Powstanie Styczniowe - uczestnicy

mieszkaniec Skały wychodźca polityczny, zaangażowany w ruch polityczny, wzięty do niewoli

patrz: Jan Ogonek

Kamil, inzynier. Urodzony w 1851 roku we wsi Samsonów, ziemi Kieleckiej. Do powstania wstąpił jako 12 letni chłopiec — do partii dowódcy Czachowskiego w czasie, gdy partia w lutym 1863 roku z Wąchocka do Suche dniowa, i gdzie urządziła zasadzkę na przechodzących z Kielce do Radomia dragonów moskiewskich. Walczył pod Opatowem, Psarami i Miechowem. Był ranny szablą w głowę w bitwie w Górach Świętokrzyskich. Zmarł w 1927 roku. Wymieniony przez Archiwum Akt Dawnych w Warszawie.

uwolniony z Aresztu

Używał nazwiska: Jakub Nawrot. Franciszek był synem szlachcica Kazimierza Nawrockiego oraz Teresy z Sadowskich h. Lubicz i wnukiem powstańca kościuszkowskiego Marcina Nawrota zwanego Wielkim (herbu własnego Nawry), pochodzącego z okolic Gniezna (nieistniejący już folwark Nawry). Ojciec Kazimierz i brat Jan Nepomucen brali udział w powstaniu listopadowym 1830-1831, w oddziale płk. Ludwika Oborskiego. Franciszek Nawrocki urodził się w 1817 roku w Konarzewie k. Krotoszyna. Ukrywany po banicji ojca Kazimierza (do Francji) w Konarzewie k. Krotoszyna - pod zmienionym nazwiskiem Jakub Nawrot. Franciszek przysłuchiwał się tajnym spotkaniom w Konarzewie i Krotoszynie Ludwika Mierosławskiego, Mariana Langiewicza i Ludwika Oborskiego - z przerwami - w latach 1848 - 1863. Ostatecznie był w oddziałach gen. Taczanowskiego oraz po wyleczeniu z ran i przedostaniu się w okolice Kielc, jednym z wielu żołnierzy dyktatora powstańczego gen. Mariana Langiewicza urodzonego w Krotoszynie. Franciszek Nawrocki walczył do 18 czerwca 1863 roku, brał udział niemal we wszystkich potyczkach tego okresu - także pod różnymi dowódcami (Langiewicz, Czachowski, Taczanowski...). Następnie wcielony siłą do Armii Pruskiej walczył w wojnach 1864, 1866 i 1871 roku, a następnie przedostał się do Francji. W Paryżu spotkał umierającego ojca Kazimierza. Rok później powrócił do rodzinnego Konarzewa k. Krotoszyna. Zmarł w 1912 roku zastawiając drogę żandarmowi pruskiemu, wchodzącemu do jego chaty i żądającemu wydania pamiątek powstańczych. Miał 10 dzieci (w tym Jana Kantego i Michała Nawrockich). Żona Jadwiga z Bielawnych.

Opis: Opis: Używał nazwiska: Jakub Nawrot. Franciszek był synem szlachcica Stanisława Nawrockiego z okolic Gniezna (nieistniejący już folwark Nawry), który brał udział w powstaniu listopadowym 1830-1831 w oddziale płk. Ludwika Oborskiego. Franciszek Nawrocki urodził się w 1817 roku. Ukrywany po banicji ojca Stanisława (do Francji) w Konarzewie k. Krotoszyna - pod zmienionym nazwiskiem Jakub Nawrot. Ojciec Franciszka był bezpośrednim świadkiem spotkań lekarza Wojciecha Langiewicza i Ludwika Oborskiego w latach 1827-1829 dot. powstania listopadowego. Franciszek z kolei przysłuchiwał się tajnym spotkaniom w Konarzewie i Krotoszynie Ludwika Mierosławskiego, Mariana Langiewicza i Ludwika Oborskiego - z przerwami - w latach 1848 - 1863. Ostatecznie był w oddziałach gen. Taczanowskiego oraz po wyleczeniu z ran i przedostaniu się w okolice Kielc, jednym z wielu żołnierzy dyktatora powstańczego gen. Mariana Langiewicza urodzonego w Krotoszynie. Franciszek Nawrocki walczył do 18 czerwca 1863 roku, brał udział niemal we wszystkich potyczkach tego okresu - także pod różnymi dowódcami (Langiewicz, Czachowski, Taczanowski...). Następnie wcielony siłą do Armii Pruskiej walczył w wojnach 1864, 1866 i 1871 roku, a następnie przedostał się do Francji. W Paryżu spotkał umierającego ojca Stanisława. Rok później powrócił do rodzinnego Konarzewa k. Krotoszyna. Zmarł w 1912 roku zastawiając drogę żandarmowi pruskiemu... wchodzącemu do jego chaty i żądającego wydania pamiątek powstańczych. Miał 8 dzieci (w tym Jana i Michała Nawrockich). Żona Jadwiga z Bielawnych.

Ur. się 11 września 1817 roku w Konarzewie k. Krotoszyna. Członek loży "Doskonałe Milczenie". Franciszek Nawrocki w czasie powstań używał nazwiska - Jakub Nawrot. Jako syn szlachcica Kazimierza Nawrockiego (ur. w 1777 roku w Konarzewie), przebywał na dworach w Konarzewie oraz w Baszkowie - razem z trojgiem rodzeństwa : Janem Nepomucenem, Józefą oraz Mikołajem. Ojciec Kazimierz brał udział w Powstaniu Listopadowym 1830-1831 w oddziale płk. Ludwika Oborskiego (2 Pułk Liniowy). Po klęsce powstania zmuszony został przez zaborców do banicji. Franciszek ukrywany był - po banicji ojca Kazimierza do Francji - w Konarzewie k. Krotoszyna - pod czasowo zmienionym nazwiskiem Jakub Nawrot, którego później używał także w powstaniach. W 1843 roku wziął ślub z Jadwigą Bielawną. W latach 1847-1848 i 1862-1863 na polecenie płk. Ludwika Oborskiego, Franciszek organizował oddziały powstańcze kosynierów w rejonie Baszkowa, Salni i Konarzewa. Najpierw w czasie Wiosny Ludów - w Powstaniu Poznańskim 1848, a potem w Powstaniu Styczniowym 1863 roku, gdzie służył początkowo w oddziałach późniejszego gen. Edmunda Taczanowskiego, a po wyleczeniu z ran i przedostaniu się w okolice Kielc, był jednym z wielu żołnierzy dyktatora powstańczego gen. Mariana Melchiora Langiewicza, urodzonego w Krotoszynie. Franciszek Nawrocki walczył w powstaniu do 18 czerwca 1863 roku, brał udział niemal we wszystkich potyczkach tego okresu - także pod różnymi dowódcami (Langiewicz, Czachowski, Taczanowski). Następnie wcielony w wyniku branki do Armii Pruskiej, brał udział w wojnach 1864, 1866 i 1871 roku, a następnie przedostał się do Francji. W Paryżu (1871) spotkał umierającego ojca Kazimierza. Pół roku później powrócił do rodzinnego Konarzewa k. Krotoszyna. Zmarł w 1912 roku, zastawiając drogę żandarmowi pruskiemu wchodzącemu do jego chaty z żądaniem wydania pamiątek powstańczych (w tym kosy i szabli). Miał 10 dzieci (w tym Jana Kantego i Michała Nawrockich). Wnukiem jego był m.in. kpt. Władysław Nawrocki - kawaler Virtuti Militari.

Lat 16, syn chłopa z powiatu olkuskiego, powstaniec który 2 marca 1863 przebywał w szpitalu św. Aleksandra w Kielcach

Z pow. opoczyńskiego. Giser. "Dobrowolnie" powrócił z oddziału powstańczego.

"Niedźwiedzki Bolesław z Krakowa zm. w Tobolsku stycz. 1864"-, Kolumna, I, 111: Służył w kawalerii narodowej, w ataku na Miechów 17 II 1863 r. wzięty w niewolę /-/ 17 lat (w 1863 r.), poddany austriacki, pochodził z Krakowa, szlachcic, uczeń Szkoły Technicznej. Walczył w szeregach kawalerii narodowej, wzięty do niewoli pod Komorowem. Więziony w Stopnicy i Kielcach sądzony przez sąd wojenny polowy w Radomiu i Audytoriat Polowy. Pozbawiony praw stanu, zesłany na 8 lat ciężkich robót w twierdzach na Syberii. Wysłany 28 X 1863 r. M. Micińska, Galicjanie - zesłańcy, s. 553 /-/ AGAD, ZGP, 3/344 (3/128).

krawiec. W powstaniu oficer, Walczył pod dowództwem Czachowskiego, majora Łopackiego i Ćwieka. Brał udział w bitwach pod: Kielcami, Osą, Chełmem, Iłżą, Kowalem, Wirem, Puławami, Ireną, Biłgorajeni, Parasówką, Batorzem i Nowym Sławem. W bitwie pod Kielcami ranny. Wyemigrował do Wiednia.

wysłany do Rosyi

mieszkaniec Olkusza, wychodźca polityczny, zaangażowany w ruch polityczny

Powstaniec, ranny leczony w szpitalu w Stobnicy, 27.8 odstawiony do Kielc po wyleczeniu.

Z pow. opoczyńskiego. "Dobrowolnie" powrócił z oddziału powstańczego Rudowskiego.

umarł 1863.06.24, lat 18, Żołnierz Wojsk Polskich, miał to być, Akademik Świerzo z Wiednia, , zmarł z ran odniesionych w potyczce w szpitalu polowym w Kurozwękach. Tam pochowany.

umarł 1863.10.10, lat 38, Żołnierz Wojsk Polskich Włoch, , zmarł z ran odniesionych w potyczce w szpitalu polowym w Kurozwękach. Tam pochowany.

Służący z wsi Płaczków, pow. opoczyńskiego. Dobrowolnie powrócił z oddziału powstańczego.

Walentyna Nowicka Zanotowana jako wdowa po weteranie w Wykazie wdów pobierających zaopatrzenie mieszkających na terenie PKU Kielce. Mieszka: Kielce

Oblas voto Oblasiński. A. W. Oblas ur. się w 15 VII 1839 r. Jako s. Idziego i Magdaleny w ówczesnym mieście Kurzelowie w pow. Kieleckim woj. sandomierskim (obecnie pow. Włoszczowski). Brał udział w bitwie pod Oksą 20 X 1863 jako żołnierz sześciuset osobowego oddziału Zygmunta Chmieleńskiego. Tam pojmany, przebywał w lazarecie w Żarczycach gm. Wygnanów gdzie zmarł.

v. Natoński umarł 1863.08.15, lat 35, Żołnierz Wojsk Polskich z Galicji, z Miasta Kolbuszowy pochodzący, , zmarł z ran odniesionych w potyczce w szpitalu polowym w Kurozwękach. Tam pochowany.

Pochodził z Kielc. Żuaw. Poległ w bitwie miechowskiej.

Parobek ze wsi Odrowąż. W marcu 1864 "dobrowolnie" powrócił z oddziału powstańczego.

(1846-13.06.1928), administrator dóbr Potockich w Staszowie. Dowoziło powstańcom broń, ratował rannych. Poch. Kielce - Stary Cmentarz kw. 5B.

v. Konieczny, umarł 1863.12.05, lat 33, Żołnierz Wojsk Polskich z Pruskiego Śląska, , zmarł z ran odniesionych w potyczce w szpitalu polowym w Kurozwękach. Tam pochowany.

(1842-1904), uczestnik Powstania Styczniowego 1863 r. Syn Andrzeja i Marianny z d. Piątkowskiej. Był mieszkańcem Końskich (Gubernia Radomska). Aktywnie uczestniczył w Powstaniu Styczniowym, jako członek żandarmerii powstańczej (żandarmow wieszatielej). Decyzją naczelnika Wojennego Oddziału Radomskiego z 27 III 1864 r. został zesłany do Rosji do dyspozycji Ministra Spraw Wewnętrznych, co w praktyce oznaczało uwięzienie. Wyrokiem Sądu Wojskowego we Włodzimierzu za udział w powstaniu został skazany, po pozbawieniu praw, na 3 lata rot aresztanckich w Guberni Kurskiej. Zgodnie z okólnikiem Głównodowodzącego Wojskami w Królestwie Polskim z 11 IV 1864 r. majątek Opalskiego miał ulec konfiskacie. Rada Administracyjna na posiedzeniu 22 IX 1864 r. zleciła przeprowadzenie tejże konfiskaty Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. Po odbyciu kary zesłania w Rosji, decyzją władz carskich Julian Opalski skierowany został do Przedborza na wieczne osiedlenie (z zachowaniem pozbawienia wszystkich praw stanu), z obowiązkiem comiesięcznego meldowania się w Końskich. Był żonaty z Apolonią z Łagowskich. Posiadał syna Józefa zmarłego w Przedborzu w wieku 17 lat oraz córkę Aleksandrę, zamieszkałą po 1945 r. w Kielcach. Julian Opalski zmarł w Przedborzu 10 I 1904 r. Pochowany został na miejscowym cmentarzu. W rodzinnym grobie obok męża i syna, w 1935 r. spoczęła zmarła w wieku lat 79 żona Apolonia. Oprac. Wojciech Ślusarczyk

patrz: Franciszek Witkowski

ur. r. 1838 w Krakowie, lekarz, służył jako lekarz przy szpitalach polow. od października 1868 do lipca 1864, a to w bitwach oddz. Kurowskiego, Grekowicza, Mossakowskiego i Oksińskiego. Ranny pod Koniecpolem kulą w lewe biodro, zabrany do Kielc, po wyleczeniu w szpitalu, był intern, w Bodzentynie. Po powst. naczelny lekarz szpitala powszech.

(1839 – 1891), student V roku studiów medycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie pod kierunkiem prof. Józefa Dietla. Na wieść o powstaniu w Królestwie przerwał studia i pośpieszył wraz z innymi na pole walki. Zorganizował szpital w Pieskowej Skale. Jako lekarz szpitala polowego uczestniczył w wyprawie wojennej Władysława A.Mossakowskiego. Po klęsce pod (24.04.1863) z częścią oddziału dotarł do oddziału Józefa Oxińskiego (1840-1908). Ranny w lewe biodro w potyczce pod Koniecpolem (25.05.1863) został zabrany do Kielc, do szpitala św.Aleksandra. Po klęsce pod Jeziorkiem gen. K. Czengery polecił zwieźć rannych z pól bitewnych do Bodzentyna i przychylił się prawdopodobnie do zdania kieleckiego lekarza Stefana Łuszczkiewicza i wyraził zgodę na (skierowanie) „internowanie” Orłowskiego do Bodzentyna. Do Bodzentyna przybył ze S. Łuszczkiewiczem, który przystąpił niezwłocznie do przeprowadzenia skomplikowanych operacji i zabiegów. W listopadzie pomocy medycznej rannym udzielił dr Władysław Stankiewicz z Warszawy. Misja medyczna Orłowskiego skupiła się na trosce o rannych i chorych w podległym mu lazarecie, oraz opiece nad powstańcami ukrywanymi ze względu na ich bezpieczeństwo po okolicznych dworach, oraz mieszczańskich i chłopskich domostwach. On także operował rannych, tym bardziej, iż miał otrzymać od Rządu Narodowego „w darze francuskie narzędzia chirurgiczne.” Rosyjskie oddziały wojskowe wizytowały szpital i dokonywały aresztowań wśród podleczonych pacjentów. W 1864 było w lazarecie 6 pacjentów(ciężej chorzy, inwalidzi). Dnia 22.05.64 r. odebrano od nich przysięgę lojalności. W ciągu lata 1864 r. pochodzących z Królestwa odesłano do domów. Natomiast poddani austriaccy zostali przeniesieni do szpitala św. Mikołaja w Busku, później do więzienia w Kielcach, skąd odesłano ich do Austrii. Aresztowania i represje wobec uczestników powstania uświadomiły Józefowi Orłowskiemu, iż pora pomyśleć o własnym bezpieczeństwie. Zapewne z pomocą miejscowych, a także przy współudziale lekarza S. Łuszczkiewicza potajemnie opuścił Bodzentyn (ok.16.06.1864) i przekroczył graniczny kordon. Możliwe, że ucieczkę „ułatwił mu kapitan rosyjski, którego wyleczył z ciężkiej choroby.” Jesienią 1864 kontynuował przerwane studia, a 31.05.65 r. Wydział Lekarski UJ dopuścił go do promocji. Jako dyplomowany chirurg pracował w szpitalu miejskim w Przemyślu (lekarz prymariusz w latach 1873 –1891).

Z pow. opoczyńskiego, miejsc. Mniów. mieszkający przy matce. W listopadzie 1863 "dobrowolnie" powrócił z oddziału powstańczego.