Zarejestruj się lub Zaloguj się

Portal w rozbudowie, prosimy o wsparcie.

Uratujmy wspólnie polską tożsamość i pamięć o naszych przodkach.

Zbiórka przez Pomagam.pl

Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Największa baza Powstańców Styczniowych.
Leksykon i katalog informacji źródłowej o osobach związanych z ruchem niepodległościowym w latach (1861) 1863-1865 (1866)

UWAGA
* Jedna osoba może mieć wiele podobnych rekordów (to są wypisy źródłowe)
* Rekordy mogą mieć błędy (źródłowe), ale literówki, lub błędy OCR należy zgłaszać do poprawy.
* Biogramy opracowane i zweryfikowane mają zielony znaczek GP

=> Powstanie 1863 - strona główna
=> Szlak 1863 - mapa mogił i miejsc
=> Bitwy Powstania Styczniowego
=> Pomoc - jak zredagować nowy wpis
=> Prosimy - przekaż wsparcie. Dziękujemy

Szukanie zaawansowane

Imię

Nazwisko

Opis

Źródło

Nadawca

Uwagi

Ze zdjęciem

Tryb wyszukiwania

Wyniki wyszukiwania. Ilość: 2978

Strona z 75 < Poprzednia Następna >

h. Bończa, ur. 1805 Gołyszyn, poległ 15.8.1863 Glanów. Syn Walentego i Ludwiki Walner.[3] Przed 1830 był starszym sierżantem grenadierów gwardii Królestwa Polskiego. W Powstaniu Listopadowym służył w Pułku Grenadierów w 4 Dywizji Piechoty, a następnie uzyskał stopień porucznika 13 Pułku Piechoty Liniowej. Po bitwie pod Olszynką Grochowską, w której odznaczył się bohaterstwem został 17.9.1831 odznaczony Złotym Krzyżem Virtuti Militari. Przyjaciel i towarzysz broni . Jego majątek rodzinny Wilków został zrujnowany. Do ok. 1845 mieszkał w miejsc. Sławice, następnie w Braciejówka[5]. W 1847 uzyskał w Heroldii uznanie za szlachtę dziedziczną.[13] W 1856 wydzierżawił dwór w Glanowie (w pobliżu dzierżawę Pieskowej Skały podjął też Stanisław Novak). Przyjaciele postanowili doprowadzić do ożenku swoje dzieci a na koniec życia być pochowanymi we wspólnym grobie. W czasie Powstania w swoim dworze przyjął oddział Habichów i Krukowieckiego, mając odprowadzić ich dalej do zgrupowania Chmieleńskiego. Jednak zbliżający się atak Moskali zmusił tylną straż do przyjęcia . "". W bitwie strzelał celnie raniąc Moskali z okien zaopatrywany przez innych w nabitą broń. Po nieudanym ataku na dwór Moskali od strony północnej, w chwili rozejmu, gdy proszono obrońców o możliwość zebrania rannych, wyszedł na podwórze wołając na pracowników dworskich. Tam otrzymał kilka strzałów w brzuch i zmarł w nocy. Na akcie zgonu proboszcz umieścił błędne dane - dane matki, nazwisko żony, a także jego miejsce urodzenia, podane przez dwóch włościan) Został pochowany w Imbramowicach, gdzie później została pochowana jego żona oraz przyjaciel Stanisław Novak. Żona: Józefa Filipowska (ur. 1814 Nowe Miasto[7], ślub. 20.4.1834 Kraków)[3], c. Józefa i Magdaleny Waleszyńskiej[7][8]. Zmarł a 1890 Glanów[9]. Jej brat - , był powstańcem, prawd. zmarł na Syberii.[6] Dzieci: * Władysław Aleksander Franciszek, ur. 1835, żona: Ewa Wiktoria Weber * Emilia, ur. 1836, zm. 1838 * Walerian , ur. 1837 * Teofil, ur. 1839, zm. 1910 Jangrod, Brał udział w obronie dworu w Glanowie. Żona: Anna Jadwiga Jakubowska * Mariana Bronisława Ewa, ur. 1842 mąż (powstaniec) * Leon Kazimierz, ur. 1847 * Bogumił Józef, ur. 1848

Julian Rybałtawski

mężcz. 19 lat na 1867 r., ziemianin grodzieńskiej guberni, zesłany bez pozbawienia praw na osadzenie, potem na zamieszkanie, przebywał w Iszymie, w 1868 r. wyjechał w Woronieżskuju gub.

Henryk rybiński

Podleśny, leśnictwa rządowego Chlewiska, straż: Aleksandrów. W okresie powstania aresztowany przez władze carskie, co prawd. miało związek ze wspieraniem działań powstańczych.

"Ksiądz Rycerski Adam z Radomia na drodze do Tomska 20 lutego 1864 na etapie w Rybińsku 150 werst od Tary" /-/ P. Kubicki, Bojownicy kapłani, cz 1, t, 3, s. 125- -126,170-172 /-/ cz. 3, t. 3 s. 130-131 /-/ E. Jabłońska-Deptuła, J. Gawrysiakowa, Materiały do zaangażowania patriotycznego zakonów w Królestwie Polskim w latach 1860-1864, [w:] Materiały do historii zgromadzeń zakonnych na ziemiach polskich w XIX i początkach XX wieku, Lublin 1976, s. 110: ur. w 1826 r., wstąpił do zakonu Bernardynów w 1850 r" wyświęcony w 1853 r" z klasztorów w Wielkiej Woli i Radomiu w 1. 1861-63 wikary we wsi Petrykozy (pow. opoczyński). Oskarżony o to, że współdziałał z "rewolucyjną partią" kierującą powstaniem w Królestwie Polskim i w rozszerzaniu powstania, werbowaniu chłopów wbrew ich woli do oddziałów powstańczych. Oskarżony też o odczytanie w kościele wezwania "rewolucyjnego". Sądzony przez polowy sąd wojenny w Radomiu. Pozbawiony wszelkich praw stanu, zesłany na 10 lat ciężkich robót w twierdzach syberyjskich. Wysłany 30 IX 1863 r. AGAD, ZGP, 3/238 (3/95).

Wojciech Rychlak

Zesłaniec. Prawd powstaniec styczniowy. 1866 została mu przesłana kwota 5 rubli

Artykuł | Czeladnik złotniczy z Warszawy, powstaniec styczniowy, dostał się do niewoli pod Świętym Krzyżem, i jako Witold, syn Karola Kremer, mieszczanin z Krakowa, został wysłany 29 listopada 1863 r. do Włodzimierza i tam skazany na 3 lata robót przymusowych w rotach aresztanckich z utratą praw stanu. Karę (skróconą o połowę na mocy ukazu z 16 kwietnia 1866 r.) odbywał w permskiej rocie, a po upłynięciu terminu wysłano go na osadzenie do okręgu aczyńskiego w guberni jenisejskiej; w grudniu 1867 r. jako poddany austriacki miał wrócić do Galicji, jednakże w Warszawie, gdzie sprawami takich powrotów zajmował się konsul austriacki, okazało się, że nie pochodzi wcale z Krakowa, a podał się za W. Kremera, by móc wyjechać z zesłania za granicę. Na mocy decyzji namiestnika odesłano go z powrotem na Syberię, zaś w Krasnojarsku powtórnie sądzono i karę podwyższono. Jednakże minęło zaledwie pięć lat, i oto na prośbę matki, Magdaleny Rydel, namiestnik Królestwa Polskiego wydał zgodę na powrót do Warszawy jej syna Witolda; zgodę Najwyższą – na podstawie orzeczenia III Oddziału – otrzymał 7 marca 1872

Henryk Rydzykowski

Podleśny, leśnictwa rządowego Radzice, straż: Brzustów W okresie powstania aresztowany przez władze carskie, co prawd. miało związek ze wspieraniem działań powstańczych.

Walerian Fortunat Ryfiński

(11.04.1840 Rawa [2] - 24.08.1929 Łódź) - weteran Powstania Styczniowego [1], emerytowany rejent zmarł w wieku 89 lat w Łodzi Al. 1-go Maja nr 34, parafia pw. św. Józefa [2], stały mieszkaniec Łodzi [2] a rok wcześniej (w wieku 88 lat) ożenił się w Łodzi z Julią Heleną Bałas (panna pielęgniarka lat 38). [3] Urodził się w kwietniu 1840 r. [4] Rawie [2] par. Rawa Mazowiecka [4] jako syn Napoleona Ryfińskiego [2], [3], [4] woźnego Sądu Pokoju Powiatu Rawskiego [4] i Marianny Heynik [2], [4] vel Klejnik [3] małżonków Ryfińskich [2] [4] Miał czwórkę rodzeństwa: 1. Józefa Ryfińska ur 1834 r Rawa Mazowiecka 2. Julian Aleksander Ryfiński ur 1836 Rawa Mazowiecka 2. Teofil Józef Ryfiński ur 1836 Rawa Mazowiecka 3. Feliks Antoni Ryfiński ur 1842 Rawa Mazowiecka 4. Marianna Ryfińska ur 1846 Rawa Mazowiecka Rodzice wzięli ślub 20.05.1833 r w Rawie Mazowieckiej: Alojzy Napoleon Anitoni Ryfiński kawaler lat 26 urodzony w Nowym Mieście woj. płockie [6] i Marianna Heinik 1-vo Januszkiewicz wdowa lat 24 po Marcinie Januszkiewiczu zmarłym w obozie K.... . [6] Dziadkowie: Jakub Ryfiński i Anna Krajczkowska vel Krayczykowska [6] oraz Szymon Heinik i Marianna [6] "Przed 1900 r. był pełniącym obowiązki sędziego śledczego w Łodzi. Następnie został zamianowany na jedną z czterech nowo utworzonych posad notarialnych w Łodzi obok E. Trojanowskiego, F. Rybarskiego i J. Żyźniewskiego. Prowadził kancelarię przy ul. Piotrkowskiej 47 do 12 września 1915 r.748. Spisał w tym czasie prawie 98 tys. aktów. Dalszą pracę przerwała mu wojna. Dnia 10 września 1917 r. powrócił do pracy notariusza w Łodzi. Jego kancelaria znajdowała się wówczas przy ul. Piotrkowskiej 46. Do 30 września 1923 r. spisał kolejne 46 tys. aktów. Odszedł z notariatu na własną prośbę. Nie są znane dalsze jego losy. Prawdopodobnie zmarł 24 sierpnia 1928 r. przeżywszy lat 89 zmarł . Pochowany został w zbiorowym grobie powstańców." [5] Pochowany na Starym Cmentarzu w Łodzi przy ul. Ogrodowej, w kwaterze weteranów Powstania Styczniowego. [7]

Edward Ścibor-Rylski, ur. 1821 Gorzków, obw. bocheński, syn. Antoniego, obywatela ziemskiego (zm. 1846). W latach 1850-51 studiował na Wydziale PRawa, jako student nadzwyczajny, posiadał stapendium Komisji Guberialnej w I semestrze.

Onufrij Rymkiewicz

Fedorow, mężcz. 49 lat na 1867 r., ziemianin kowieńskiej guberni, zesłany pr. bez pozbawienia praw na zamieszkanie, przebywał w tobolskim, przy nim żona, w 1868 r. zmarł

Romuald Rymkiewicz

mężcz. szlachcic , zesłany z pozbawieniem praw na zamieszkanie, przebywał w tobolskim, kopista (pismowodstwo), przy nim żona

Wicientij Rymkiewicz

Ignaćiew, mężcz. 20 lat, ziemianin kowieńskiej guberni, zesłany z pozbawieniem praw na zamieszkanie, przebywał w tobolskiej guberni wyjechał w Niżegorodskuju gub.

Paweł Rytwicki

РЫТВИНСКIЙ Павелъ,szlachcic (дворянин Слуцкого уезда),powiat słucki,gubernia mińska,uczestnik Powstania Styczniowego, zesłaniec, na mocy p. 3 orzeczenia /powelenja/ cesarskiego z 13 i 17 maja 1871 r. zwolniony z dozoru policyjnego z prawem zamieszkania gdziekolwiek w państwie rosyjskim, z wyjątkiem stolicy i guberni stołecznych, Królestwa Polskiego i Zabranego Kraju, lecz z zabronieniem mu objęcia służby państwowej i społecznej.

Michał Rzadkowski

Michał Rzadkowski, ur. 27.8.1836 Daleszyce, zm. 30.10.1918 Proszowice. Syn Walentego i Teresy Smołuch (Smołuchowskiej). Ukończył Wyższą Szkołę Realną w Kielcach, po czym studiował na Akademii Medyko-Chirurgicznej w Warszawie (ob. Uniwersytet Warszawski). W czasie studiów podejmował się różnych drobnych zajęć. W 1862 poznał 16-letnią Adolfinę Annę Smotrzyńską z którą, miał dziecko i wziął ślub. Córka jednak szybko zmarła. Po tym wydarzeniu małżeństwo przeniosło się do Proszowic, gdzie proboszczem był wuj Michała - ks. Smołuchowski. W tym czasie zajmował się m.in. opieką nad rannymi przywiezionymi do folwarku proszowickiego w Zagrodach, po bitwie pod Wąsowem 15.8.1863. Jego podpis widnieje na aktach zgonu rannych powstańców. Po powstaniu powrócił do Warszawy i zamieszkał przy ul. Wilczej 1696. W 1866 ukończył studia i uzyskał stopień doktora medycyny z prawem wykonywania zawodu w Królestwie Polskim. Przeniósł się do Łukowa a następnie do Węgrowa. Miał tu posadę lekarza powiatowego, a później pracował w szpitalu w Łukowie. W końcu przeprowadził się do Proszowic. Specjalizował się szczególnie w zapaleniu opon mózgowych. Publikował artykuły w czasopismach medycznych m.in. w "Medycynie" oraz "Gazecie Lekarskiej". W czasie wojny rosyjsko-tureckiej 1877 – 1879 pełnił służbę lekarską w szpitalach wojskowych w Brześciu Litewskim oraz w Odessie. Po powrocie do praktyki lekarskiej dla ludności cywilnej, doktor Rzadkowski leczył w Siedlcach i Kołbieli na Mazowszu (1879-1881), a następnie w Bełchatowie (1882-1884), Działoszycach (1884-1889) oraz w Szczekocinach (1890-1891). Następnie znowu powrócił do Proszowic. Zmarł w przededniu odzyskania przez Polskę niepodległości i został pochowany w Proszowicach. Jego grób się nie zachował Dwukrotnie żonaty: 27.11.1862 Adolfina Anna Smotrzyńska, 1873 Helena Przyłuska Dzieci z 1. małżeństwa: Józefa Michalina (ur i zm. 1863). Adolf (ur. ik zm 1864), Maria Helena (1865, mąż Mieczysław Krzeczkowski), Anna Michalina (1867), Dezyderiusz (1869, mieszkał w Odessie i Warszawie), Bolesław (1871), Stanisław (zm. 1872); z 2. małżeństwa: dziewięcioro, m.in Zygmunt (żona Helena Amalia Bac, mieszkali w Odessie i Olkuszu), Feliks (pracował w banku w Mińsku), Kazimierz, ur. 1894, zm. 1896).

Adrian Rzekonski

"Żekoński z Litwy zm. w kwietniu 1864 w Krasnoufimsku /-/ P. Kubicki, Bojowmcy kapłani, cz. 2, t. 3, s. 631-632: ks. Rzekoński Adrian z klasztoru franciszkanów w Wilnie, lat 28 (w końcu 1863 r.), oskarżony o to, że zgodził się odbierać przysięgę "od osób, które decydują się wejść w szeregi policji rewolucyjnej". Aresztowany 4 VIII 1863 r. Na mocy wyroku konfirmowanego dn. 13 XII 63 r. pozbawiony godności duchownej, wszystkich praw stanu, skazany na mieszkanie w gub. tomskiej, dokąd został wysłany z Wilna koleją na Psków 27 XII 1863 r.

Ałolf Rżepniewski

Feliksow, mężcz. 21 lat, ziemianin grodzieńskiej guberni, zesłany z pozbawieniem praw na zamieszkanie, z 1865 r. przebywał w Omsku, rodziny nie posiadał, kawaler

Żołnierz Drugiego Dywizjonu (prawd. kosynierów). Pluton Czwarty, sekcja pierwsza. 10.2.1863 na liście w obozie w Ojcowie. (Zapewne brat Walentego)

Walenty Rzepski

Podoficer Drugiego Dywizjonu (prawd. kosynierów). Pluton Czwarty, sekcja pierwsza (dowódca sekcji). 10.2.1863 na liście w obozie w Ojcowie. (Zapewne brat Józefa)

Urodzony około 1820 r. Zmarły w 1908 r. we Włodzimierzu Wołyńskim. Według wspomnień rodzinnych – wnuka Bronisława Sabbo – Jan Sabbo ukończył Uniwersytet Wileński gdzie studiował języki obce; francuski i łacinę, później nauczyciel w gimnazjum. Rodzina mieszkała w woj. Grodzieńskim, pow. Wołkowysk, wieś i gmina Świsłocz, tu posiadali majątek ziemski (600 mórg), nadany przez króla. Przdkowie rodziny pochodzili z Węgier. Przybyli do Polski w końcu XVI wieku, jako asysta z dworem królowej Jadwigi, zostali osiedleni na Białorusi w pow. Wołkowysk najbliższym w sąsiedztwíe Litwy. Wywodzili się ze szlacheckiej rodziny węgierskiej, posiadali swój herb, dziś nieznany. Jan Sabbo – uczestnik powstania styczniowego w1863-64 r. został skazany na długą katorgę i wywieziony na Sybir w Góry Ural. Wówczas następuje konfiskata jego majątku , a żonę z dziećmi (dwoma synami; Paweł starszy i młodszy o nieznanym imieniu) wywożą do Równego. Jan Sabbo – przykuty do taczki pracował 20 lat pod ziemią w kopalni złota. Kiedy na wskutek zimna i wilgoci dostał paraliżu nóg, został zwolniony z katorgi, ale nie został przywrócony w prawach stanu. Otrzymał pozwolenie na zamieszkanie we Włodzimierzu Wołyńskim, dokąd przybywa około1890 r. Zamieszkuje u p-wa Kopczyńskich. Zandarmeria carska nie spuszcza go z oczu, 2-3 razy w tygodniu kontroluje czy nie wyjechał do Wołkowyska. Utrzymuje się z nauczania dzieci, za odpłatą udziela korepetycji z języka francuskiego i łaciny dzieciom zamożnej szlachty polskiej, także uczy dzieci Moskali. Natomiast, potajemnie przed żandarmerią, naucza bez odpłatności, biedne dzieci polskie języka polskiego. Jednocześnie wychowuje swego wnuka w/wsp. Bronisława Sabbo – syna Pawła – który został okrągłą sierotą. Zmarł w wieku 90 kilku lat.

Władysław Sabowski

Wołody Skiba, jako członek Rządu Narodowego od 27 marca zawiadywał prasą, był redaktorem ‘‘Prawdy’‘. Urodził się w Warszawie w 1837 r. W 1860 r. wydał zbiór poezji i przekładów Ziarna i plewy. Biorąc czynny udział w umysłowym ruchu społeczeństwa warszawskiego pod pseudonimami Bolesława Bolesnego, Błydowskiego, Omikrona i bezimiennie wydawał przed powstaniem wiele wierszyków satyrycznych, w których dygnitarze moskiewscy w właściwym świetle byli przedstawieni. Z powodu czynnego udziału w powstaniu, Sabowski podówczas urzędnik komory celnej wyemigrować musiał z kraju i na obczyźnie szukać chleba. W 1864 r. wydawał w Brukseli czasopismo ‘‘Wytrwałość’‘, w 1865 r. w Lipsku ‘‘Ojczyznę’‘. W Krakowie był redaktorem krótki czas wychodzącego ‘‘Kuriera Krakowskiego’‘ i opracował Pamiątkę dla rodzin polskich, zawierającą życiorysy uczestników powstania 1863 r. W 1875 r. wydawał ‘‘Dziennik Mód’‘, później pracował w redakcji ‘‘Gazety Lwowskiej’‘, a w ostatnich czasach powrócił do Warszawy, gdzie wstąpił do redakcji ‘‘Kuriera Warszawskiego’‘, a potem przeszedł do ‘‘Kuriera Codziennego’‘. W ciągu trzydziestu blisko lat zasilał pisma polskie swoimi pracami. Zmarł 20 marca 1888 r. w Warszawie. Cześć i pokój pamięci pracownika na twardej i najeżonej kolcami niwie.

Eugeniusz Sadkowski

Z Warszawy, pomocnik aptekarski, 8 lutego 1863 r. wyruszył do oddziału wojewody kowieńskiego Sierakowskiego Zygmunta (Dołęgi). Brał udział w bitwach pod Birżami, Rogowem, po upadku powstania w Kowieńskiem skierował się w Augustowskie, gdzie 31 października był wzięty do niewoli. Skazany na osiedlenie we wschod niej Syberji z pozbawieniem praw. Zesłany do gub. Jenisiejskiej, Wołosti Uryjskiej pod Kańskiem, po wrócił po 5-letnim tam pobycie w dniu 30 maja 1869 roku na podstawie manifestu o małoletnich. Po powrocie z Sybiru Sadkowski chciał wstąpić na kursa farmaceutyczne przy uniwersytecie, lecz władze moskiewskie nie dały mu na to swego zezwolenia.

Antoni Sadownik

syn Jana, ur. ok. 18 30 w Królestwie Polskim, ekspedytor pocztowy ze Słupcy (?) w pow. konińskim gub. warszawskiej, kawaler. Jako podejrzany o kontakty z powstańcami, a także za „szkodliwy wpływ na okolicznych mieszkańców", skazany na zamieszkanie w „odległych guberniach". Wyjechał z Warszawy 12 marca 1864 w dwudziestej piątej partii zesłańców, na podstawie decyzji MSW wysłano go do gub. ołonieckiej pod dozór policji. Od kwietnia 1864 mieszkał w Pudożu. Otrzymywał zasiłek ze skarbu państwa. Na mocy rozporządzenia MSW z 25 stycznia 1866 uzyskał prawo powrotu do kraju 1 w lutym wyjechał do Warszawy.

Stanisław Sadowski

Chłop z Wielgiego, żandarm, był w partii Tłuchowskiego. Wyrokiem sądowym, zatwierdzonym przez namiestnika 4 czerwca 1864 r. pozbawiony praw i zesłany do ciężkich robót w twierdzach syberyjskich na 8 lat.

Żołnierz w Pierwszej Kompanii (prawd. kosynierów). Pluton trzeci. 10.2.1863 na liście w obozie w Ojcowie.

САКОВИЧЪ Янъ,szlachcic powiatu bielskiego (дворянин Бельского уезда),członek Rady w mieście Bielsk (занимал место члена в Управе Благочиния в г.Бельск.),gubernia grodzieńska,uczestnik Powstania Styczniowego, zesłaniec, na mocy p. 3 orzeczenia /powelenja/ cesarskiego z 13 i 17 maja 1871 r. zwolniony z dozoru policyjnego z prawem zamieszkania gdziekolwiek w państwie rosyjskim, z wyjątkiem stolicy i guberni stołecznych, Królestwa Polskiego i Zabranego Kraju, lecz z zabronieniem mu objęcia służby państwowej i społecznej.

Żołnierz w Pierwszej Kompanii (prawd. kosynierów). Pluton trzeci. 10.2.1863 na liście w obozie w Ojcowie.

mężcz. 25 lat na 1868 r., ziemianin kowieńskiej guberni, zesłany bez pozbawienia praw administracyjnych, z 1867 r. przebywał w Tomsku, sapożnik, rodziny nie posiadał, kawaler

Józef Samborski

Żołnierz w Pierwszej Kompanii (prawd. kosynierów). Pluton pierwszy, sekcja druga. 10.2.1863 na liście w obozie w Ojcowie.

Józef Samkowski

mężcz. mieszkaniec wileńskiej guberni, zesłany z pozbawieniem praw, przebywał w tobolskiej guberni -

Kazimierz Samulimski

Samulimski v. Samuliński, САМУЛИНМКIЙ Казимиръ,szlachcic (дворянин),бывший письмоводитель Мирового Посредника 1-го участка.,gubernia grodzieńska,uczestnik Powstania Styczniowego, zesłaniec, na mocy p. 3 orzeczenia /powelenja/ cesarskiego z 13 i 17 maja 1871 r. zwolniony z dozoru policyjnego z prawem zamieszkania gdziekolwiek w państwie rosyjskim, z wyjątkiem stolicy i guberni stołecznych, Królestwa Polskiego i Zabranego Kraju, lecz z zabronieniem mu objęcia służby państwowej i społecznej.

Urodzony pod imieniem Józef. Ur. 19.10.1838 Kołomyja, Przemieście Nadwóreńskie 150 (chrzestny: Franciszek Ksawery Oczosalski) [2], zm. 5.7.1914 Kraków. Syn Macieja i Reginy Marcinkiewicz. Jego ojciec był lokajem (prawd.) u Oczosalskich w Cieniawie. Po ukończeniu 7 klas szkoły we Lwowie podjął studia teologiczne prowadzone przez oo. Karmelitów. W 1863 przebywał w klasztorze dominikańskim w Podkamieniu skąd 29 czerwca wyszedł do Powstania[1] zagitowany przez - mistrza nowicjatu. Walczył w oddziale Wysockiego, pod dowództwem [4] i został lekko ranny.[9] Po klęsce udało mu się powrócić do klasztoru, gdzie kontynuował naukę. 20.7.1863 przyjął habit dominikański. 26.7.1867 otrzymał święcenia kapłańskie w następnym roku śluby wieczyste w Żółkwi.[9] Prawie 50 lat piastował różne funkcję. Wpierw uczył w szkole normalnej w Żółkwi. 1873-81 był przeorem i administratorem parafii w Bohorodczanach, 11.1882-4 pełnił te same funkcje w Czortkowie. w 1881 i 1885 uczestniczył w Kapitule Prowincji Galicyjskiej. 1884-90 był przeorem w Podkamieniu. M.in. wymienił tu dach kościoła i odnowił wnętrze, szkarpy oraz basztę orbonną[7], prowadził obronę przed działaniami Rusinów pragnących przejąć kaplicę przykościelną, uzyskując w tej sprawie notę papieską[8]. Wybudował także nowy dwór w Zarudziu [9]. Otrzymał tu prawo zakładnia bractw różańcowych i tytuł kaznodziei generalnego. Niestety był tu odbierany negatywnie przez niektórych współbraci - jako podejrzliwy i mściwy.[1][9] Po odbyciu kilkumiesięcznej kuracji w Bawarii wg metody ks. Kneipa zamieszkał w Jarosławiu. 1898-1911 przebywał poza zakonem, pełniąc różne funkcje m.in. kapelana ss- Marianek w Łomnej. Od 1911 w Krakowie św klasztorze św. Trójcy, gdzie zarobione pieniądze przeznaczył na elektryfikację klasztoru i kościoła. Kaznodzieja, działacz narodowy. Był słabego zdrowia. W ostatnich latach życia pełnił funkcję podprzeora w Krakowie odbiera jako człowiek pełen poświęcenia i złożenia wszystkiego na ołtarzu Boga i Ojczyzny. Został poch. na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie[6], w grobowcu dominikańskim przy głównej alei.

Piotr Józef Sanojca

Zgon powstańca Dominikanina. Szereg bojowników z roku 1863 o wolność narodu znów się o Jednego pomniejszył. O. Piotr Józef Sanojca, Dominikanin, bohater z pod Radziwiłłowa rozsiał się w środę z tym światem w klasztorze OO. Dominikanów krakowskich. O. Piotr Józef urodził się w r. 1838 w Kołomyi. Po ukończeniu szkół wstąpił do Seminaryum duchownego we Lwowie, a będąc równie patryotycznie jak religijnie wychowany, gdy posłyszał o powstaniu, jeden z pierwszych wstąpił do szeregów. W czasie bitwy pod Radziwiłłowem szczególnie odznaczył się odważny, i śmiały Ojciec Sanojca. Zażył on wiele niewygód, wiele niebezpieczeństw mu groziło, z których cało wyszedłszy, po upadku powstania — jak tylu innych szlachetnych Polaków i O. Piotr poświęcił się wyłącznie Bogu w Zakonie św. Dominika, jakoby na expiracyę za Naród nieszczęśliwy. W Zakonie tym tyle dla Polski i Kościoła zasłużonym — przeżył pobożnie lat prawie pięćdziesiąt i dobrze się zasłużył zakonowi, który; go rozbitka narodowego, tak przygarnął miłośnie. Jakkolwiek wątłego zdrowia, O. Piotr Józef Sanojca gorliwie spełniał zakonne i kapłańskie obowiązki już jako Przeor OO. Dominikanów w Bohorodczanach, w Czortkowie i w Podkamieniu, już jako spowiednik i kaznodzieja, czy jako działacz polski. Prawie do ostatniej chwili czynny jako podprzeor klasztoru krakowskiego, w przeddzień swej śmierci odprawiwszv ostatnia Mszę św. zasnął cicho wśród Braci swoich zakonnych zasłużony Polak i gorliwy Dominikanin. Cześć Jego pamięci!

Iwan Sarkiewicz

mężcz. 37 lat na 1868 r., ziemianin kowieńskiej guberni, zesłany z pozbawieniem praw, z 1866 r. przebywał w Kaińsku, w 1867 r. zmarł

Maksymilian Sarkiewicz

ur. w Wojniczu r. 1836, siodlarz, służył jako szereg, w oddz. Wysockiego, pod Radziwiłłowem i Komorowskiego, pod Starą wsią. Ranny w prawą nogę i bok pod Starą wsią, został jako poległy wykazany.

Karol Henryk August Sarré

Urodzony w 1841 roku w Tomaszowie Mazowieckim (akta parafii ewangelicko-augsburskiej - Carl Heinrich), syn Jakuba i Marii Leokadii z Foltańskich. Jeden z 66 powstańców z Tomaszowa Mazowieckiego dowodzonych przez Aleksandra Lange. Na sporządzonym na potrzeby represji 'Wykazie tomaszowian - uczestników powstania' umieszczony na 2 miejscu. Pozbawiony szlachectwa, zesłany na katorgę, zamienioną następnie na służbę w karnym oddziale bez prawa wysługi. Po zwolnieniu z wojska otrzymał nakaz osiedlenia w Irkucku. Otrzymał pozwolenie na powrót do Polski po 1872 roku. Pracował jako urzędnik kolejowy w Warszawie. Na początku XX w. kupił majątek Szewo Wielkie nieopodal Kowala. Jako weteran otrzymał w 1919 roku stopień ppor. Uwieczniony na licznych fotografiach, m.in. podczas powitania marszałka Ferdinanda Focha w Warszawie. Zmarł 3 maja 1927 roku.

Ksawery Sasulicz

mężcz. 43 lata w 1867 r., ziemianin grodzieńskiej guberni, zesłany z pozbawieniem praw na zamieszkanie, przebywał w Kurganie, potem Bieriezowie, kopista (pismowodstwo), torgowla, rodziny nie posiadał, żonaty

Stanisław Sater

Żołnierz Drugiego Dywizjonu (prawd. kosynierów). Pluton Czwarty, sekcja trzecia. 10.2.1863 na liście w obozie w Ojcowie.

Justyna Sawicka

Szlachcianka, zesłana na osiedlenie do guberni tobolskiej, bez pozbawienia praw stanu, za komunikowanie się z powstańcami i pranie im bielizny. Zarejestrowano jej pobyt w więzieniu w Petersburgu w trakcie przejścia na zesłanie.

Ustińja Sawicka

c. Wincentego, 32 lata 3 1867 r., wł. ziemska kowieńskiej guberni, zesłana bez pozbawienia praw na zamieszkanie, znajdowała się w Iszymie

Aleksander Sawicki

Syn Edwarda, dziedzica dóbr Rybna w Gniezmenskiem, i Antoniny z Brudzewskich z Otorowa, wyruszył w pole, jako uczeń gimnazyum leszczyńskiego, skazany na 3 miesiące więzienia za udział w Towarzystwie literackiem młodzieży, wraz z Wincentym Urbanowskim i Henrykiem Kamieńskim z Miłosławia do oddziału Garczyńskiego. Przy przejściu granicy złamała mu się lanca, co wzbudziło w nim smutne przeczucie śmierci. Mimo to, gdy z nieszczęsnej walki pod Mieczownicą wyszedł cało, pospieszył powtórnie do oddziału Taczanowskiego, który go mianował porucznikiem. I godzony o godzinie 10 przed południem pod Ignacewem trzema kulami, jedną w szyję, a dwoma w prawą rękę, umarł tego samego dmą w Gosławicach i tamże z wielkim udziałem obywatelstwa i ludu wiejskiego pochowany.

Strona z 75 < Poprzednia Następna >