Powstanie Styczniowe - uczestnicy

naczelnik partii, w początku lipca od ran umarł

kapitan jazdy kujawskiej, poległ w utarczce z Moskalami pod Strzygowem dnia 9. lipca 1863 r.

udział w potyczkach: zob. Skarżyński

obywatel ziemski z powiatu Łęczyckiego, dowódca kawaleryi (Kujawskiej), dzielny oficer, w bitwie pomiędzywsiami Strzegowem i Jakterami dnia 17 Lipca 1863 r., śmiertelnie ranny, zmarł w 6 godzin na stacyi kolei żelaznej w Bogowie. (Czas Nr. 163 i Dz. Pozn. Nr. 163. Dz. Powsz. Nr. 160. Głos Nr. 29 podaje że zmarł 10 t. m.)

informacja taka sama jak rekord nr 26141

z b. wojsk polskich z 1831 r., służył jako kapitan kawaleryi w oddziale Skowrońskiego, poległ w biwie pod Dalkowem w Łęczyckiem dnia 9 Września 1863 r.

zabity w Wiśniewku, niedaleko Ostrowia (Czas . Nr. 67).

zesłanie z Litwy na zamieszkanie w Rosji, ukazem z dnia 10/22 grudnia 1865 majątek: Markowszczyzna , pow. trocki został przymusowo sprzedany

informacja taka sama jak rekord nr 25363

Wyszedł do powstania i nie było wiadome gdzie się znajduje

informacja taka sama jak rekord nr 23458

kapitan, poległ 9.7.1863 pod Strzygowem

Józ. Skrzyński padł pod Piotr. nab. w Kazimierzu pod Szamot. 13/VIII. (nr 188)

rządca dóbr Brodnicy w Poznańskiem, dowódzca konnicy poległ pod Piotrkowem roku 1863.

Ur. 1833 r. w Czołowie (pow. kolski), syn Jana Nepomucena , ziemianina i Magdaleny z Büthnerów Zawadzkich. [1]Po śmierci rodziców wychowywał się u wuja w Poznaniu. Był rządcą w majątku Brodnica. Po wybuchu powstania styczniowego brał udział w tworzeniu oddziałów, został adiutantem Leona Younga-Blankenheima i wraz z jego oddziałem w kwietniu 1863r. wkroczył do Królestwa, a następnie stanął na czele jazdy w randze rotmistrza. Odznaczył się 26.04.1863r. w zwycięskiej bitwie pod Nową Wsią. Skrzyński walczył również 31.05. 1863r. pod Borowem (Borowcem, wg T. Żychlińskiego)oraz pod Ignacewem (09.06.1863r.). Został mianowany dowódcą ruchomego oddziału konnego woj. łęczyckiego, brał udział w potyczce pod Izbicą (29.06.1863r.), pod Kterami (09.07.1863r.), pod Kołacinem (10.07.1863r.). Józef Skrzyński został ciężko ranny pod Kołacinem i dostał się do niewoli rosyjskiej. Zmarł 10.07.1863r w Kołacinie, pochowany został w Brzezinach (pow. rawski).

Ur. 1923 Czołów na Kujawach. Syn Jana Nepomucena i Magdaleny Zawadzkiej. Jego ojciec był dzierżawcą w Czołowie. W 1840 roku, w Dmosinie, zmarli obydwoje rodzice. Józef i jego starsza siostra Antonina trafili pod opiekę wujostwa. Przed Powstaniem był rządcą majątku w Czempinie / Brodnicy. Józef Skrzyński był dowódcą 50 osobowego oddziału. Oddział był uczestnikiem bitew i potyczek: Nowa Wieś 26.041863 Ignacew 9.05.1863 Kleczew 10.05.1863 Borowiec 31.05.1863 Łódź 18.06.1863 Izbica 29.06.1863 Walewice 8.07.1863 Ktery 9.07.1863 Roktinica 10.07.1863 Kołacin 10.07.1863 Został śmiertelnie ranny w Józefowie koło Kołacina. W Józefowie stracili życie żołnierze z jego oddziału: Cielecki i Adam Kobierzycki.

Były oficer austriacki, adiutant Younga, poległ 10 lipca 1863 r. pod Kołacinem

Urodził się w roku 1833 w Czołowie w Królestwie Polskiem, majątku rodziców, Jana Nepomucena i Magdaleny z Buthnerów Zawadzkich małżonków Skrzyńskich. Utraciwszy wcze śnie rodziców, wychowywał się w Poznaniu w domu wuja swego. Po wyjściu z gimnazyum Ś. Maryi Magdaleny poświęcił się zawodowi gospodarczemu, kształcąc się w znamienitej szkole turewskiej pod kie runkiem generała Dezyderego Chłapowskiego. Na hasło powstania nie wahał się ani chwili i jeden z pierwszych Wielkopolan chwycił zabroń. Mianowany dowódzcą ruchomego oddziałku konnego, okazał niezwykły talent do prowadzenia partyzantki i zjednał sobie pochwały rządu na rodowego. Wciąż niepokojąc nieprzyjaciela, co chwila staczał z nim po myślne dla oręża polskiego utarczki. „Dnia 9 lipca opowiada świadek naoczny, oficer 2 plutonu — bił się w Łęczyckiem, zbliżając się do mia steczka Główny. Po drodze uwiadomiony o zajęciu tegoż miasteczka przez Moskali, postanowił ominąć ich i przejść bokiem przez las. Było to 11 lipca. Wtem znienacka przy końcu lasu napada nań pół sotni kozaków i zpoza chojenek obrzuca go gradem kul. Następuje zamie szanie i 1 pluton oddziela się od drugiego. Skrzyński wszelako me traci przytomności i komenderuje: w lewo! t. j. na pole. Ale tylko oficerowie i 24 szeregowców idą za nim, reszta pierzcha, mianowicie dwa ostatnie plutony, zamiast uderzyć na wroga, którego miały z frontu, rozsypują się. Skrzyński wraz z garstką wiernych robi zwrot, przy puszcza szarżę, rozbija kozaków i pędzi ich przez pole, wszakże widząc nadjeżdżającą na podwodach z miasteczka piechotę moskiewską, wstrzymuje pogoń i wraca na miejsce pierwszego spotkania. Tu traci 2 i 1/2 godziny na bezowocnem szukaniu reszty swego oddziału. Moskale tym czasem w pół sotni kozaków i sotnią piechoty zbliżają się do ataku. Skrzyński z 28 ludźmi cofa się w porządku, gdy przy przekroczeniu szerokiego rowu koń pod nim pada i łamie nogę. Spostrzegłszy to towarzysze jego, stawają frontem do nadbiegających kozaków i wystrzałami z rewolwerów powstrzymują ich tak długo, dopóki wódz podanego mu drugiego konia nie dosiada, poczem znów zwolna się cofają. Na nieszczęście kula nieprzyjacielska rani Skrzyńskiego ciężko w rękę, który z konia spada. Po raz wtóry zatrzymuje się garstka wiernych, wymierzając celną broń przeciw następującym kozakom. I znów dosiada Skrzyński konia, jeszcze jedna salwa do kozaków, na lewo w tył zwrot i dalszy odwrót w zupełnym porządku. Ale drugi strzał przeszywa Skrzyńskiemu drugą rękę, a w kilka minut później dostaje postrzał w piersi, który go zwala z konia. Nasi po raz trzeci stają w pobliżu stacyi kolei żelaznej Rogdy, lecz w tej samej chwili dopada kozak i spisą przebija na wylot leżącego Skrzyńskiego... Już tylko skinieniem ręki żegna towarzyszów i dostaje się do niewoli na wpół nieżywy. Jeden z piechurów moskiewskich chce go dobić bagnetem, ale go odtrąca ma jor, który zaledwie sam nie przypłaca swego szlachetnego czynu życiem. Rozjuszony bowiem żołdak rzuca się nań, wołając: „Oddaj broń, skoro nie umiesz służyć!“ Wszelako nie zamordowano Skrzyńskiego, ale dzięki staraniom w'sponmionego majora rosyjskiego, opatrzono jego rany. Pomimo strasznych cierpień, gdy odzyskał przytomność, odezwał się do otaczających go oficerów rosyjskich w te słowa: „Nie mam żalu do was — wy bronicie cara, lecz patrzcie, jak słodko jest umierać za Ojczyznę!“ — To truło ostatnie jego chwile, że tak sromotnie opuściły go dwa plutony jego jazdy. Dla ich odszukania stracił półtrzeciej godziny, które mógł użyć do odwrotu. Ale gdy towarzysze jego robili mu przedstawienia, by o własnem myślał ocaleniu: „Cóżby — rzecze — powiedziały matki i siostry nasze, iżem zgubił ich synów i braci, mej pieczy powierzonych... Raczej dam się rozsiekać, a o losie ich zapewnionym być muszę.“ — I padł bohater ofiarą swego poświęcenia!... Zażądał spowiednika, a przyjąwszy Sakramenta ŚŚ., w pięć minut du cha wyzionął. Pogrzebany w miasteczku Brzezina w województwie rawskiemu

uczestnictwo w potyczkach: mazowieckie: Nowa Wieś 26.04.1863, kaliskie: Ignacew 9.05.1863, (Kleczew 10.05.1863), Borowiec 31.05.1863, mazowickie: (Łódź 18.06.1863), Izbica 29.06.1863, (Walewice 8.07.1863), Ktery 9.07.1863, Rokitnica 10.07.1863, Kołacin 10.07.1863 poległ

rotmistrz szwadronu katwaleryi Łęczyckiej,zginął 24 Lipca 1863 r. pod Lubowidzą w Mazowieckiem. Imionospis Stupn. podaje, że był rządcą dóbr Budnicy w Poznańskiem, 1 zginął pod Piotrkowem.

Ur. ok. 1837, zm. 27.10.1904 Kraków, ul. Biskupia 16 (Przytulisko Weteranów).Pochowany w Krakowie-Rakowicach, kw. R, rz. 1, gr 25 (zapewne grób zbiorowy weteranów)

Zmarł przed 1905. Mieszkał w Przytulisku Weteranów w Krakowie przy ul. Biskupiej 16

z Jaźwiny

Ur. 1838r., Jaźwiny. Zarobnik ze Lwowa, żonaty, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był woźnicą hr. Bobrowskiego, natomiast w czasie powstania był żołnierzem kawalerii. Służył u Kurowskiego i walczył pod Miechowem, następnie pod Czachowskim, dalej w oddziale Barona Konopki. Walczył pod Miechowem i w lasach świętokrzyskich. Był ranny w nogę i głowę. Zesłany na Syberię, wrócił w 1866 roku do kraju. Deklarację podpisał 21.07.1889r.

Ur. 1838r., Jaźwina w tarnowskim. Robotnik, zamieszkały we Lwowie, żonaty, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był furmanem i lokajem, natomiast w czasie powstania żołnierzem i służył pod Kurowskim, pod Czachowskim i pod Bosakiem. Walczył pod Miechowem i w lasach świętokrzyskich, w Jurkowicach i w Rybnicy, pod Barakiem i w Budzychowie. Sybirak w gub. kurskiej, a potem orłowskiej.

ur. r. 1838 w Jaźwinach, wyrobnik, służył pod Czachowskim i Bosakiem i brał udział w stoczonych przez tychże bitwach. Wzięty do niewoli, wysłany na Syberyę. wrócił do kraju r. 1866.

Zaręba, oficer wojsk francuskich, w szeregach Garibaldiego, w powstaniu 1863 pod dowództwem Wysockiego. W bitwie pod Radziwiłłowem złożył dowody odwagi.

oficer korpusu Garibaldiego, służył r. 18H3 w oddz. Wysockiego i brał udział w wyprawie na Radziwiłłów.

ziemianin, konserwatysta, poseł sejmowy i do Rady Państwa. Członek sądu wyznaczonego w sprawie Z. Kaczkowskiego

pracował w organizacji w Galicji.

( - 1892 Kraków ) - Powstaniec Styczniowy, żołnierz [1] Oficer wojsk francuskich, służył w szeregach Garibaldiego. [1]Brał czynny udział w powstaniu r. 1863, walcząc pod dowództwem Wysockiego. W bitwie pod Radziwiłłowem złożył śp. Skrzyński dowody odwagi. [1]Zmarł w Krakowie w 1892 r. [1]