Zarejestruj się lub Zaloguj się

Portal w rozbudowie, prosimy o wsparcie.

Uratujmy wspólnie polską tożsamość i pamięć o naszych przodkach.

Zbiórka przez Pomagam.pl

Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Największa baza Powstańców Styczniowych.
Leksykon i katalog informacji źródłowej o osobach związanych z ruchem niepodległościowym w latach (1861) 1863-1865 (1866)

UWAGA
* Jedna osoba może mieć wiele podobnych rekordów (to są wypisy źródłowe)
* Rekordy mogą mieć błędy (źródłowe), ale literówki, lub błędy OCR należy zgłaszać do poprawy.
* Biogramy opracowane i zweryfikowane mają zielony znaczek GP

=> Powstanie 1863 - strona główna
=> Szlak 1863 - mapa mogił i miejsc
=> Bitwy Powstania Styczniowego
=> Pomoc - jak zredagować nowy wpis
=> Prosimy - przekaż wsparcie. Dziękujemy

Szukanie zaawansowane

Imię

Nazwisko

Opis

Źródło

Nadawca

Uwagi

Ze zdjęciem

Tryb wyszukiwania

Wyniki wyszukiwania. Ilość: 52

Strona z 2 Następna >

Władysław Tadeusz Józef Bem

(Behm), ur. 26.8.1842 Manajów, chrz. Sasów (chrzestni: Franciszek Białecki, Józefa Bem, Henryk Peszyński, Ernestyna Białecka, Teodor Putiatycki i Franciszka Bobrowska). Zm. 1910 Deszkowice, k. Szczebrzeszyna. Ojciec: Jan Ewangelista Tyron, matka: Paulina Bobrowska (4-ta żona ojca). W 1861 uczestniczył w nabożeństwie patriotycznym w Załoźcach, pamięci zamordowanych Joachima Lelewela i Adama Czartoryskiego, na które przygotował własnoręcznie 230 egzemplarzy pieśni patriotycznych jak też zakazaną odezwę mieszkańców Warszawy. Był za to sądzony, zadenuncjowany przez aptekarza z Załoziec - Antoniego Lubingera (ze złości, gdyż Bemowie odmówili ożenku jego pasierbicy). Z aresztu został uwolniony 6.7.1862. W 1863 brał udział w wyprawie Horodyńskiego na Radziwiłłów. Po śmierci ojca właściciel Manajowa, a po 1874 miasteczka na Węgrzech. Pod koniec życia mieszkał we Lwowie. Żona Aniela Krauss. Dzieci: Władysław i Wanda.

Syn Tomasza. Z Sambora. Zmarł 22.9.1863 w szpitalu w Szczebrzeszynie. Zapewne powstaniec z oddz. Borelowskiego w wyniku ran odniesionych 3.9 pod Panasówką. Lat 20

Absolwent szkoły im Zamoyskich w Szczebrzeszynie. Powstaniec Styczniowy. Doktor medycyny, hydroterapeuta. założył prywatny zakład wodoleczniczy w Nowym Mieście nad Pilicą.

Ur. 23.10.1834 Biłgoraj, zm. 20.8.1919 Warszawa. Syn Antoniego, rejenta powiatu tarnagrodzkiego i Teresy Szczurkowskiej. Miał 10 rodzeństwa. Do 1848 uczył się w szkole im. Zamoyskich w Szczebrzeszynie, a następnie w Lublinie w gimnazjum, które ukończył w 1852 roku. Następnie studiował medycynę w Moskwie. W 1859 osiadł w Nowym Mieście nad Pilicą gdzie rozpoczął praktykę lekarską. W czasie powstania zaangażował się w służbę rannym, odwiedząc szpitale i lazarety w Nowym Mieście na Pilicą, Rzeczycy w rawskim, Ossie, Studziannej w opoczyńskim, Potworowie i Mokrzanach w radomskiem. Po powstaniu wyjechał do Paryża, gdzie uczył się zawodu pod kierunkiem Troussera, Bouchuta, Charcota, Nelatone'a i in. W powrotnej drodze zatrzymał się w Graefenbergu gdzie poznał zalety hydroterapii. Od tego czasu stał się jej gorący propagatorem. W 1873 w Domaniewicach wziął ślub z Wandą Sokolnicką. W tym samym roku założył zakład przyrodo-leczniczy w Nowym Mieście, który często odwiedzała np. Eliza Orzeszkowa, bywali tu Henryk Sienkiewicz, Maria Rodziewiczówna, Narcyza Żmichowska, Michał Andriolli, Józef Chełmoński, Ignacy Jan Paderewski i wielu innych. Zakład prowadził i rozbudowywał do I Wojny Światowej, która zrujnowała placówkę. Ostatnie lata życia spędził w Warszawie, gdzie był honorowym członkiem Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego. Został pochowany na Powązkach. W Nowym Mieście istnieje jego stojący przy ulicy jego imienia. Jest też zlokalizowany pomnik pamiątkowy na cmentarzu parafialnym.[z=304124] Dzieci: Marian Bolesław Franciszek, ur. 1879 Nowe Miasto nad Pilicą, zm. 1902 Wnuczką jego brata była nauczycielka z Białej Podlaskiej Jadwiga Krzowska, c. Marii Bielińskiej.

Józef Cieszkowski

Cieszkowski-Purzyński (?). Powstaniec z Galicji, zmarł w Zwierzyńcu (zapewne w szpitalu) 4.9.1863

Władysław Cieszkowski

Powstaniec z oddz. Borelowskiego, zmarł 26.9.1863 w szpitalu w Szczebrzeszynie w wyniku ran odniesionych 3.9 pod Panasówką. Lat 20

Wojciech Czajkowski

Powstaniec z Wilanowa, zmarł w Zwierzyńcu (zapewne w szpitalu) 8.9.1863, lat 22

Powstaniec z Józefowa Ordynackiego, zmarł w Zwierzyńcu (zapewne w szpitalu) 4.9.1863, lat 28. Zostawił żonę Agnieszkę Jakubowską

Walenty Dulęba

Powstaniec z Galicji, zmarł w Zwierzyńcu (zapewne w szpitalu) 5.9.1863, lat 22

Henryk Gramowski

uczestnictwo w potyczkach: lubelskie: Szczebrzeszyn 30.01.1863, Józefów 31.01.1863, Tomaszów 1.02.1863 poległ

Henryk Gramowski

podobno rodem ze Szląska pruskiego, wieku lat 26, nadleśny, w powiecie Zamojskim, żonaty, służył w oddziale Bogdanowicza jako oficer, następnie sam dowodził oddziałem w powiecie Zamojskim, jako też wyprawą na Józefów i Szczebrzeszyn, w której świetne odniósł zwysięstwo według podania w korespondencyi do Czasu Nr. 38, a wkońcu na Tomaszów, gdzie zdobyli koszary, w których zamknęli się kozacy i straż graniczna, lecz sam dowódca poległ 4go Lutego 1863 r. Oprócz wyżej przytoczonych brał jeszcze udział w bitwach pod Lubartowem, Puławami i Kazimierzem. (Czas Nr. 38 podaje, że pochowany w Tomaszowie).

Józef Januszkiewicz

Technik z Krakowa. Zmarł 6.9.1863 w szpitalu w Szczebrzeszynie. Zapewne powstaniec z oddz. Borelowskiego w wyniku ran odniesionych 3.9 pod Panasówką. Lat 24

Ur. 1844 Szczebrzeszyn, miejscowość w 1923: Szczebrzeszyn, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: IX-35

Józef Jaworski

ppro. (1844) Szczebrzeszyn

Z Medyki, urodzony w Sądowej Wsi. Zmarł 9.9.1863 w szpitalu w Szczebrzeszynie. Zapewne powstaniec z oddz. Borelowskiego w wyniku ran odniesionych 3.9 pod Panasówką. Lat 30

Edward Korbiczko

Powstaniec z Przemyśla, zmarł w Zwierzyńcu (zapewne w szpitalu) 10.9.1863, lat 20

Powstaniec ze Lwowa, zmarł w Zwierzyńcu (zapewne w szpitalu) 14.9.1863, lat 38

Z Trębowli Zmarł 7.9.1863 w szpitalu w Szczebrzeszynie. Zapewne powstaniec z oddz. Borelowskiego w wyniku ran odniesionych 3.9 pod Panasówką.

Michał Lenkiewicz

ur, 1790 r. Kancelarja Specjalna nmka Kr. P. do spraw wojn. 9 (21) sierp. 1862 r. Nr. 3036 2 na żądanie Kom. Rz. Spr. D. i O. P. doniosła, że za udział w publicznych zawieruchach był wysłany do Rosji ksiądz M. L., prob. par. Szczebrzeszyn, pow. zamoj., gub. lubi., dziekan dekanatu zamoj.

Franciszek Loner

Syn Jana i Franciszki Paszkowskiej. Ze Lwowa. Zmarł 11.9.1863 w szpitalu w Szczebrzeszynie. Zapewne powstaniec z oddz. Borelowskiego w wyniku ran odniesionych 3.9 pod Panasówką. Lat 23

Teofil Merunowicz

ur. r. 1846 we Lwowie, student, służył w oddz. Czachowskiego jako szereg, karabin, i Wysockiego pod Radziwiłłowem, w końcii w oddz. Lelewela w wyborowym hufcu t. zw. gwardyi. Był w 5-ciu potyczkach, ostatni raz pod Panasówką, gdzie został ranny kulą w obie nogi. Leczył się w szpitalu Sióstr miłosierdzia w Szczebrzeszynie a następnie w Galicji. Podczas stanu oblężenia uwięziony, przepędził 3 mies. w więzieniu. Po odzyskaniu wolności, sekretarz Rady powiat., dziennikarz i poseł do Rady państwa.

Karol Michałowicz

Powstaniec z Bojanna na Bukowinie, zmarł w Zwierzyńcu (zapewne w szpitalu) 17.9.1863, lat 19

Aleksander Mieszkowski

Z Kielc. Syn Wojciech i Józefy Borkowskiej. Zmarł 8.9.1863 w szpitalu w Szczebrzeszynie. Zapewne powstaniec z oddz. Borelowskiego w wyniku ran odniesionych 3.9 pod Panasówką. Lat 18

Stanisław Molęda

Powstaniec z Krasiczyna, syn Kazimierza, zmarł w Zwierzyńcu (zapewne w szpitalu) 16.9.1863, lat 19

Powstaniec, zmarł w Zwierzyńcu (zapewne w szpitalu) 5.9.1863, lat

Władysław Nowakowski

Powstaniec z Koniecpola, zmarł w Zwierzyńcu (zapewne w szpitalu) 26.9.1863, lat 20

Major, Węgier. Powstaniec, zmarł w Zwierzyńcu (zapewne w szpitalu) 4.9.1863

Władysław Plaur

Ur. 1847 Szczebrzeszyn, miejscowość w 1923: Izbica, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: II-148

Robert Przegaliński

sędzia gminny. Urodzony w 1840 toku w Łukowie. Początkowo był zastępcą naczelnika miasta Szczebrzeszyna, a następnie był pomocnikiem komisarza Województwa Lubelskiego.

Robert Przegaliński

Robert Alfred Przegaliński. Podpisarz Sądu Pokoju w Szczebrzeszynie. W 1862 działał w organizacji. Był tymczasowym naczelnikiem Szczebrzeszyna, później zastępcą naczelnika (aptekarza Antoniego Topolskiego) a także setnikiem. Referat finansowy prowadził ks. Apolinary Łopuski a dwa pozostałe referaty prowadzili malarz Majewski i restaurator Pawłowski - prawd. mieszczanie szczebrzeszyńscy.

Robert Alfred Przegaliński

Właściciel Grabówki. Przyczynił się do utrwalenia pamięci o powstaniu styczniowym. W roku 1863 był działaczem niskiego szczebla prowincjonalnego, naczelnikiem miasta Szczebrzeszyn. Zasłużony społecznik i historyk regionu lubelskiego był w latach I wojny światowej inicjatorem i organizatorem wielkiej patriotycznej akcji uczczenia na terenie Lublina tradycji powstania styczniowego. Prowadził obszerną korespondencję z weteranami powstania, inspirował do pisania wspomnień i relacji.

mieszkała w Szczebrzeszynie, ofiarna kurierka powstańcza, uniknęła prześladowań uciekając do Paryża, gdzie założyła salon haftów

Powstaniec z Galicji, zmarł w Zwierzyńcu (zapewne w szpitalu) 5.9.1863, lat ok. 22

(albo Roller) Powstaniec z Francji, zmarł w Zwierzyńcu (zapewne w szpitalu) 5.9.1863, lat ok. 26

Ur. 1842 Szczebrzeszyn, miejscowość w 1923: Lublin, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: II-483

Ur. 23.5.1841 Szczebrzeszyn, zm. 12.1.1894 Kraków. Syn Jana (syn Franciszka - ślusarza z Zamościa) i Antoniny Szyduczyńskiej. Uczył się w gimnazjum w Szczebrzeszynie i w Radomiu. Po tym czasie pracował jako subiekt w Radomiu. Tam zastało go powstanie, choć działalność niepodległościową prowadził już wcześniej, bo w 1862 złożył przysięgę Rządowi Narodowemu przed ks. Paulinem Domańskim, gwardianem oo. Bernardynów w Radomiu. Od 22 stycznia do 18 marca 1863 r. był szeregowcem w korpusie Langiewicza. Podporucznikiem został za męstwo, po bitwie pod Suchedniowem. Po bitwie pod Staszowem, 17 lutego został awansowany na porucznika strzelców. Brał udział w całej kampanii Langiewicza, uczestnicząc w bitwach pod Wąchockiem, Bodzentynem, na Świętym Krzyżu, pod Małogoszczą, Pieskową Skałą, Skałą, Chrobrzem, Grochowiskami i innymi. W ostatniej fazie walk Langiewicza był porucznikiem Żuawów Śmierci Franciszka Rochebrunne. Przejście do tego pułku świadczyło o wielkiej determinacji i odwadze Antoniego Ryszarda. Podczas krwawej i zwycięskiej bitwy powstańców pod Grochowiskami 18 marca 1863 r. został ranny w bok i nogę. Po pierwszym opatrzeniu ran przewieziono go najpierw do Piasków, majątku hrabiów Tarłów, później do Nowego Miasta. Granicę do Galicji przekroczył w Opatowcu, następnie był leczony przez miesiąc w szpitalu w Tarnowie. Stamtąd został przewieziony do dóbr Sanguszków w Krzyżu. Po powstaniu przeszedł do Galicji, gdzie pracował w składzie aptecznym u Waltera, pod przybranym nazwiskiem zmarłego subiekta Stanisława Zaczyńskiego. W 1866 założył swój własny sklep materiałów kolonialnych w Rynku Głównym. 7.7.1866 ożenił się (pod przybranym nazwiskiem) z Józefą Marią Turek. Do swojego nazwiska wrócił w 1879. Następnie do śmierci pracował jako kontroler Banku Pobożnego przy Arcybractwie Miłosierdzia. Pochowany na Rakowicach. Ma tablicę w kościele oo. Pijarów. Zapalony numizmatyk i kolekcjoner medali. Pisał artykuły i tematyce numizmatycznej. Był też pierwszym kustoszem zbiorów i biblioteki Krakowskiego Towarzystwa Numizmatycznego

Stanisław Zaczyński (Ryszard Antoni), urodził się w Szczebrzeszynie w Królestwie Polskim. Uczęszczał do gimnazjum w Radomiu. W 1863 r. poszedł do powstania i w oddziale Langiewicza zdobył stopień porucznika Żuawów. Walczył w różnych potyczkach, aż raniony pod Grochowiskami zmuszony był schronić się do Galicji i leczył się w szpitalu w Tarnowie. Po wyleczeniu pracował jako subiekt w zakładzie aptecznym Waltera. W 1879 r. założył w Krakowie handel pod firmą S. Zaczyński i odtąd brał czynny udział w życiu publicznym w Krakowie. Do wielu należał towarzystw i zostawił bardzo cenne zbiory numizmatyczne. Prócz wielu drobnych artykułów, rozrzuconych po czasopismach wydał pierwszą dokładną bibliografię dzieł dotyczących sztuki mierniczej. Zmarł w Krakowie 11 stycznia 1894 r.

ur. r. 1841 w Szczebrzeszynie, subjekt handlowy, służył jako szeregowiec, podporucznik i porucznik strzelców w oddz. Langiewicza. Walczył pod Suchedniowem, S-tym Krzyżem, Staszowem. Małogoszczą, Pieskową skałą, Skałą, Chrobrzą, Zagościem i Grochowiskami. Po powstaniu kupiec.

v. Sędek, dowodził oddziałem mającym 100 ludzi w okolicach Trok. Wieku lat 33, rodem z Kongresówki, syn pułkownika armii Napoleona I. Skończył szkołę w Szczebrzeszynie i zajmował się gospodarstwem. Gdy rozpoczęła się budowa kolei warszawsko-petersburskiej przyjął zobowiązanie w głównym przedsiębiorstwie Skwarcowa i w różnych punktach różne pełnił obowiązki. W 1861 r. osiadł w Starych Trokach na Litwie i w sprawach narodowych czynny brał udział. Gdy wybuchło powstanie niezmiernie był użytecznym utrzymując komunikację między tamtejszymi oddziałami a Rządem Narodowym i nieraz sam przeprowadzał oddziałki z Wilna idące w posiłku Narbutowi, Wysłouchowi i innym. Nareszcie w lipcu sformował i uzbroił swoim kosztem oddział ze 120 ludzi i objął nad nim dowództwo zadając kilka razy klęskę wrogom. W krótkim czasie powiększył oddział do 200 ludzi. Zmuszony wkroczyć do województwa augustowskiego przyjął bitwę 21 sierpnia 1863 r. pomiędzy stacjami Budką a Wejwerami i w niej ugodzony kulą i 22 pchnięć bagnetami otrzymawszy zakończył życie.

Ur. ok. 1830. Wieku lat 33, rodem z Kongresówki, syn pułkownika z armii Napoleona I. Skończył szkoły w Szczebrzeszynie i zajmował się gospodarstwem rolnem, a gdy się rozpoczęła budowa kolei Petersburgsko-Warszawskiej, przyjął zobowiązanie w głównem przedsiębiorstwie Skwarcowa, i w różnych punktach, różne pełnił obowiązki. Ostatecznie zaś w r. 1861, 62 i 63 osiadł w Starych Trokach na Litwie, kończąc roboty około drogi żelaznej. Lubo tak trudnem obarczony zajęciem, jednak w pracach około sprawy narodowej czynny brał udział, i to tak zręcznie i umiejętnie, że nigdy moskwa nie byłaby go posądziła o nic. Gdy powstanie wybuchło śp. Jan stał się czynniejszym i nie chciał przyjmować żadnego urzędu W organizacyi narodowej, prosząc tylko o przyjęcie swych usług. Niezmiernie też był użytecznym w utrzymywaniu wszelkiej komunikacyi między oddziałami polskich wojsk działających w powiecie Trockim, a władzami narodowemi. Małe oddziałki z Wilna idące w posiłku Narbutowi, Wisłouchowi i innym, kilkakrotnie sam do punktów oznaczonych doprowadzał, nareszcie w Lipcu sformował swoim kosztem i uzbroił oddział ze 120tu ludzi, złożony z samej prawie czeladzi dworskiej i włościan, i objął nad nim dowództwo, zadając po kilka razy klęskę nieprzyjacielowi: w niedługim czasie oddział swój powiększył do 200 ludzi, w których umiał utrzymać karność i posłuszeństwo. Nacisk i nieustanne ściganie przeważającego nieprzyjaciela, zmusiły go wraz z innymi naczelnikami oddziałów, wkroczyć do Województwa Augustowskiego, w krótkim też czasie, po swem tam przybyciu przyjął bitwę 21 Sierpnia 1863 r., pomiędzy stacjami Budką a Wejwerami i w niej ugodzony kulą i 22 pchnięć bagnetami otrzymawszy, życie zakończył (Nekrolog, Czas 15 Października 1863 r.)

Strona z 2 Następna >