Portal w rozbudowie, prosimy o wsparcie.
Uratujmy wspólnie polską tożsamość i pamięć o naszych przodkach.
Zbiórka przez Pomagam.pl

Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Największa baza Powstańców Styczniowych.
Leksykon i katalog informacji źródłowej o osobach związanych z ruchem niepodległościowym w latach (1861) 1863-1865 (1866)

UWAGA
* Jedna osoba może mieć wiele podobnych rekordów (to są wypisy źródłowe)
* Rekordy mogą mieć błędy (źródłowe), ale literówki, lub błędy OCR należy zgłaszać do poprawy.
* Biogramy opracowane i zweryfikowane mają zielony znaczek GP

=> Powstanie 1863 - strona główna
=> Szlak 1863 - mapa mogił i miejsc
=> Bitwy Powstania Styczniowego
=> Pomoc - jak zredagować nowy wpis
=> Prosimy - przekaż wsparcie. Dziękujemy

Szukanie zaawansowane

Wyniki wyszukiwania. Ilość: 437
Strona z 11 < Poprzednia Następna >
Jakub Koton
Ur. 1844 Ławkowo, Żmudź. Syn zamożnego młynarza. Do szkoły powiatowej uczęszczał w Telszach, gimnazjum ukończył w Szawlach. W powstaniu ochotniczo od 15 czerwca, w oddziale Zaleskiego (Bohdanowicza?) (który utrzymywał 5 oddziałów od 150-300 powstańców). Po kilkunastu dniach brał udział w . Po rozpuszczeniu oddziału na nowo w lipcu 1863 walczył we wsi Gulp w pow. telszewskim. Ukrywał się w lasach po czym brał udział w bitwie 15.8.1863 pod Podławkowem, przeciwko brygadierowi hr. Meidel. W bitwie tej został ciężko ranny kulą w nogę i cięty kilka razy pałaszami. W bitwie tej obok niego walczyła w przebraniu męskim Platerówna córka właściciela w Inflantach.[1] O 9 wieczór został podjęty przez rosyjski oddział sanitarny i osadzony w więzieniu w Wilnie. Osądzony na zesłanie do końca życia na Syberii. W październiku wysłany do Petersburga skąd 15 maja 1864 wysłany na wschód, w okowach, z ogoloną do połowy głową w towarzystwie rosyjskich przestępców. Część drogi do Moskwy odbyli pociągiem, potem pieszo i statkami - przez Ural, Tiumeń, Toms - skierowany został do wsi Jełowki nad Jenisejem. Pracował prze zbiorach siana 400 km od miejsca zamieszkania - powrót do domu każdorazowo trwał 7 dni. Zaoszczędzał pieniądze na ucieczkę. Pierwszą odbył głównie pieszo 600 km, lecz został schwytany w Tomsku i wysłany do wsi Kamilty w pow. bałagańskim gub. irkuckiej. Po trzech latach uciekł ponownie - schwytany w Moskwie. Po 6 miesiącach więzienia wysłany do Wercholeńska w Jakucji. Handlował tu rybami. Po 4 latach uciekł ponownie docierając do Grodna. Po roku więzienia wysłano go do Tarbogotaju. Zajmował się tu polowaniami. Po czterech latach podjął ponowną próbę ucieczki, która się powiodła. Przedostał się do Szwecji i Paryża a stamtąd został odstawiony przez Belgię i Holandię do Niemiec i Wiednia. Dotarł tu bez grosza i niedługo po śmierci rodziców. W 1896 wydał książeczkę "Ucieczka z Syberyi". Miał też zapewne wiele prelekcji - wiadomo że taka odbyła się w Krakowie. O jego losach pisała prasa polska i europejska. W 1997 książeczka została wydana po rosyjsku w czasopiśmie rosyjskim "Polarnaja zwiezda"
Jerzy Kraskowski
Ur. 1844 Nowosiółki, Grodzieńszczyzna. Zm. 13.5.1932 Warszawa. Syn Adolfa i Józefy Pachniewskiej, brat , Zofii Lawinii zam. Zdanowskiej i Anny ur. w par. Kobryń. 6 klas gimnazjum skończył w Pińsku, lecz otrzymał "wilczy bilet" za podsycanie nastrojów patriotycznych i udział w tajnych ruchach, Z tego powodu 7 klasę zdał eksternistycznie i studiował inżynierię wojenną w Wilnie. Współorganizator transportu broni i amunicji dla powstania w Grodnie. Broń zbieraną przez niego, starszego brata i jego kolegów znoszono do magazynu kolejowego, w pobliżu mostu Brigidskiego i ukryto na dnie wagonów przysypaną żwirem. Na skutek zdrady maszynisty sprawa się wydała, 300 osób - w tym Kraskowskiego - uwięziono. Skazany został na śmierć i ułaskawiony w formie zsyłki do rot aresztanckich na Syberii. W 1868 przebywał w Omsku a w 1872 w guberni tambowskiej. Powrócił po 9 latach. Jego wspomnienia z okresu zesłania zostały wydane w 1893-94 w Przeglądzie Powszechnym. Po powrocie do kraju większą część życia spędził w Galicji, pełniąc stanowiska kierownicze w wydziale krajowym i bankowości. W ostatnich latach życia chorąży historycznego sztandaru oddziału Edmunda Taczanowskiego, który przekazano Towarzystwu Przyjaciół Weteranów 1863 r. i wiceprezes Stowarzyszenia Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania 1863 r. Odznaczony Krzyżem Walecznych. Pochowany w Warszawie na Powązkach wojskowych. W jego uroczystym pogrzebie brała udział m.in. żona marszałka Piłsudskiego.
Józef Lenczewski
urodził się w 1837 r. w Grodzieńskiem we wsi Leńcach. Po ukończeniu Gimn. w Białymstoku, wszedł do Szkoły Głównej na Wydział medyczny w Warszawie, brał czynny udział od początku manifestacyj, w skutek czego został aresztowany i do Cytadeli odstawiony, po 6 tygodniach odwieziony do Grodna 1862, zostawał tam dziesięć miesięcy w więzieniu, wypuszczono go z warunkiem że mu niewolno było powracać do Warszawy. Czynny w miejscowej przedpowstańczej organizacyi wielce był użytecznym, gdy zbrojne powstanie w Grodzieńskiem się rozpoczęło', zebrał kilkudziesięciu dzielnej młodzieży i pospieszył pod dowództwo Duchińskiego, po rozbiciu którego służył w oddziale Ejtminowicza i Wróblewskiego biorąc udział we wszystkich potyczkach. Za odznaczenie się mianowany kapitanem, w początkach 1864 r. przybył na krótki czas do Galicyi, gdzie został uwięziony i internowany w jednej z twierdz w Czechach, w końcu 1864 r. zdołał się wydobyć z więzienia i przybył do Paryża, gdzie oddał się nauce stolarstwa. Słabe siły nie pozwoliły mu dłużej w tak ciężkiej pracy zostawać i po kilku miesiącach, próbował uczyć się zecerstwa w jednej z drukarń w Paryżu, lecz i tu długo nie pozostał, gdyż siły zupełnie go opuściły. Znalazłszy przytułek u sióstr miłosiernych pod Paryżem w Juvisy, po 2 tygod. zakończył życie męczeńskiego tułactwa 29 Października 1866 r. Pochowany na miejscowym cmentarzu. (Obszerniej podają Roczn. Towarz. liter, histor. w Paryżu).
Strona z 11 < Poprzednia Następna >