Powstańcy styczniowi

Nie ma pewności, czy dane biograficzne dotyczą jednej osoby i czy jest nią mężczyzna z fotografii?: -/ syn Jana lub Jakuba, pochodził z Królestwa, być może to on dowodził 150-osobowym oddziałem, który walczył w Augustowskiem i został skazany przez Wileński Okręg Wojenny na 20 (12) lat ciężkich robót w kopalniach. Przebywał w nerczyńskim okr., m.in. w Piotrowsku (prawe skrzydło więzienia, cela 19 - L. Zielonka), potem w Siwakowej. Około 1911 r. mieszkając w gub. tambowskiej odebrał sobie życie.

Józef Godfrejów, inżynier kolei Karola Ludwika, żołnierz z r. 1863. zmarł dnia 3 bm. przeżywszy 46 lat. Pogrzeb zmarłego odbył się we środę przy licznym udziale publiczności, urzędników i służby kolejowej oraz towarzyszów broni. Konduktowi towarzyszyła straż ochotnicza pożarna wraz z muzyką. Zwłoki sp. Józefa złożono obok zwłok zmarłego przed kilku laty ojca w bliskości grobu Rufina Piotrowskiego.

zam. Piotrowska, zaangażowanie w sprawy powstańcze

Jarosław Magnuszewski (1837-1911), należał do partii Krasławskiej, dla której dostarczał amunicję z Dyneburga. Być może 25 kwietnia 1863 r. brał udział w brawurowym zdobyciu rosyjskiego transportu broni pod Krasławiem, zorganizowanym przez Zygmunta Bujnickiego. Po przegranym powstaniu Jarosław zatarł ślady swojej patriotycznej działalności i wyjechał do Iłukszty, gdzie poznał Ludwikę Karłowiczównę (1852-1938). Uważany w społeczeństwie za buntownika, również przez część rodziny Karłowiczów, został aresztowany w 1866 r., wraz ze stryjecznym bratem Lubomirem Piotrowskim. Po procesie osadzono go w więzieniu, pozbawiono rodzinnego majątku, a w 1873 r. zesłano wraz z krewnym w okolice Omska do północnej Tajgi, gdzie przebywali do 1878 r. Tam, w miasteczku kupców i myśliwych, Jarosław zamieszkał w domu naczelnika powiatu, który zaproponował mu aby uczył jego dzieci. Nieco później dołączyły do nich dzieci innych mieszkańców tej miejscowości. Uczył je pisania, czytania i arytmetyki. Korespondował też z Ludwiką opisując w listach swoje przeżycia, nie ukrywając, że żywi do niej wielkie uczucie. Po odbyciu kary przez Jarosława naczelnik powiatu zaproponował mu pozostanie na miejscu, objęcie stanowiska kierownika szkoły oraz rękę swojej córki Tani. Ten zaś oświadczył, że w Polsce ma narzeczoną, z którą jest „po słowie”. Opuszczając miejsce zesłania niespodziewanie otrzymał wynagrodzenie za 5 lat swojej pracy w wysokości 4 tys. rubli. W drogę powrotną do domu udał się przez Moskwę, Tułę, Smoleńsk, Dyneburg. Po dotarciu do Iłukszty odnalazł Ludwikę, którą poślubił 10 lutego 1879 r. Zamieszkali w Krasławiu, zaś Jarosław podjął pracę urzędnika w sądzie okręgowym w Dyneburgu. Wraz z żoną wiedli spokojne życie, ciesząc się z przyjścia na świat swoich pierwszych dzieci Adama i Stanisława. Zakłóciło je śmierć niemowląt. Kolejnymi dziećmi byli Kazimierz, Włodzimierz, Alfred i Aleksander. Mając tak liczną rodzinę Jarosław musiał zapewnić jej odpowiedni byt. Jednak, jeszcze przed pojawieniem się Stanisława, sytuacja rodziny uległa pogorszeniu, gdyż dotknęły ją nasilające się represje, skierowane przeciwko Polakom. W ich wyniku Jarosław stracił pracę i posiadany majątek. Nie mając nadziei na znalezienie jakiejkolwiek posady państwowej, pracował w rolnictwie. W 1888 r. na świat przyszedł Stanisław, a po nim urodził się jeszcze Józef.

D-r. Franciszek Sieniuta Mizgier. Urodził się w mieście Sieradzu, ziemi Sieradzkiej dnia 9 marca 1849 roku[2] z ojca Jana i Aliny z Piotrowskich. Ukończywszy szkołę powiatową w Sieradzu, po wybuchu powstania w 1863 roku wstąpił do partji Oksińskiego, z której następnie odkomenderowany został do oddziału, którym dowodził generał Taczanowski. Przyjmował udział w bitwach: 1) Pod Rychłocicami, wsią w Wieluńskiem. 2) Pod Widawą, miasteczkiem w Sieradzkiem. 3) Pod Sędziejewicami, v. Swiędzeniewicami, pomiędzy Łaskiem i Zduńską Wolą. 4) Pod Kruszyną, w Częstochowskiem. W tej ostatniej bitwie otrzymał ranę ciętą w prawą rękę oraz ośm ran kłutych lancą w klatkę piersiową. Po wyleczeniu z otrzymanych ran, poszedł do gimnazjum Kaliskiego, które ukończywszy, wstąpił na wydział lekarski Szkoły Głównej Warszawskiej. Wydział ten skończył w roku 1872 ze stopniem lekarza już po zamianie Szkoły Głównej na Uniwersytet Warszawski. Po ukończeniu studjów lekarskich praktykował jako lekarz w Kaliskiem, następnie pod Warszawą. Skutkiem przewrotów ekonomicznych wywołanych robotniczymi strajkami, zmuszony został objąć posadę lekarza ziemskiego, którą opuścił w r. 1911, wysłużywszy w guberni Witebskiej emeryturę.

uczest. spisku i więzień stanu z r. 1844 był w czasie powst. w r. 1863 pełuomoc. hr. Adama Potockiego i mieszkał w dobrach Staszowskich . Obaj gorąco oddani sprawie naród. Okólski należał do ludzi pełnych wiary w przyszłość narodu, całe życie ofiarował tej idei. W czasie powst, pracował w organiz. woj. Sandomierskiego wraz z Skotnickim, Piotrowskim, Glesmerem, ks Brzozowskim i innymi Przewóz broni po wielokroć był mu powierzonym. Zaopatrywał w żywność obóz Langiewicza. przebrańy za handlarza świń Marcina Chmielę w czasie jarmarków w Słupi, Domaradzu, Iłży i innych miasteczkach w pasie Swiętokrzyzkim, w których sprzedawał pozornie wędliny, by je dostawić potem do oddz. Wymieniony Marcin Chmiel i Antoni Jelc, dzielnie mu pomagali. Gdy Langiewicz przyszedł do Staszowa, Okólski rozkwaterował i rozprowiantował cały oddział i był obecny z bronią w ręku w czasie ataku na Staszów, mimo próśb Langiewicza aby się nie narażał, bo oddziałowi wielkie oddaje usługi, większe niż służbą wojskową. Dom Okolskich pełen był zawsze powstańców, to spieszących w szeregi, to zebranych dla narady, to rannych, lub wypoczywających. Bewizye sypały się na dom: w jednym miesiącu było ich kilkanaście, ale życzliwa służba udaremniała zawsze poszukiwania, wypuszczając do ogrodu przez okno po drabinie powstańców, kryjąc ich w zawalonej i opuszczonej lodowni. Z okazyi tych rewizyi poznał się bliżej Okólski z pułk. Zwierowem, którego podejmując u siebie. zjednał serce i ten srogi dla wszystkich człowiek, niejedną, przyjazną usługę mu oddał. Po bitwie pod Komorowem, dostał od Zwierowa list żelazny, że mu wolno zabrać wszystkich rannych, których około 100 umieścił w szpitalu S. S. miłosierdzia w Kurozwękach. Poległych pochował uroczyście na cmentarzu w Beszowej. Rannych z Kurozwęk wykradał, gdy przychodzili do zdrowia, używając zozlicznyeh przebrań i podstępów. Do r. 1867 utrzymał się Okólski w Królestwie, opłacając chwilowem więzieniem i kontrybucyami swoją wolność. W tym czasie odkryto, że broń dostawiał i gdzie ją przechowywał. Zwierów dał znać, że go będzie aresztować, więc spakowawszy kuferek tylko, tejże nocy jeszcze przebył granicę. Z resztek ocalonego mienia kupił wioskę Zawadka w Jasielskiem i tam żywota uczciwego dokonał r. 1869.

zam. Dziegielowska, zaangażowanie w sprawy powstańcze