Tadeusz Żuliński

dr., ur. 1839 w Krakowie, akadem. w Kijowie, pracował w organizacji. Zmuszony uchodzić z kraju, kończył studya na uniwersytecie w Pradze, ogłaszając w piśmie czeskim "Prawda" listy polityczne p. t. "Lech Czechowi". Siła inicyatywy i zdolność wpływania na umysły, dokonała przewrotu w wyobrażeniach Czechów, odrywając ich od panslawistycznego kierunku i budząc ich sympatye dla Polaków, czego dowodem był liczny udział Czechów w powst. 1863/64. Z Pragi przybył Żuliński do Krakowa, doktoryzował się w r. 1863. W marcu 1863 z powodu akcji w Czechach uwięziony na Zamku krakowskim, został po 2-ch miesiącach wypuszczony i mianowany sekretarzem Wydziału Bz. naród, dla zachód. Galicji. Drugi raz więziony w październiku 18ó3 przesiedział w więzieniu do listopada r. 1864 poczem wyjechał do Paryża. Dom Żulińskich znany tam był z gościnności, Tadeusz zaś jako lekarz z bezinteresownego zajmowania się leczeniem wychodźców. Częstokroć udzielał i pomocy materyalnej potrzebującym. W Paryżu był redaktorem pisma p. t. "Polska" i współpracownikiem innych politycznych czasopism, jednocześnie zasilał pisma lekarskie treścią naukową. W r. 1871 opuścił Paryż i przybył do Lwowa, gdzie mianowany został chemikiem przy szpitalu powszechnym. Na tej skromnej posadzie umarł we Lwowie 18. stycznia 1885, pochowany kosztem miasta przy współudziale mas publiczności.