Powstanie Styczniowe - uczestnicy

(1839 - 1879) - były oficer austriacki, uczestnik wojny 1859. W powstaniu walczył pod rozkazami Langiewicza jako oficer pułku żuawów Rochebruna. Jako pułkownik dowodził nieszczęśliwą wyprawą na Poryck (1 - 2 XI). Wystąpił jeszcze w Styczniu 1864, lecz został rozbity pod Starą Wsią. Ziemianin, zmarł we Lwowie

ksiądz, powieszony w Warszawie 12 czerwca 1863 r. na stokach Cytadeli Warszawskiej. Był kapelanem w oddziale Czachowskiego. Urodzony we wsi Nowinki w Królestwie Polskim. Po ukończeniu szkół wstąpił do zakonu oo. Kapucynów w Lublinie. W 1861 r. podczas manifestacji przeniósł się do Warszawy, gdzie czynny przyjął udział w pracach narodowych, wskutek czego poszukiwany przez Moskwę wydostał się za granicę w 1862 r. Gdy wybuchło powstanie pospieszył oddać swoje usługi jako kapelan przy oddziale Langiewicza, a później Czachowskiego i Kononowicza, gdzie z całą gorliwością spełniał obowiązki przywiązane do tego stanu. Po rozpuszczeniu oddziału przez Kononowicza, zdążając na miejsce zboru, w drodze 3 czerwca 1863 r. spostrzeżony przez Moskali wskoczył do Pilicy po szyję, lecz wskazany przez szpiega Moskalom, wydobyty i zbity do Warki został odstawiony, a następnie do Cytadeli Warszawskiej, gdzie go powieszono 12 czerwca 1863 r. o 6 godzinie rano. Opatrzony św. sakramentami w habicie i śmiertelnej koszuli, a odwagą i śmiałością godny podziwienia poniósł śmierć. Miał lat 43.

ur. r. 1830 w Radomiu, ziemianin, służył jako major piechoty pod Langiewiczem i Waligórskim. Walczył pod Wąchockiem, S-tym Krzyżem, Sosnówką, Staszowem, Małogoszczą, Uniejowem, Pieskową skałą, Skałą, Chrobrzą, Grochowiskami i Borowem v. Łążkiem. Po powst. konduktor drogi kraj. Mieleckiej.

(pseud. Dzik) (1829— 1869), student w Petersburgu, uczestnik powst. poznańskiego 1848 r., następnie na emigracji. Po powrocie do kraju zesłany do Orenburga (1851-1858). Przed powstaniem był urzędnikiem w Warszawie, wydziałowym organizacji miejskiej, w czerwcu i lipcu krótko wchodził w skład KCN. W lecie 1862 r. organizował dla Mierosławskiego Kom. Rewolucyjny. W powst. oficer w oddziałach Kurowskiego i Langiewicza. W zimie 1863-1864 organizował oddział w Krakowie. Emigrował

Drugie imię: Marian. Ur. 02.07.1843r., Igołomia. Zarządca drukarni Uniwersytetu Jagiellońskiego, żonaty, bezdzietny, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był uczniem w drukarni, natomiast w czasie powstania szeregowcem. Służył u kapitana Zabiełło, następnie był żuawem u Rochebruna. Walczył pod Sosnowcem, Iwanowicami i Miechowem i we wszystkich bitwach u Langiewicza. Deklarację podpisał 27.09.1890r.

Kacper Kotkowski (ur. 6 stycznia 1814 w Czerwonej Górze, województwo sandomierskie, zm. w sierpniu 1875 w Antwerpii) – ksiądz katolicki, proboszcz ćmielowski. Powstaniec styczniowy. W pierwszych dniach powstania styczniowego proboszcz z Ćmielowa ks. Kacper Kotkowski został mianowany przez Tymczasowy Rząd Narodowy naczelnikiem cywilnym województwa sandomierskiego. Jako członek Rządu Narodowego ogłosił on 5 stycznia 1863r. odezwę „Rządu Polskiego do Narodu” z wezwaniem do walki zbrojnej. W nocy z 22 na 23 stycznia opuścił swoje probostwo i przyłączył się do korpusu Langiewicza. Żołnierze rosyjscy splądrowali ćmielowską parafię, a rzeczy osobiste księdza Kacpra Kotkowskiego publicznie spalono na Rynku. 6 lutego 1863r. celebrował w Opatowie ogłoszenie powstania, przemawiając do mieszkańców pobliskich wsi jako „syn czarnej opatowskiej ziemi, z ludu tak samo się wywodzący”. Tu również wraz z Langiewiczem odbierał przysięgę miejscowych sołtysów i wójtów na wierność Rządowi Narodowemu. Jako powstaniec przydzielony do sztabu Langiewicza. W pierwszym okresie jego kampanii był mu wiernym doradcą i towarzyszem. Uczestnicząc w wielu bitwach, zachęcał Langiewicza do rozszerzania ruchu powstańczego poprzez rozsyłanie po kraju drobnych oddziałów. Przed bitwą pod Małogoszczem skłonił Antoniego Jeziorańskiego, aby oddał się pod komendę Langiewicza. Po bitwie ks. Kotkowski udał się do Galicji dla dopilnowania dostawy broni. Zrażony dyktaturą Langiewicza i opuszczeniem przezeń obozu, twierdził rzekomo„że zamiast szczupaka złowił plugawe żabsko” i przeszedł na stronę gen. Ludwika Mierosławskiego, który próbował przy pomocy ks. Kotkowskiego obalić Rząd Narodowy, ofiarowując mu przy swej osobie „kołłątajowskie stanowisko”. Wkrótce ks. Kotkowski został aresztowany w Krakowie przez władze austriackie. Po kilku miesiącach uzyskał wolność za kaucją złożoną przez nowo utworzony Rząd Narodowy. Wrócił w strony ojczyste przebrany po cywilnemu. Został mianowany komisarzem pełnomocnym i politycznym krakowskiego i sandomierskiego województwa oraz otrzymał rozkaz przyłączenia się do Dywizji Krakowskiej generała Hauke - Bosaka, który przybył w rejon Gór Świętokrzyskich. Uczestniczył w tragicznej dla powstańców bitwie o Opatów w końcu lutego 1864 r., przed którą odprawił w rodzinnej wsi mszę polową dla powstańczych oddziałów. Po upadku powstania Jedną z ostatnich powstańczych partii dowodził „czerwony proboszcz” z Ćmielowa ks. Kacper Kotkowski. Jeszcze do końca czerwca 1864r. jego oddział działał w Górach Świętokrzyskich oraz staszowskich lasach. Z garstką ocalałych, uciekając przed grożącym mu wyrokiem śmierci, nielegalnie przedostał się do Galicji a potem do Drezna i Francji na emigrację. W dalszym ciągu myślał jednak o wznowieniu walki zbrojnej w kraju. W tym celu wziął udział w zjeździe dygnitarzy powstańczych w Dreźnie. Odegrał dość znaczną rolę w zorganizowaniu na emigracji polskich kapłanów -bojowników powstania styczniowego. Był bowiem jednym z głównych założycieli i pierwszym prezesem Stowarzyszenia Kapłanów Polskich na Emigracji, należąc do najbardziej radykalnych jego członków. Przypisywano mu powszechnie autorstwo broszury „Duchowieństwo polskie wobec sprawy narodowej”, Paryż 1865r. Jako jeden z najważniejszych polskich agitatorów za granicą, zapalił się do współpracy z utworzonym rzekomo na nowo Rządem Narodowym w Warszawie. Razem z gen. J. Hauke - Bosakiem wszedł nawet 22 lutego 1865r. do Komitetu Reprezentacyjnego Emigracji. Ks. Kacper Kotkowski po kilkuletnim pobycie w Paryżu, osiadł na stałe w Antwerpii na skromnym stanowisku wikariusza, które wyrobił muks. A. Jałowiecki. Cierpiąc nędzę i tęsknotę wygnańca za utraconym krajem ... „gdy ujrzał w porcie kloce drzewa, które tam spławiono z Polski, całował je niby cząstki kochanej Ojczyzny i płakał z rozrzewnienia”. Ksiądz Kacper Kotkowski zmarł w sierpniu 1875r. w szpitalu w Antwerpii w niesławie, zaplątany w aferę fałszowania rosyjskich papierów wartościowych, co miało osłabić potęgę ekonomiczną ciemiężyciela jego Ojczyzny .