Zarejestruj się lub Zaloguj się

Portal w rozbudowie, prosimy o wsparcie.

Uratujmy wspólnie polską tożsamość i pamięć o naszych przodkach.

Zbiórka przez Pomagam.pl

Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Największa baza Powstańców Styczniowych.
Leksykon i katalog informacji źródłowej o osobach związanych z ruchem niepodległościowym w latach (1861) 1863-1865 (1866)

UWAGA
* Jedna osoba może mieć wiele podobnych rekordów (to są wypisy źródłowe)
* Rekordy mogą mieć błędy (źródłowe), ale literówki, lub błędy OCR należy zgłaszać do poprawy.
* Biogramy opracowane i zweryfikowane mają zielony znaczek GP

=> Powstanie 1863 - strona główna
=> Szlak 1863 - mapa mogił i miejsc
=> Bitwy Powstania Styczniowego
=> Pomoc - jak zredagować nowy wpis
=> Prosimy - przekaż wsparcie. Dziękujemy

Szukanie zaawansowane

Imię

Nazwisko

Opis

Źródło

Nadawca

Uwagi

Ze zdjęciem

Tryb wyszukiwania

Wyniki wyszukiwania. Ilość: 2561

Strona z 65 < Poprzednia Następna >

Mieczysław Darowski-Weryha

ur. r. 1843 w Sufczynie, słuchacz akad. techn. w Wiedniu, bawił w czasie powst. w Krakowie i należał do organiz. miejskiej, wybierał podatki, oraz wypłacał żołd. Potem służył w oddz. Jordana i Chościakiewicza. W potyczce pod Komorowem był wzięty do niewoli, więziony w Radomiu. Po powst. właśc. dóbr.

adjutant ks. Ant. Maćkiewicza, po potyczce między Wilkiją i Srednikiem 29 grudnia 1863 r. wzięty do niewoli, według prywatnych wiadomości podobno umarł w styczniu 1864 r.

Udział w potyczkach: kowieńskie: 17.12.1863 dostał się do niewoli

33 lat, piekarz z Płazy pow. Chrzanowski, 25 listopada 1866 odstawiony w grupie na granicę austriacką z niewoli rosyjskiej

syn Michała ze Sokołowa, skazany na 3 lata do rot aresztanckich w Tambowie.

ze Sokołowa. Gdzie jest i jaki los jego?

Erazm de Fassowicz

uczeń żytomierskiego gimn., ur. r. 1845 w Hucie szlacheckiej pod Cudnowem, służył pod Chranickim. W bitwie pod Miropolem, wzięty do niewoli został zesłany na osiedlenie w Syberyi.

Justyn de Fassowicz

doktor filozof., ur. r. 1834 w Hucie szlacheckiej pod Cudownem, służył pod Chranickim. W bitwie pod Miropolem wzięty do niewoli, osadzony w więzieniu w Zużaklu, uciekł z więzienia, a przekradłszy się przez granicę, dostał się do Paryża, przyjął obywatelstwo Rzeczy posp. San Domingo i został przez tamtejszy rząd zamianowany ministrem-rezydentem przy Watykanie. Trzeci brat Edward Fassowicz doktor medyc. ur. r. 1836 poległ w bitwie pod Miropolem.

25 lat mydlarz z Bochni, 25 listopada 1866 odstawiony w grupie na granicę austriacką z niewoli rosyjskiej

Andrzej Denisewicz

(Denisowicz, Dynisiewicz), uczestnictwo w potyczkach: krakowskie: 5.04.1863, 7.05.1863, 3.08.1863, sandomierskie: 16.12.1863, krakowskie: 21.01.1864, sandomierskie: 21.02.1864, 21.03.1864, 23.03.1864, 4.04.1864 dostał się do niewoli

Jędrzej Denisiewicz

były oficer wojsk serbskich, uczestnicząc w powstaniu polskiem dostał się do niewoli moskiewskiej, i za wyrokiem sądu wojennego rozstrzelany w Radomiu w maju 1864.

Bronisław Deskur

(Lisowczyk), uczestnictwo w potyczkach: podlaskie: Radzyń 23.01.1863, płockie: (Dąbrowa 8.03.1863), Stok 5.05.1863, Kietlanka 13.05.1863, Łączka 23.05.1863, lubelskie: Kania Wola 23.07.1863

Bronisław Deskur

Bronisław Deskur naczelnik Powstania na powiat Radzyń a przez krótki czas całego Podlasia. Major Bronisław Deskur – przyjaciel, obrońca włościan, 1835–1895 Major Powstania Styczniowego Dziedzic Niegowa, majątku Horostyta Założyciel Deskurowa na zasadzie oczynszowania włościan Patriota – demokrata zwolennik uwłaszczenia włościan Bohater walk Powstania Styczniowego w Puszczy Białej i na Podlasiu.(Lisowczyk), uczestnictwo w potyczkach: podlaskie: Radzyń 23.01.1863, płockie: (Dąbrowa 8.03.1863), Stok 5.05.1863, Kietlanka 13.05.1863, Łączka 23.05.1863, lubelskie: Kania Wola 23.07.1863. Władze cywilne Powstania Styczniowego na naszym ternie

syn Emiliana, un ok. I84O, szlachcic z Nowego Miasta w pow. pułtuskim gub. płockiej (z Warszawy?). Oskarżony o współudział w powieszeniu Jana Millera, stolarza, oraz o pełnienie funkcji naczelnika okręgu, został zesłany • mimo zwolnienia z zarzutów na podstawie decyzji namiestnika Królestwa Polskiego na zamieszkanie pod dozorem policji w gub. ołonieckiej. Wyjechał z Warszawy 29 stycznia 1864 w dziewiętnastej partu zesłańców. Od lutego 1864 mieszkał w Powieńcu (w kraju pozostała matka). Prawdopodobnie w 1865 powrócił do kraju. Zmarł w 1913.

powstaniec z terenu zaboru austriackiego, w niewoli rosyjskiej, upoważniony do powrotu rozkazem z dnia 31.5.1865

Wiktor de Walden

Walden (Valden?) Wiktor de, syn Onufrego, ur. ok. 1814, ze szlachty, właściciel dóbr na Witebszczyźnie w pow. lucyńskim. Za „udział w buncie, przestępcze rozmowy z włościanami 1 rozpowszechnianie wśród nich fałszywych pogłosek" skazany w sierpniu lub wrześniu 1864 przez sąd woj. w okręgu wileńskim na konfiskatę majątku i zamieszkanie w gub. ołonieckiej pod dozorem policji. Od listopada 186 5 mieszkał w Powieńcu (rodzina pozostała w kraju). W 187O zwracał się z prośbą o zapomogę na zakup odziezy. W 1874, na mocy manifestów z maja 1871 1 stycznia 1874, został zwolniony z dozoru 1 uzyskał prawo wyjazdu z guberni - nie mógł jednak powrócić w strony rodzinne czy wyjechać do guberni stołecznych ani też wstąpić do służby państwowej. Pozostał w Powieńcu co najmniej do roku I 8 8 I, jako zarządzający zakładem dobroczynnym. Prawdopodobnie nigdy nie opuścił guberni.

Felicjan Długoborski

szlachcic z Bał ty w gub. podolskiej, brat Jana (zob.) Jako „silnie podejrzany o nieprawomyślność 1 poparcie dla buntu wysłany w 186 5 do gub. kazańskiej pod dozór policji, na mocy konfirmacji d—cy wojsk kijowskiego okręgu woj. Przyjechał do Jadrynia II sierpnia I 8 6 5 z żoną Zofią, córką Marią i bratem. W 18 67 wyjechał do Królestwa Polskiego. (Por. Długoborski Mikołaj)

Jan Długoborski

ur. ok. 1837, szlachcic z Bał ty w gub. podolskiej, brat Felicjana (zob.) Podobnie jak brat, „silnie podejrzany o nieprawomyślność 1 poparcie dla buntu", na mocy konfirmacji d—cy wojsk kijowskiego okręgu woj. został wysłany w 1865 do gub. kazańskiej pod dozór policji. (Wcześniej prawdopodobnie przez dwa lata siedział w więzieniu w Kamieńcu Podolskim). W Jadryniu, dokąd przyjechał z bratem 1 jego rodziną, mieszkał od 11 sierpnia 1865W 1867 uzyskał zgodę na wyjazd do Królestwa Polskiego. Prawdopodobnie przez pewien czas przebywał w gub. chersońskiej. W 1869 osiadł w Warszawie, w 1871 został zwolniony z dozoru. W 1918 „z powodu ogromnych kłopotów materialnych" opuścił Warszawę i udał się do krewnych w Kijowie. (Por. Długoborski Mikołaj).

Mikołaj Długoborski

ur. ok. 1828, szlachcic gub. kijowskiej (z Podola?), sekretarz gubernialny. Za „nieprawomyślność pod względem politycznym" wysłany do gub. kazańskiej pod dozór policji. W Jadryniu od 21 października 1865. Prawdopodobnie w 1867 wyjechał do Królestwa Polskiego. (Pon Długoborski Jan, Felicjan

Edmund Dłużniewski

student Akademii Medyko— —Chirurgicznej w Petersburgu. Zesłany do Powieńca w gub. ołonieckiej pod dozór policji. Na podstawie manifestu z maja I87I został zwolniony z dozoru 1 uzyskał prawo wyjazdu z guberni, z którego, do listopada 1871, nie skorzystał z braku środków. W 1876 przebywał nadal w guberni. Jako były słuchacz ostatniego roku studiów medycznych, objął po doktorze Michniewiczu (zob.) obowiązki lekarza w szpitalu miejskim w Powieńcu, a po złożeniu egzaminów końcowych w Akademii w Petersburgu przyjął posadę lekarza miejskiego 1 powiatowego. Nie wiemy, czy 1 kiedy wyjechał z guberni ołonieckiej.

z powiatu starosądeckiego, poległ

Józef Dobranowski

z Krakowa, wzięty do niewoli z placu bitwy, zesłany do gub. Tobalsleiéj do robót, tamże zmarł.

Zofia Dobronoki

Zofia Antonina Eufemia Stentzel, zam. Dobronoki. Ur. 26.9.1838 Małusy Małe. Córka Jana Edwarda (posesora wsi Rusiec) i Zofii Psarskiej h. Jastrzębiec. Brat jej pradziadka - Fryderyk Psarski był posłem Sejmu Wielkiego, przywódcą Powstania Kościuszkowskiego w wieluńskim. W 1854 w Warszawie wyszła za (ur. 27.5.1830 Międzyrzecz Podlaski), syna Antoniego i Karoliny Muller, urzędnika Wydziału Administracji Ogólnej Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Duchownych w Warszawie, który wspierał powstanie i był więziony za swoje działania. W 1863 po wybuchu powstania wbrew woli rodziny udała się do Powstania. 9 lutego przybyła do powstania w Słupi do oddziału Langiewicza wraz z 2 innymi kobietami (jej siostrą i Karoliną Szaniawską). Następnego dnia pielęgnując rany musiała brać udział w odparciu ataku. Zofia potem uczestniczyła w bitwach pod Staszowem i Małogoszczą 24.2.1863 - gdzie zginęła podczas ataku na furgony przeszyta 8 kulami. Mąż współpracował z Rządem Narodowym za co był więziony. Został sędzią gminnym i w końcu adwokatem w Petersburgu, gdzie notowany jest jeszcze w 1902. Z kart historii wyłania się wielka miłość i szacunek Marcelego do pierwszej żony. Już w drugim małżeństwie przeniósł się w okolice urodzenia pierwszej żony i nabył tam majątek. Później, mając kancelarię w Petersburgu wspierał dalej tych włośniach, np. prenumerując dla nich czasopisma katolickie.

Antoni Dobrowolski

Urodził się 7.06.1842 roku w miasteczku Niemirów z ojca Walentego i matki Marii z domu Komusińskiej, w rodzinie mieszczańsko-chłopskiej. Zmarł wczesną jesienią 1942 roku podczas okupacji niemieckiej w wieku 100 lat. Najprawdopodobniej w momencie śmierci był ostatnim powstańcem styczniowym, który przeszedł na wieczną wartę. Zgodnie z ostatnią wolą zmarłego, spoczął on w pobliżu Krzyża Bohaterów na cmentarzu w Niemirowie. Inny Antoni Berezowski zmarły w roku 1916 , powstaniec styczniowy, za krzywdy Polaków odniesione w powstaniu styczniowym 6 czerwca 1867roku samodzielnie dokonał zamachu na życie przebywającego w Paryżu Cara Aleksandra II. Zamach nie powiódł się. Umieszczony przez Berezowskiego zbyt silny ładunek przy drugim wystrzale rozerwał lufę pistoletu. Skazany przez sąd Francuski na dożywocie, zesłany na galery do Nowej Kaledonii zmarł w zapomnieniu 22 października 1916 roku. Udanego zamachu dokonał Polak, Ignacy Hryniewiecki, członek organizacji "Narodnaja Wola” dokonał 13 marca 1881r. w Petersburgu udanego zamachu na jadącego powozem Cara Aleksandra II. Tak zginął pogromca Powstania Styczniowego.

Roman Dobrowolski

lat 16 - poległ pod Wolą Cyrusową Ziemia Brzezińska

Leopold Dobrski

ur. 1824, syn Hipolita, rodem z Mazowsza. Skazany po raz pierwszy za udział w spisku ks. Piotra Ściegiennego na dziesięć lat ciężkich robót na Syberii, gdzie przebywał od 1848 do I 8 59W powstaniu styczniowym, za czynny udział w organizacji narodowej został zesłany na zamieszkanie w gub. kazańskiej pod dozorem policji. Wyruszył z Warszawy 21 marca 1864 w dwudziestej szóstej partu zesłańców. W I 8 64 mieszkał w Jadryniu — prawdopodobnie przebywał tez w Carewokokszajsku. Powrócił do kraju w 1866. Prowadził zakład rolniczo—handlowy w Wyszogrodzie. Ostatnie lata życia spędził w Paryżu, wraz z żoną Jadwigą z Wolskich, zm. 1896, u syna Józefa (1861 —193 3). Zmarł w Paryżu w 1905.

Karol Dobrzański

ur. ok. 1808 lub 181 3, szlachcic z gub. kijowskiej. Za „nielegalne przechowywanie broni", wyrokiem kijowskiego audytoriatu polowego z lipca 1865 został oddany pod tajny dozór policji w miejscu zamieszkania, w Kijowie. Jednakże we wrześniu tego roku d—ca wojsk kijowskiego okręgu woj., w konfirmacji wyroku, polecił wysłać Dobrzańskiego na zamieszkanie w gub. ołonieckiej pod dozorem policji. Dobrzański przebywał w Kargopolu, bez rodziny (w kraju pozostała żona 1 pięcioro dzieci). Na podstawie manifestu z maja 1871 został zwolniony z dozoru 1 uzyskał prawo wyjazdu z guberni.

Aleksander Dobrzycki

pochodził z Radomia, ukończył 4-klasową szkołę realną, pracował przy budowie drogi petersburskiej. Wstąpił w Łapach do oddziału Władysława Cichorskiego „Zameczka”. Następnie trafił pod dowództwo Padlewskiego. Walczył pod Siemiatyczami. Wzięty do niewoli na rekonesansie, odstawiony do Ostrołęki, wysłany do Włodzimierza nad Klaźmą, gdzie osadzony został na 5 lat rot aresztanckich. W 1867 roku powrócił do kraju. (Samborski)

Józef Dobrzyński

Powstaniec styczniowy, poddany austriacki. Po rozbiciu oddziału pod Mińkowcami został wzięty do niewoli i oddany pod Sąd Polowy w Kamieńcu.

gmina/wieś Zambrów Wola, kara: aresztowany, przestępstwo: był w szajce, data zarządzenia: 20.12.1863

Franciszek Domagalski

powstaniec z terenu zaboru austriackiego, w niewoli rosyjskiej, upoważniony do powrotu rozkazem z dnia 23.3.1865

Stanisław Ludomir Konstanty Domański

Zmarł 17 kwietnia 1939 roku w Zaklikowie. Pochodził ze wsi Piotrowszczyzna (obecnie Wola Trzydnicka) koło Kraśnika, gdzie przyszedł na świat 25 marca 1846 roku. Jego ojciec był zarządcą miejscowego folwarku, dziadek służył w armii napoleońskiej i uczestniczył w słynnej szarży pod Somosierrą. W momencie wybuchu powstania styczniowego Stanisław miał ukończony kurs młodszego felczera. Wstąpił do partii powstańczej (oddziału), tworzonej w lasach biłgorajskich. Tu służył jako medyk, mając do dyspozycji furgonik z opatrunkami. Na własną prośbę otrzymał broń. Jego szlak bojowy jest przedstawiony w wydanej w 1938 roku publikacji „Za naszą wolność i waszą. W 75-lecie powstania styczniowego”. Domański założył szpital dla 25 rannych, w gorzelni majątku Gardzienice. Tę samą służbę dla powstańców pełnił jeszcze po bitwie pod Suchą i pod Rudnikiem, kryjąc się przed niewolą rosyjską. W okresie międzywojennym mieszkał w Zaklikowie. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku, weteran został awansowany do stopnia podporucznika. W 1930 roku został odznaczony Krzyżem Niepodległości z Mieczami, zaś w 1938 - Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł w wieku 93 lat.

Aleksander Domaszewicz

uczestnictwo w potyczkach: kowieńskie: Świętobrość 19.10.1863, kowieńskie: patrz w przypisach do Wornian. 9.06.1863, Kiejdany 26.11.1863 ranny, dostał się do niewoli

Józef Dombrowski

powstaniec z terenu zaboru austriackiego, w niewoli rosyjskiej, upoważniony do powrotu rozkazem z dnia 24.11.1864

włościanin ze wsi Uchania, z Łowickiego, służył w oddziale Skowrońskiego jako kosynier, poległ pod Cyrusową Wolą 4 Września 1863 r. mając lat 22. Pochowany we wsi Kołazinku.

25 lat służący z Olchowy, pow. rzeszowski, 25 listopada 1866 odstawiony w grupie na granicę austriacką z niewoli rosyjskiej

Józef Dorożyński

uczestnictwo w potyczkach: Ukraina: Sołowijówka 9.05.1863 ranny, dostał się do niewoli (poległ)

W latach 1847-1863 burmistrz Pilicy. Postać negatywna pomimo tego że żona burmistrza była matką chrzestną Adama Czaplica (syna słynnej Pani Czaplicowej - wielkiej patriotki). W lipcu 1863 zamknął w skarbcu miejskim dwóch wysłanników Rządu Narodowego po czym wydał ich Rosjanom, którzy ich powiesili. Następnie, wraz synem Walerianem i innymi, udając oddział powstańczy napadał na dwory i "pobierał kontrybucję" rzekomo na rzecz Powstania. Wiadomo że strzelali w Kowalewie do właściciela wsi Keferszteina jego żony i córki, znanych z patriotyzmu, w Sędziszowie związali i męczyli tamtejszego proboszcza, również gorliwego patrjotę, a w Obiechowie zrabowali doszczętnie dwór, ubożąc znaną z zacności obywatelską rodzinę. Skazany został za to przez sąd powstańczy na karę śmierci. Stacjonujący w Chlewskiej Woli Chmieliński wysłała oddział pod komendą por. Józefa Neumana, który zaaresztował burmistrza i jego syna (doszło do strzelaniny i szarpaniny). Wyrok wykonano w okolicy Dzierzgowa. Z powodu skruchy syna wcielono do oddziału, lecz on po kilku dniach uciekł i został konfidentem moskiewskim. Prasa w grudniu pisała (bez podawania daty) o rzekomym znęcaniu się powstańców podczas wyroku, którzy mieli go żywcem zakopać, potem powiesić obcinając jednocześnie uszy i nos. Powodem miało być ukrycie przed powstańcami pieniędzy miejskich. Żona Ludwika Dowbora wraz z dziećmi wywieziona została na Sybir z Olkusza w lutym 1864.

Mikołaj Dowiat

szlachcic z pow. rosieńskiego gub. kowieńskiej. Za udział w powstaniu („pobyt w oddziałach i podejmowanie działań przeciwko wojskom rosyjskim"), na mocy rozporządzenia (konfirmacji?) Murawiowa zesłany w końcu 186 3 do gub. kazańskiej na zamieszkanie pod dozorem policji, z pozbawieniem praw stanu i konfiskatą majątku. W Jadryniu miał przebywać od 4 lutego 1864. Zmarł na zesłaniu przed I sierpnia 1869.

syn Adama, szlachcic z gub. mińskiej, z pow. nowogródzkiego. Za pobyt w oddziale powstańczym, wyrokiem sądu woj. w okręgu wileńskim został we wrześniu 1864 skazany na stałe zamieszkanie w gub. ołonieckiej pod ścisłym dozorem policji, majątek skonfiskowano. Nie wiemy, czy faktycznie tam przebywał miał zamieszkać w Kargopolu) — w piśmie z 12 maja 1865 MSW stwierdza, że Downar nie będzie wysłany do gub. ołonieckiej, natomiast gubernator jarosławski donosi I 3 czerwca tego roku o zesłaniu Downara do gub. orenburskiej.

Strona z 65 < Poprzednia Następna >