Zarejestruj się lub Zaloguj się

Portal w rozbudowie, prosimy o wsparcie.

Uratujmy wspólnie polską tożsamość i pamięć o naszych przodkach.

Zbiórka przez Pomagam.pl

Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Największa baza Powstańców Styczniowych.
Leksykon i katalog informacji źródłowej o osobach związanych z ruchem niepodległościowym w latach (1861) 1863-1865 (1866)

UWAGA
* Jedna osoba może mieć wiele podobnych rekordów (to są wypisy źródłowe)
* Rekordy mogą mieć błędy (źródłowe), ale literówki, lub błędy OCR należy zgłaszać do poprawy.
* Biogramy opracowane i zweryfikowane mają zielony znaczek GP

=> Powstanie 1863 - strona główna
=> Szlak 1863 - mapa mogił i miejsc
=> Bitwy Powstania Styczniowego
=> Pomoc - jak zredagować nowy wpis
=> Prosimy - przekaż wsparcie. Dziękujemy

Szukanie zaawansowane

Imię

Nazwisko

Opis

Źródło

Nadawca

Uwagi

Ze zdjęciem

Tryb wyszukiwania

Wyniki wyszukiwania. Ilość: 2561

Strona z 65 < Poprzednia Następna >

Urodzony w 1846 roku. Walczył pod dowództwem generała Wysockiego, biorąc udział w bitwie pod Radziwiłłowem. Został ranny w nogę— i dostał się do niewoli, a nast. wywieziony przez moskali do Kijowa, gdzie był w miejscowym szpitalu leczony. Na skutek usilnych starań swego wuja, kapitana armii austriackiej Gustawa Lettnera — został zwolniony od odpowiedzialności karnej.

z Woli Zarzyckiej

Józef Furmanek

żołnierz oddz. Rębajły. Po bitwie opatowskiej 21.02.1864 r. ujęty do niewoli, zesłany na Sybir. Dalszy los nieznany.

Z Woli Ranizowskiej, lat 23. W marcu 1864r. sądzony przez sąd wojenny w Rzeszowie za zbrodnie zaburzenia spokojności publicznej przez powtórny udział w powstaniu polskiem. Skazany na 8 miesięcy więzienia.

uczestnictwo w potyczkach: płockie: Nietrzeba 22.04.1863 ranny dostał się do niewoli

Andrzej Gabszewicz

ksiądz, ur. ok. 1828, profesor seminarium diecezjalnego na Żmudzi, następnie prefekt w gimnazjum kowieńskim. Za „szkodliwy wpływ na uczniów" został w 18 61 lub I 86 3 wysłany do gub. ołonieckiej pod dozór policji. Od lipca I 86 3 mieszkał w Powieńcu, otrzymywał zasiłek ze skarbu państwa. Z guberni wyjechał w 1875 lub 1876 — do Charkowa lub do Połtawy, gdzie od maja I 876 miał pełnić obowiązki wikariusza. Zmarł w Pskowie (?)

Gadomscy, bracia: Leopold, ur. ok. I 8 3 6 (?) , i Tomasz, ur. ok. 1833 (?), synowie Walentego, ze szlachty gub. płockiej, mieszkańcy wsi Kosmowo w pow. przasnyskim. Oskarżeni o to, że „przyczynili się do wybuchu powstania i przyjęli w nim czynny udział", byli sądzeni w Cytadeli warszawskiej 1 skazani na osiedlenie na Syberii, z pozbawieniem praw stanu. Wyrok został zatwierdzony przez namiestnika Królestwa Polskiego. Z Warszawy wysłano ich 25 sierpnia 18 6 3, 16 września przybyli do Tobolska, skąd udali się do gub. jenisejskiej. Tomasz przebywał początkowo, od 12 lutego I 864, w gminie Bielskaja pow. jenisejskiego (być może Leopold także), a następnie obaj w gminie Ust jamskaja pow. kańskiego (Leopold od 17 lipca 1865)- Manifest z maja I 8 68 umożliwił im wyjazd do gub. kazańskiej, 10 sierpnia 1871 wyruszyli „etapami" do Kazania, dokąd dotarli 30 grudnia tego roku. Jako miejsce zamieszkania, pod dozorem policji, wyznaczono Jadryń — nie wiemy, czy faktycznie tam przebywali. Na mocy manifestu z maja 1871 zostały im przywrócone prawa stanu.

Antoni Gajdziński

skazany do rot aresztanckich do Kalagi.

Od lipca 1860 roku awansuje na stanowisko Kancelisty Magistratu Miasta Sławkowa. Dobrze zapowiadający się przebieg kariery urzędniczej został przerwany wydarzeniami Powstania 1863 roku – na ostatnim zachowanym dokumencie znajduje się wpis, z datą 15/ 27 czerwca 1863 roku: \"Uwolniony od tych obowiązków z powodu samowolnego opuszczenia służby\". Nie jest znany obecnie dokładniejszy jego udział w powstaniu. Wiadomym jest, że dostał się do niewoli rosyjskiej, że został skazany na Sybir – znajduje się na liście osób skazanych na katorgę.

ur. r. 1848 w Woli zarczyckiej, pomocnik gospodar., służył w oddz. Czechowskiego w 2-ej komp. strzelców i brał udział we wszystkich potyczkach, kontuzyowany od kuli karabinowej w bok prawy. Następnie wstąpił do oddz. Jeziorańskiego i walczył pod Kobylanką, ranny w nogę piką kozacką i w rękę kulą karabinową. Po powst. administr. folwarku.

Ur. 17.06.1843r., Wola Żarczycka. Rządca dóbr hr. Potockiego, zamieszkały w Romanowie, żonaty, 4 dzieci, katolik. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był oficjalistą, natomiast w czasie powstania zwykłym szeregowcem przy piechocie. Służył w oddziale Czechowskiego w lubelskim, przekroczył granicę koło Tarnogrodu i był dwa razy lekko ranny. Odbył kilka potyczek i przekroczył granicę w Jastrzębiu. Później był zajęty przez Rząd Narodowy do dostaw broni i prowiantu do oddziału Wysockiego i innych. Deklarację podpisał 06.06.1893r.

Ferdynand Gajewski

z Podgórza. Dostał się do niewoli 5.5.1863 po bitwie pod Krzykawką. Skazany na 8 lat ciężkich robót.

Ignacy Gajkowski

Ur. Zwierzyniec. Ślusarz, zamieszkały w Krakowie, żonaty. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był czeladnikiem ślusarskim, natomiast w czasie powstania służył w strzelcach. Walczył u Krukowieckiego pod Skałą, Glanowem (był ranny w kark od kuli), Ibramowicami. U pod Opatowem i Sandomierzem. Dostał się do niewoli, sądzony był w Włodzimierzu. Wysłany do rot aresztanckich w Charkowie na 3 lata wrócił w 1867r.

Ignacy Gajkowski

ślusarz, służył jako szereg, w strzelcach pod Krukowieckim (pod Skałą, Glanowem i Imbramowicami), pod , (pod Opatowem i Sandomierzem). Tutaj wzięty do niewoli, osądzony w Włodzimierzu na 3 lata do rot areszt, do Charkowa, powrócił do kraju w r. 1867. Ranny był w kark kulą pod Glanowem. sówką, Batorzem, Chełmem, Krasnostawem, Piaskami i w wielu innych potyczkach. Wzięty do niewoli, został wywieziony na Sybir. Był ranny w głowę lancą, w ramię pałaszem a w lewą nogę kulą. Po powrocie do kraju prywatny oficjalista.

Paul Ganier d'Abin

Syn szewca z Paryża. Prawidłowe imię i nazwisko George Ganier. Dodatek "d'Abin" przyjął po babce, której nazwisko brzmiało "Dabin" Walczył prawd. u Garibaldczyków (choć sam podawał że w Żuawach Papieskich - co nie znajduje potwierdzenia). Następnie służył na jako kuchcik i wziął udział w Powstaniu Styczniowym. Przygotowywał m.in. kampanię Taczanowskiego, gdzie dość nieumiejętnie dowodził oddziałem, krytykowany przez żołnierzy, doprowadził jednak pod Pyzdrami do wycofania się Rosjan ratując połączone oddziały. Wiadomość o jego śmierci pod Cyrusową Wolą jest błędna, z racji na fałszywe rozpoznanie go i wpisanie do akt metrykalnych. Z całą pewnością żył po Powstaniu. Wielokrotnie podawany w różnorodnej literaturze - również pod błędnie podawanymi nazwiskami, np. Garnier d'Aubin, Gagne De Albin, itd. Jego są podawane w wielu różnych błędnych wariantach. Czas krakowski dowodził, że w ogóle nie był w Powstaniu lecz jedynie miał taki zamiar, osadzony w więzieniu św. Michała w Krakowie i odstawiony na granicę w grudniu 1863. Po powstaniu urzędnik kolei w Lyonie, ożenił się z Hyacinthe-Clarisse Ricou, po czym wyjechał samotni do Syjamu (Tajlandia) gdzie został dowódcą gwardii królewskiej, generałem i ożenił się z dwoma Syjamkami. Na wieść o konflikcie francusko-pruskim wrócił do Europy, gdzie został pułkownikiem Garibaldiego a później Gambetty. Mianowany dowódcą 18. dywizji na Montmartre. Walczył w Hiszpanii w powstaniu karlistów kiedy ponownie rzekomo zmarł walcząc pod Kartaginą. Następnie rzekomo udał się na San Domingo gdzie wywołał rewolucję i obwołał się na krótko prezydentem republiki (Ambasador twierdził, że taki fakt w ogóle nie miał miejsca). W 1914 ponownie w Syjamie - gdzie prawdopodobnie niedługo zmarł.

Paweł Ganier d'Abin

oficer wojsk francuskich, w powstaniu dowódca kosynierów w oddziale Skowrońskiego.„Głos” nr 35 podaje, że poległ w Rawskiem pod Cyrusową Wolą prowadząc kosynierów do ataku 4 września 1863 r., „Dziennik Poznański” nr 215, że zginął pod Strykowem 11 października(?) 1863 r., „Czas” nr 210, iż pod Wirem w Radomskiem 23 sierpnia 1863 r.

Paweł Ganier d'Abin

uczestnictwo w potyczkach: kaliskie: 17.04.1863, 29.04.1863, 15.07.1863, mazowieckie: 4.09.1863 (poległ), (sandomierskie: 16.12.1863), patrz w przypisach do Woli Cyrusowej

oficer wojsk Francuzkich, w powstaniu dowódca kosynierów w oddziale Skowrońskiego. Głos Nr. 35 podaje, że poległ w Rawskiem pod Cyrusową Wolą,prowadząc kosynierów do ataku 4 Września 1863 r. Dz. Pozn. Nr. 215, podaje że zginął pod Strykowem 11 Września 1863 r. Czas zaś w Nr. 210 powiada, iż pod Wirem w Radomskiem, 23 Sierpnia 1863 roku.

Antoni Garczyński

licząc lat 16 pospieszył w 1831 r. do wojsk polskich, służył w 8. pułku piechoty. Umknąwszy z niewoli moskiewskiej do Paryża służył potem jako oficer kawalerii a Algierii. Następnie w wojsku tureckim jako major dragonów ranny pod Kalafem, wzięty do niewoli i zesłany na Sybir. Za pośrednictwem tureckiego, austriackiego i francuskiego wrócił do Turcji. Mianowany pułkownikiem udał się do Francji, potem w Poznańskie. Za udział w powstaniu w 1863 r. wydalony osiadł w Brzeżanach z rodziną.

Antoni Rajmund Garczyński

( 23.01.1811- 1888) płk, ur. W Duranowie pod Sochaczewem z ojca Andrzeja konfederata barskiego i matki Honoraty Zaremba, córki Stefana –generała konfederacji barskiej. Rodzina miała herb własny- „Garczyński”, używając przydomka „Rautenberg”. Dzieci było 15. Najstarszy z braci zginął pod Berezyną, drugi Romuald zginął z ran poniesionych pod Moskwą w czasie odwrotu Napoleona. Józef i Franciszek byli podchorążymi w dniu powstania 1831.Płk walczy w 4 pułku strzelców jako ochotnik, 24 maja porucznik, odznaczony Virtuti Militarii, ranny i wzięty do niewoli pod Ostrołęką. W czasie wywózki na Sybir ucieka. Internowany we Lwowie, jedzie do Francji. Żonaty po raz 1 z angielką p. Brondley- Luard. Po śmierci żony wstępuje do gwardii papieskiej. Trójkę dzieci stracił w zawierusze wojennej i nigdy nie odnalazł.W wojnie krymskiej walczy w kozakach otomańskich z gen. Zamojskim. Zdobył szlify majora, gdy Rosjanie chcę go wywieść na Sybir, rządy angielski, francuski, turecki wstawiają się zna nim. Jedzie do Wielkopolski i tu żeni się z Stefanią Wilkońską. W powstaniu 1863 zostaje pułkownikiem, walczy pod Mierosławskim, Bieniszewskim, potem w wyprawie na Radziwiłłów pod Wysockim.Po klęsce nie wpuszczony do Niemiec, Rosji a nawet Francji. Za drugim razem dzięki wsparciu brzeżańczyków austryjacy zgadzają się na jego przyjazd do Brzeżan. Prosili za nim – płk Malczewski, A. Pizar, A. Zimroza, W. Sokolski, J. Krzyżanowski. Dostaje prawo obywatelstwa w Raju koło Brzeżan. Leży na cmentarzu w Brzeżanach

Jakub Garczyński

(lub Jan) urodzony ok. 1815 r. w Mielcu, uczestnik powstania styczniowego 1863 r. Walczył w oddziale majora Jana Popiela. W bitwie pod Komorowem (20 VI 1863) został wzięty przez Rosjan do niewoli i więziony najpierw w Stopnicy, a następnie wywieziony na Sybir.

Władysław Garczyński

ur. ok. 1840, szlachcic gub. wołyńskiej, oficjalista w cukrowni Łuczyńskiej (w Luczyniu na Wołyniu?, w Łuczyniu na Kijowszczyźnie?, w Łuczyńcu na Podolu?). Podejrzewany o to, że „wiedział o zbiórce szajki w cukrowni 1 nie doniósł o tym", na podstawie konfirmacji d—cy wojsk kijowskiego okręgu woj. z czerwca 1865 został zesłany do gub. kazańskiej na zamieszkanie pod dozorem policji. W Jadryniu przebywał od 11 lutego 1867 (?)• W styczniu 1870 zwrócił się do III Oddziału z prośbą o zwolnienie z dozoru, w czerwcu przychylono się do tego podania, z ograniczeniem swobodnego wyboru miejsca zamieszkania. We wrześniu tego roku uzyskał zgodę MSW na czasowy, pięciomiesięczny pobyt w gub. kijowskiej, gdzie mieszkała matka i siostra.

Łukasz Garycki

urodzony w 1804 r., uczeń szkoły podchorążych, następnie oficer pułku liniowej piechoty w 1831 r., później uczestnik powstania w 1848 i 1863 r. Dostawszy się do niewoli moskiewskiej został zesłany na Sybir, skąd wróciwszy zakończył życie w Krakowie 9 stycznia 1879 r.

Józef Garyelski

urzędnik gospodarczy w Konarach w Radomskiem, natychmiast po wybuchu powstania wstąpił do oddziałku Jankowskiego w stopniu porucznika, a następnie wraz z nim połączył się z Czachowskim. Oprócz mniejszych starć, brał udział w potyczkach pod Grabowem i Rzeźniowem, a w końcu pod Rozniszewem. krótkim pobycie w Księstwie powrócił znów na pole bitew do oddziału Skowrońskiego; bił się z nim pod Cyrusową Wolą dnia o w 1 z es ma i pod Dalkowem dnia 10 t. m. i r. Wzięty do niewoli, zesłany został.

Antoni Gąsiorowski

ur. w Trzebini w r. 1844, służył jako szereg, pod Jeziorańskim, Wierzbickim i Czachowskim. Walczył pod Kobylanką, Polichną, Kanio wolą, Żyżynem. Chruśliną, , Gościradowem, Bybnicą i Jurkowicami. W r. 1869 wykrył głośną swego czasu sprawę Barbary Ubrykównej.

Antoni Gąsiorowski

Ur. 1844 Trzebinia, zm. 23.5.1914 Kraków. Syn Tomasza i Teresy. Subiekt księgarski. W powstaniu w oddziałach Jeziorańskiego, , Czachowskiego, Horna i Zawadzkiego. Walczył pod Kobylanką, Polichną, Kaniowolą, Żyżynem, Chruśliną, Fajsławicami, Gościradowem, Rybnicą, Jurkowcami. W strzelcach 17 kompanii /niejasny zapis za [1]/. Ranny 4-krotnie pod Wyszomirskim ciężko, pod Zawadzkim lekko, pod Hornem ciężko i pod Kaliszyńskim. Porucznik uratował mu życie. Właściciel biura informacyjno-komisowego w Krakowie.[9] Kierownik Czytelni Towarzystwa Oświatowego we Lwowie. Założył Zakład Posługaczy "Komisyonerzy" w Krakowie.[8] Firmant Piotra Miączyńskiego we Lwowie. Sekretarz Unia Catholica we Lwowie, Kasjer przy par. św. Marcina we Lwowie.[1] W r. 1869 wykrył głośną sprawę Barbary Ubryk - chorej psychicznie zakonnicy przetrzymywanej w celi ss. Karmelitanek. O sprawie dowiedział się od wuja żony - ks. proboszcza z Trzebini. Było to powodem wzburzenia publicznego (sąd nie stwierdził jednak złej woli, lecz jedynie bezradność). W 1913 mieszkał w przytulisku dla weteranów powstania w Krakowie. Podporucznik, liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: W-14 (dla wdowy Rozalii). Nosił pokaźną siwą brodę i brązową czamarkę. Tak został uwieczniony na obrazie Wincentego Wodzinowskiego "Msza weteranów" Syn Zenon pochowany w Szczakowej. Prawnuczka Magdalena Ossysek posiada bogate informacje o jego udziale.

biuralista, ur. w 1843r. w Łaskarzewie. Walczył pod dowództwem Jankowskiego i Strzyżewskiego. Brał udział w bitwach Żyżynem i Sokołem. Pełnił funkcję żandarma. Pod Sokołem został wzięty do niewoli i odesłany na 3 miesiące do wiezienia w Siedlcach. Wysłany na Kaukaz do wojska rosyjskiego na 8 lat.

Paweł Gąsowski

syn Piotra, ur. ok. 1831, ze szlachty, właściciel dóbr Latków (Mostków?) w pow. łukowskim gub. lubelskiej. Oskarżony o pełnienie w organizacji narodowej funkcji naczelnika okręgu, na mocy decyzji namiestnika Królestwa Polskiego został wysłany na zamieszkanie w Rosji pod dozorem policji. Wyjechał z Warszawy 29 stycznia 1864 w dziewiętnastej partu. Na podstawie rozporządzenia MSW z 14 lutego 1864 zesłany do gub. ołonieckiej. Początkowo zamieszkał w Pudozu, od sierpnia 1864 - w Ołońcu. Wkrótce uzyskał prawo powrotu do Królestwa, dokąd wyjechał prawdopodobnie w końcu 1865 lub w 1866. Kawaler.

Ignacy Gątkowski

Ur. 1843r., Kraków. Majster szewski z Krakowa, żonaty, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był terminatorem, natomiast w czasie powstania szeregowcem. Służył u Czachowskiego i Tetery. Walczył pod Chrobrzem, Grochowiskami, Czernichowem. Tam dostał się do niewoli i został skazany do rot aresztanckich w Kałudze, przebył tam 2,5 roku. Następnie był na osiedleniu w gub. tobolskiej wieś Czumanka. Deklarację podpisał 07.07.1890r.

Ignacy Gątkowski

ur. w Krakowie r. 1843, szewc, służył jako szereg, w oddz. Czachowskiego i Tetery i walczył pod Chrobrzą, Grochowiskami i Czernichowem. Tamże dostał się do niewoli. Skazany do rot areszt, w Kałudze, przebył tam 2 V2 roku, następnie 1% roku na osiedleniu w gub. Tobolskiej.

Karol Gawalewicz

Urodził się 18 lutego 1849 roku w Leżajsku. W młodości pracował w zakładzie krawieckim w Rozwadowie (dziś dzielnica Stalowej Woli). Na wieść o wybuchu powstania zebrał trzydziestu ochotników, z którymi przekroczył granicę galicyjsko-rosyjską i dotarł do obozu pułkownika, a później generała Antoniego Jeziorańskiego. Pod jego dowództwem walczył pod Kobylanką – w jednej z największych powstańczych bitew, gdzie między 1 a 6 maja 1863 roku około 800 powstańców stawiało czoła carskim wojskom liczącym w szczytowym momencie około 2 tysięcy żołnierzy. Za udział w powstaniu Karol Gawalewicz - już w wolnej Polsce - otrzymał Krzyż Niepodległości z Mieczami, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski oraz Śląski Krzyż Waleczności i Zasługi. Zmarł29 czerwca 1939 roku w Przemyślu w wieku 90 lat . Spoczął na cmentarzu głównym w Przemyślu.

Józef Gawliński

Rodem ze Lwowa, wzięty do niewoli w Kongresówce i do Siedlec odprowadzony, dalsze losy nieznane

Hipolit Gawłoski

uczestnictwo w potyczkach: mazowieckie: Wola Cyrusowa 4.09.1863

Do powstania wyruszył z miasteczka Dębowiec na Podkarpaciu, dostał ią do niewoli, zesłany na Sybir

Antoni Gawroński

Do powstania wyruszył z miasteczka Dębowiec na Podkarpaciu. Ur. ok . 1842 Dębowiec, czeladnik szewski w Tarnowie. Dostał się do niewoli rosyjskiej. Do Galicji powrócił w 1866

Teofil Gawrychowski

gmina/wieś Zambrów Wola Zambrowska, kara: wypuszczony z więzienia, data zarządzenia: 03.03.1864

Andrzej Gawryłak

35 lat, kowa z Zarudeczka pod Zbarażem, 25 listopada 1866 odstawiony w grupie na granicę austriacką z niewoli rosyjskiej

ur. ok. 1824 lub 18 30, szlachcic z Podola, brat malarza Mikołaja (18 3 1 — 1894). Obwiniony o podburzanie włościan w czasie powstania i kontakty z podejrzanymi osobami, na mocy decyzji gubernatora podolskiego z 27 sierpnia 18 6 3 został oddany pod tajny dozór policji w miejscu zamieszkania w majątku Popieluchy w pow. mohylowskim gub. podolskiej chodzi zapewne o dobra Jana Brzozowskiego, zesłanego za udział w powstaniu do Orenburga). Jednak w końcu 1865 lub na początku I 866, na podstawie konfirmacji d—cy wojsk kijowskiego okręgu woj. został wysłany na zamieszkanie w gub. ołonieckiej pod dozorem policji. Mieszkał w Ołońcu. Zona 1 dzieci pozostały w kraju, mieszkały we wsi Koziarówka (?) w pow. letyczowskim gub. podolskiej.

lat 26 - poległ pod Wolą Cyrusową Ziemia Brzezińska

Strona z 65 < Poprzednia Następna >