Zarejestruj się lub Zaloguj się

Portal w rozbudowie, prosimy o wsparcie.

Uratujmy wspólnie polską tożsamość i pamięć o naszych przodkach.

Zbiórka przez Pomagam.pl

Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Największa baza Powstańców Styczniowych.
Leksykon i katalog informacji źródłowej o osobach związanych z ruchem niepodległościowym w latach (1861) 1863-1865 (1866)

UWAGA
* Jedna osoba może mieć wiele podobnych rekordów (to są wypisy źródłowe)
* Rekordy mogą mieć błędy (źródłowe), ale literówki, lub błędy OCR należy zgłaszać do poprawy.
* Biogramy opracowane i zweryfikowane mają zielony znaczek GP

=> Powstanie 1863 - strona główna
=> Szlak 1863 - mapa mogił i miejsc
=> Bitwy Powstania Styczniowego
=> Pomoc - jak zredagować nowy wpis
=> Prosimy - przekaż wsparcie. Dziękujemy

Szukanie zaawansowane

Imię

Nazwisko

Opis

Źródło

Nadawca

Uwagi

Ze zdjęciem

Tryb wyszukiwania

Wyniki wyszukiwania. Ilość: 430

Strona z 11 < Poprzednia Następna >

Karol Bratkowski

ur. r. 1840 we Lwowie, urzędnik bankowy, służył jako szereg, w żuawach Rochebruna w oddz. Langiewicza i brał udział w bitwach pod Chrobrzą i Grochowiskami. Dnia 18. marca raniony, leżał 3 miesiące w lazarecie w Pińczowie. Obecnie właściciel zakładu leczniczego we Lwowie.

Ur. 13.03.1841r., Wierzbnik. Inżynier wydziału powiatowego w Złoczowie, żonaty, 3 dzieci, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem ukończył szkoły i był praktykantem w biurze inżyniera Jerzmanowskiego w Opatowie. Brał udział w manifestacjach w 1861r. i 1862r. Wydalił się do Szwajcarii, ale wrócił w 1863r. W czasie powstania służył u Langiewicza i Jeziorańskiego jako porucznik w Paskowej Skale odkomenderowany do zamku z 30 ludźmi dla przeprowadzenia transportu żywności, został napadnięty przez moskali ze Skały, lecz po całodziennej obronie i spaleniu zamku, zdołał ujść z 4-ma towarzyszami. Ranny odesłany został do Krakowa, skąd po krótkim pobycie powrócił do Goszczy i wziął udział w bitwach pod Grochowiskami i Sosnówką. Po zorganizowaniu się oddziału pod Grekowiczem, brał udział w bitwie pod Szklarami, potem walczył pod Kobylanką, należał do wyprawy Radziwiłłowskiej pod Miniewskim, ostatecznie wstąpił do organizacji oddz. Różyckiego. Wysłany przez Chranickiego w celu werbowania ochotników do Lwowa, został uwięziony w Brzeżanach a uciekając stamtąd złamał nogę. Deklarację podpisał 16.11.1888r.

ur. w Wierzbniku r. 1841 praktyk, techn. przydzielony do biura inżyniera pow. Jerzmanowskiego w Opatowie, brał udział w manifestacyach w r. 1861 i 1862, dopomagał następnie przy uprowadzeniu ks. Zakrzewskiego, za co został zaocznie zasądzony do rot areszt. Orenburgskich. Wydalił się z kraju z końcem r. 1861 do Szwajcaryi, skąd atoli w r. 1863 wrócił i służył w oddz. Langiewicza pod komendą Jeziorańskiego. Jako porucz. odkomenderowany w Pieskowej skale, do zamku z 30-tu ludźmi dla przeprowadzenia transportu żywności, został napadnięty przez moskali ze Skały, lecz po całodziennej obronie i spaleniu zamku, zdołał ujść z 4-ma towarzyszami. Ranny odesłany został do Krakowa, skąd po krótkim pobycie powrócił do Goszczy i wziął udział w bitwach pod Grochowiskami i Sosnówką, aź do przejścia oddziału do Galicji. Po zorganizowaniu się oddz. z 120-tu ludzi pod Grekowiczem, brał udział w bitwie pod , potem walczył pod Kobylanką, należał do wyprawy Radziłłowskiej pod Miniewskim, ostatecznie wstąpił do organizacji oddz. Różyckiego. Wysłany przez Chranickiego w celu werbowania ochotników do Lwowa, został uwięziony w Brzeżanach a uciekając ztamtąd złamał nogę. Później objął posadę inżyniera Wydziału powiatowego w Złoczowie.

Piotr Ignacy Antoni Brzeziński

Ur. 1843r. Pracę niepodległościową rozpoczął w 1830r. po ukończeniu gimnazjum w Żytomierzu. Zmuszony był emigrować. Wstąpił do szeregów Garibaldiego i odbył z nim kampanię. W 1863r. studiował w Polskiej Szkole Wojskowej w Genui, a w 1862r. w Cuneo. W powstaniu walczył pod dowództwem Kurowskiego i Langiewicza. Uczestniczył w walkach pod Miechowem, Goszczą, Chrobrzem, Wołczem, Grochowiskami (ranny w głowę szablą) w miejscowości Szyce. Internowany w Ołomuńcu, skąd zbiegł. Był na emigracji w Szwajcarii. Brał udział w wojnie francusko-pruskiej w 1870.71r.

Stanisław Bursa

ur. r. 1838 w Kołomyi. Jako magister farmacji był w powst., podofic. przy 1-ej komp. strzelc. jen. Czachowskiego. Później otrzymał nominacyę na poruczn. strzelców, lecz nie do czynnej służby, tylko j ako komisarz Rządu naród, do różnych poruczeń na Bukowinie ze stałą siedzibą w Sadagórze. Ranny pod Grochowiskami, otrzymał kontuzyę, która mu dalszą czynność utrudniała.

Stanisław Bursa

Ur. 13.06.1838r., Kołomyja. Aptekarz w Kossowie, żonaty, 1 dziecko, katolik. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był majstrem w farmacji, natomiast w czasie powstania podoficerem przy I kompani strzelców Czachowskiego, później otrzymał nominację na porucznika strzelców. Nie był powołany do czynnej służby, tylko jako komisarz Rządu Narodowego do różnych poruczeń na Bukowinie ze stałą siedzibą w Sadagórze. Był czynny od początku powstania, od Goszczy, aż do rozbicia oddziału pod Śmiechowskim, gdzie rannych i chorych na galicyjską stronę wysyłano. Otrzymał kontuzję pod Grochowiskami. Deklarację podpisał 26.12.1893r.

Stanisław Bursa

ur. w r, 1838 w Kołomyji. Ja ko magister farmacji był w powstaniu podoficerem pierwszej kompanji strzelców gen. Czachowskiego. Ranny był pod Grochowiskami. Później otrzymał nominację na porucznika strzelców, lecz nie czynnej służby, tylko jako komisarz Rządu Narodowego do różnych poruczeń na Bukowinie ze stałą siedzibą w Sadagórze.

Franciszek Byrdziak

ur. w Kętach r. 1840, służył jako szeregów. w oddz. Langiewicza 3-ej komp. kosyn. 4-ej sekcji i walczył pod Chrobrzą i Grochowiskami. Następnie pod komendą, Rąbajły walczył pod Iłżą, Brodami i w lasach Cisowskich. Po powst. majster krawiecki w Kętach.

Franciszek Byrdziak

Ur. 22.08.1840r., Kęty. Majster krawiecki, żonaty, 1 dziecko, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był pomocnikiem krawieckim, natomiast w czasie powstania był szeregowcem. Służył w oddziale Langiewicza w 3 kompanii kosynierów w 4 sekcji. Brał udział w bitwie pod Grochowiskami i w Chrobrzy, następnie w oddziale Rębajły walczył pod Iłżą i Brodami, ostatecznie w lasach Cisowskich. Deklarację podpisał 19.05.1894r.

Witalis Jan Chamiec

urzędnik techniczny Wydziału krajowego, mieszka w Buczaczu, urodzony 28 kwietnia 1845 w Ukrainie, przed powstaniem był w organizacji narodowej w trakcie powstania był żołnierzem, walczył w oddziałach gen. Langiewicza, pułkownika Horodyńskiego, gen. Wróblewskiego, był ranny w bitwie pod Grochowiskami i Radziwiłłowem, jego udział w powstaniu mogą potwierdzić: Leonard Wiśniewski, Ignacy Kazimierowicz, Tadeusz Romanowicz, Tomisława Rozwadowskiego, i …. Sapieha

Witalis Chamiec-Jaxa

ur. na Ukrainie r. 1845, pracował w organiz. naród, i służył jako żołnierz w oddz. Langiewicza, Horodyńskiego i Wróblewskiego. Walczył pod Grochowiskami i Radziwiłłowem Po powst. urzędn. techn. wydziału kraj.

ur. w Nowym Sączu w r. 1845 stud. gimn. S-ej Anny w Krakowie, służył jako żołnierz, później zaś jako poruczn. Wstąpił w szeregi Langiewicza pod Chrobrzą i brał udział w bitwie pod Grochowiskami, gdzie był ranny w stopę prawej nogi od kuli, która potargała mu wszystkie żyły. Po wyjęciu 12 kawałków kości, leczył się w domu rodziców. Po wyleczeniu wstąpił do kawaleryi i znowu w potyczce pod Jeziorkami otrzymał 12 ran od lanc i pałaszów, z tych jedno pchnięcie w prawę pierś pałaszem na wylot. Leżał w lazarecie w Piotrkowicach obok Chmielnika. Po częściowem wyleczeniu się, zaciągniął się do kawaleryi pułk. Chmielińskiego i pod Strojnowem został znowu ranny w prawą rękę od granatu, a spadając z konia dostał ruptury. Ręka została mu odjęta. Wydobyty jako nieżywy z rąk moskali przez p. Michalską w Król. pol., tamże o tyle przeszedł do siebie, iż mógł powrócić do Galicji. Po powrocie aresztowany, po 7-iomiesięcznem śledztwie zasądzony, odsiedział karę w więzieniu wiśnickiem.

Żonaty, 3 dzieci. W roku 1862 w Gimnazjum Św. Anny w Krakowie. Po raz pierwszy zaciągnął się w szeregi Langiewicza pod Chrobrzem, brał udział w bitwie pod Grochowiskami i tam został ranny od kuli karabinowej w stopę prawej nogi. Po wykurowaniu się zaciągnął się w szeregi kawalerii generała Bosaka. W potyczce pod Jeziorkami otrzymał 12 ran od lanc i pałaszy oraz poważną ranę w prawą pierś. Kurował się w lazarecie w Piotrkowicach koło Chmielnika. Po częściowym wykurowaniu się zaciągnął się w szeregi kawalerii pułkownika Chmielińskiego i generała Bosaka i kolejny raz pod Strojnowem został ranny od granatu w prawą rękę, która została mu odjęta. Kurował się u swojej kuzynki w Rzeszutkach koło Chmielnika. Po powrocie do Galicji został aresztowany i przesiedział w więzieniu w Krakowie przed wyrokiem 7 miesięcy, został osądzony na 3 lata ciężkiego więzienia. Wstąpił do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r.

Bolesław Chwastowski

Ur. 1846r., Kraków. Majster murarski i przedsiębiorca robót budowlanych z Chrzanowa, żonaty, 6 dzieci, katolik. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był uczniem Wyższej Szkoły Rolnej w Krakowie, natomiast w czasie powstania walczył w oddziale Langiewicza. Brał udział w bitwach pod Sosnówką, Chrobrzem i Grochowiskami. Deklarację podpisał 18.02.1893r.

Ignacy Chylewski

nr. r 1844. w Kaliszu. Po ukończeniu gimn. pracował w organiz. jako pomocnik Hipolita Zawadzkiego w Opoczyńskiem. Później służył jako porucz. kawaleryi, następnie adjutant w oddz. Langiewicza, Mycielskiego i Aleks. Kosy (Morbitzera), walczył we wszystkich, bitwach pod Langiewiczem, od Szydłowca aż do Grochowisk, z Mycielskim pod Piotrkowicami z Kosą. pod Przedborzem i w innych. Ranny w lewą rękę bagnetem, w bok lancą, przez brwi pałaszem, wzięty do niewoli, uciekł z Proszowic. Po powst. inżynier, właściciel fabryki maszyn w Tarnowie.

Edward Cwierzewicz

Ur. 13.10.1844r., Myślenice. Rządca dóbr w Grzymałowie, wdowiec, ojciec 3 dzieci. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był uczniem, natomiast w czasie powstania był szeregowcem. Służył w oddziale Langiewicza, brał udział w bitwach pod Chrobrzem i Grochowiskami. Następnie w oddziale Romockiego i Denisiewicza brał udział w bitwie pod Szycami. Później jako porucznik i adiutant Rappa w oddziale Waligórskiego brał udział w bitwie pod Borowem. Został aresztowany i osądzony na ciężkie więzienie, które odsiedział w Wiśniczu. Deklarację podpisał 18.06.1894r.

Edward Cwierzewicz

ur. w Myślenicach r. 1844, uczeń szkoły czernichowskiej, służył jako szeregów, w oddz. Langiewicza, walczył pod Chrobrzą i Grochowiskami, następnie w oddziale Romockiego i Denisiewicza (pod Szycami), później jako porucznik i adjutant majora Rappa w oddz. Waligórskiego. Aresztowany przez władze austr. i na rok ciężkiego więzienia zasądzony, odsiedział je w Wiśniczu. Po uwoln. rządca dóbr..

Wincenty Cyrański

ks., ur. 1837r. w Chmielniku. W czasie powstania dołączył do oddziału Langiewicza w Staszowie. Walczył pod Staszowem, Małogoszczem, Grochowiskami. Wyemigrował do Francji. Po 20 latach wrócił do Polski. Proboszcz parafii w Bliżynie. Zm. 26.04.1889r., pochowany Bliżyn

Ludomir Cywiński

Ur. 13.2.1839 Gabułtów. Syn Szymona (powstańca listopadowego) i Honoraty Weryha-Darowskiej. Kształcił się na pensji ks. Jędrzejewskiego w Kościelcu a następnie do gimnazjum w Radomiu. Następnie pomagał ojcu w zarządzaniu majątkami: Niezwojowice, Baranów, Nagorzany. 2 lata studiował agronomię we Francji. Zostaje samodzielnym dzierżawcą dóbr w Rudzie Kościelnej i młodym wójtem tej wsi. Tam zastaje go powstanie. Wstępuje do zgrupowania Langiewicza do oddziału Klimaszewskiego. Jako porucznik sztabowy jest w bitwach pod Świętym Krzyżem, Staszowem, Małogoszczą. Po załatwieniu spraw służbowych w Krakowie i Lwowie wraca do obozu w Goszczy i tam zostaje chorążym oddziału Żuawów - Rochebruna. Walczy pod Chrobrzem i Grochowiskami po czym przechodzi do Galicji. Następnie w oddziale Chmieleńskiego. Po wycofaniu ponownie działa w oddziale organizowany przez Deskura, ponownie pod wodzą Cmieleńskiego - razem z Chabriolim są dowódcami oddziału zwanego żuawami. Na czele małego oddziału tym razem pod pseudonimem "Rokita" z powodzeniem kieruje walką pod Górami (4.11). Wchodzi z oddziałem do zgrupowania Haukego "Bosaka". Tam zostaje mianowany lustratorem generalnym województwa sandomierskiego - i powierzona mu zostaje misja wizytacji licznych rozproszonych oddziałów zgrupowania. Ostatnią bitwą jego jest bitwa pod Bodzechowem. Wraca do Galicji i po krótkim aresztowaniu wyjeżdża do Czech i Paryża. Do Królestwa wraca pomimo zagrożenia zsyłką w listopadzie 1865. Otrzymuje wyrok roku więzienia w Cytadeli - dzięki amnestii wychodzi po 2/3 tego czasu. Przenosi się w okolice Solca. Dzierżawi folwark Raj. W 1870 kupuje majątek Piotrawin a następnie Kamień. Ożenił się z Zofią Targowską. Miał 5 synów, m.in.: Stanisława i Juliusza i dwie córki. W powstaniu walczyli też jego dwaj bracia: Bronisław i Mieczysław.

Dionizy Czachowski

Artykuł | (1810 - 1863) - ziemianin, dowódca w powstaniu 1863, jeden z najwybitniejszych partyzantów. Początkowo walczył pod komendą Langiewicza, po Grochowiskach usamodzielnił się. Od kwietnia jako naczelnik woj. sandomierskiego w randze pułkownika stoczył szereg zwycięskich bitew. Rozproszony pod Ratajami (11 VI) rozpuścił oddział i przeszedł do Galicji. Na pole walki powrócił w październiku, lecz oddział jego został rozbity w podwójnej bitwie pod Rybnicą i Jurkowicami (20 - 21 X), sam Czachowski poległ 6 XI pod Wierzchowiskami

Dyonizy Czachowski

uczestnictwo w potyczkach: sandomierskie: (Szydłowiec 23.01.1863), Błoto 1.02.1863, Bzin 2.02.1863, Wąchock 3.02.1863, (krakowskie: Dąbrowa 4.02.1863), sandomierskie: Sw. Krzyż 12.02.1863, krakowskie: Małogoszcz 24.02.1863, Pieskowa Skała 4.03.1863., Chroberz 17.03.1863, Grochowiska 18.03.1863, Potok 20.03.1863, sandomierskie: Grabowiec 16.04.1863, (Brody 18.04.1863), grzybowa Góra 19.04.1863), (Czermno 21.4. 1863), Stefanów 22.04.1863, (Gielniów 22.04.1863)., Michałów 24.04.1863, sandomierskie: Limierze 3.05.1863, (krakowskie: Igołomia 4.05.1863), sandomierskie: (Magnuszew 4.05.1863), Jeziorki 4.05.1863, Rzeczniów 5.05.1863, Smardzew 25.05.1863, (Koszary Iłżeckie 5.06.1863), Rusinów 8.06.1863, Niekłań 9.06.1863, Bobrza 10.06.1863., Rataje 11.06.1863, (Goździków 30.06.1863), (Ossa 10.07.1863, lubelskie: Depułtycze 5.08.1863), (sandomierskie: Iłża 20.08.1863), (lubelskie: Panasówka 3.09.1863), sandomierskie: (Rybnica 20.10.1863), (Jurkowice 21.10.1863), Wierzchowiska 6.11.1863 poległ, (krakowskie: Strojnów 24.11.1863), (sandomierskie: Opatów 25.11.1863)

Józef Czernicki

ur. r. 1839 w Oszechlibach. Był setnikiem w organiz. narodowej, następnie szeregów, w oddziałach Langiewicza, Miniewskiego, Lelewela, Wierzbickiego i Jankowskiego. Walczył pod Chrobrzą, Grochowiskami, Radziwiłłowem, Panasówką, Batorzem, Korybutową wolą, pod Wolą przybysławską i pod Wolą skromowską. Po powst. rękawicznik i obywatel miasta Lwowa.

Stanisław Czerwiński

ur. r. 1839 w Tarnowie, nadstraż. austr. straży skarb.., służył jako podof. żuawów w oddz. Langiewicza i Jordana. Był w bitwach: pod Sosnówką, Chrobrzą, Grochowiskami i Komarowem. Tutaj wzięty do niewoli, został wywieziony na Syberyę do Minusińska.

Roman Dallmajer

Syn Ferdynanda, oficjalisty w sądzie okręgowym, urodził się w Samborze 5 lutego 1844 r. W roku 1863, będąc uczniem VI klasy gimnazjum w Drohobyczu, pod pozorem wyjazdu do dziadka, porzucił szkołę i udał się do powstania. Został przyjęty do I roty pułku "Żuawów Śmierci" Rochebruna, gdzie był najmłodszym żuawem. Z Rochebrunem przeszedł szlak bojowy od bitwy Miechowskiej, poprzez Sosnówkę, Giebułtów, Chroberz, po bitwę na Grochowiskach, gdzie w walce otrzymał rany cięte głowy i czoła. Z wojskiem Langiewicza powraca do Tarnowa w Galicji. Ale już niedługo, w oddziale Jana Zapałowicza - Żalplachty, w dniu 13 maja wkracza w Lubelskie, bierze udział w potyczce pod Tyszowicami, a następnie 19.V.1863 r. w bitwie pod Tuczapami został ranny bagnetem w ramię i bok. Udało mu się zbiec ze stodoły podpalonej przez Kozaków i powrócić do Galicji. Po kuracji zdrowotnej, po raz trzeci powraca do walki. Z początkiem 1864 roku jest pod komendą hr. Wojciecha Komorowskiego (którego znał z Żuawów), i dnia 18 stycznia 1864 r. walczy pod Starą Wsią w Lubelskiem. Po przegranej bitwie udało mu się przekroczyć granicę i schronić się w klasztorze w Sokalu. Następnie ukrywał się w Samborze, gdzie przy rewizji domu rodzinnego został aresztowany i osadzony w więzieniu. Po odbyciu kary udaje się na emigrację. Ukończył studia medyczne, przez wiele lat był lekarzem w armii serbskiej. Dłuższy czas przebywał w Obernowaczu nad Sawą, koło Belgradu. Założył rodzinę, awansował w wojsku do stopnia pułkownika. Chciał powrócić do kraju, ale wybuch wojny bałkańskiej uniemożliwił mu realizację tych planów. Na obchody 50-lecia wybuchu powstania styczniowego spisał "Moje wspomnienia z powstania 1863 - 1864 roku", które opublikował w Lipsku, w roku 1912. (Data i miejsce śmierci nieznane).

Roman Dallmajer

Ur. 5.2.1844 Sambor, zm. 23.12.1914 Obrenovac, Serbia. Syn Ferdynanda, oficjalisty w Samborze i oskarżyciela publicznego w Niemirowie. W powstaniu przeszedł długi szlak bojowy W 1863 uczeń gimnazjum w Drohobyczu. Stamtąd pod pozorem wyjazdu do dziadka udał się do Powstania. Służył w Żuawach Rochenbruna jak najmłodszy uczestnik (16 lat) od obozu w Ojcowie i bitwy miechowskiej. Walczył następnie pod Sosnówką, w Giebułtowie, Chrobrzem, Grochowiskami - gdzie otrzymał ranę ciętą w głowę. Wrócił do Galicji - do Tarnowa. Po wyleczeniu służył w oddziale Jana Zapałowicza w lubelskiem. Walczył pod Tyszowicami i Tuczapami - gdzie ponownie został ranny w ramię i w bok. Udało mu się zbiec ze stodoły podpalonej przez Kozaków i powrócić do Galicji. Ponownie na polu walki pod dowództwem Komorowskiego - pod Starą Wsią. Ukrywał się w Sokalu w klasztorze oo. Bernardynów, a następnie w Samborze, gdzie został aresztowany. Przez kilka lat pracował w Przemyślu, wielokrotnie zaskarbiając sobie olbrzymią wdzięczność za śpieszenie z pomocą każdemu we wszelkich warunkach. Od 1879 w Serbii - jego wyjazd z Przemyśla stał się wręcz manifestacją. W 1886 był lekarzem sztabu wojsk i szefem szpitala Islahana w Niszu. Był też referentem spraw sanitarnych dywizji a za swoją pracę otrzymał trzy ordery. Podjął starania aby przyjazdem królowej Serbii do wód w Krynicy wzmocnić pozycję uzdrowiska. W Serbii utrzymywał kontakt z Polakami - weteranami powstań, wielokrotnie wspierając zbiórki publiczne. W 1912 zostały wydane jego wspomnienia "Moje wspomnienia z powstania 1863 - 1864 roku" zawierający też liczne poezje jego autorstwa. W 1913 przyjechał do Krakowa z wizytą. Do końca życia pracował w Serbii. Tam zmarł i jest pochowany.

asystent farmacji, ur, w r. 1842 w Krakowie, walczył jako dziesiętnik pod Langiewiczem w 3 bataljonie strzelców. Brał udział w bitwach pod Sosnówką, Chrobrzem i Grochowiskami.

Kazimierz Darowski

syn Mieczysława, walczył pod Grochowiskami gdzie został ranny. Zmarł w 1870

Stefan Dębicki

dependent przy adwokacie w Warszawie, przed powstaniem dziesiętnik w organizacyi, służył jako żołnierz w oddziale Langiewicza, pod Grochowiskami 18 Marca 1863 roku ranny w nogę i dobity bagnetami, miał lat około 23. Pozostawił biedną matkę, którą z własnej utrzymywał pracy.

Lucjan de Laveaux

(Delaveaux) ur. r. 1844 w Krakowie, kadet wojska austr. technik, służył jako porucznik pod Langiewiczem począwszy od Goszczy i walczył pod Grochowiskami, a w oddz. Mossakowskiego pod Golczewicami i . Następnie w oddz. Bończy brał udział w bitwie pod Górami, gdzie dowodził 3-cim plut. Ranny w ramię pod Chmielnikiem.

Lucyan De Laveaux

Ur. 1844r., Kraków. Agronom z Krakowa. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był studentem, natomiast w czasie powstania służył pod Langiewiczem od Goszczy, był w bitwie pod Grochowiskami. Następnie w oddziale Mossakowskiego, był w bitwie pod Golczowicami i . Następnie w oddziale Bończy, w bitwie pod Górami, dowodził 3 plutonem jako porucznik. Deklarację podpisał 12.04.1892r.

Stanisław Dembiński

nr. r. 1840 w Łańcucie, służył w oddz. Langiewicza pod major. Niewiadomskim jako szereg., walczył pod Chrobrzą i Grochowiskami. Po powst. urzęd. kolejowy.

Stefan Dembiński

ks., służył w oddz. Langiewicza aż do bitwy pod Grochowiskami. Po powst. profesor gimnaz.

Stefan Dembiński

Ksiądz. Ur. 1840r., zamieszkały w Jaśle. Przed wybuchem powstania był akademikiem, natomiast w czasie powstania był szeregowym w oddziale Langiewicza. Walczył w bitwach pod Zagościem i pod Grochowiskami. Oświadczenie o przystąpieniu do Towarzystwa wzajemnej pomocy uczestników powstania polskiego z roku 1863/4 podpisał w 1894r.

Żyd, brał udział w powstaniu styczniowym. Służył pod Langiewiczem w 3 batalionie strzelców. Walczył pod Sosnówką, Chrobrzem i Grochowiskami.

narodowości żydowskiej, łużył pod Langiewiczem w 3 batalionie strzelców. Walczył pod Sosnówką, Chrobrzą i Grochowiskami.

Ur. 16.09.1842r., Kraków. Aptekarz z Leżajska, żonaty, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był asystentem farmacji, natomiast w czasie powstania dziesiętnikiem. Walczył w oddziale Langiewicza w trzecim batalionie strzelców pod komendą majora Pióro. Brał udział w bitwach pod Sosnówką, Chrobrzem i Grochowiskami. Deklarację podpisał 03.11.1891r.

ur. r. 1842 w Krakowie, asyst, farm., służył jako dziesiętnik pod Langiewiczem w 3-cim batal. strzel ców pod komendą, majora Pióro. "Walczył pod Sosnówką, Chrobrzą i Grochowiskami. Po powstaniu aptekarz w Leżajsku.

porucz. 77-go pułku piechoty francuz., służył jako kapit. żuawów, później jako major strzelców pod Langiewiczem, Miniewskim i Rochebrunem Walczył pod Grochowiskami, Chrobrzą, w lasach Olkuskich, pod i Chęchłami. Po powst. powrócił do czynnej służby w Montpelier.

Wincenty Dolanowski

(zwany Dola), syn karczmarza z powiatu Warszawskiego, w krótce po przybyciu do obozu jenerała Langiewicza zginął pod Grochowiskami 18 Marca 1863 r.

Teodor Domaszeski

syn oficyalisty z Augustowskiego, służył jako kosynier pod dowództwem jenerała Langiewicza, zginął pod Grochowiskami 18 Marca 1863 r. dzielnie się broniązakłuty bagnetami.

Strona z 11 < Poprzednia Następna >