Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Ludwik Andrycz był w oddziałach generała Mariana Langiewicza, walczył pod Wąchockiem, w lasach starachowickich, pod Małogoszczą i pod Pieskową Skałą. W trakcie spotkań w gronie przyjaciół myśliwych wspominał często o swoich przygodach z powstania. Opowiadał jak raz zebrał ochotników i uderzył w nocy na oddział wojska rosyjskiego stojącego we wiosce. Oddział ten zaskoczony w nocy przez nagły wypad powstańców ratował się ucieczką, a łupem powstańców było trochę zdobytej broni i amunicji. Za ten czyn spotkała go jednak nie nagroda lecz surowe napomnienie. Dostał naganę za to, że działał na własną rękę, bez rozkazu wyższego dowództwa, przez co zdradził lokalizację oddziału i oddział ten musiał uchodzić z miejsca swojego dotychczasowego pobytu. Opowieściom tym nie było końca. Opowiadał jak zabito pod nim konia i jak musiał uciekać przed nieprzyjacielem wpław przez rzekę, jak musiał tułać się w zimie po lasach o głodzie i chłodzie z garstką takich samych jak on niedobitków z powstania. Po całkowitej klęsce i upadku powstania, przedostał się jak i wielu innych powstańców do Galicji. Po dłuższej wędrówce dotarł pieszo do Krakowa. Zmęczony usiadł na ławce na Plantach nie wiedząc gdzie ma się dalej udać i co ze sobą zrobić. Na szczęście ujrzał go przechodzący tamtędy kolega powstaniec, których w Krakowie było wtedy sporo. Kolega ten zajął się troskliwie swoim współtowarzyszem niedoli i zaprowadził go do Komitetu Opieki nad powstańcami. Komitet ten zajmował się tymczasowym zakwaterowaniem i wyżywieniem nieszczęśliwych uchodźców. Podczas pobytu w Krakowie Ludwik Andrycz poznał dokładnie miasto i jego zabytki, o których lubił często opowiadać w gronie kolegów i znajomych. Wspominał również o swoich spotkaniach ze sławnymi ludźmi mieszkającymi w owych czasach w Krakowie. Po pewnym czasie kiedy powstanie upadło, a w kraju pod zaborem rosyjskim uspokoiło się nieco, dawni powstańcy zaczęli po kryjomu wracać w rodzinne strony, często pod innymi nazwiskami, znajdując opiekę w społeczeństwie. Ludwik Andrycz przez pewien czas prowadził gospodarkę a później dzierżawę w różnych majątkach ziemskich na Wołyniu, aż wreszcie osiadł w Hajkach (okolice Włodzimierza Wołyńskiego) jako leśniczy, otoczony jako były powstaniec ogólnym szacunkiem okolicznych ziemian i obywateli.

Ur. w 1847r. w Opatowie. W powstaniu walczył pod dowództwem Langiewicza i Czachowskiego. Brał udział w bitwach pod: Wąchockiem, Małogoszczem, Świętym Krzyżem, Stefankowem. Pod Grochowiskami ranny w głowę. Został wysłany na osiedlenie na Sybir.

Powstaniec ranny [psbi]129|pod Radkowicami[psbi], miał odmrożone nogi. 6.2.1864 przebywał w lazarecie górniczym w Wąchocku. (Mieszkańcy zobowiązali się w tym dniu do tego, że żaden powstaniec z lazaretu nie ucieknie i wszyscy zostaną później dostarczeni do Szydłowca).

ur. r. 1844 w Suchedniowie, student, służył w oddziałach Dawidowicza i Langiewicza. Walczył pod Bodzętynem, Wąchockiem, S-tym Krzyżem, Staszowem, Małogoszczą, Skałą. Pieskową skałą, Chrobrzem i Grochowiskami. Internowany w Igła wie uciekł ponownie do szeregów powstańczych. W oddziale Rudowskiego wzięty do niewoli, przepędził 7 lat na Syberyi. Po powrocie przedsiębiorca naftowy w Galicji.

vel Bielakiewicz. Ur. 1842, miejscowość w 1923: Os. Wąchock, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: IV-99

Powstaniec ranny [psbi]129|pod Radkowicami[psbi], miał odmrożone nogi. 6.2.1864 przebywał w lazarecie górniczym w Wąchocku. (Mieszkańcy zobowiązali się w tym dniu do tego, że żaden powstaniec z lazaretu nie ucieknie i wszyscy zostaną później dostarczeni do Szydłowca).

ur. w Suchedniowie, służył w powstaniu jako szereg, i podofic. w oddz. Langiewicza (pod Suchedniowem, Wąchockiem, S-tym Krzyżem, Staszowem, Małogoszczą, Miechowem, Pieskową skałą, Skałą, Chrobrzą, Grochowiskami, Igołomią, Solcem), potem w oddz. Bosaka, Bobrowskiego i Popiela. Ranny, wzięty do niewoli, przebył na Syberyi od r. 1864 do 1870.

Ur. Suchedniów. Przemysłowiec, żonaty, 1 dziecko, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż w czasie powstania był szeregowcem i podoficerem. Służył pod Langiewiczem i walczył pod Suchedniowem, Wąchockiem, Świętym Krzyżem, Staszowem, Małogoszczem, Miechowem, Pieskową Skałą, Skałą, Chrobrzem, Grochowiskami, Igołomią, Solcem i w innych mniejszych potyczkach w oddziałach Bosaka, Mirosławskiego, Bobrowskiego i Popiela. Był ranny pod Żarnowcem. Od 1864r. do 1870r. był na Syberii. Deklarację podpisał 02.10.1888r.

Ur. 1846r., Opatów gub. radomska. Urzędnik przy ewidencji katastralnej w Złoczowie, żonaty, 2 dzieci, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem zajmował się gospodarstwem, natomiast w czasie powstania był szeregowcem przy kosynierach, a następnie przy strzelcach. Służył pod Langiewiczem, walczył pod Wąchockiem, Bodzentynem, Słupi w Świętym Krzyżu. Deklarację podpisał 22.12.1888r.

ur. w Opatowie w r. 1846 służył w powstaniu jako szeregów, przy kosynierach, następnie strzelcach pod dowódz. Langiewicza i był w bitwach pod Wąchockiem, Bodzentynem, Słupią i S-tym Krzyżem.

ur. r. 1840. Jako student był szeregowcem w oddz Czachowskiego i Rudowskiego i walczył pod Stefankowem i Wąchockiem. Po powst. przedsiębiorca wiertniczy.

przemysłowiec. Urodzony w 1847 roku w Kołomani, ziemi Kieleckiej. Walczył pod rozkazami Rudowskiego, biorąc udział w bitwach pod: Blizinem, Kamienną i Wąchockiem. Zmarł w 1917 roku.

Doktor, kierował lazaretem w Wąchocku.

Karol Bzinkowski. Ur. 4.11.1844 Wąchock[1], zm. 16.10.1929[2] Wąchock. Syn Walentego i Katarzyny Łabuzińskiej (Łabudzińskiej). „Mój ojciec Piotr pochodził z rodziny wielodzietnej – ziemiańskiej. Karol i Marianna Bzinkowscy mieli 3 córki i 2 synów. Babci Marianny nie znałem, ale dziadka Karola pamiętam, gdyż z tatą bardzo często chodziliśmy do Niego. Był to wspaniały mężczyzna, wysoki, silny i bardzo religijny. Walczył w oddziałach powstańczych jako adiutant naczelnego wodza Mariana Langiewicza. Dziadek opowiadał mi o swoich zadaniach, jak musiał przewozić rozkazy do innych oddziałów wojskowych, o potyczkach z oddziałami kozackimi, gdy musiał podchodzić pod obozy wojsk rosyjskich, by zdobyć wiadomości o siłach nieprzyjaciela. Dziadek opowiadał ciekawie, a zwłaszcza opisywał szczegóły potyczek. Podarował tacie na pamiątkę swoją szablę, pas żołnierski i nóż wojskowy. Niestety te pamiątki spaliły się, gdy wojska niemieckie napadły na Polskę 1.09.1939 roku.” [3] Żona: Marianna Woskowicz, córka Wincentego i Eleonory Piwarskiej[4] Dzieci: Jan (1868), Zofia (1871), Katarzyna (1872), Florentyna (1874), Elżbieta (1876), Agata (1879), Piotr (1881), Feliksa (1884), Łucja (1886), Kazimierz (1891)[5] [6]

ur. r. 1814 w Koninie, służył jako podof. w oddz. Langiewicza, Kononowicza i Czachowskiego. Walczył pod Wąchockiem, Suchedniowem, Parszowem, Ś-ym Krzyżem, Staszowem, Małogoszczą, Józefowem i Wierzchowiskami. Był ranny dwukrotnie. Po powst. kupiec.

uczestnictwo w potyczkach: sandomierskie: (Szydłowiec 23.01.1863), Błoto 1.02.1863, Bzin 2.02.1863, Wąchock 3.02.1863, (krakowskie: Dąbrowa 4.02.1863), sandomierskie: Sw. Krzyż 12.02.1863, krakowskie: Małogoszcz 24.02.1863, Pieskowa Skała 4.03.1863., Chroberz 17.03.1863, Grochowiska 18.03.1863, Potok 20.03.1863, sandomierskie: Grabowiec 16.04.1863, (Brody 18.04.1863), grzybowa Góra 19.04.1863), (Czermno 21.4. 1863), Stefanów 22.04.1863, (Giel­niów 22.04.1863)., Michałów 24.04.1863, sandomierskie: Limierze 3.05.1863, (krakowskie: Igołomia 4.05.1863), sandomierskie: (Magnuszew 4.05.1863), Jeziorki 4.05.1863, Rzeczniów 5.05.1863, Smardzew 25.05.1863, (Koszary Iłżeckie 5.06.1863), Rusinów 8.06.1863, Niekłań 9.06.1863, Bobrza 10.06.1863., Rataje 11.06.1863, (Goździków 30.06.1863), (Ossa 10.07.1863, lubelskie: Depułtycze 5.08.1863), (sandomierskie: Iłża 20.08.1863), (lubelskie: Panasówka 3.09.1863), sandomierskie: (Rybnica 20.10.1863), (Jurkowice 21.10.1863), Wierzchowiska 6.11.1863 poległ, (krakowskie: Strojnów 24.11.1863), (sandomierskie: Opatów 25.11.1863)

syn hr. Franciszka, dziedzica dóbr Bukowca i Michaliny z Czapskich. słynny z swej waleczności i odwagi, powstaniec z obozu w Wąchocku.

ur. r. 1846 w Gliniku średnim, służył w oddz. Czachowskiego i pod Łopackim. Brał udział w 12-tu bitwach. Po bitwie pod Wąchockiem przeszedł pod komendę Ćwieka. Ranny pod Chełmem.

udział w potyczkach: sandomierskie: (Szydłowiec 23.01.1863), (Wąchock 3.02.b3.), krakowskie: Ma­łogoszcz 24.02.1863 ranny, Pieskowa Skała 4.03.1863, Chroberz 17.03.1863

Ur. Suchedniów. Przemysłowiec, żonaty, rzymsko-katolickiego wyznania. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż w czasie powstania brał udział w bitwie pod Bodzentynem, Suchedniowem, Wąchockiem i Szydłowcem. W Bodzentynie został ranny. Deklarację podpisał we wrześniu 1892r.

urodzony w Suchedniowie, pracował w organizacji i służył jako szereg. Walczył pod Bodzentynem, Suchedniowem, Wąchockiem i pod Szydłowcem. Ranny pod Bodzentynem.

Powstaniec ranny [psbi]129|pod Radkowicami[psbi], kulą w ramię. 6.2.1864 przebywał w lazarecie górniczym w Wąchocku. (Mieszkańcy zobowiązali się w tym dniu do tego, że żaden powstaniec z lazaretu nie ucieknie i wszyscy zostaną później dostarczeni do Szydłowca).

lat 22, syn naczelnika komendy żandarmów rosyjskich w Ostrołęce. Ojciec śp. Andrzeja dosłużywszy się stopnia pułkownika za gorliwą służbę moskiewską, stał się o tyle winnym wobec narodu, że ściągnął na siebie wyrok kary śmierci, wykonany na nim w pierwszych chwilach wybuchu o kilka wiorst od Ostrołęki przez powieszenie. Śp. Andrzej wychowany początkowo pod kierunkiem takiego ojca, przechował jednak w sobie iskrę polskiego uczucia i rozbudził ją mocniéj jeszcze uczęszczając na kursa uniwersyteckie w Petersburgu. W r. 1862 tak się naraził władzom rosyjskim, że musiał emigrować i udał się do Serbii, gdzie wstąpił do służby wojskowéj i został oficerem. Na wiadomość o powstaniu powrócił do kraju i zaciągnął się do szeregów narodowych już podówczas potykających się z nieprzyjacielem w powiecie opatowskim pod wodzą , po rozbiciu tego oddziału przeszedł Denisiewicz z jego częścią w powiat stopnicki i oddał się pod komendę dowodzącego oddziałem powstańczym , którego z polecenia rządu narodowego kazał rozstrzelać, oddział zaś Sokołowskiego wcielony został do piechoty województwa krakowskiego zostającéj w lasach Sancygniowskich i tam śp. Denisiewicz często sam na czele mniejszych oddziałków staczał potyczki z nieprzyjacielem. Odważny w boju i energiczny w organizacyi oddziałów, za te zasługi został mianowany majorem. Jako taki czynnym był aż do marca 1864. W styczniu tegoż roku stojąc śp. Andrzej z oddziałem swoim w folwarku Rogaczewo pod Koniecpolem, napadnięty został przez jedną rotę piechoty i 16 kozaków pod dowództwem Serwatowskiego, mając szczupłe siły zmuszony wycofać się, zostawiwszy 3 zabitych i 15 rannych (Dz. Pow. Nr 40.). Dnia 21 lutego śp. Denisiewicz zaszczytny brał udział w bitwie opatowskiej ze swoim oddziałem (Dz. Pow. Nr 57, Chwila Nr 50 i 51.). Dnia 21 maca pod w pow. opatowskim oddział Denisiewicza 250 ludzi liczący, napadnięty, lecz atak ten skutecznie odparł, straciwszy jednego żołnierza, a ubiwszy nieprzyjacielowi 4 dragonów i 3 kozaków (Chwila Nr 74.). W końcu maca przybył śp. Denisiewicz pod miasteczko [psb]Wąchock[psb] i tam przy napadzie na jego oddział spoczywający został schwytany i w małej mieścinie Wierzbniku w kilka dni został powieszony.

Powstaniec ranny [psbi]129|pod Radkowicami[psbi], miał odmrożone nogi. 6.2.1864 przebywał w lazarecie górniczym w Wąchocku. (Mieszkańcy zobowiązali się w tym dniu do tego, że żaden powstaniec z lazaretu nie ucieknie i wszyscy zostaną później dostarczeni do Szydłowca).

Powstaniec ranny pod Iłżą, kulą w nogę. 6.2.1864 przebywał w lazarecie górniczym w Wąchocku. (Mieszkańcy zobowiązali się w tym dniu do tego, że żaden powstaniec z lazaretu nie ucieknie i wszyscy zostaną później dostarczeni do Szydłowca).

aptekarz ur. w r, 1846 w Smardzewiczach w Kieleckiem. Jako 17-letni młodzieniec, uczeń gimnazjalny, należąc jeszcze przed wybuchem powstania do organizacji rewolucyjnej, wstąpił w roku 1863 w szeregi powstania. Spełniając czynności kurjera przy dyktatorze Langiewiczu, za dziwiał wszystkich bohaterskiemi wysiłkami, gdy z nieustraszoną odwagą przenosił wśród niebezpieczeństw papiery i rozkazy swego dowódcy. Przyjmował czynny udział w walkach oddziału Langiewicza pod Wąchockiem, Małogoszczą i Grochowiskami. Internowany przez Austrjaków zdołał zbiec z więzienia w Krakowie. Po upadku powstania wstąpił na praktykę do apteki.

Ranny powstaniec, który 11 lutego 1863 przebywał w szpitalu górniczym w Wąchocku

Bończa. Ur. 1840r. Zamieszkały w Chrzanowie, urzędnik Rady Państwowej, żonaty, bezdzietny, katolik. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był aplikantem powiatowym w Sandomierzu, natomiast w czasie powstania walczył na początku jako zwykły szeregowiec, potem porucznik kosynierów mianowany w Wąchocku przez Langiewicza. Był w oddziale Langiewicza i Klimaszewskiego. Brał udział w potyczkach w Suchedniowie, pod wsią Parszowem i na Świętym Krzyżu. Następnie w oddziale Rumockiego pod Szycami pod Krakowem. Deklarację podpisał 22.01.1893r.

Ur. Kolbuszowa 1836r., pracował przy handlu trzodą, żonaty, bezdzietny, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był szewcem, natomiast w czasie powstania sierżantem u Czachowskiego. Brał udział w bitwach w Rybnicy i Jurkowicach. Po rozbiciu dostał się do Rębajły. Brał udział w bitwie pod Kurozwękami, w Brodach i pod Iłżą pod kapitanem Zgórskim. Został ranny w prawe ramię, głowę i szyję, leczony w Wąchocku, dalej w Radomiu. Dostał się do cytadeli w Warszawie i za wstawieniem się konsula austr. uwolniony jako kaleka w 1864r. Deklarację podpisał 25.11.1891r.

Ur. 29.10.1823r., Klwatka Królewska gub. Radom. Gospodarz wiejski, wdowiec, 1 dziecko, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był właścicielem dóbr Klwatka Królewska (wcześniej był 12 lat w legionach polskich w Turcji i w Afryce), natomiast w czasie powstania był w stopniu majora kawalerii Langiewiczem, Czachowskim. Potem sam osobno chodził z oddziałem pod Eminowiczem. Walczył w Jeleni, pod Wąchockiem, pod Suchedniowem, pod Borzęcinem, pod Kowalą, pod Rusinowem, pod Wirem dwa razy, pod Ratajami dwa Razy, pod Bobrzą, pod Borią, pod Jeziorkami, pod Iłżą, pod Krzyżanowicami i w wielu innych bitwach. Był ranny pod Wirem w rękę prawą. Deklarację podpisał 07.04.1890r.

ur. w Klwatce gub. Radomska r. 1823, właśc. dóbr. Poprzednio służył w legionach polsk. w Turcji i w legionie w Afryce, w powst. zaś jako major kawał, pod Langiewiczem i Czachowskim, następnie osobno chodził z oddz. kawał, pod Eminowiczem. Na czele własnego oddz. stoczył bitwę pod Jedlną. Walczył pod Wąchockiem, Suchedniowem, Borzęcinem, Kowalą, Businowem, pod Wirem 2 razy, pod Ratajami 2 razy, Bobrzą, Boryą, Solcem, Jeziorkami, Iłżą, Krzyżanowicami, Koszarami i t. d. Ranny pod Wirem w prawę rękę, przestrzelony kulą przez dłoń. Po powstaniu oddał się gospodarstwu rolnemu.

Powstaniec ranny pod Iłżą, kulą w nogę. 6.2.1864 przebywał w lazarecie górniczym w Wąchocku. (Mieszkańcy zobowiązali się w tym dniu do tego, że żaden powstaniec z lazaretu nie ucieknie i wszyscy zostaną później dostarczeni do Szydłowca).

pomocnik sztygara. Urodzony w 1844 roku. Walczył pod dowództwem Rębajły i Langiewicza w bitwach pod Opatowem, lłżą, Brodami, Słupią, Suchedniowem i Szydłowcem. Ranny w bitwach pod Słupią i pod Św. Krzyżem. Leczył się z ran w Wąchocku. Ze Szpitała zbiegł z obawy przed oczekiwaną karą za udział w powstaniu.

(Greliński), uczestnictwo w potyczkach: sandomierskie: Grabowiec 16.04.1863, Brody 18.04.1863, Wąchock 27.04.1863, krakowskie: Oksa 20.10.1863

Czeladnik kowalski. Urodzony 1831r., Wąchock, gubernia radomska. Wdowiec, 4 dzieci. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był majstrem kowalskim w Radomiu, natomiast w czasie powstania działał w organizacji miejskiej w Radomiu. Opuścił Królestwo obawiając się zesłania na Syberię. Deklarację podpisał 29.12.1890r.