Powstańcy styczniowi

lat 33, szlachcic, pochodzenie: Witanowice k. Wadowic, kawalerzysta w szwadronie mjr Szameita, brał udział w bitwie pod Jeziorkiem 29.10.1863,

z Myszłakowic

z Dąbrowy (Kraków)

Ur. 1844r., Chochoniów. Urzędnik przy Sądzie w Rohatyniu. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był studentem, natomiast w czasie powstania szeregowcem. Służył w oddziale Rochenburna. Deklarację podpisał 15.06.1893r.

ur. w Chochoniowie r. 1844, student, służył jako szeregowiec pod kapit. Michajlewichem i Fischerem (austr. oficer.) w oddz. Rochebruna i Komorowskiego. Po powst. urzędnik sądowy.

Ur. 1831 Kalisz, zm. przed 1919, żona: Marcjanna, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: VI-22

Dowódca oddziału w czasie bitwy pod Dobrą (lub Łodzią) 23 lutego 1863 r. Widząc przegraną, wraz z całą jazdą umknął. Schwytany przez kolonistów Niemców z Dobrej, wydany został Moskalom, którzy go zesłali na Sybir. Utykał mocno na jedną nogę. O wojskowości nie miał najmniejszego pojęcia, patriotą był bez zaprzeczenia. Był popędliwym i gwałtownym. Dowodził razem z Wrońskim, który z tej bitwy zdołał ujść szczęśliwie.

1825 - 1885. W spisie, który nadesłał jen. pic. 14 (26) kw. 1865 r. pod Nr. 326 drowi gł. kom, rz. spr. w. i d., był zamieszczony ksiądz L. D., wik. par. Opole, pow. pułw., gub. lubi., jako politycznie nieprawomyślny, a w Kom. Czas. Woj. Śledczej ksiądz L. D. miał zapisane, że emisarjusze powstania mogli na niego liczyć, u niego zasięgać rady i w jego domu mieć schronienie. To samo doniósł 30 list. 1865 r. Nr. 9082 nlk wojen, na pow. zamoj., dodając, że w papierach zaaresztowanego emisarjusza powstańczego, który jechał z Paryża było nazwisko ks. Dworzyckiego z uwagą, że na niego można liczyć. Następstwem powyższej opinji było to, że Kom. Rz. Spr. W. i D. 9 (21) kw. 1866 r. Nr. 2241 (11402) 1 zakomunikowała władzy diec., że ksiądz L. D. nie może być prob. w Opolu z powodu obciążających go zarzutów politycznych.

We Lwowie, jedna z uczestniczek Klaudynek (Stowarzyszenia im Klaudyny Potockiej), krzewiących tożsamość polską i niosącą pomoc powstańcom i weteranom. Młodsza siostra Wandy. Młodziutka Olimpka, prawie dziecko sama, dzieci wiejskie zwoływała do dworu na naukę, a umiała je zachęcać i przyciągać tak, że utworzyła się z tego cała szkółka, w której ona najwięcej uczyła. Dwa razy zjeżdżał tam starosta Beyer na śledztwo, była zagrożoną i ona i jej szkoła, ale zawsze umiała sobie z tern poradzić. Urządzała też zebrania niedzielne dla starszych, którym opowiadała nasze dzieje i czytała książki doborowe.

wiek: 91 lat, zm. 1936.04.28, weteran 1863 r

urodzony na początku roku 1856 w Kalwaryi Zebrzydowskiej z Macieja i Maryanny ze Stanisławskich, po ukończeniu 4ch klas w Bochni, zostawał w praktyce w handlu żelaznym w Krakowie. 13 letnie pacholę drgało tylko zapałem wojenki z wrogiem, tą myślą tylko żył, jakoż w Lipcu zniknął z han dlu i ukrywał się w Krakowie ćwicząc się w robieniu bronią. Po sześciu tygodniach dowiedziała się owdowiała matka o miejscu jego pobytu, lecz ani łzy, ani prośby, ani groźby nie zdołały tego dziecka nakłonić do odstąpienia od zamiaru. Nakoniec z pod ścisłego dozoru matki znikł 1 Listopada i niewiadomo co się z nim stało, żadnej wiadomości do dziś pomimo poszukiwań nie ma. Słychać tylko, że podobnego wieku i usposobienia młodzian, z Galicyi, znajduje się obecnie na Syberyi.

herbu Sokola, ur. w 1844 roku Wiłkowyszkach, syn Piotra i Weroniki z Milanowskich. Pochodził z rodziny o tatarskich korzeniach. W wieku 14 lat został sierotą. W kwietniu 1862 roku wstąpił w szeregi organizacji powstańczej, w której miał pełnić funkcję setnika. Pod koniec stycznia 1863 roku zaciągnął się do oddziału Karola Jastrzębskiego. Występował pod pseudonimem „Zarzecki”. Jako podoficer kosynierów brał udział w bitwie pod Czystą Budą (2 lutego), gdzie partia została rozbita. Po klęsce udał się w Płockie i tam służył pod rozkazami Zygmunta Padlewskiego. Walczył pod Myszyńcem (9 marca) i Drążdżewem (11 marca). Po rozwiązaniu oddziału wstąpił do partii organizowanej w okolicach Ostrołęki przez . W tym czasie brał udział w starciach pod Białaszewem (31 marca) i Jaświłami (2 kwietnia). Po przejściu przez Brzozówkę i Biebrzę oraz oderwaniu się powstańców od ścigających ich Kozaków, skrajnie wyczerpany uzyskał dwutygodniowy urlop z poleceniem tworzenia nowej partii. W drugiej połowie kwietnia, w pobliżu leśniczówki Choszczewo sformował 70-osobowy oddział strzelców, z którym udał się do obozu płk. Konstantego Ramotowskiego. Tam z nominacji Jana Andruszkiewicza, naczelnika wojskowego województwa augustowskiego, został jego tymczasowym dowódcą. Niedługo potem dowodzenie przejął Władysław Brandt, oficer zbiegły z armii carskiej, który powiększył stan liczebny oddziału do 110 żołnierzy piechoty i 18 jazdy. Już jako kapitan, Dziadulewicz brał udział w bitwie pod Kadyszem (21 maja). Niedługo potem zachorował i przez sześć tygodni był wyłączony z działań powstańczych. Po powrocie do zdrowia wstąpił ponownie pod rozkazy Brandta i walczył pod Wincentą (18 września). Po starciu, dowódca w obawie przed okrążeniem przez przeważające oddziały carskie, rozpuścił piechotę. „Zarzecki” przyłączył się wówczas do uczestniczącego w tej bitwie mjr. Konstantego Micewicza. Po rozwiązaniu partii udał się na emigrację do Drezna. Ciężkie warunki materialne zmusiły go do powrotu. W 1864 roku przyjechał do Warszawy i wstąpił na Wydział Filologiczno-Historyczny Szkoły Głównej, którą ukończył pięć lat później. Po studiach pracował jako nauczyciel gimnazjalny. Należał do kręgu znajomych Stanisława Moniuszki, który był ojcem chrzestnym jego syna Stanisława. W wolnych chwilach oddawał się ukochanej sztuce. Obdarzony pięknym i silnym głosem urządzał koncerty wokalne. Od 1882 roku prowadził chór „Duda” Warszawskiego Towarzystwa Wioślarskiego, a od 1887 roku śpiewał w znanym chórze „Lutnia”. Ponadto pisywał artykuły do prasy warszawskiej i pracował nad biografią Moniuszki, której jednak nie ukończył. Z małżeństwa z Józefą z Nieprzeckich (zm. 11 kwietnia 1933 roku) miał troje dzieci: Stanisława (zm. w 1943 roku), profesora gimnazjalnego, historyka, heraldyka, autora Herbarza rodzin tatarskich; Wacława, prokurenta Banku Handlowego oraz córkę Janinę. Zmarł w 1901 roku w Warszawie. Został pochowany na warszawskich Powązkach w kwaterze 33. W 1919 roku został pośmiertnie zweryfikowany jako oficer weteran. Na obelisku upamiętniającym wydarzenia 1863 roku, wystawionym współcześnie we wsi Krasnybór nad Biebrzą, obok nazwisk dowódców działających na tym terenie, wyryte jest również nazwisko Bonifacego Dziadulewicza. Jako ciekawostkę warto podać, że formowanie przez Dziadulewicza oddziału na Grzędach niesłusznie przypisuje się Konstantemu Ramotowskiemu „Wawrowi”

syn Tytusa (1796-1861) i Celestyny z Zamoyskich. Hrabia Jan Kanty jako młodzieniec niespełna dwudziestoletni walczy w 1848 r. pod Książem w szwadronie ułanów wystawionym przez ojca. Po upadku powstania odbywa obowiązkową służbę w armii pruskiej, uczy się sztuki artyleryjskiej i budowy fortyfikacji wojskowych. W 1857 r.żoną Jana Działyńskiego zostaje Izabela Czartoryska. W marcu 1863 r., już podczas powstania, Jan przerzuca za granicę oddział powstańczy pod wodzą Edmunda Calliera. Sam staje na czele tajnej organizacji mającej na celu wszechstronną pomoc walczącym - stąd nazwa ,,Komitet Działyńskiego\". Komitet przesyła do Królestwa nowe oddziały partyzanckie, do których wstępują masowo oficjaliści i chłopi kórniccy. Podczas rewizji w pałacu hrabiego Jana Działyńskiego, policja pruska zagarnia tajne dokumenty. Hrabia jako poseł do parlamentu pruskiego nie zostaje aresztowany. Ucieka w stronę Pyzdr, gdzie obozuje silny oddział powstańczy pod wodzą Edmunda Taczanowskiego, tu zostaje przyjęty, wszyscy liczą na jego umiejętności wojskowe. Jan Kanty trafia na okres zwycięstw Polaków. Uczestniczy w pościgu za pokonanymi Rosjanami. W pierwszych dniach maja 1863 r. bierze udział w potyczkach w okolicach Koła. W bitwie pod Ignacewem wraz z rannym krajanem, pułkownikiem Władysławem Niegolewskim, dowodzi w końcowej fazie walki oddziałem polskim. Mimo klęski wyprowadza znaczną część oddziału w kierunku Kleczewa, gdzie nocą rozpuszcza podkomendnych, polecając schowanie broni i ukrycie się ,,zanim trochę się uspokoi\". Sam tuła się jeszcze jakiś czas, przekrada przez granicę i dociera do Paryża. W rodzinnej Wielkopolsce pruska komisja sprawiedliwości uchyla jego poselską nietykalność i zarządza aresztowanie, rozdając listy gończe za ,,groźnym przestępcą politycznym\". Hrabia Jan jest wówczas nie tylko ściganym bandytą, ale człowiekiem wyzutym z majątku: cały majątek obłożono sekwestrem, zbiory biblioteczne i muzealne w Kórniku i Gołuchowie opieczętowano. Tymczasem w Berlinie toczy się wielki proces 136 mieszkańców Wielkopolski, oskarżonych o zdradę stanu. Jedenaście osób, w tym Jan Działyński, został skazany zaocznie na karę śmierci.Podczas pobytu na emigracji ,,skazaniec\" z wielką energią włącza się w życie kulturalne i naukowe polskiego wychodźstwa we Francji. W 1868 r. hrabia Jan Działyński podejmuje dramatyczną decyzję. Jedzie do Berlina, staje przed trybunałem pruskim, ryzykuje. Prusacy nie chcąc zrażać sobie polskiej arystokracji wykonaniem wyroku śmierci na tak wybitnym jej przedstawicielu, łagodzą karę do trzech lat twierdzy, a i ten wyrok anuluje amnestia. W 1869 r. odzyskuje Kórnik. Otoczony lekarzami, w obecności matki i przybyłej z Paryża żony, hrabia Jan zmarł 30 marca 1880r. Podczas pogrzebu Jana Kantego Działyńskiego wykonano tradycyjne szlacheckie ceremonie, towarzyszące śmierci ostatniego z rodu. Wuj zmarłego, książę August Zamoyski, złamał szablę nad katafalkiem, książę Marceli Czartoryski przełamał pieczęć rodową, a Marceli Żółtowski strzaskał tarczę herbową.

Ksiądz ur. 1820 r. Jen. pic. na Kr. P. 28 czrw. (10 lip.) 1864 r. Nr. 8886 4 donosi do gł. dra kom. rz. w. r. i o. p., że ksiądz A. D., prob. z Wil gi, pow. garw., gub. siedl., był wysłany do gub. archangelskiej. Powodem tego wysłania, jak czytamy w innym dokumencie rządowym, były jego „podburzające’’ kazania, które wygłaszał, będąc prob. par. Wilga, pow. garw., gub. siedl. Fakt wywiezienia miał miejsce 17 (29) st. 1864 r. 3 (15) maja 1871 r. Ksiądz A. D. skorzystał z ogłoszonych przez cesarza ulg dla przestępców politycznych, opuścił gub. archangelską i przeniósł się do Iłłukszty, gub. kurlandzkiej.

Urodzony 29 czerwca 1813 r. w Urzędowie. „Student Wydziału Medycyny Uniwersytetu Warszawskiego (Gerber nie wymienia go). W powstaniu podporucznik 9. pułku piechoty liniowej, ranny pod Grochowem. Przybył do Francji w lutym 1832 r. i należał początkowo do zakładu w Bourges. Jako przeciwnik generała Bema wysłany 20 lipca 1833 r. do St-Gaultier w departamencie Cher, gdzie 18 września 1834 r. potępił Czartoryskiego. Od sierpnia 1835 r. w Paryżu. Przeniósł się do Nancy, w latach 1835–1838 studiował tam w Szkole Leśnictwa, korzystał ze stypendium Towarzystwa Naukowej Pomocy. W 1838 r. przyjęty do administracji lasów i wód w Paryżu jako urzędnik nadliczbowy. W 1839 r. w Paryżu przystąpił do Zjednoczenia. 1 października 1839 r. uzyskał prawo stałego pobytu dekretem nr 13 934. Został w 1839 r. strażnikiem generalnym w Bonnefontaine w departamencie Wogezów. W grudniu 1839 r. wyjechał z Paryża do Schirmel, a w lutym 1840 r. do Saarunon. Pracował u diuka de Gaillierac do czerwca 1862 r., potem przeniósł się do Nancy. W latach czterdziestych należał do Stronnictwa Wojskowego, a w 1844 r. był członkiem Zjednoczenia. W marcu 1846 r. przystąpił do aktu powstania krakowskiego. Ożenił się z Francuzką, dzieci nie miał. 15 września 1863 r. otrzymał naturalizację dekretem nr 16 397. Członek Stowarzyszenia Podatkowego. Zmarł 13 maja 1891 r. w Paryżu”

wieku lat 23 24, rodem z M. Łomży, guberni Augustowskiej, syn lekarza, starozakonny, student uniwersytetu Kijowskiego a następnie Akademii medycznej w Warszawie, czynny brał udział w manifestacyach 27go Lutego 1861 roku. Pokaleczony pałaszem niedługo się wyleczył, następnie służąc w oddziałach jenerała Mierosławskiego, później pułkownika Mielęckiego, brał udział w bitwach pod Krzywosiądzą, Nową-wsią, Bieniszewem i Dobrosłowem, po tej ostatniej schronił się w Poznańskie, tam przez Prusaków aresztowany i osadzony w więzieniu w Poznaniu, skąd zdołał uciec. Następnie zaciągnął się do oddziału Bończy i bił się pod Przedborzem, Rudnikami i Górami. W końcu po śmierci tego dowódcy, przeniósł siędo oddziału Chmielińskiego, gdzie znów miał udział w kilku bitwach, z których wyszedł szczęśliwie, aż nareszcie zginął podług jednych pod Warzynem, podług drugich pod Słupią, inne wreszcie źródła i Czas Nr. 282, podają, że poległ pod Raszkowem w Krakowskiem (nad Sprową). Dz. Pozn. Nr. 285 a Głos Nr. 44, piszą że pod Szczekocinami w stopniu kapitana d. 4 Grudnia 1863 r. Pochowany podobno w Pińczowie na cmentarzu katolickim. Dzielny i energiczny, nie znał niebezpieczeństwa i nigdy się nie cofnął, wzrostu był średniego, brunet, wzrok ogniem pałający, duszą kochał Polskę i dla jej sprawy tylko żył.

(1812—1891), uczestnik powstania 1831, 1848 i 63 roku. Zmarł we Lwowie w roku 1891. Pogrzeb jego miał cechę politycznej manifestacyi.

Ur. 1812r., Żyd, uczestnik powstania 1831r., 1848r., 1863r. Zmarł we Lwowie w 1891r. Jego pogrzeb miał cechę manifestacji poitycznej.

Powstaniec Styczniowy, aplikant komory celnej, poległ 08.07.1863 r. w potyczce pod Bielawami [obecnie województwo łódzkie] w wieku ok 25 lat, urodzony Przedcz (?) , syn Bogumiła Ehrentrout i Moniki Kr.... Na mocy wyroku Trybunału Carskiego w Warszawie metryka ma dotyczyć osoby nieznanej z imienia i nazwiska.

W Usolu między 1866-68 - z Grodzieńskiej gubernji, dzierżawca. Miał obowiązek przy warzelniach solnych, jako nad­zorca jednej z nich, i kolejno dyżurował. Bral za to w ciągu sezonu roboczego po 5 rs. miesięcznie. Potem siedział w sklepie swego kolegi.

W 1870 roku miał 41 lat, szlachcic guberni grodzieńskiej, od 1865 w Tobolsku - więc prawd. powstaniec.

Ma pomnik na cmentarzu w Stanisławowie tej treści: Julianowi Ejtminowiczowi/ jednemu z najdzielniejszych obrońców sprawy ojczystej w r. 1863/ koledzy/ Choć matka dotąd w smutku i żałobie/ ale zasługę synowi zawsze przyzna/ Dziś ręką braci kładzie na twym grobie/ Ten skromny kamień – ojczyzna!/ Zmarł dnia 13 marca 1873 r.

Więzień cytadeli warszawskiej. syn fabrykanta z Warszawy, lat 21. Kawaler. Aresztowany 14 lipca 1864 r. we wsi Wola Sufczyńska. "Posiadał fałszywy paszport. Podczas zatrzymania rzucił się na oficera i zranił go w rękę. W kieszeni miał truciznę". 11 września skazany na karę śmierci przez powieszenie Namiestnik zamienił na 20 lat katorgi. 13 września odesłany do Warszawy. (E-5).

z Wadowic

7 grudnia 1841 roku urodził się Walerian Ambroży Eliaszewicz, syn Franciszka i Wincenty z domu Dombskiej, dziecko urodziło się w miejscowości Ławrów". Zesłany do Nerczyńska, potem przebywał w Irkucku do śmierci w 1888 r.

ze Stryja

(inni podają Elmański), urlopowany żołnierz piechoty wojsk rossyjskich, bawił na wsi w powiecie Warszawskim u ciotecznego brata mającego jakąś dzierżawkę propinacyjną. Chciał w samym początku powstania wstąpić w szeregi, lecz (jak sam się wyrażał) nie miał broni ani sposobności dostania się do oddziału. Pewnego dnia spostrzegł maszerujący oddział wojska nieprzyjacielskiego i za nim w niewielkiej odległości, odłączonego od oddziału żołnierza, który będąc zmęczony, zwolna podążał za tymże, uchwyciwszy go z tyłu za kark i obaliwszy na ziemię, odebrał karabin i pałasz, związawszy mu nogi i ręce. Zabrawszy w ten sposób broń zdobytą, po długiem błąkaniu, odstawiany bryczką od wsi do wsi, dostał się do oddziału jenerała Langiewicza, i w pierwszej bitwie, w której przyjął udział, pod Małogoszczą w Marcu 1863 r. zginął, nie dawszy ani jednego strzału z wybornego sztuóca. Engel patrz Anioł.

Powstaniec styczniowy Kiełczyna Na cmentarzu parafialnym w tej miejscowości odnaleźć można ziemną mogiłkę, obramowaną niedawno betonową obwódką. Umieszczony na niej żelazny krzyż dźwiga pokaźnych rozmiarów tablicę z nazwiskiem ppłk. Władysława Eminowicza. Nie jest to jego prawdziwy grób, choć wszystko wskazuje na to, że spoczywa na tej właśnie nekropolii. Krzyż i tablicę postawił Marek Choina, znany z troski o należyte upamiętnianie miejsc i osób zasłużonych dla historii walk niepodległościowych. Eminowicz doskonale pasuje do tego grona. Był jednym z najbarwniejszych partyzantów Powstania Styczniowego, działającym nie tylko na ziemi sandomierskiej, ale także na Lubelszczyźnie i Podlasiu. Początkowo walczył w grupie Mariana Langiewicza, potem został szefem sztabu w oddziale płk. Dionizego Czachowskiego. Brał udział w kilkunastu bitwach i potyczkach. 23 sierpnia 1863 r., dowodzony przez niego oddział powstańczy został rozbity przez Rosjan pod Wirem. Po tych wydarzeniach Eminowicz postawiony został przed sądem wojennym i niesłusznie zdegradowany ze stopnia podpułkownika do szeregowca. Rozgoryczony wyjechał do Wiednia, ale już w początkach 1864 r. powrócił do walki i brał udział w bitwie opatowskiej, w trakcie której został ciężko ranny. Przewieziono go do majątku Jawornickich w Kiełczynie. Wezwany ze Staszowa lekarz opatrzył ranę, która z pozoru nie wydawała się groźna. Rekonwalescent nie miał jednak odpowiednich warunków, by należycie się kurować. Jaworniccy obawiali się, że u nich w pierwszej kolejności Rosjanie szukać mogą ukrywających się powstańców. Postanowili przewieźć rannego Eminowicza do niedalekiego majątku Dobra pod Staszowem, należącego do rodziny Russockich. Ta potajemna podróż zaszkodziła mu bardzo. Stan rannego pogorszył się. Zmarł 23 marca. „Za wzorowe znajdowanie się w służbie i okazaną waleczność w czasie bitwy opatowskiej” generał Hauke-Bosak przywrócił mu stopień podpułkownika. Nie doczekał jednak Eminowicz jego zatwierdzenia przez Rząd Narodowy. Stało się to dopiero 25 marca. Z zapisków Wincentego Grabówki, uczestnika i kronikarza powstańczych bojów, wiadomo, że sławny podpułkownik spoczął w Kiełczynie obok dwóch swoich towarzyszy broni - Wielobyckiego i Lengsmitcha. Ten ostatni był Niemcem. Brał udział w kampanii Garibaldiego, a w późniejszym czasie był podkomendnym Eminowicza.

oficer 4-go pułku p. z r. 1831, przybywszy z Anglii na Wołyń, zamieszkał u hr. Ilińskiego. Za należenie do organ, powstań, r. J863, pozbawiony mienia i wydalony za granicę jako angiel. poddany, osiadł we Lwowie, gdzie zmarł r. 1893.

v. Zdzisław, v. Wacław, d'Eramersyn obywatela z Sokolskiego lub Prużańskiego służył jako wachmistrz kawaleryi Kobylińskiego, zginął pod Janinem 27 Maja 1863 r. mając lat 18. Inni twierdzą jakoby poległ pod Gródkiem mając lat 26, inni zno wu że pod Aurelą.

Już w r. 1848 brał czynny udział w spisku Konarskiego, a pochwycony przez Moskali wysłany został na Syberię, gdzie przebywał aż do amnestii, wydanej po wstąpieniu na tron Aleksandra II. Po powrocie z Syberii był bibliotekarzem ordynacji Zamojskich i w r. 1862 redagował razem z Kraszewskim „Gazetę Polską” i należał do redakcji „Gazety Warszawskiej”. Od r. 1870 stale mieszkał w Krakowie. Pisał wiele wierszy patriotycznych, z których Hej tam w karczmie za stołem stała się własnością ogółu. Tłumaczył także Szekspira i Dantego. Umarł w Krakowie 28 września 1895 r. Był to dzielny patriota, którego imię ściśle jest związane z historią naszej martyrologii.

Uczestnik powstania, szlachcic z pow. ihumeńskiego. Miał brata Piotra, W 1864 r konfiskata mienia i pozbawienie praw.

Uczestnik powstania 1863, szlachcic ihumeńskiego powiatu. Miał brata Henryka. W 1864 konfiskata mienia i pozbawienie praw.