Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Poddany austriacki - wzięty do niewoli w walkach z oddziałami powstańczymi w kieleckim.Skazany na pozbawienie wszystkich praw stanu i osiem lat ciężkich robót w twierdzach.

(Nazary Drąszkowski) karmelita trzewiczkowy. Ur. 1785, wstąpił do klasztoru w 1812. W 1860 spowiednik Gułowskiej Woli, od 1861 emeryt. Niewiarygodny J. Pietrzak zanotował, że w okresie powstania pomagał o. Anastazemu Jadachowskiemu w ukrywaniu powstańców w klasztorze. Po kasacie klasztoru jesienią 1864 losy nieznane. Możliwe, że zmarł między 1865-1870

podług innych Dronowski Michał, syn obywatela ziemskiego z Podola, ranny w lasach Słuczyna w powiecie Lidzkim, w Marcu 1863 n, wzięty do niewoli, umarł w drodze tego samego dnia.

uczestnictwo w potyczkach: płockie: Łączka 23.05.1863 ranny, dostał się do niewoli

oficer huzarów według innych sztabs kapitan piechoty rosyjskiéj, w chwili powstania przeszedł do szeregów narodowych i służył w oddz. Fryczego wspierając go swemi wojskowemi zdolnościami. W bitwie pod Porębq w pow. Pułtuskim otrzymawszy kilkanaście ran wzięty został do niewoli a następnie wyleczony i rozstrzelany za miastem Pułtuskiem 6 lipca 1863 r. (Chwila Nr 11.).

powstaniec z terenu zaboru austriackiego, w niewoli rosyjskiej, zwolniony 1864 lub 1865

Student Uniwersytetu Kijowskiego z oddziału Iwijewicza. Ranny pod Sołowijówką dostał się do niewoli i zmarł w szpitalu.

syn Wawrzeńca (Wawrzyńca), 26 lat (w 1863 r.), mieszczanin z Wielunia. Przebywał w oddziale powstańczym i został wzięty do niewoli. Na bazie takiego oskarżenia („за пребывание повстанческом отряде, откуда взят в плен”) decyzją naczelnika Radomskiego Wojennego Okręgu oddany do służby wojskowej w Guberni Radomskiej. 26 II/10 III 1863 r. powołany do armii carskiej na poczet przyszłego poboru. Drygasiewicz był rymarzem z zawodu, a ściślej czeladnikiem rymarskim.

uczestnictwo w potyczkach: lubelskie: Stara Wieś 18.01.1864 ranny dostał się do niewoli

24 lat, urlopnik z Dąbrowy, pow. jaworznicki, 25 listopada 1866 odstawiony w grupie na granicę austriacką z niewoli rosyjskiej

ur. r. 1842 we Lwowie, służył jako szeregowiec w oddz. Czarneckiego. Po wyprawie pod Tomaszów, aresztowany siedział 6 tygodni w więz. austr., następnie służył w oddz. Miniewskiego. Wzięty znowu do niewoli austr. uciekł z więzienia do oddz. Wiśniewskiego. Po rozbiciu oddziału aresztowany po raz trzeci przesiedział 2 miesiące w więzieniu. Po powstaniu majster blacharski.

ur. ok. 1844, szlachcic, uczeń Szkoły Głównej w Warszawie. Za „przestępcze kontakty z przywódcami buntu" i pomoc w zbieraniu podatku narodowego, na mocy konfirmacji namiestnika Królestwa Polskiego wysłany 13 sierpnia 1864 na zamieszkanie „w mniej odległych miejscach na Syberii". W październiku 1864 przybył do Omska i tam zamieszkał, niczym się nie zajmując. Za zgodą gubernatora z 12 października I 8 68 przeniesiony do gub. ołonieckiej pod dozór policji. Przyjechał do Pietrozawodzka 26 listopada 1868. W lutym 1869 powrócił do Warszawy, pozostając pod dozorem policji, z którego zosta! zwolniony na podstawie manifestu z maja 1871-

Dr., uczestnictwo w potyczkach: mazowieckie: Dobra 24.02.1863 (dostał się do niewoli)

lekarz, ur. w 1840r. Był w organizacji studentów Uniwersytetu Kijowskiego, a potem walczył z bronią w ręku. Dostał się do niewoli. Zesłany na Sybir do gub. irkuckiej, Bodajskiej Wołosti na 10 lat.

Do powstania poszedł jako student II kursu wydziału lekarskiego uniwersytetu w Kijowie. Wzięty do niewoli, został skazany na 10 lat zesłania do gub. Irkuckiej (Bodajska wołost). Ostatnio praktykował jako lekarz w Kamieńcu Podolskim, gdzie zmarł w 1898 r.

urodzony na Powiślu w 1842 roku, kończył szkoły w Sandomierzu, a następnie zajmował się gospodarką. W początkach Kwietnia 1863 r., wszedł do oddziału Czerwińskiego w Lubelskiem i brał czynny udział w potyczkach pod Chruśliną 28 Kwietnia, pod Tyszowcami 18 Maja, pod Tuczapami 19 maja. Po rozbiciu i wejściu oddziału do Galicyi, Dyczyński z kilkoma innymi kolegami udał się w okolice Urzędowa i wszedł do tworzącego się dopiero oddziałku Wagnera. Pod tym dowódzcą był w bitwie pod Sobieszczanami 30 Czerwca. Następnie z tym oddziałkiem przeszedł pod rozkazy pułkownika Wierzbickiego około 10 Lipca i był w bitwach pod Polichną 18 Lipca, pod Kanią Wolą 26 Lipca, pod Chruśliną 4 Sierpnia, pod Żyżynem 8 Sierpnia. W tej bitwie dostał silnej kontuzyi w prawą rękę od skorupy granata, kilka dni przepędził w domu, wkrótce jednak pomimo, że jeszcze cierpiał na rękę, pospieszył napowrót do swego odziału i w trzy dni po przybyciu poległ w nieszczęśliwej bitwie pod w okrutny sposób zamordowany, kilkadziesiąt pchnięć bagnetami i kilkanaście cięć pałaszem mu zadano.

z Czerniowiec, 27 lat, w lipca 1863 wzięty do niewoli w Radziwiłłowie, odprowadzony do Kijowa, a stamtąd deportowany na da Sybir na posilenie.

26 lat, służący z Dąbria, pow. kolbuszowski, 25 listopada 1866 odstawiony w grupie na granicę austriacką z niewoli rosyjskiej

syn Tytusa (1796-1861) i Celestyny z Zamoyskich. Hrabia Jan Kanty jako młodzieniec niespełna dwudziestoletni walczy w 1848 r. pod Książem w szwadronie ułanów wystawionym przez ojca. Po upadku powstania odbywa obowiązkową służbę w armii pruskiej, uczy się sztuki artyleryjskiej i budowy fortyfikacji wojskowych. W 1857 r.żoną Jana Działyńskiego zostaje Izabela Czartoryska. W marcu 1863 r., już podczas powstania, Jan przerzuca za granicę oddział powstańczy pod wodzą Edmunda Calliera. Sam staje na czele tajnej organizacji mającej na celu wszechstronną pomoc walczącym - stąd nazwa ,,Komitet Działyńskiego\". Komitet przesyła do Królestwa nowe oddziały partyzanckie, do których wstępują masowo oficjaliści i chłopi kórniccy. Podczas rewizji w pałacu hrabiego Jana Działyńskiego, policja pruska zagarnia tajne dokumenty. Hrabia jako poseł do parlamentu pruskiego nie zostaje aresztowany. Ucieka w stronę Pyzdr, gdzie obozuje silny oddział powstańczy pod wodzą Edmunda Taczanowskiego, tu zostaje przyjęty, wszyscy liczą na jego umiejętności wojskowe. Jan Kanty trafia na okres zwycięstw Polaków. Uczestniczy w pościgu za pokonanymi Rosjanami. W pierwszych dniach maja 1863 r. bierze udział w potyczkach w okolicach Koła. W bitwie pod Ignacewem wraz z rannym krajanem, pułkownikiem Władysławem Niegolewskim, dowodzi w końcowej fazie walki oddziałem polskim. Mimo klęski wyprowadza znaczną część oddziału w kierunku Kleczewa, gdzie nocą rozpuszcza podkomendnych, polecając schowanie broni i ukrycie się ,,zanim trochę się uspokoi\". Sam tuła się jeszcze jakiś czas, przekrada przez granicę i dociera do Paryża. W rodzinnej Wielkopolsce pruska komisja sprawiedliwości uchyla jego poselską nietykalność i zarządza aresztowanie, rozdając listy gończe za ,,groźnym przestępcą politycznym\". Hrabia Jan jest wówczas nie tylko ściganym bandytą, ale człowiekiem wyzutym z majątku: cały majątek obłożono sekwestrem, zbiory biblioteczne i muzealne w Kórniku i Gołuchowie opieczętowano. Tymczasem w Berlinie toczy się wielki proces 136 mieszkańców Wielkopolski, oskarżonych o zdradę stanu. Jedenaście osób, w tym Jan Działyński, został skazany zaocznie na karę śmierci.Podczas pobytu na emigracji ,,skazaniec\" z wielką energią włącza się w życie kulturalne i naukowe polskiego wychodźstwa we Francji. W 1868 r. hrabia Jan Działyński podejmuje dramatyczną decyzję. Jedzie do Berlina, staje przed trybunałem pruskim, ryzykuje. Prusacy nie chcąc zrażać sobie polskiej arystokracji wykonaniem wyroku śmierci na tak wybitnym jej przedstawicielu, łagodzą karę do trzech lat twierdzy, a i ten wyrok anuluje amnestia. W 1869 r. odzyskuje Kórnik. Otoczony lekarzami, w obecności matki i przybyłej z Paryża żony, hrabia Jan zmarł 30 marca 1880r. Podczas pogrzebu Jana Kantego Działyńskiego wykonano tradycyjne szlacheckie ceremonie, towarzyszące śmierci ostatniego z rodu. Wuj zmarłego, książę August Zamoyski, złamał szablę nad katafalkiem, książę Marceli Czartoryski przełamał pieczęć rodową, a Marceli Żółtowski strzaskał tarczę herbową.

uczestnictwo w potyczkach: płockie: Podoś 8.02.1863 ranny dostał się do niewoli

Dzieganowski (Dziewanowski?) Józef, ur. ok. 1815, szlachcic z pow. berdyczowskiego gub. kijowskiej. Jako podejrzany o to, ze „pomógł mężowi córki, buntownikowi Winiarskiemu, we wstąpieniu do szajki", został w 1865 na mocy rozporządzenia d-cy wojsk kijowskiego okręgu woj. zesłany do gub. ołonieckiej pod dozór policji. Mieszkał w Pudozu (żona pozostała w kraju), nie otrzymywał zapomogi. W marcu I 868 uzyskał zgodę na wyjazd do Królestwa Polskiego.

powstaniec z terenu zaboru austriackiego, w niewoli rosyjskiej, upoważniony do powrotu rozkazem z dnia 19.5.1865

rolnik, ur. w 1840r. Początkowo przemycał broń na granicy. Walczył pod dowództwem Józefa Jackowskiego w bitwach pod Nowym Światem i Felsztynem. Ranny dwukrotnie w nogę i głowę. Jako ranny wzięty do niewoli, a po wyleczeniu zesłany do Irkucka z przeznaczeniem do pracy w lasach okręgu irkuckiego. Po amnestii w 1881r. wrócił na Podole.

syn Franciszka, ur. ok. 1797, szlachcic z Kowieńszczyzny. Za kontakty z powstańcami 1 dostarczanie im zaopatrzenia został w lipcu 1864 zesłany w trybie administracyjnym na zamieszkanie w gub. ołonieckiej pod dozorem policji. Przebywał w Pudozu. Otrzymywał zasiłek ze skarbu państwa. Na podstawie manifestu z maja 1871 został zwolniony z dozoru 1 mógł wyjechać do Królestwa Polskiego, zamieszkał w gub. suwalskiej. Kolejny manifest, ze stycznia 1874, dał mu prawo powrotu w strony rodzinne, do gub. kowieńskiej.

udział w potyczkach: augustowskie: Krasne 29.06.1863 ranny dostał się do niewoli

żołnierz z oddziału Wawra, ciężko ranny pod Rząśnikiem 28 Czerwca 1863 r., odesłany do szpitala, wzięty do niewoli, w drodze życie zakończył.

Więzień cytadeli warszawskiej. syn fabrykanta z Warszawy, lat 21. Kawaler. Aresztowany 14 lipca 1864 r. we wsi Wola Sufczyńska. "Posiadał fałszywy paszport. Podczas zatrzymania rzucił się na oficera i zranił go w rękę. W kieszeni miał truciznę". 11 września skazany na karę śmierci przez powieszenie Namiestnik zamienił na 20 lat katorgi. 13 września odesłany do Warszawy. (E-5).

urodzony w Krakowie, lat 16, 6go lutego ujęty i odstawiony do Pskowa, a 8go czerwca r. 2. do Moskwy, stamtąd do go. bernii Tomskiej, w sierpnia Z. r. znajdował się w Permie.

ze Styryi, wzięty 1830 marca 1864. Gdzie się znajduje?

ur. r. 1845 w Jarosławiu, służył w oddz. Czachowskiego przy strzelc. pod kapit. Bosnerem, który poległ w drugiej potyczce pod Bybnicą i Jurkowicami. Wzięty w tejże bitwie do niewoli, wysłany do Permy, skazany tamże na 2 lata rot areszt, został po odsłużeniu przesiedlony do gub. Jenisejskiej. Tam przebył lat 3. Po powstaniu fryzyer.

(1844 - 8 VII 1913), urodził się w Jarosławiu, aktywny w manifestacjach patriotycznych, w czasie powstania walczył m.in. w bitwach pod Rybnicą i Jurkowicami, gdzie został wzięty do niewoli. Zesłany do Permu, a następnie do guberni jenisejskiej. Po powrocie był kapitanem w wojsku austriackim. Po odejściu z wojska otworzył zakład rękawiczniczny i fryzjerski.

ur. r. 1846 w Korczynie obok Krosna, stud., służył pod Langiewiczem, Miniewskim i Czachowskim. Walczył pod Grochowiskami, w Olkuskich lasach, pod , Chęchłami, Rybnicą i Jurkowicami. W tej ostatniej bitwie, dostał się do niewoli rosyj. Wysłany na Sybir, przebył lat 5 w gub. Tomskiej. Po powrocie, asenterowany do wojska austr., służył przy 45-tym pułku piecłi. przez lat 12. Po wysłużeniu w wojsku urzęd. podatkowy.

uczestnictwo w potyczkach: podlaskie: Dubów 19.06.1863, Parczew 29.06.1863, Sławetycze 11.07.1863, lubelskie: Korbutowa Wola 10.12.1863, Dołhobyczew 3.01.1864, Majdan 24.02.1864, Chojno 16.03.1864

podobno z Poznańskiego, dowódzca wyprawy ochotników, przy przeprawianiu się do Kongresówki przez rzekę Działdówkę w kwietniu 1864 r. napadnięty przez Prusaków znaczną, część oddziału straciwszy, z resztą zdołał przedostać się za rzekę, lecz i tam obskoczony przez znaczny oddział kozaków, wzięty do niewoli i w końcu kwietnia 1864 r. rozstrzelany w Mławie. Inne źródła podają, że służył poprzednio w wojsku Pruskiém, zaciągnął się do oddziału strzelców pod dowództwo Strzeleckiego, a w końcu czerwca rozstrzelany został.

Ejsmont (Eysmont, Eysymont?) Leon, ur. ok. 1817, leśnik, konduktor (tu: strażnik, nadzorca) drugiego leśnictwa trockiego w gub. wileńskiej. Za „brak właściwego nadzoru nad powierzoną mu strażą leśną i osobiste kontakty z buntownikami", Murawiow nakazał w rozporządzeniu z września 1863 pozbawić Ejsmonta stanowiska konduktorskiego i przenieść do grupy nadzorców lub gajowych w lasach państwowych gub. ołonieckiej. Na zesłaniu Ejsmont przebywał pod dozorem policji w osadzie Oszta, leżącej między Łodejnym Polem a Wytegrą przy trakcie pocztowym z Petersburga do Archangielska. Wraz z nim mieszkało dwóch Polaków: były leśniczy w Kargopolu, Kołakowski, i konduktor Pudłowski. W 1868, w końcu sierpnia lub na początku września, u Ejsmonta zatrzymał się w drodze na zesłanie do gub. archangielskiej ks. Antoni Lipko, krótka, dwudniowa wizyta dała gubernatorowi ołonieckiemu pretekst do zwrócenia się do władz o przeniesienie Ejsmonta do jednego z leśnictw położonych w odległych miejscach guberni — co jednak nie nastąpiło. W październiku 1871, na podstawie manifestu z maja, wyjechał z gub. ołonieckiej, prawdopodobnie do Królestwa Polskiego, gdzie nadal pozostawał pod dozorem policji. Na zesłaniu towarzyszyła mu żona Apolonia, w 1867 zwróciła się do MSW o zezwolenie na przyjazd w strony rodzinne w celu sprzedaży domu — nie wiemy, czy uzyskała zgodę 1 wyjechała z guberni. Po zwolnieniu z zesłania, Ejsmont miał pracować na kolei warszawsko—brzeskiej, ostatecznie jako zarządca budynków na jednej ze stacji. Zmarł w Nowo—Mińsku tj. Mińsku Mazowieckim).

chłop ze wsi Wykrot gub. płockiej lat 16, powstaniec, dostał się do niewoli

syn Szymona, ur. ok. 1 8 3 3, szlachcic z Mińszczyzny. Za pobyt w oddziale powstańczym, na mocy konfirmacji Murawiowa pozbawiony praw stanu 1 zesłany do gub. tobolskiej na zamieszkanie. Do Tobolska przybył 16 grudnia I 864, karę odbywał w Jałutorowsku. W 1866 uzyskał możliwość przeniesienia do gub. kazańskiej, w Jadryniu mieszkał od 2 I lutego 1867. W 1871 otrzymał kolejną zgodę - na wyjazd do Warszawy, dokąd wyruszył „etapami" w maju tego roku. W następnym roku został zwolniony z dozoru, ale dopiero w 1876 mógł powrócić w strony rodzinne, gdzie pozostała żona z córką.