Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Powstaniec Styczniowy, aplikant komory celnej, poległ 08.07.1863 r. w potyczce pod Bielawami [obecnie województwo łódzkie] w wieku ok 25 lat, urodzony Przedcz (?) , syn Bogumiła Ehrentrout i Moniki Kr.... Na mocy wyroku Trybunału Carskiego w Warszawie metryka ma dotyczyć osoby nieznanej z imienia i nazwiska.

W Usolu między 1866-68 - z Grodzieńskiej gubernji, dzierżawca. Miał obowiązek przy warzelniach solnych, jako nad­zorca jednej z nich, i kolejno dyżurował. Bral za to w ciągu sezonu roboczego po 5 rs. miesięcznie. Potem siedział w sklepie swego kolegi.

W 1870 roku miał 41 lat, szlachcic guberni grodzieńskiej, od 1865 w Tobolsku - więc prawd. powstaniec.

Ma pomnik na cmentarzu w Stanisławowie tej treści: Julianowi Ejtminowiczowi/ jednemu z najdzielniejszych obrońców sprawy ojczystej w r. 1863/ koledzy/ Choć matka dotąd w smutku i żałobie/ ale zasługę synowi zawsze przyzna/ Dziś ręką braci kładzie na twym grobie/ Ten skromny kamień – ojczyzna!/ Zmarł dnia 13 marca 1873 r.

Więzień cytadeli warszawskiej. syn fabrykanta z Warszawy, lat 21. Kawaler. Aresztowany 14 lipca 1864 r. we wsi Wola Sufczyńska. "Posiadał fałszywy paszport. Podczas zatrzymania rzucił się na oficera i zranił go w rękę. W kieszeni miał truciznę". 11 września skazany na karę śmierci przez powieszenie Namiestnik zamienił na 20 lat katorgi. 13 września odesłany do Warszawy. (E-5).

z Wadowic

7 grudnia 1841 roku urodził się Walerian Ambroży Eliaszewicz, syn Franciszka i Wincenty z domu Dombskiej, dziecko urodziło się w miejscowości Ławrów". Zesłany do Nerczyńska, potem przebywał w Irkucku do śmierci w 1888 r.

ze Stryja

(1821 - ) - Powstaniec 1863 r. [4]. Pierwszy Komisarz Rządu Narodowego w zachodniej Galicji [4], Dziennikarz [4] , redaktor "Przeglądu rzeczy polskich w Paryżu. [4] Ur. 12.08.1821 Niesułków [obecnie pow. zgierski, woj, łódzkie] [1] Katolik [4] Pierwsze wykształcenie odebrał w domu matki. [5] "W 15 roku wieku swego chodził do gymnazyum w Warszawie a potem do instytutu pedagogicznego. W roku 1840 powrócił Elżanowski do swojej matki i poświęcił się gospodarstwu. Nie chcąc być karanym za odbytą mimo pozwolenia podróż do Pruss, przeszedł dotąd w pierwszej połowie Stycznia 1844 r. i udał się do pani Jeżewskiej, krewnej matki swojej, do Topolna, u której przebywał aż do Czerwca 1845 roku. O ten czad dostał się pod opiekę majora Radkoeowcza do Brzyzna, u którego aż do swego aresztowania dnia 4go Stycznia 1846 roku za domownika był uważany. Według urzędowego doniesienia radcy kolegialnego rossyjskiego Massona z dnia 4go wrześ nia 1846 r. Elżanowski zdaje się, że należał do towarzystwa demokratycznego, które na początku Stycznia 1846 r. w Warszawie odkrytem zostało. Jako cudzoziemiec naturalizowany nie był obowiązany służyć w wojsku pruskiem. Seweryn Elżanowski już w gymnazyum trudnił się dochodzeniem przyczyn, które naród polski do upadku przyprowadziły. Spowodowany przez pisma Lelewela poznał jako najgłówniejszą przyczynę pogwałcenie praw klass niższych; wniesienie tychże zdawało smu się więc środkiem przywrócenia potęgi Polski. - (...) W miesiącu Czerwcu 1846 roku udał się Elżanowski do Poznania, aby tam się dokładniej nauczyć języka niemieckiego. Uważał to szczególnie dla tego za potrzebne, ponieważ miał zamiar słuchać później kollegia na uniwersytecie w Berlinie. Przez inspektora ekonomicznego Migdalskiego w Topolnie został rekomendowany przyjacielowi tegoż, Fr. Karoólowi Libeltowi w Poznaniu, który mu się u nauczyciela znającego jeżyk niemiecki wystarał. W Poznaniu Elżanowski zabrał znajaomość z Franciszkiem Przyborowskim, Alfonsem Białkowskim, Michałem Słomczewskim, Janem Słupeckim, Nepomucenem Sadowskim, Janem Pozorskim, Felixem Jaroszyńskim i z Kantakiem zamieszkałym z nim w domu kupca Leitgebera, na ten czas tylko powierowsnie mu znanym byłym gymnazyalistą" ." [5] W 1863 r. "Przybywszy do Krakowa wkrótce po uwięzieniu Dyktatora i znalazłszy bezład ogromny i upadek ducha przystąpił do zorganizowania Komitetu obywatelskiego, do którego weszło trzech obywateli zielmskich i dwóch dawnej ławy (Baum, Benoe, Haler, Rogawski, hr. Starzyński). Zaczęło się formowanie i wysyłanie małych oddziałów na pole walki. Tym sposobem id lutego 1863 do września do Kongresówki wkroczyły następujące oddziały: Grekowicza, Wierzbickiego, Miniewskiego, Rumockiego, Denisowicza, Rogalińskiego, Mycielskiego, Chrościkiewicza, Krukowieckiego, Taniewskiego, Jordana i Dunajewskiego). [4] Rodzeństwo: 1__Teodora Apolonia Felicjana Paula Elżanowska - ur 1823 r. Niesułków [2] 2__Antonina Wiktoria Paulina Eustachia Elżanowska [3] po mężu Skrzyńska [11] - ur 1825 r. Niesułków [3] - zm. 09.09.1900 r Orenice par. Oszkowice [11], dziedziczka Orenic [11] Rodzice: 1__Piotr [1] , [6] Józef Kalasanty [6] Elżanowski [1], [6] - ur ok. 1796 r. [1] ( lat 27 w 1821 r [1]) -- ur. 1794 Rybie par. Łęki Kościelne [woj. łódzkie] [9] - dzierżawca dóbr Niesukłów [5] - zm. przed 1848 r. [5] - zm. 1825 Niesułów [7], lat 31 [7] 2__Franciszka [1], [6] Barbara Józefa [6] Skrzyńska po mężu Elżanowska [1], [6] - ur. ok. 1798 r [1] ( lat 23 w 1821 r [1]) - po śmierci męża "zakupiła dobra w Polsce rossyjskiej polłożone Orenice i Dmosiu" [5] __ślub 17.05.1820 Niesułów [6] On lat 25 [6], Ona lat 22. [6] Dziadkowie 1.1__Michał Elżanowski [6] , [7] - ur ok. 1755 [7] - w 1825 r lat 70 i zamieszkały w Niesułkowie, razem ze swoim bratem Mikołajem lat 61, zgłosił zgon swojego syna Piotra [7] - zm. 15.05.1827 Niesułków [8], wdowiec lat 73 [8] 1.2__Antonina Stępowska po mężu Elżanowska [6] __ślub 25.11.1787 r Oporów. [10] On Magnific. Ruszki par. Bedlno [10] Ona Magnicica Jaworzyna [10] świadkowie Magnificos Stanisław Gadomski wojewoda łęczycki [1] i Kossowski kasztelan inowłodzki [10] 2.1__Wincenty Skrzyński [6] 2.2__Wiktoria Łobudzka po mężu Skrzyńska [6] Pra-dzaidkowie 1.1.1__Wojciech Elżanowski [8] 1.1.2__Agata po mężu Elżanowska [8] ___ślub

(inni podają Elmański), urlopowany żołnierz piechoty wojsk rossyjskich, bawił na wsi w powiecie Warszawskim u ciotecznego brata mającego jakąś dzierżawkę propinacyjną. Chciał w samym początku powstania wstąpić w szeregi, lecz (jak sam się wyrażał) nie miał broni ani sposobności dostania się do oddziału. Pewnego dnia spostrzegł maszerujący oddział wojska nieprzyjacielskiego i za nim w niewielkiej odległości, odłączonego od oddziału żołnierza, który będąc zmęczony, zwolna podążał za tymże, uchwyciwszy go z tyłu za kark i obaliwszy na ziemię, odebrał karabin i pałasz, związawszy mu nogi i ręce. Zabrawszy w ten sposób broń zdobytą, po długiem błąkaniu, odstawiany bryczką od wsi do wsi, dostał się do oddziału jenerała Langiewicza, i w pierwszej bitwie, w której przyjął udział, pod Małogoszczą w Marcu 1863 r. zginął, nie dawszy ani jednego strzału z wybornego sztuóca. Engel patrz Anioł.

Powstaniec styczniowy Kiełczyna Na cmentarzu parafialnym w tej miejscowości odnaleźć można ziemną mogiłkę, obramowaną niedawno betonową obwódką. Umieszczony na niej żelazny krzyż dźwiga pokaźnych rozmiarów tablicę z nazwiskiem ppłk. Władysława Eminowicza. Nie jest to jego prawdziwy grób, choć wszystko wskazuje na to, że spoczywa na tej właśnie nekropolii. Krzyż i tablicę postawił Marek Choina, znany z troski o należyte upamiętnianie miejsc i osób zasłużonych dla historii walk niepodległościowych. Eminowicz doskonale pasuje do tego grona. Był jednym z najbarwniejszych partyzantów Powstania Styczniowego, działającym nie tylko na ziemi sandomierskiej, ale także na Lubelszczyźnie i Podlasiu. Początkowo walczył w grupie Mariana Langiewicza, potem został szefem sztabu w oddziale płk. Dionizego Czachowskiego. Brał udział w kilkunastu bitwach i potyczkach. 23 sierpnia 1863 r., dowodzony przez niego oddział powstańczy został rozbity przez Rosjan pod Wirem. Po tych wydarzeniach Eminowicz postawiony został przed sądem wojennym i niesłusznie zdegradowany ze stopnia podpułkownika do szeregowca. Rozgoryczony wyjechał do Wiednia, ale już w początkach 1864 r. powrócił do walki i brał udział w bitwie opatowskiej, w trakcie której został ciężko ranny. Przewieziono go do majątku Jawornickich w Kiełczynie. Wezwany ze Staszowa lekarz opatrzył ranę, która z pozoru nie wydawała się groźna. Rekonwalescent nie miał jednak odpowiednich warunków, by należycie się kurować. Jaworniccy obawiali się, że u nich w pierwszej kolejności Rosjanie szukać mogą ukrywających się powstańców. Postanowili przewieźć rannego Eminowicza do niedalekiego majątku Dobra pod Staszowem, należącego do rodziny Russockich. Ta potajemna podróż zaszkodziła mu bardzo. Stan rannego pogorszył się. Zmarł 23 marca. „Za wzorowe znajdowanie się w służbie i okazaną waleczność w czasie bitwy opatowskiej” generał Hauke-Bosak przywrócił mu stopień podpułkownika. Nie doczekał jednak Eminowicz jego zatwierdzenia przez Rząd Narodowy. Stało się to dopiero 25 marca. Z zapisków Wincentego Grabówki, uczestnika i kronikarza powstańczych bojów, wiadomo, że sławny podpułkownik spoczął w Kiełczynie obok dwóch swoich towarzyszy broni - Wielobyckiego i Lengsmitcha. Ten ostatni był Niemcem. Brał udział w kampanii Garibaldiego, a w późniejszym czasie był podkomendnym Eminowicza.

oficer 4-go pułku p. z r. 1831, przybywszy z Anglii na Wołyń, zamieszkał u hr. Ilińskiego. Za należenie do organ, powstań, r. J863, pozbawiony mienia i wydalony za granicę jako angiel. poddany, osiadł we Lwowie, gdzie zmarł r. 1893.

v. Zdzisław, v. Wacław, d'Eramersyn obywatela z Sokolskiego lub Prużańskiego służył jako wachmistrz kawaleryi Kobylińskiego, zginął pod Janinem 27 Maja 1863 r. mając lat 18. Inni twierdzą jakoby poległ pod Gródkiem mając lat 26, inni zno wu że pod Aurelą.

Już w r. 1848 brał czynny udział w spisku Konarskiego, a pochwycony przez Moskali wysłany został na Syberię, gdzie przebywał aż do amnestii, wydanej po wstąpieniu na tron Aleksandra II. Po powrocie z Syberii był bibliotekarzem ordynacji Zamojskich i w r. 1862 redagował razem z Kraszewskim „Gazetę Polską” i należał do redakcji „Gazety Warszawskiej”. Od r. 1870 stale mieszkał w Krakowie. Pisał wiele wierszy patriotycznych, z których Hej tam w karczmie za stołem stała się własnością ogółu. Tłumaczył także Szekspira i Dantego. Umarł w Krakowie 28 września 1895 r. Był to dzielny patriota, którego imię ściśle jest związane z historią naszej martyrologii.

Uczestnik powstania, szlachcic z pow. ihumeńskiego. Miał brata Piotra, W 1864 r konfiskata mienia i pozbawienie praw.

Uczestnik powstania 1863, szlachcic ihumeńskiego powiatu. Miał brata Henryka. W 1864 konfiskata mienia i pozbawienie praw.

Udał się w r.1863 do Królestwa Polskiego, gdzie w powstaniu miał zginąć. Pochodził ze Skarboszewa pod Strzałkowem w Poznańskiem.

Kancelarysta ihumeńskiego skarbu grodzkiego, sekretarz gubernialny zwolniony z pracy jako "niepraomyślny". Dopuścił syna do rewolty, miał dom w Ihumeniu.

Ejsmont (Eysmont, Eysymont?) Leon, ur. ok. 1817, leśnik, konduktor (tu: strażnik, nadzorca) drugiego leśnictwa trockiego w gub. wileńskiej. Za „brak właściwego nadzoru nad powierzoną mu strażą leśną i osobiste kontakty z buntownikami", Murawiow nakazał w rozporządzeniu z września 1863 pozbawić Ejsmonta stanowiska konduktorskiego i przenieść do grupy nadzorców lub gajowych w lasach państwowych gub. ołonieckiej. Na zesłaniu Ejsmont przebywał pod dozorem policji w osadzie Oszta, leżącej między Łodejnym Polem a Wytegrą przy trakcie pocztowym z Petersburga do Archangielska. Wraz z nim mieszkało dwóch Polaków: były leśniczy w Kargopolu, Kołakowski, i konduktor Pudłowski. W 1868, w końcu sierpnia lub na początku września, u Ejsmonta zatrzymał się w drodze na zesłanie do gub. archangielskiej ks. Antoni Lipko, krótka, dwudniowa wizyta dała gubernatorowi ołonieckiemu pretekst do zwrócenia się do władz o przeniesienie Ejsmonta do jednego z leśnictw położonych w odległych miejscach guberni — co jednak nie nastąpiło. W październiku 1871, na podstawie manifestu z maja, wyjechał z gub. ołonieckiej, prawdopodobnie do Królestwa Polskiego, gdzie nadal pozostawał pod dozorem policji. Na zesłaniu towarzyszyła mu żona Apolonia, w 1867 zwróciła się do MSW o zezwolenie na przyjazd w strony rodzinne w celu sprzedaży domu — nie wiemy, czy uzyskała zgodę 1 wyjechała z guberni. Po zwolnieniu z zesłania, Ejsmont miał pracować na kolei warszawsko—brzeskiej, ostatecznie jako zarządca budynków na jednej ze stacji. Zmarł w Nowo—Mińsku tj. Mińsku Mazowieckim).

uczestnik powstania, szlachcic z powiatu grodzieńskiego, gdzie posiadała folwark Karasiowszczyznę. W 1864 pozbawiono go praw i skonfiskowano mienie.

Niemiec, nauczyciel z pensji pp. Hołubskich w Lubarze. Wziął nieznaczny udział w bitwie pod Miropolem. "Fadenhecht, ulegając namowom kolegów, przyłączył się wraz z nimi do partji Różyckiego, ale może nawet celowo nie wdział świty powstańczej, pozostał w zwykłem ubraniu. Również zapewne celowo, mając w projekcie dezercję, ofiarował się na ochotnika do pikiety pozostawionej przez Różyckiego w miasteczku. Widocznie nie powodował się odwagą i poświęceniem dla sprawy, bo, jak tylko moskale zaczęli ostrzeliwać miejsce zajęte przez pikietę, Fadenhecht cisnął broń do rzeki sam zaś, chyłkiem, poza płotami, przedostał się na rynek przepełniony kozactwem, czyniąc wiele hałasu w poszukiwaniu swego woźnicy, który, jakoby przywiózł go do Miropola. Kozactwo, rozweselone powodzeniem, nie przypuszczając, że to zbieg z pikiety, szydząc z jego wymowy, tak dla żartu, zbiło go okrutnie." Przyszedł dp sędziego Rutkowskiego i zemdlał. "Czy to wskutek uderzenia drzewcem piki w głowę czy z niewywczasów obozowych, Fadenhecht ocknąwszy się z omdlenia spał bez przebudzenia 2 doby.". W ten sposób przespał rewizję zarządzoną w domu sędziego. "Obudził się po wyjściu moskali, a po wygojeniu się z obrażeń, nasz dom opuścił. W niespełna rok potem umarł pokąsany przez psa wściekłego".

ks. proboszcz z Iszkolny, Czas Nr 158 podaje, że nazywał się Jalkowski, pruboszcz z Isczolny w pow. Lidzkim, za odczytanie z ambony manifestu rządu narodowego, rozstrzelany w Lidzie 22 czerwca 1863 r., mając lat około 60 (Opis egzekucyi Dz. Pow. Nr 153, Cass Nr 150, Dz. Poz. Nr 148).

rządca Krajowego Zakładu dla Obłąkanych. Zamieszkały w Kulparkkowie pod Lwowem. Urodzony 21 sierpnia 1841r. w Kampiołkach (Warszawa). Żonaty, ojciec jednej córki, wyznania rzymskokatolickiego. Przed powstaniem podinspektor Kolei Warszawsko-Petersburskiej w III Dywizji od Łap do Mergażew. W powstaniu w organizacji cywilnej przy Bronisławie Szwarcu, następnie w powstaniu a w końcu jako setnik żandarmerii pod naczelnictwem Jana Karłowicza (Janka Białego) względnie Pana G. Brał udział w trzech potyczkach – pod Surażem, Tykocinem i Mężeninem – pod dowództwem Wilkoszewskiego. Był ranny w głowę. Nie miał żadnych dokumentów. Powołał się na świadectwo Bronisława Szwarca, Władysława i Jana Zarembów, Leopolda Plisińskiego (?), Ostaszewskiego, Podkiewskiego (?), Mystkowskiego, Dembowskiego vel Kaszkowskiego (Pana Kita). „Wielu wymienionych już nie żyje, ale powaga ich nazwisk, z któremi mię serdeczna przyjaźń łączyła, a z (…) jako (…) na polu pracy nad wolnością narodową nie pozwoliliby mi bezczynnie (…)”. Zobowiązał się do wpisowego zgodnego ze statutem tj. 1 złotego, oraz składki rocznej w wysokości 3 złotych. Oświadczenie podpisał w Kulparkowie 3 maja 1888 r. Przyjęty na członka czynnego 23 czerwca 1888r.

miał oddział w Kaliskiem.

Z Krakowa

Gdy wybuchło powstanie w nocy z 22 na 23 stycznia 1863 r., arcybiskup napisał do cara list: „Krew płynie wielkimi strumieniami, a represje zamiast uspokoić umysły, jeszcze bardziej je rozdrażniają. W imię miłosierdzia chrześcijańskiego i w imię interesów obu narodów błagam Waszą Cesarską Mość, abyś położył kres tej wyniszczającej wojnie. (…) Polska nie zadowoli się autonomią administracyjną, ona potrzebuje bytu niepodległego”. Za te słowa zapłacił 20-letnim zesłaniem w głąb Rosji, podzielił tragiczny los ogromnej rzeszy Polaków skazanych przez zaborcę na wygnanie i represje.

Ur. Perspa, pow. tartakowski, schwytany w Kongresówce, skazany do rot aresztanckich do Niżnego Nowgorodu

ur. w Perespie r. 1846 prakt. gosp. służył jako szeregowiec kawał, w oddz. Czechowskiego, Younga, Lelewela, Ćwieka i Jagmina. Walczył pod Tomaszowem, Potokami, Biłgorajem, Różańcem, Panasówką, przywieziony do Przeworska, leczył się w szpitalu urządzonym przez ks. Lubomirskiego.

Powstaniec figurujący w Archiwum ks. Ruczki

kawalerzysta w szwadronie mjr Szameita, brał udział w bitwie pod Jeziorkiem 29.10.1863, wymieniony w raporcie gen. Bosaka do RN.

z Krakowa

Więzień cytadeli warszawskiej. mieszczanin z Garwolina pow. łukowski, lat 29. Żonaty, ma dom i ziemię. Aresztowany 16 kwietnia 1864 r. "za należenie do szajki Jankowskiego". 2 listopada osadzony w więzieniu i skazany na 2 lata aresztanckich rot. 16 listopada odesłany do Warszawy. (F-8).

Brat Wacława, walczył w powstaniu z bronią w ręku. h. Pobóg/ 1843-1900/, powstaniec styczniowy, inżynier. Urodził się 2 maja w majątku rodzinnym Obrytki, jako syn ziemianina i byłego majora wojsk polskich Ksawerego i Marianny z Sumińskich. Po ukończeniu gimnazjum w Płocku rozpoczął studia na Uniwersytecie w Petersburgu. Na wieść o wybuchu powstania wraca do kraju i wstępuje z bratem Wacławem prawdopodobnie do oddziału Konstantego Ramotowskiego Wawra. Według tradycji rodzinnej miał dostać się do niewoli. Uniknął wprawdzie zesłania, został jednak wydalony z granic Królestwa. Przebywał jakiś czas w zaborze pruskim, a następnie udał się na studia do Paryża, a po roku do Gandawy, gdzie w 1865 roku ukończył Szkołę Inżynierii Cywilnej. Po ukończeniu studiów pracował jako inżynier przy budowie kolei w Petersburg i Kiszyniowie. Po kilku latach powrócił do kraju i w Warszawie otrzymał stanowisko inżyniera w fabryce Machin i Odlewów Żelaznych Konstantego Rudzkiego. Z czasem awansował na stanowisko głównego dyrektora. Poza pracą zawodową zajmował się działalnością charytatywną. Był m.in. członkiem Towarzystwa Dobroczynności, utrzymywał czytelnię ludową, schronisko dla ubogich, ochronkę dla dzieci. Jest pochowany na Powązkach w kw.24