Zarejestruj się lub Zaloguj się

Portal w trakcie przebudowywania.

Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.

Program gromadzenia wiedzy o genealogii rodziny Mierosławski

Program jest cząstką działań Fundacji odtwarzania polskiej tożsamości kulturowej, historycznej i patriotycznej. Społeczna aktywność rodzinna jest łączona z ogólnymi programami Fundacji, angażując zarówno fascynatów jak i naukowców.

Opis Drzewa genealogiczne (...) Biografie (...) Czytelnia (...) Właściciele ziemscy (...) Katalog oficjalistów (...) Powstańcy styczniowi (...) Bitwy (...) Leksykon genealogiczny (...) Portrety (...) Dokumenty (...) Mogiły (...)

Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Największa baza Powstańców Styczniowych.
Leksykon i katalog informacji źródłowej o osobach związanych z ruchem niepodległościowym w latach (1861) 1863-1865 (1866)

UWAGA
* Jedna osoba może mieć wiele podobnych rekordów (to są wypisy źródłowe)
* Rekordy mogą mieć błędy (źródłowe), ale literówki, lub błędy OCR należy zgłaszać do poprawy.
* Biogramy opracowane i zweryfikowane mają zielony znaczek GP

=> Mapa - Szlak 1863
=> Bitwy Powstania Styczniowego
=> Pomoc - jak zredagować nowy wpis
=> Dziękujemy za wspieranie naszej pracy

Wyniki wyszukiwania. Ilość: 13

Na początku lutego 1863 zorganizowawszy mały oddział w ks. poznańskim wkroczył 18.2. na Kujawy i na drugi dzień pod Krzywosądzą został rozbity przez Schilder-Schuldnera. Objąwszy naczelne dowództwo nad oddziałem Mielęckiego, który miał ok. 1000 ludzi poniósł znów klęskę pod Nową Wsią. Wskutek tej klęski znaczenie partii rewolucyjnej upadło, a utworzyło się pole do intryg białych. Mierosławski odjechał, dowództwo po nim objął Mielecki.

Franciszek Mierosławski

dziedzic Proszysk. Oskarżony w wielkim procesie politycznym, rozpoczętym 7.7.1864 przed Trybunałem w Berlinie dla 149 powstańców.

Hipolit Mierosławski

Ur. 1844 Sandomierz, zm. przed 1919, żona: Albina, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: XI-44

Ludwik Mierosławski

Generał, stanął na czele oddziału powstańczego na Kujawach, rozbity przez Rosjan 21.2.1863 pod Nową Wsią.

Ludwik Mierosławski

Generał. Jeden z dowódców powstania. Pochowany w Paryżu na cm. Montparnasse

Ludwik Mierosławski

(1814—1878), powst. 1831 r., działacz demokratyczny w emigracji, dca w powstaniu poznańskim 1848 r., krótkotrwały dyktator, a następnie organizator jeneralny sił zbrojnych w powst. styczniowym

Ludwik Mierosławski

był dyrektorem szkoły wojskowej polskiej w Genui, która 1 maja 1862 r. przeniesioną została do Cuneo, departamentowego miasta Włoch północnych. Szkoła ta została 26 czerwca 1862 r. przez gabinet Ratazzego rozwiązana. Dnia 21 stycznia 1863 r. doręczono mu nominację na dyktatora przez delegatów Janowskiego Władysława, Jeska Władysława i Danilewskiego Władysława w Paryżu. Potem był mianowany generalnym organizatorem wojska polskiego poza granicami zaboru moskiewskiego w połowie sierpnia 1862 r. Jako dyktator Mierosławski, pomimo silnego strzeżenia granicy przez Prusaków zdołał sie jednak przedrzeć przez granicę i dostać na Kujawy z młodzieżą wyższych zakładów wojskowych francuskich i rozłożył się obozem pod Krzywosądzem, gdzie został napadnięty przez Schilder-Schuldnera, który zgniótł mały oddziałek z 83 oficerów i podoficerów złożony. Sam Mirosławski, pod którym konia zabito z garstką zaledwo uszedł. Pod Płowcami spotkał nadciągający oddział Mielęckiego, do którego się przyłączył i podążył ku lasom kazimierskim, ale Schilder ubiegł go ku Nowej Wsi i z powiększonymi siłami zmusił do przyjęcia bitwy, która odbyła się 21 lutego i skończyła się nową klęską, która zmusiła dyktatora do wyjazdu w Poznańskie.

Ludwik Mierosławski

uczestnictwo w potyczkach: mazowieckie: Krzywosądz 19.02.1863, Nowa Wieś 21.02.1863, (krakowskie: Igołomia 4.05.1863)

Ludwik Mierosławski

Ludwik Mierosławski

Ludwik Mierosławski

uczestnik powstania listopadowego skazany w 1847 w Berlinie na śmierć i ułaskawiony. Naczelny kierownik powstania w Poznańskim w 1848r.Komendant Legionu słowiańskiego w 1861r.W powstaniu w 1863 dowódca oddziału.Zmarł w Paryżu w 1878r.

Ludwik Mierosławski

ur. r. 1814 we Francji, kształcił się w szkole podchorążych w Kaliszu. Walczył r. 1831, poczem przebywał na emigracji w Paryżu. R. 1846 brał czynny udział w konspiracji w Poznańskiem i został 5. sierpnia 1847 skazanym w Berlinie na śmierć, następnie w drodze łaski na dożywotnie więzienie. Bewolucya r. 1848 otworzyła mu bramę wolności, poczem objął naczelne kierownictwo powstania w Poznańskiem. Po zwycięstwach pod Miłosławiem i Wrześnią rozbity, udał się na Sycylię, gdzie dowodził oddziałami powstańców i odznaczył się w wielu bitwach, podobnie jak później w Badeńskiem. Nawiązał związki z partyą rewolucyjną w całej Europie, w r. 1861 utworzył Legion słowiański i kierował szkołą wojskową w Genui. W r. 1863 przybył na czele oddziału na plac boju, ale poniósł klęskę pod Krzywosądzą i Nową wsią. Odtąd żył w Paryżu, gdzie umarł w r. 1878.

Ludwik Mierosławski

Ur. 17.1.1814 w Nemours (Seine-et-Marne) we Francji. Ojciec: Kasper Adam, oficer wojsk Ks. Warszawskiego, dowódca kompanii inwalidów w Łomży. Matka Adelajda Notte de Vaupleux. Uczył się w Szkole Pijarskiej w Łomży. W latach 1826-1830 w Korpusie Kadetów w Kaliszu. Oficer 5 Pułku Piechoty Liniowej. Jako oficer brał udział w Powstaniu Listopadowym m.in pod dowództwem Samuela Różyckiego z którym wszedł do Wolnego Miasta Krakowa, następnie Powstaniu Wielkopolskim 1846 po którym został schwytany w Świniarach i skazany na śmierć i po uwolnieniu przez Rewolucję Berlińską we Wiośnie Ludów 1848. Później walczył też na Sycylii i jako naczelny wódz połączonych sił Badenii i Palatynatu. W 1860 z nominacji Garibaldiego dowódca niesformowanego legionu internacjonalnego. Od 1861 kierował Polską Szkołą Wojskową w Genui. W pierwszych bitwach odznaczył się odwagą i skutecznością, później wiele jego decyzji przyjmowano jako zaspokojenie ambicji osobistych. Wymyślił też kilka niezbyt praktycznych wynalazków jak kosowóz, czy łopatka saperska wkładana pod kaszkiet. W 1862 w "Instrukcji powstańczej" wydanej w Paryżu przedstawił plan trzech etapów - napady na małe garnizony, oczyszczenie pewnego obszaru kraju i zorganizowanie regularnej armii. Propozycję objęcia dowództwa otrzymał dopiero 30.1.1863. Przyjął je od razu ale funkcję dyktatora z dużym ociąganiem. Plan zakładał przeprawienie się do powiatu lipnowskiego, zamiast tego generał wkroczył na Kujawy gdzie spotkał się w Krzywosądzy z niewielką grupą słabo uzbrojonych studentów Daniłowskiego. 16 lutego wydał odezwę do zrywu ogólnopolskiego. W dniach 19-21 wraz z oddziałem Mielęckiego stoczył zakończone klęską bitwy pod Krzywosądzem, Trojaczkami i Nową Wsią. Chory i zgorzkniały przekroczył granicę Pruską i udał się do Paryża. 8 marca pozbawiony został władzy dyktatorskiej. 12 marca przybył do Krakowa gdzie protestując przeciwko dyktaturze Langiewicza przyczynił się do dezorganizacji jego oddziału. Zorganizował oddział pod dowództwem Malczewskiego i stoczył bitwę 4 maja pod Igołomią. 10 maja powrócił do Paryża. Tam w końcu zrzekł się dyktatury i 28 września został naczelnym organizatorem oddziałów poza granicami zaboru moskiewskiego. 8 listopada odwołany decyzji tej nie przyjął. Zmarł 22.11.1878 w Paryżu, jest pochowany na Montparnasse.