[1] Od 1859 członek izby handlowo-przemysłowej.[13] W 1861 wziął udział w delegacji do Wiednia protestującej przeciwko wyburzeniu niemal połowy Starego Miasta w Krakowie. Jeszcze przed Powstaniem członek Ławy Krakowskiej. Następnie w czasie Powstania naczelnik granicy rewirowej[3], od 20.3.1863 intendent Rządu Narodowego, a od lipca 1863 r. naczelnik m. Krakowa[1]. Do jego kompetencji należało kierowanie zaopatrzeniem, zarządzanie trasami dostaw, także alokacja ochotników i delegatów przybywających do Krakowa, jak też zbieranie podatku narodowego. W jego mieszkaniu odbywały się narady i spotkania. Został zaaresztowany pod koniec 1864. Sądzony przez c.k Sąd Wojenny pod zarzutem zdrady głównej, w kwietniu 1865 uwolniony z braku dowodów, jednak za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej skazany na 2 lata więzienia (z zaliczeniem na poczet kary półrocznego aresztu).[16] Na karę trzech miesięcy więzienia została też skazana jego żona , za udział w Komitecie Niewiast Polskich[16]. Karę odsiadywał na Wawelu a następnie w Ołomuńcu. W październiku 1865 nie został z innymi zwolniony w drodze łaski.[17] Od 1867 radny miejski Krakowa.[15] Członek Rady Ogólnej Towarzystwa Domu Przytułku i Pracy, członek Towarzystwa Naukowego Krakowskiego. Pełnił funkcję chemika sądowego. Pracownik Urzędu Pobierczego. Nadzwyczajny członek Akademii Umiejętności[12] Badał skład wód leczniczych w zdrojach rabczańskich, żegiestowskich, krynickich, szczawnickich, krzeszowickich i in.[11][13][14] Jest pochowany na cmentarzu Rakowickim w kwaterze Lc. Żona: Eleonora Cypcer[4][5] (ślub 17.3.1840 Kraków)[6], zm. 1886[8] Dzieci: * (1842) - mgr. farmacji, student UJ[9], uczestnik bitwy miechowskiej[10] * Aleksandra Róża (1843) * Otolia Łucja Maria (1847) * Teodor Leon (1856), doktor filozofii UJ[9] * Aleksandra Róża (1856)

Artykuł | (Asnik, Aśnik), ur. 4.3.1797 Warszawa (chrz, 13.3.1797[6]), zm. 05.11.1885 Piasek par. Kraków św. Szczepan [2] Syn Jakuba (kowala, zm. 1811 Warszawa, lat 38 [18]) i Marianny Adamskiej po mężu Asnyk (zm. 1813). Rodzeństwo: Magdalena Marianna Asnyk po mężu Najszewska [19] (ślub 180 r Warszawa [19] mąż: Michał Najszewski [19]) i Agnieszka Karolina Asnyk (zm. 1806) oraz Leon Asnyk (kowala, żonaty z Magdaleną Dębińską i zmarły bezdzietnie 1837). Powstaniec Listopadowy [1], 1,5,1822 otrzymał awans na podporucznika 4 Pułku Strzelców Pieszych Wojsk Polskich[3][7] gdzie służył do 1830[11]. Awans na porucznika otrzymał w Powstaniu 6.2.1831. 25.2.1831 pod Grochowem dostał się do niewoli. Zesłany do Urzum w gub. Wiatskiej do służby wojskowej. Przebywał tam 5 lat m.in. z Wojciechem Gałczyńskim. Powrócił na mocy amnestii. Droga powrotna zajęła im dwa lata. (wg innych danych wrócił w 7.1833 i złożył przysięgę na wierność carowi, która pozwalał mu pracować w granicach Królestwa Polskiego[12]). 27.7.1837 w Kaliszu ożenił się z 35-letnia Konstancją Zagórowska (zm. 1871 Piasek par. Kraków św. Szczepan[20], c. Stanisław Kostki i Małgorzaty Czarnosiewicz)[15], guwernantką dzieci Adama Bogumiła Helbicha z Konar (który też był ich świadkiem) - lekarza w oddziale gdzie obaj służyli. Rok później urodził im się syn - , przyszły poeta i powstaniec styczniowy. W 1850 był w Kalinowej świadkiem ślubu Jana Gwalberta Boblewskiego i Marii Róży Chylińskiej.[9] W Kaliszu prowadził handel skórami. . W 1855 wszedł w skład zarządu Resursy Kaliskiej.[13] Uruchomił wkrótce hotel i księgarnię wraz z czytelnią i wypożyczalnią książek przy placu św. Józefa. uczył syna musztry i drygu wojskowego. Zaangażowany w Powstanie Styczniowe.[1] . Pod koniec życia mieszkał u syna w Krakowie przy ul. Łobzowskiej 7[3], choć więcej czasu spędzał w Konarach. Zmarł jako wdowiec, 05.11.1885 Piasek par. Kraków św. Szczepan [2] Pochowany w na cm. Rakowickim w Krakowie, pas. 30 "" Dzieci: 1___Adam Asnyk - poeta, powstaniec styczniowy ur 1838 Kalisz zm. 1897 Piasek par. Kraków św. Szczepanl lat 59 [21] Wnuki 1.1_Włodzimierz Asnyk - syn Adama Asnyka

Ur. 1827 Jarmolińce, zm. 15.10.1891 Kraków. Lekarz, pedagog i działacz społeczny. Przebywał na emigracji - 1858 był jednym z założycieli Towarzystwa Paryskiego Lekarzy Polskich. 1859 - współzałożyciel Stowarzyszenia Lekarzy Podolskich w Kamieńcu Podolskim. Uczestnik powstania styczniowego 1863 na Podolu. Członek obozu politycznego "białych". Od 1868 działał w Krakowie, gdzie założył Muzeum Techniczno-Przemysłowe i do 1891 był jego kierownikiem. 1869 inicjator I Zjazdu Lekarzy i Przyrodników Polskich w Krakowie. 1870 zorganizował wyższe kursy dla kobiet, które istniały jako instytucja miejska do 1924 (nazwane imieniem Baranieckiego). Od 1872 członek AU.

Ur. ok. 1846, zm. 26.8.1892 Parno. Syn - aptekarza ze Lwowa i Leska i Emilii Facony. W Powstaniu jako 17-latek walczył w oddziałach Zapałowicza, Wysockiego i konno u Jeziorańskiego. Był wówczas na I roku Techniki. W intencji jego szczęśliwego powrotu z Powstania ojciec ufundował w Lesku kaplicę z obrazem Matki Bożej Częstochowskiej. Po powstaniu ukończył edukację i pracował jako inżynier kolejowy w dyrekcji ruchu we Lwowie. Zmarł w wieku 46 lat na apopleksję. Pochowany (Rudno) Zimna Woda k. Lwowa. Żona: Izabela Starzecka (c. Bazylego i Tekli Bilskiej). Miał syna: Władysława Mariana Józef (1874) i dwójkę córek: Zofię Scholastykę Izabelę (1882) i Józefę Helenę Paulinę (1885) - urodzeni we Lwowie. W zapiskach bratanka: "[i]Wyprawili go Dziadkowie, sprawiwszy mu mundur gwardii koloru migdałowego z kamaszami i płaszczem, zaszywając w kołnierzu 20 talarów. Babka Emilia płakała i rozpaczała, ale Dziadek Robert ją uspokajał i tłumaczył, że i on był powstańcem w roku 1831 i chociaż ranny w nogę pod Ostrołęką, wrócił cały i po wyjęciu kuli szybko wyzdrowiał. Józef walczył w oddziale Zapałowicza, porucznikiem był Leszczyński o jednej nodze [jednej ręce - przyp. GP]. W pewnej potyczce gwardia szła na bagnety i gdy trzech żołnierzy rosyjskich natarło na Józefa, zginąłby zakłuty bagnetami, gdyby w ostatniej chwili nie nadjechał Leszczyński zabijając dwóch i trzeciemu Józef sam dał radę. Oddział Zapałowicza składał się z 96 gwardzistów, 200 strzelców, 50 kosynierów i tyleż ułanów. , gdzie dowodził Wysocki [jeden z trzech oddziałów - przyp. GP], oddziały powstańce zostały rozbite i zmuszone przejść przez granicę do Austrii, gdzie zostały rozbrojone. Józefa z towarzyszami zawieziono do więzienia do Lwowa. Po pewnym czasie udało się Dziadkowi wykupić go i przywieźć do domu. Wrócił wymizerowany w dziurawym mundurze i butach, ogromnie zawszony. Wszyscy płakali na jego widok, wykąpany, wyczesany, w czystej bieliźnie upadającego z nóg położono do łóżka. Opowiadał jak po lasach kryli się nie śpiąc i nie jedząc, wodą brudną pili z kałuż, ale mimo tego duch panował dobry i mniejsze oddziały rosyjskie znosili. W lasach odwiedzało ich obywatelstwo, dowożąc żywność i wodę.[/i]