Powstanie Styczniowe - uczestnicy

mianowany naczelnkiem woj, Sandomierskiego, rozbił Rosjan pod Szydłowcem i założył obóz w Górach Świętokrzyskich w pobliżu kuźnic Suchedniowskich.Krwawa bitwa pod Grochowiskami zakończona zwycięstwem Polaków.Langiewicz zostaje aresztowany19.3. przez austriackie władze po przeprawie przez Wisłę.

(1827-1887), w styczniu 1863 r. z nominacji NCK naczelnik wojskowy województwa sandomierskiego. Od dnia 10.03.1863 r. dyktator powstania. Dnia 19.03.1863 r. po przekroczeniu granicy został aresztowany i internowany przez władze austriackie.. Zmarł w Turcji i został pochowany na angielskim cmentarzu Haidar-Pasha, założonym w latach wojny krymskiej. W regionie świętokrzyskim po odzyskaniu niepodległości narodził się swoisty kult Langiewicza. Wielu miejscom związanych z dziejami lat 1863 – 1864 nadawano nazwy obóz, polana Langirwicza nie zważając na realia. W latach późniejszych wybitnymi krzewicielami kultu Langiewicza byli ks. W.. Slusarczyk (proboszcz i kolekcjoner pamiątek narodowych) w Nowej Słupi i J. Fąfarski (malarz – amator i regionalny gawędziarz) z Bodzentyna. Langiewicz był dwukrotnie w Bodzentynie. O jego pierwszym pobycie w miasteczku (pomiędzy 29.01-1.02.1863 r. ) wspomniał L. Cywiński. Miał wtedy ze swoim sztabem dokonać inspekcji I baonu mjra Klimaszewskiego. Po raz kolejny przybył do miasteczka, po opuszczeniu Wąchocka i zatrzymał się w austerii skarbowej, którą dzierżawił J. Kruszewski. W "obrzydłej, wielkiej karczmie" (według Jadwigi Prendowskiej), która nieco ucierpiała podczas pożaru z 25.01.63 r. przygotowano miejsca dla przyszłego dyktatora i jego adiutantów min. : Zygmunta Brockhauzena* dzierżawcy z pobliskich Baszowic. Żołnierzy rozkwaterowano w mieszczańskich domach, ale zanim gościnni mieszkańcy przygotowali posiłek utrudzeni bojem i marszem posnęli, zapomniawszy o wystawieniu ubezpieczenia. Uczynił to dopiero zapobiegliwy D. Czachowski, który w nocy przybył do Bodzentyna.[1] Następnego dnia (4.02.63) o świcie oddziały poprzez Dąbrowę, Jeziorko, Baszowie dotarły do miasteczka Nowa Słupia. Barbarzyński wyczyn wojsk carskich, które z premedytacją spaliły Suchedniów i Wąchock spowodował, że pierwszy obóz polowy założono na południowym stoku Pasma Łysogórskiego na skraju lasu zwanego Pod Skałką. Postanowiono obozować poza osadami, aby nie narażać ich mieszkańców na akty zemsty ze strony carskiego wojska. Dnia 11.02, 1863 roku około godzinny 7-ej rano płk Czengery dysponując 5 rotami Smoleńskiego pp (964 ludzi), szwadronem Noworosyjskiego pułku dragonów (69 ludzi), plutonem artylerii (23 ludzi) i sotnią 3. Dońskiego pułku kozaków (68 ludzi), w sumie 1124 żołnierzy zaatakował z dwóch stron zgrupowanie Langiewicza. Powstańcy utrzymali swoje pozycje, ale nocą opuścili Św. Krzyż i poprzez Łagów przeszli na teren województwa krakowskiego.

(1827 - 1887) - ur. w Krotoszynie, studiował na uniwersytecie wrocławskim. Uczestnik powstania 1848. W wojsku pruskim dosłużył się stopnia porucznika artylerii. Wziąwszy dymisję zaciągnął się do szeregów Garibaldiego. W 1861 był wykładowcą w Polskiej Szkole Wojskowej we Włoszech. W styczniu 1863 otrzymał nominację na naczelnika woj. sandomierskiego, a w lutym i krakowskiego. Wyniesiony 10 III przez intrygę białych na dyktatora, w dniu 19 III przeszedł granicę austriacką. Aresztowany i więziony do 1865, m.in. w Tyszniowcach, wyjechał następnie do Szwajcarii, gdzie związał się z Ludwikiem Bulewskim. Wiele lat spędził w Turcji, gdzie działał politycznie. Zamierzał osiąść w kraju, lecz niespodziewana śmierć w Konstantynopolu w 1887 zniweczyła te plany. Pochowany tamże na cmentarzu

Artykuł | (1827-1887)Jeden z najwybitniejszych dowódców powstania styczniowego. Uczestnik powstania poznańskiego.Wezwany do Warszawy. przez Komitet Centralny Narodowy, został mianowany pułkownikiem i naczelnikiem sił zbrojnych w woj. sandomierskim. Na przestrzeni ok. miesiąca walczył z wojskami rosyjskimi na Kielecczyźnie. Zwycięstwa przyniosły mu dużą sławę. W lutym ogłoszono go dyktatorem powstania, mianowano generałem. Wkrótce w marcu jego odział został rozbity pod Grochowiskami. Uszedłszy do Galicji, został aresztowany przez Austriaków. Od 1865 r. przebywał na emigracji w Szwajcarii i Turcji, gdzie zmarł.

Oficer artylerii Wojska Pruskiego, profesor szkoły wojskowej w Caneo, okazał się znakomitym wodzem i organizatorem, lecz słabego charakteru, nie umiał sobie zjednać posłuszeństwa. Zajął Bodzentyn, Wąchock, Leduchów, wyparty wspiął się na Łysą Górę, zajął Staszów. 23.2. walczył pod Kielcami, raniony w nogę cofnął się do Pieskowej Skały, tu 3 maja stoczył potyczkę z ks. Szachowskim dość szczęśliwą, potem zajął miasteczko Skałę wypędziwszy załogę moskiewską. pobił Rosjan pod Chobrzą nad Nidą 17.3

Artykuł | dyktator powstania z 1863 i generał, połączywszy się z Jeziorańskim dowodził oddziałem z 5000 żołnierza. Okrzyknięty w Goszczy dyktatorem po bitwie Małogoskiej, po utarczkach pod Wąchockiem i Świętym Krzyżem poniósł klęskę pod Małogoszczem, gdzie tracił 400 ludzi, a drugie tyle dostało się do niewoli. Odniósł zwycięstwo pod Grochowiskami, wkrótce schwytany przez Austriaków i osadzony w więzieniu w Igławie. tak się skończyła ta błyskotliwie zaczęta kariera, tak przestał istnieć mąż na którego była zwrócona uwaga całego kraju.

Otrzymawszy nominację na Naczelnika sił zbrojnych w Sandomierskiem wykonał świetny napad na Bodzentyn, stamtąd ruszył ku Łysej Górze, a następnie zajął Staszów, gdzie dzielnie się z Moskalami ucierał. Następnie połączywszy się z Jeziorańskim wyruszył do Małogoszczy. Tymczasem znaczne siły rosyjskie pod dowództwem Czengierego , Zwierowa i Dobrowolskiego (Dobrowolski był Polakiem i sam należał do spisku, ale w ostatniej chwili widoki kariery rosyjskiej przeważyły w nim nad uczuciami patriotycznymi, poległ w ostatniej wojnie wschodniej) posunęły się z trzech stron do Małogoszczy. Jeziorański chciał cofnąć się, ale Langiewicz postanowił przyjąć bitwę. Odbyła się 24 lutego z wielką stratą dla Langiewicza, który posunął się w okolice Krakowa. Pod Pieskową Skałą 4 marca zetknął się z kniaziem Szachowskim i zmusił go do cofnięcia się. Po bitwie pod Pieskową Skałą, między Słomnikami a Proszowicami rozłożył się obozem na dłuższy czas, gromadząc rozbitków spod Miechowa oraz innych ochotników. Rząd Narodowy uznając jego zasługi postanowił go ogłosić dyktatorem i 10 marca utworzono z wojska czworobok i Jeziorański stanąwszy pośrodku ogłosił dyktatorem Langiewicza. Langiewicz był dobrym żołnierzem, ale złym politykiem, a jako dyktator stał się powolnym narzędziem ludzi, którzy byli nieprzyjaźni ruchowi, zanim ten się objawił i kiedy nareszcie owładną zmysłami wszystkich zawzięcie dążyli do jego stłumienia. Moskale zaś widząc w nim niejako skoncentrowanie powstania ściągali zewsząd wojska na jego przygnębienie. Oddział Langiewicza liczył około 4000 ludzi. Skierował się w okolice Miechowa, stoczywszy potyczkę pod Sosnówką 12 marca i w Antolach 13 marca. Pociągnął nad Nidę ku Chrobrzy. W nocy oddział przybył do Wełcza i na drugi dzień wyruszył w lasy pod Grochowiska, gdzie nastąpiła zacięta walka i skończyła się stanowczym zwycięstwem powstańców. Mimo zwycięstwa położenie Langiewicza było bardzo trudne, żołnierz utrudzony, potrzebujący spoczynku, a ze wszech stron osaczony Moskwą, a również i przewóz żywności z Galicji utrudniony, gdyż rząd austriacki zaraz szczelniej zamykał granice. Zwołał więc Langiewicz radę wojenną w Wełczu, gdzie uchwalono prowadzić dalszą wojnę partyzancką małymi oddziałami. Podzielono więc wojsko na dwa oddziały pod dowództwem Czachowskiego i Śmiechowskiego. Sam zaś Langiewicz opuściwszy potajemnie obóz miał udać się w Lubelskie przez Galicję dla nadania lepszej organizacji innym oddziałom. Langiewicza poznano na granicy, aresztowali Austriacy i odesłali naprzód do Tarnowa, a po niejakim czasie do jednej z twierdz morawskich. Wyjazd Langiewicza zdemoralizował wojsko. Pod Opatowem połowa ludzi przeprawiła się przez Wisłę do Galicji. Wreszcie i reszta oddziału wynosząca jeszcze 800 żołnierzy pod Igołomią przeszła 21 marca granicę galicyjską.

Urodzony w Krotoszynie 1827. Jego ojciec był lekarzem w 1831. Gimnazjum kończył w Trzemesznie, potem udał się do Berlina na Uniwersytet. Oddział zgromadził w Wąchocku - mieście górników, tam założył fabrykę broni, zaprowadził w okolicy polskie rządy i gwardię bezpieczeństwa. Rosjanie wysłali z Kielc i Radomia dwie kolumny. Pierwsza spaliła Suchedniów 3 lutego, potem połączyła się z drugą i przyszło do bitwy pod Wąchockiem. . mimo waleczności powstańców Rosjanie zajęli miasto i spalili je. Langiewicz cofnął się ku Łysej Górze. Po odjeździe Mierosławskiego otrzymał honorową szpadę, odparł napad czerwonego pułkownika. zajął Staszów potem pociągnął, do Małogoszczy gdzie połączył się z Jezierskim. Tu 24 lutego Czengery napadł go powtórnie, tu zginęła Zofia Dobrońska. Langiewicz poniąsł stratę i cofnął się do Krakowa. Pod Pieskową Skałą walczył 4 marca z ks. Szachowskim i pobił go, potem założył obóz w Goszczy, o 5 mil od KRakowa między Słomnikami a Proszowicami. 10 marca mianowany dyktatorem przez Białych ruszył na czele 4000 ku Miechowowi. Pod Sosnówką 12 marca i w Antolach 13-go stoczył niepomyślne utarczki, potem ruszył ku Chobrzy 17-go. Tu stoczył z Moskalami znowu utarczkę, stąd pociągnął do Wełcza. Na drugi dzień 18-go zaszła zacięta bitwa pod Grochowiskami od w pół do 11 do 7. Zwycięstwo po naszej stronie zupełne. Zabrano w niewolę 2 kapitanów, 1 praporszczyka i 30 żołnierzy. Powstańcy stracili do 500 ludzi. Mimo tego zwycięstwa trudne było położenie, dlatego zwołał Radę Wojenną do Wełcza 18-19 marca w nocy na której podzielono wojsko między Czachowskiego i Śmiechowskiego. Langiewicz miał się udać przez Galicję w lubelskie.

ur. r. 1827 w Krotoszynie syn wojskowego doktora pruskiego, przerwał szkoły w skutek niepokojów r. 1848 i wziął udział w pracach rewolucyjnych. Później ukończył uniwersytet w Berlinie i dosłużył się w wojsku pruskiem stopnia porucznika artylerii. Wystąpiwszy z wojska, odbył podróż po Europie i objął posadę nauczyciela szkoły polskiej w Genui. Ku końcowi r. 1862 został mianowany przez Komitet centralny wojewodą sandomierskim. Dnia 22. stycznia r. 1863, dowodził pod Szydłowem jako jenerał. Następnie stoczył bitwy poci Bzinem, Wąchockiem, Nową słupią, Staszowem, Małogoszczą, Pieskową skałą, Skałą. W dniu 10. marca 1863 mianowany w Goszczy dyktatorem, stoczył bitwy pod Chrobrzą i Grochowiskami, poczem wyjechał 19. marca 1863 do Galicji. Po przebyciu dwóch lat jako więzień w Austryi, osiadł w Turcji i zmarł w Konstantynopolu roku 1887.