Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Łodzia, oficer artylerii z 1831 r., trzydziestoletni tułacz i ojciec rodziny. Poległ pod Poryckiem na Wołyniu 2 listopada 1863 r. Urodzony w Żydowie na Kujawach 11 listopada 1811 r. W bitwie pod Ostrołęką ranny w nogę. Otrzymał za waleczność Krzyż Virtuti Militari. Wyszedłszy za granicę przebywał w Anglii i na wyspie Jersej, a w 1843 r. wrócił do Paryża. 2o lipca 1863 r. wyjechał z Paryża, wrócił do kraju i pospieszył pod rozkazy generała Edmunda Różyckiego. Na Wołyniu, dokąd weszli pod Poryckiem w pięciuset ludzi, otoczeni tysiącami nieprzyjaciela, gdy rozdzielili się na wstecz lub naprzód iść chcących. Bolewski radził iść na przebój. Wysłany w sześcioma towarzyszami broni na rekonesans napadnięty został przez sotnię kozaków. Bronił sie do upadłego i rozsiekany został na sztuki. Pochowany w Porycku na cmentarzu.

h. Łodzia, urodzony w Żydowie, na Kujawach, dnia 11 Listopada 1811 r., uczeń we Włocławku i w Warszawskiem liceum. Dla zbyt młodzieńczego wieku przyjęty z trudnością do artyleryi w 1831 r. pod Ostrołęką, gdy towarzysze legli, ostatni przy armacie oczekiwał pocisku, który mu nogę strzaskał. Ranny i obalony, podjęty był na konia przez rannego oficera 6 pułku jazdy, który gdy nie wiedział kędy uchodzić, bo mu oczy zalewała krew, unoszony służył za wzrok unoszącemu. Do Warki tak dobiegli, do Warszawy odniesieni byli. Krzyż „virtuti militari" odebrał Bolewski w dzień amputacyi palców. Ukończył szkołę „sztuk i rzemiosł" i „jeneralnego sztabu" w Paryżu za dni wygnania. Czas niejaki w Anglii i trzy lata na wyspie Jersej spędził, gdzie z hiszpańskimi żyjąc wygnańcami, zaznajomił się z ich mową i wiedzą. W 1843 r. do Francyi wrócił, w mi8tycznem rozgorliwieniu owego czasu udział przyjął, w 1845 r. ożenił się, 1860 żonę utracił 4 Kwietnia, a na dniu 13 Listopada umarł mu piętnastoletni syn. Pod tę boleść i czasy, rozwinięty w Horodle sztandar woli i przyszłości narodowej nie dozwolił Bolewskiemu spocząć ani się zatrzymywać, dwoje sierotek i wiek nie były mu zaporą, w burzę wielką o nocy, dnia 20 Lipca 1863 r. ujechał z Paryża do Samostrzału, gdzie równie nie wstrzymany, dwa dni zaledwo przebył, biegnąc pod naczelnictwo jenerała Edmunda Różyekiego, do Galicyi. Ńa Wołyniu, dokąd weszli pod Poryckiem, w ośmset ludzi i zaraz tysiącami nieprzyjaciela otoczeni, gdy rozdzielili się na głosy na wstecz i naprzód iść chcących, Ksawery Boleski z mniejszością heroiczną radził: „na przebój", lecz wysłany temu gwoli z siódemką zbrojnych, 2 Listopada, zaledwo pół mili ujechać zdołał, natychmiast przez tłumy moskiewskiego otoczony, porwał za sobą podwładnych swoich i uderzył. Kilkanaście trupów nieprzyjaciela, gdy nie poprawiło w niczem położenia, zestrzelony z konia, upadł pod ciosami nieprzyjaciół. Zwłoki jego śmiertelne, rozpoznane po głowie i obliczu wielkiej powagi, zabrane zostały na płaszcze żołnierzy z oddziałów owdzie nadeszłych, i pochowane w Porycku na cmentarzu. (p. Roczniki towarzystwa historyczno literackiego w Paryżu).

Porucznik kawalerii w oddziale Komorowskiego w październiku 1863. Wcześniej przebywał jako powstańcy wraz z Grzegorzewskim na kwaterze w Romanówce.

oficer, emigrant po 1848, powstaniec z oddziału Komorowskiego, zabity w Porycku w listopadzie 1863

(Bulewski) Łodzia, uczestnictwo w potyczkach: wołyńskie: Poryck 2.11.1863 poległ

Urodził się w Żydowie 11.11.1811r. w rodzinie Michała (ur. 1777) i Elżbiety z Klichowskich (ur. 1782, właścicieli majątku Żydowo koło Lubrańca. Miał siostrę Marię Ksawerę Eufrozynę (1810-1877), uczestniczkę powstania w Wlk. Ks. Poznańskim (1848). Kształcił się we Włocławku i w Warszawie. W powstaniu listopadowym brał udział w bitwie pod Ostrołęką. Ranny podczas walk powstańczych otrzymał awans do stopnia oficerskiego. Za udział w powstaniu listopadowym otrzymał Srebrny Krzyż Virtuti Militari. Po upadku powstania zmuszony był opuścić kraj i wyemigrował do Francji, gdzie ukończył szkołę rzemiosł. Przez pewien czas mieszkał na wyspie Jersey, po czym w 1850 roku powrócił do Francji i zamieszkał w Paryżu. Ożenił się z Francuzką i miał z nią dzieci. Walczył w powstaniu styczniowym w oddziale dowodzonym przez gen. Edwarda Różyckiego. Zginął 2.11.1863r. pod Poryckiem i tam został pochowany.