Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Syn Jana, pochodził z Białej Rusi (Białorusi), ukończył Instytut w Hory-Horkach, pracował jako agronom. Za kolportaż odezw powstańczych i ukrywanie się pod fałszywym nazwiskiem został skazany na 15 lat ciężkich robót w kopalniach. Wysłany do okr. nerczyńskiego odbywał katorgę w Aleksandrowsku, potem w Siwakowej. Na osiedleniu przebywał w gub. irkuckiej. W 1876 r. uzyskał pozwolenie na pracę w kopalniach złota. W 1882 r. nadal mieszkał na Syberii. Zmarł w gub. irkuckiej.

powstaniec

Ur. 1811 pod Mińskiem Litewskim, zm. 3.1.1903 Wilno. Syn Jana.Był drobnym obywatelem gub. mińskiej. Po ukończeniu gimnazjum w Mińsku, poświęcił się studiom lekarskim zrazu na uniwersytecie wileńskim (?), następnie w Akademji lekarskiej (utworzonej z wydziału cesarskiego uniwersytetu) w Wilnie, którą ukończył w r. 1836. Jeszcze jako student (podobno) wziął pewien udział w powstaniu z r. 1830, lecz sprawa ta, jako nie wykryta, nie przeszkodziła mu studiów ukończyć. Praktyką lekarską zajmował się zrazu w Pińsku, następnie w Ihumeniu, w charakterze lekarza powiatowego i cieszył się ogólną popularnością. Czynny w organizacji powstańczej, jako komisarz miejski ihumeński, został aresztowany, osadzony w więzieniu mińskim i skazany do robót ciężkich. Dzięki wszakże gubernatorowi tobolskiemu Despot-Zenowiczowi, który zrobił wszystko, by złagodzić los jego w katordze nie był, lecz przez czas dłuższy przebywał w więzieniu tobolskim, a następnie osiadł w Krasnojarsku, gdzie zjednał sobie u wszystkich powszechny szacunek. W ósmym dziesięcioleciu w. XIX otrzymał zezwolenie na zamieszkanie w Jekaterynosławiu, wreszcie w r. 1877 osiadł w Wilnie, już ciężko schorowany i tu, gdyby nie opieka kilku pań poważnych, może by w nędzy i opuszczeniu umarł zniedołężniały starzec. Pochowany został na Rosie.Por. wzmiankę o nim p. L(ucjana) U(ziębły) w "Tygodniku Ilustrowanym" z r. 1903, Nr 6, oraz „Ze wspomnień wygnańca" Apol. Świętorzeckiego (wyd. Zofji Kowalewskiej, Wilno, 1911, str. 96; Pantielejewa "Iz wospominanij proszłago", ks. II, Petersb., 1908, str. 117 i nast.

Czynny w organizacji powstańczej, jako komisarz miejski ihumeński, został aresztowany, osadzony w więzieniu mińskiem i skazany do robót ciężkich. Dzięki wszakże gubernatorowi tobolskiemu Despot-Zenowiczowi, który zrobił wszystko, by złagodzić los jego w katordze nie był, lecz przez czas dłuższy przebywał w więzieniu tobolskiem, a następnie osiadł w Krasnojarsku, gdzie zjednał sobie u wszystkich powszechny szacunek. W ósmem dziesięcioleciu ,w. XIX otrzymał zezwolenie na zamieszkanie w Jekaterynosławiu, wreszcie w r. 1877 osiadł w Wilnie, już ciężko schorowany i tu, gdyby nie opieka kilku pań poważnych, możeby w nędzy i opuszczeniu umarł zniedołężniały starzec. Pochowany został na Rosie

(1842 lub 1845 - po 1880)Syn Kacpra, szlachcic z gub. wołyńskiej. Studiował na Uniwersytecie Kijowskim. Walczył w oddziale, wzięty do niewoli „z bronią w ręku", sądzony w Kijowie został skazany na 16 (10) lat ciężkich robót w kopalniach. Katorgę odbywał w okr. nerczyńskim w kopalni Akatuja i w Aleksandrowsku. Na osiedleniu mieszkał w gub. irkuckiej. Po 1874 r. wyjechał do europ, części Rosji, przebywał w Jekaterynosławiu pod dozorem policyjnym. W 1878 r. otrzymał pozwolenie na pobyt czasowy w rodzinnym domu ze względu na chorobę i śmierć matki. Po 1880 r. popełnił samobójstwo, nie wiadomo czy z powodu odmowy pozwolenia na pozostanie w domu, czy, jak podaje A. Kręćki, po powtórnym powrocie do rodzinnego majątku Milatyn i kilkuletnim gospodarowaniu.