Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Weteran 1863r., żył lat 103, zm. 28.09.1932r. Pochowany na cmentarzu przy ul. św. Rocha w Wąchocku.

podpułkownik wojsk powstańczych i dowódca oddziału w ziemi czerskiej. Stoczył kilka utarczek z Moskalami, z których chlubniejszą była z 17 kwietnia pod wsią Grzybową Górą, gdzie zabrał kilkadziesiąt sztuk broni i 2 jaszczyki z amunicją. Następnie pod Wąchockiem urządza zasadzkę na Moskali wracających z Kielc. Rozbija ich i zabiera 180 karabinów. Wymykając się spod władzy Czachowskiego osłabiał powstanie w Sandomierskiem i sam przyspieszył swą klęskę. Pobił on Rosjan pod Magnuszewem 4 maja i pod Chojnowem 19 maja. Zmuszony rozpuścić swój oddział wobec przeważających sił moskiewskich sam został ujęty w domu jednego z właścicieli ziemskich i 4 czerwca 1863 r. rozstrzelany został w Warce. Cofa się za rzekę Pilicę i w lasach rozniszewskich. Zakopawszy broń rozkazuje wkrótce punkt zborny, sam zaś z adiutantami swymi Laskowskim i Łabęckim udał się ku Jedlnie i w Grabowej Woli czy też we wsi Zawadach schwytany został i odwieziony do Warki, gdzie razem z Sadowskim i Łabęckim 4 czerwca 1863 r. w dzień Bożego Ciała został rozstrzelany. Był oficerem wojsk rosyjskich.

ur. r. 1830 w Radomiu, ziemianin, służył jako major piechoty pod Langiewiczem i Waligórskim. Walczył pod Wąchockiem, S-tym Krzyżem, Sosnówką, Staszowem, Małogoszczą, Uniejowem, Pieskową skałą, Skałą, Chrobrzą, Grochowiskami i Borowem v. Łążkiem. Po powst. konduktor drogi kraj. Mieleckiej.

Ksiądz, powstaniec, naczelnik cywilny województwa sandomierskiego.

Artykuł | dyktator powstania z 1863 i generał, połączywszy się z Jeziorańskim dowodził oddziałem z 5000 żołnierza. Okrzyknięty w Goszczy dyktatorem po bitwie Małogoskiej, po utarczkach pod Wąchockiem i Świętym Krzyżem poniósł klęskę pod Małogoszczem, gdzie tracił 400 ludzi, a drugie tyle dostało się do niewoli. Odniósł zwycięstwo pod Grochowiskami, wkrótce schwytany przez Austriaków i osadzony w więzieniu w Igławie. tak się skończyła ta błyskotliwie zaczęta kariera, tak przestał istnieć mąż na którego była zwrócona uwaga całego kraju.

Oficer artylerii Wojska Pruskiego, profesor szkoły wojskowej w Caneo, okazał się znakomitym wodzem i organizatorem, lecz słabego charakteru, nie umiał sobie zjednać posłuszeństwa. Zajął Bodzentyn, Wąchock, Leduchów, wyparty wspiął się na Łysą Górę, zajął Staszów. 23.2. walczył pod Kielcami, raniony w nogę cofnął się do Pieskowej Skały, tu 3 maja stoczył potyczkę z ks. Szachowskim dość szczęśliwą, potem zajął miasteczko Skałę wypędziwszy załogę moskiewską. pobił Rosjan pod Chobrzą nad Nidą 17.3

(1827-1887), w styczniu 1863 r. z nominacji NCK naczelnik wojskowy województwa sandomierskiego. Od dnia 10.03.1863 r. dyktator powstania. Dnia 19.03.1863 r. po przekroczeniu granicy został aresztowany i internowany przez władze austriackie.. Zmarł w Turcji i został pochowany na angielskim cmentarzu Haidar-Pasha, założonym w latach wojny krymskiej. W regionie świętokrzyskim po odzyskaniu niepodległości narodził się swoisty kult Langiewicza. Wielu miejscom związanych z dziejami lat 1863 – 1864 nadawano nazwy obóz, polana Langirwicza nie zważając na realia. W latach późniejszych wybitnymi krzewicielami kultu Langiewicza byli ks. W.. Slusarczyk (proboszcz i kolekcjoner pamiątek narodowych) w Nowej Słupi i J. Fąfarski (malarz – amator i regionalny gawędziarz) z Bodzentyna. Langiewicz był dwukrotnie w Bodzentynie. O jego pierwszym pobycie w miasteczku (pomiędzy 29.01-1.02.1863 r. ) wspomniał L. Cywiński. Miał wtedy ze swoim sztabem dokonać inspekcji I baonu mjra Klimaszewskiego. Po raz kolejny przybył do miasteczka, po opuszczeniu Wąchocka i zatrzymał się w austerii skarbowej, którą dzierżawił J. Kruszewski. W "obrzydłej, wielkiej karczmie" (według Jadwigi Prendowskiej), która nieco ucierpiała podczas pożaru z 25.01.63 r. przygotowano miejsca dla przyszłego dyktatora i jego adiutantów min. : Zygmunta Brockhauzena* dzierżawcy z pobliskich Baszowic. Żołnierzy rozkwaterowano w mieszczańskich domach, ale zanim gościnni mieszkańcy przygotowali posiłek utrudzeni bojem i marszem posnęli, zapomniawszy o wystawieniu ubezpieczenia. Uczynił to dopiero zapobiegliwy D. Czachowski, który w nocy przybył do Bodzentyna.[1] Następnego dnia (4.02.63) o świcie oddziały poprzez Dąbrowę, Jeziorko, Baszowie dotarły do miasteczka Nowa Słupia. Barbarzyński wyczyn wojsk carskich, które z premedytacją spaliły Suchedniów i Wąchock spowodował, że pierwszy obóz polowy założono na południowym stoku Pasma Łysogórskiego na skraju lasu zwanego Pod Skałką. Postanowiono obozować poza osadami, aby nie narażać ich mieszkańców na akty zemsty ze strony carskiego wojska. Dnia 11.02, 1863 roku około godzinny 7-ej rano płk Czengery dysponując 5 rotami Smoleńskiego pp (964 ludzi), szwadronem Noworosyjskiego pułku dragonów (69 ludzi), plutonem artylerii (23 ludzi) i sotnią 3. Dońskiego pułku kozaków (68 ludzi), w sumie 1124 żołnierzy zaatakował z dwóch stron zgrupowanie Langiewicza. Powstańcy utrzymali swoje pozycje, ale nocą opuścili Św. Krzyż i poprzez Łagów przeszli na teren województwa krakowskiego.

Urodzony w Krotoszynie 1827. Jego ojciec był lekarzem w 1831. Gimnazjum kończył w Trzemesznie, potem udał się do Berlina na Uniwersytet. Oddział zgromadził w Wąchocku - mieście górników, tam założył fabrykę broni, zaprowadził w okolicy polskie rządy i gwardię bezpieczeństwa. Rosjanie wysłali z Kielc i Radomia dwie kolumny. Pierwsza spaliła Suchedniów 3 lutego, potem połączyła się z drugą i przyszło do bitwy pod Wąchockiem. . mimo waleczności powstańców Rosjanie zajęli miasto i spalili je. Langiewicz cofnął się ku Łysej Górze. Po odjeździe Mierosławskiego otrzymał honorową szpadę, odparł napad czerwonego pułkownika. zajął Staszów potem pociągnął, do Małogoszczy gdzie połączył się z Jezierskim. Tu 24 lutego Czengery napadł go powtórnie, tu zginęła Zofia Dobrońska. Langiewicz poniąsł stratę i cofnął się do Krakowa. Pod Pieskową Skałą walczył 4 marca z ks. Szachowskim i pobił go, potem założył obóz w Goszczy, o 5 mil od KRakowa między Słomnikami a Proszowicami. 10 marca mianowany dyktatorem przez Białych ruszył na czele 4000 ku Miechowowi. Pod Sosnówką 12 marca i w Antolach 13-go stoczył niepomyślne utarczki, potem ruszył ku Chobrzy 17-go. Tu stoczył z Moskalami znowu utarczkę, stąd pociągnął do Wełcza. Na drugi dzień 18-go zaszła zacięta bitwa pod Grochowiskami od w pół do 11 do 7. Zwycięstwo po naszej stronie zupełne. Zabrano w niewolę 2 kapitanów, 1 praporszczyka i 30 żołnierzy. Powstańcy stracili do 500 ludzi. Mimo tego zwycięstwa trudne było położenie, dlatego zwołał Radę Wojenną do Wełcza 18-19 marca w nocy na której podzielono wojsko między Czachowskiego i Śmiechowskiego. Langiewicz miał się udać przez Galicję w lubelskie.

ur. r. 1827 w Krotoszynie syn wojskowego doktora pruskiego, przerwał szkoły w skutek niepokojów r. 1848 i wziął udział w pracach rewolucyjnych. Później ukończył uniwersytet w Berlinie i dosłużył się w wojsku pruskiem stopnia porucznika artylerii. Wystąpiwszy z wojska, odbył podróż po Europie i objął posadę nauczyciela szkoły polskiej w Genui. Ku końcowi r. 1862 został mianowany przez Komitet centralny wojewodą sandomierskim. Dnia 22. stycznia r. 1863, dowodził pod Szydłowem jako jenerał. Następnie stoczył bitwy poci Bzinem, Wąchockiem, Nową słupią, Staszowem, Małogoszczą, Pieskową skałą, Skałą. W dniu 10. marca 1863 mianowany w Goszczy dyktatorem, stoczył bitwy pod Chrobrzą i Grochowiskami, poczem wyjechał 19. marca 1863 do Galicji. Po przebyciu dwóch lat jako więzień w Austryi, osiadł w Turcji i zmarł w Konstantynopolu roku 1887.