Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Ksiądz, proboszcz parafii Dulsk, gorący patriota, razem z dziedzicem Dulska, Aleksandrem Wysockim prowadził śmiałą i energiczną działalność patriotyczną w okolicy. Już w 1861 r., ks. Smoleński, jako proboszcz Dulska i administrator Dobrzynia nad Drwęca, dostawał surowe nagany od władz rosyjskich za patriotyczne kazania. Przez cały czas powstania nie aresztowano go. Dopiero w r. 1865, kiedy ks. Smoleński został administratorem parafii Lipno, i wygłaszał coraz częściej patriotyczne kazania, z rozkazu jenerał-policmajstra Królestwa z dn. 2 lutego 1866 r. został aresztowany 24 lutego i odesłany do Obór na 2 lata. Rząd płacił na trzymanie ks. Smolińskiego po 30 kop. dziennie. Ponieważ rząd na tym nie poprzestał, lecz zbierał wciąż dowody przewinień ks. Smolińskiego i w akcie oskarżenia charakteryzowano go, jako największego wroga rządu, ks. Smoleński, dowiedziawszy się o tym, uciekł z Obór za granicę

Ks. Maciej Zagłoba Smoleński, używający kryptonimu M.S. (ur. 23 lutego 1832 we wsi Grabienice Małe k. Ciechanowa – zm. 8 października 1899 r. w Krakowie). Miał braci Juliana, księdza i tłumacza oraz Władysława, historyka Mazowsza. Syn rodziny szlacheckiej Józefa i Balbiny ze Smosarskich. Nauki pobierał w Mławie, Płocku i Akademii Duchownej w Warszawie, którą ukończył w 1858r. Początkowo pracował jako wikariusz w Lipnie. Po roku pracy przy parafii lipnowskiej otrzymał nominację na profesora Seminarium Duchownego w Płocku. W 1862r. na skutek prośby parafian lipnowskich został mianowany katechetą pięcioklasowej szkoły w Lipnie. Nominację tę Komisja Rządowa WRiOP (Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego) w Warszawie odrzuciła. Od 2 marca 1861 r. był proboszczem w Dulsku w ziemi dobrzyńskiej oraz administrował Dobrzyniem nad Drwęcą. Razem z właścicielem tej wsi, Aleksandrem Wysockim prowadził śmiałą działalność w okolicy przeciwko zaborcy rosyjskiemu, za co otrzymał od władz surowe nagany. Za sprzyjanie Powstaniu Styczniowemu został postawiony przed sądem i zesłany do Rosji. Wkrótce wrócił i 1 sierpnia 1865r. otrzymał parafię w Lipnie. Za patriotyczne kazania został aresztowany rozkazem generała – policmajstra Królestwa Polskiego z dnia 2 lutego 1866r. i 24 lutego zesłany na dwa lata do klasztoru w Oborach, gdzie internowano księży oskarżanych o udział lub popieranie powstania. Zbiegł w dniu 30 października 1866r. za granicę, na wiadomość, że władze carskie zbierają dalsze informacje o jego działalności patriotycznej. Przez kilka lat pracował jako wikariusz w czeskim Hradczynie pod Praga, a następnie przeniósł się do Galicji. Pełnił funkcję kapelana Sióstr Szarytek w Załoźcach (obecnie Ukraina), a następnie wikariusza w Wielopolu. Od 1876r. był proboszczem w Domosławicach koło Brzeska. Zasłużony dla miejscowej szkoły – 4 października 1888r. dokonał poświęcenia murowanego – parterowego budynku szkolnego, określanego jako: …wspaniały i drugi po kościele – świątynią ducha” (będący). Pozostawił po sobie wiele cennych prac: m.in. skończoną 15 sierpnia 1868r. w Załoźcach i wydaną w 1869 we Lwowie pracę p.t. „Cztery kościoły ziemi dobrzyńskiej” (Obory, Ruże, Dulsk, Dobrzyń n. Drwęcą) oparte na materiałach przejrzanych podczas internowania w klasztorze oborskim.” (Cztery Kościoły).

Lat 26 z Daleszyc, 2 marca przebywał w szpitalu św. Aleksandra w Kielcach

szlachcic Wilno województwo

szlachcic z województwa warszawskiego.

mężcz. ziemianin warszawskiej guberni, warunki zesłania nieznane, z 1864 r. przebywał w marińskim okręgu, wziął zasiłek na kupienie domu, rodziny nie posiadał, żenił się w Syberii

Oskarżony o przygotowanie powstania. Sobańskich oskarżono więc dodatkowo o zorganizowanie u siebie zjazdów ziemian. Udowodniono m.in. przebywanie w majątku M. Drużbickiego. Pomimo że 24 chłopów zaświadczyło, że nic nie wiedziało o przygotowaniach do powstania, to duchowni prawosławni zeznali, że wiosną było u Sobańskich cztery zjazdy ziemian. Przekazano 56 protokołów przez Komisję Śledczą Mohylowskiego powiatu do Wojskowo-Śledczej Komisji Kamieńca Podolskiego. Sobańskich skazano na katorgę.

Ze szlachty Mohylewie prowincji

Dziad Aleksandra Sobolewskiego z Radunina, zesłaniec, spędził 18 lat na Syberii.

Ur. 1843 , par. Truskolasy, zm. 1863. Syn Ludwika Aleksandra i Elżbiety Marianny Nikiprowicz vel Wiśniewskiej. Zmarł 4.4.1863 w szpitalu w Tarnowie z ran odniesionych w bitwie.

Powstaniec styczniowy z oddziału , poległ w bitwie pod Wąsoszem w dniu 23 kwietnia 1863 r. Lat 24, z Wieruszowa.

Ur. 1843 Radom, zm. przed 1919, żona: Felicja, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: powstaniec, liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: XVI-22

Ur. 1844 Sochaczew, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: IX-89

Żyd, uczeń szkoły Sztuk Pięknych. Został zesłany na katorgę do Usoli.

W Usolu między 1866-68 - z Warszawy. Z szkoły Sztuk Pięknych. Mojżeszowego wyznania. Teraz w Irkucku, maluje portrety i retuszuje fotografie.

Szeregowy był w partii i bitwie z wojskiem, 26 kwietnia 1864 r rozstrzelany w Koninie.

powstaniec, rozstrzelany w Koninie 26.4.1864

stracony 22.2.1864 w Szawlach

szlachcic z guberni kowieńskiej, za udział w powstaniu stracony przez Moskali w Szawlach dnia 22. lutego 1864 r.

ur. 1827 r. syn Aleksandra i Marianny z Terleckich. Ożeniony z Franciszką Kaszewską (ur. 1841 r.), córką Józefa i Cecylii z Kukielów. Właściciel mająteczku Kostołomszczyzna na mińszczyźnie (pow. Mołodeczno). Ojciec Leokadii z Sopoćków Szymkiewiczowej. Wyruszył do powstania przeddzień narodzin swojej 1 córki, 30 stycznia 1863 roku. Wg trad. rodzinnej, był skazany, po odbyciu kary wrócił do domu, ale małżeństwo nie przetrwało (duża różnica wieku). Do powstania poszedł z teściem - Józefem Kaszewskim.

zob. Niewiarowski Aleksander

Szlachcic. Mieszkaniec kijewskiej guberni.

(Spiss), ur. 28.03.1818r. w Warszawie, syn Henryka Bogumira i Elżbiety Marii z Marchandów, farmaceuta, powstaniec styczniowy, emigrant, pseud. Dzida. 25.05.1863r. został mianowany porucznikiem z przeznaczeniem do jazdy pow. łęczyckiego. W oddziale dowodzonym przez Walentego Parczewskiego, a potem przez Roberta Skowrońskiego, używając pseud. Dzida, uczestniczył w napadzie na garnizony Łodzi (18.06.) i Kutna (1.07.); w potyczce pod Walewicami (8.07.) odniósł poważne rany. Po wyzdrowieniu był wykorzystywany jedynie do zleceń specjalnych, po czym wrócił do służby polowej i walczył pod Dalikowem (10.09.), gdzie siły powstańcze zostały rozbite. 25.09.1863r. otrzymał awans na kapitana, został zastępcą mjr. Aleksandra Lütticha i zajmował się organizowaniem oddziałów piechoty w pow. łęczyckim. Pod koniec 1863r. został ranny i otrzymał pozwolenie na opuszczenie kraju dla leczenia się. Mieszkał we Francji, następnie w Szkocji, gdzie założył fabrykę parafiny. Zmarł 12.02.1881r. w Kaliszu i pochowany został na tamtejszym cmentarzu.

(28.03.1818 Warszawa - 12.02.1881 Kalisz) - farmaceuta, powstaniec styczniowy ur. 28.03.1818 Warszawa [1] Ślub - 1843 Warszawa (ewang-augsb.) [2] On - aptekarz, kawaler, ewangelik, zam. w Warszawie ul. Senatorska 480 [2] Ona - Emilia Elżbieta Wilhelm [2] urodzona w Bieniewicach [2], ewangeliczka [2] (jej rodzice Jan Bogusław Wilhelm [2] radca i dziedzic dóbr Bieniewice, oraz Augusta Ludwika Werner [2]) zm. 12.02.1881 Kalisz [3] rodzeństwo: 1__Anna Elżbieta Wilhel Spiess po mężu Ziemer - ślub 1837 Warszawa (ewang-augsb.)[12] Rodzice: 1__Henryk Spiess [1], [2], [10] - ur. Szczecin [10], [13]- w 1813 r aptekarz zam. w Warszawie [10] - zm..01.06.1835 Warszawa (ewang.-augsbusrkie), właściciel apteki lat 49, zostawił po sobie żonę Elżbietę Marcahrd [13] 2__Elżbieta Marszand [1], [10] ślub 13.06.1813 Warszawa [10] Dziadkowie: 1.1__Jan Melchior Spiess [10] 1.2__Anna Eyzen po mężu Spiess [10] ___slub 2.1__Ludwik Marchand [10] 2.2__Estera [4] Elżbieta cpo mężu Marchand [10] - zm. 28.01.1822 Warszawa, wdowa po Ludwiku [14] ___ślub

(Lubicz) były oficer wojsk rossyjskich, ze szkoły Konstantynowskiej, w powstaniu major i dowódca oddziału Zaniemeńskiego , brał udział w bitwie dnia 8 Lipca 1863 pod wsią Łojciach gdzie wspólnie z Wysłouchem zmuszają nieprzyjaciela do cofnięcia się, i w dniu 9 t. m. i r. w bitwie pod Klaryszkami w powiecie Trockim, także wspólnie z Wysłouchem, z nie pomyślnym dla Biebie skutkiem, zginął w bitwie pod Czystą Budą w powiecie Maryampolskim guberni Augustowskiej w Lipcu 1863roku. Czas Nr. 204 i Dz. Poz. Nr. 204 stwierdzają, a Głos Nr. 33 podaje że zginął pod Wajwerami w Augustowskiem dnia 21 Sierp. 1863 r.

"Lubicz"major, poległ w lipcu 1863 pod Czystą Budą

(Lubicz), uczestnictwo w potyczkach: witebskie: Polimsza 19.05.1863, Rudniki 30.05.1863, Pokierniów 16.06.1863, Zygmuntyszki 16.06.1863, Peleniszki 17.06.1863, Klaryszki 11.07.1863, Pomusie 15.07.1863, augustowskie: Kryksztany 23.07.1863, Zywulciszki 25.07.1863, (grodzieńskie: Jeziory 25.07.1863), augustowskie: (Straczuny 7.08.1863), Mazuryszki 21.08.1863 poległ

pseud. Lubicz, ur. w 1839 roku w pow. borysowskim, syn Gabriela, oficer w armii rosyjskiej, dowódca oddziału w powstaniu styczniowym. Po wybuchu powstania styczniowego porzucił armię rosyjską (21.04.1863r.) i pod pseud. Lubicz sformował własny oddział partyzancki, wyposażony głównie w broń myśliwską. Działał w pow. trockim i wileńskim, współpracując najbliżej z oddziałami Feliksa Wysłoucha i Jana Sędka. Uczestniczył w potyczkach z wojskami rosyjskimi pod (19.05.1863r.) i Rudnikami (31.05.1863r.). W czerwcu wraz z Wysłouchem został pobity pod Zygmuntyszkami (16.06.1863r.) i Peleniszkami (17.06.1863r.). Potem we trzech, wraz z Sędkiem, stoczyli bój pod Klaryszkami (11.07.1863r.) i, po utracie łączności z oddziałem Wysłoucha już tylko z Sędkiem – pod Pomusiem (15.07.1863r.). Walczył jeszcze pod Kryksztanami (23.07.1863r.), Zywulciszkami (25.07.1863r) - utrudniając Rosjanom przeprawę przez Niemen, i w lasach pod Mazuryszkami (21.08.1863r.), gdzie kilka grup powstańczych starło się z przeważającymi siłami wroga broniącymi dostępu do linii kolejowej i poniosło klęskę. Dalszy jego los nie jest znany.

dowodził oddziałem w województwie trockim, "Głos", nr 33 podaje, że zginął pod Wajwerami 21 sierpnia w Augustowskiem.

Powstaniec styczniowy z oddziału , poległ w bitwie pod Wąsoszem w dniu 23 kwietnia 1863 r. lat 22, kancelista Sądu w Lublinie.

porucznik hrabia ranny w potyczce, 1863.10.22

Pochowany we wspólnym grobie wraz z dowódcą swojego oddziału - Edmundem Slaskim w Zaleszanach (pod błędnym imieniem: Tytus).

ur. 1839, zm. 28 X 1863, powstaniec styczniowy, poch. Zaleszany o. Zbydniowa