Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Ur. 1835 Wojsławice, miejscowość w 1923: Płock, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: VII-65

żona obywatela ziemskiego, członkini Komitetu Niewiast w Płocku

ksiądz ikary z Płocka. Oskarżony w wielkim procesie politycznym, rozpoczętym 7.7.1864 przed Trybunałem w Berlinie dla 149 powstańców.

Ur. 1848 Płock, miejscowość w 1923: Warszawa, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: oficer, stopień wojskowy w 1923r.: of. wet., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: B-9

karczmarz z Osieka, za należenie do żandarmerii narodowej osadzony w więzieniu w Płocku, sam się powiesił 19 maja 1864 r. uprzedzając tym sposobem badanie i wyrok.

Ślusarz, zamieszkały w Dobrzyniu nad Drwęcą, pozostawił żonę i ośmioro dzieci. Poległ w 9.7.1863 [wg danych Księgi Zgonów par. Grójsk].

ur. r. 1836 w Płocka, poeta, wcielony jako 16-to letni student w szeregi wojskowe, brał później przez całych 10 miesięcy czynny udział w partyzantce. Służył jako podkomendny w oddziale majora Jasińskiego, później Lasockiego, przez pewien czas zaś operował własnym małym oddziałem. Walczył między innemi pod Nagoszewem. Drążdżewem, Zambrowem, Wrząśnikiem, Magnuszewem, (gdzie został ranny) Myszyńcem, i Porębą (gdzie został powtórnie ranny). Po powst. emigrował do Paryża z nominacyą na kapitana wojsk polskich. Z Paryża podążył do Włoch, do legii cudzoziemskiej jener. Ponińskiego, lecz doznawszy tam zawodu powrócił do Paryża, później zaś do Warszawy, gdzie umarł r. 1873.

Ur. 1844 Bońków, miejscowość w 1923: Płock, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: II-574

ppro. (1844) Płock

1814 - 1882, były re format. Jen. pic. na Kr. P. 17 (29) list. 1865 r. Nr. 21875 doniósł do gł. dra kom. rz. spr. w. i d,, że w czasie po wstania 63 r. ksiądz I. M., dawniej kapelan więzienny w Płocku, brał bardzo żywy udział zwłaszcza, gdy powstańcy w Węgrowie gub. siedl., byli przy dużej sile.

żołnierz wojsk rosyjskich, na pierwsze hasło powstania pospieszył w szeregi polskie, odznaczał się wielką odwagą, po rozkwaterowaniu oddziału schwytany, odstawiony do Płocka i tamże powieszony w pierwszych dniach maja 1864 r.

zm. 1864.05., Płock, rozstrzelany za udział w powstaniu

nr. r. 1824 w gub. Płockiej, właśc. dóbr ziem., należał do organiz. naród, jako okręgowy i z oddz.. przezeń zorganizowanym, atakował na rozkaz Bończy garnizon w Płocku. Atak nie udał się z powodu zbyt małych sił. Przez cały miesiąc luty manewrował w okolicach. Wskutek powołania do sztabu naczel. wojew. Płock, i Łomżyńskiego, Zygm. Padlewskiego, nadano mu dowództwo i organiz. oddz. w Płockiem. Po rozstrzelaniu Padlewskiego zastępował go przez kilka tygodni, a po nomin. Sokolnickiego, był pomocnikiem w części administr. i organ. W sierpniu został mianowany oskarżycielem rewolucyjnym (prokuratorem) a we wrześniu naczelnym organizatorem Płockiego. W r. 1864 zmuszony wyjechać za granicę, wrócił po 7-miu latach do Galicji.

Włodzimierz Malinowski (1844 — 1922) i jego żona Aleksandra z Karpuszków mieli siedmioro dzieci: Kiejstuta, Wieńczysława, Olgierda, Giedymina, Jadwigę, Witolda i Aldonę. Już same imiona dzieci dużo mówią o uczuciach patriotycznych rodziców. Po upadku powstania Włodzimierz musiał emigrować za granicę, znalazł się w Paryżu. Nauczył się tam sztuki fotograficznej. Kiedy wrócił do kraju, przez dłuższy czas, był pod nadzorem policji i musiał meldować sięu władz rosyjskich. Mieszkał w Rydze, założył zakład fotograficzny, to pomogło mu kształcić dzieci i każde z nich zdobyło jakiś zawód . Grasylda Malinowska (1834-1924) urodzona w folwarku Czerepowszczyzna pomiędzy Płockiem i Witebskiem ( dziś to tereny Białorusi) był resztką większego majątku skonfiskowanego przez rząd carski za udział mężczyzn w powstaniach. Włodzimierz i Grasylda — to uczestnicy powstania styczniowego, Włodzimierz miał lat 19, a Grasylda 29, gdy zaciągnęli się do szczegułów powstańczych. Oboje byli wspierani przez całą rodzinę, bo była to rodzina bardzo patriotyczna. Grasylda Malinowska miała specjalnie wybudowany domek, gdzie pod pozorem uczenia katechizmu, uczyła dzieci języka polskiego, historii polskiej, pieśni religijnych i patriotycznych. Była pod ciągłym nadzorem żandarmów carskich, którzy ciągle rewizowali domek, straszyli dzieci i ich rodziców aresztowaniem. Wreszcie aresztowano Grasyldę i osadzono w więzieniu. Te represje były karą za pomoc okazywaną powstańcom: leczyła rannych, szukała dla nich bezpiecznych kryjówek, pośredniczyła dostarczaniem falszywych paszportów, pomagała w ucieczkach. Po roku wypuszczono ją z więzienia, długo była pod nadzorem policji. Czerepowszczyzna była oddana cudzym ludziom w dzierżawę. Zaczęła więc uczyć dzieci w obcych dworach, nie miała łatwego życia, bo trafiła na ludzi skąpych i obojętnych na losy kraju. W 1917 roku przyszła wiadomość o klęsce i kapitulacji Niemców i zwycięstwa bolszewików w Rosji. Trzeba było uciekać, udało się wyjechać w ostatniej chwili do Wilna. Oboje spoczywają na Rossie .

za udział w powstaniu polskiem, wyrokiem sądu wojennego rozstrzelany w Płocku dnia 6. maja 1864 r.

duchowny katolicki, zesłaniec w roku 1863 miejsce wysyłki: płocka, miejsce zsyłki: katorga, 8 lat, zesłanie prawdopodobnie związane z wydarzeniami powstańczymi

ur. r. 1840, pracował w organiz. cywilnej w Płockiem. Po powst. dyrektor gal. banku kredyt, we Lwowie.

dymisjonowany oficer moskiewski, za wzięcie udziału w powstaniu rozstrzelany w Skępem w Płockiem r. 1863.

w Skąpem (w Płockiem), powieszony za należenie do bandy żandarmów wieszających

duchowny katolicki, zesłaniec w roku 1864 miejsce wysyłki: płocka, miejsce zsyłki: kostromska, zesłanie prawdopodobnie związane z wydarzeniami powstańczymi

ppro. (1840) Płock

Ur. 1840 Ligawa, miejscowość w 1923: Płock, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: II-531

Ur. 1815 Gostynin, zm. przed 1919, żona: Waleria, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: powstaniec, liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: XIV-39 [1] Ur. 05.06.1815 r Gostynin [2] Rodzeństwo: Ludwik Augustyn Medwadowski (ur 16.08.1817 Gostynin) [3], Feliks Klemens Medwadowski (ur 18.11.1821 Gostynin) [4] Ślub - żona Waleria Bagińska [7] Dzieci: 1__Antonina Maria Medwadowska - ur. 1861 Gostynin [7] 2__Aleksander Antoni Medwadowski - ur 1866 Gostynin akt nr 98 3__Józef Pankracy Medwadowski - ur 1867 r Płock księga metrykalna Gostynin akt nr 117 4__Jan Aleksander Florian Medwadowski - ur 1871 Gostynin akt nr 158 Rodzice: 1__Jan Medwadowski [2] 2__Józefa [2] vel Józefata [6] Stachurska po mężu Medwadowska [2], [6] - zm. 1824 r Gostynin, lat 37 [5] ___ślub 13.06.1812 r Koźle miejscowość Tymianka [6] [obecnie pow. zgierski, woj, łodzkie] Dziadkowie 1.1__Marcin [6] Medwadowski [1] vel Medwedowski [6] 1.2__Marianna [6] 2.1___Antoni Stachurski [6] 2.2__Agnieszka [6] Suligowska [6] (?)

(lub Mężyński) student wydziału farmaceutycznego Akademji Medycznej w Warszawie, w wieku lat 25, rodem z Tykocińskie- go, przed powstaniem już był członkiem organizacji. Po wybuchu powstania wstąpił w szeregi walczących w oddziale Mystkowskiego Ignacego w Płockiem. Pełniąc obowiązki żołnierza, w razie potrzeby doglądał chorych i opatrywał rannych. Poległ walcząc mężnie w bitwie pod Małkinią, ugodzony kulą w głowę, 17.V.1863 r. Podług innych źródeł zginął w bitwie pod Kietlanką 13.V.1863

Wyrobnik z Sierpca. Poległ w 9.7.1863 [wg danych Księgi Zgonów par. Grójsk].

ppro.(1839) Płock

Ur. 1839 Płock, miejscowość w 1923: Płock, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: II-743

ppro. (1836) Płock

Ur. 1836 Bożew, miejscowość w 1923: Płock, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: II-647

wieku lat 19, syn obywatela ziemskiego z Cętkowa w Płockiem, poległ pod Drążdżewem.

Z Płocka. Zginął 12 lipca. Pochowany 14 lipca w Kuczborgu. Zapewne śmierć w bitwie powstańczej, choć akt zgonu tego nie wskazuje. Pozostałe informacje nie znane.

Ignacy Ostrowski Odstawny podoficer, był agentem powstańców i naczelnikiem partyi 9 lutego rozstrzelany w Płocku.

Był wikariuszem w parafii św. Bartłomieja w Płocku i nauczycielem religii w szkole rzemiosł, miał 25 lat. Naraził się władzom carskim bowiem, jak zapisano w raporcie 5 lutego 1861 r. wygłosił w kościele podburzające kazanie, pozwalał, aby ludność zbierała się w kościele w niedozwolonych celach i zawsze burzył ją własnym przykładem. Na mocy decyzji namiestnika Królestwa Polskiego, 15 grudnia 1861 r. został zesłany do guberni ołonieckiej, a potem do permskiej. W księdze konduit kancelarii jenerał gubernatora o ks. Mościckim zapisano: Za kazanie, które wygłosił o prześladowaniu religii i Kościoła, za udział we wszystkich manifestacjach powstańczych na przedstawienie Audytoriatu wojennego z 15 grudnia 1861 r. zesłany został na mieszkanie do miasta Pietrozawadzka, guberni ołonieckiej, skąd 16 czerwca 1869 r. przeniesiony był do guberni permskiej. W innych raportach rosyjskich podawano o nim jeszcze inne szczegółowe wiadomości, a mianowicie, że został skazany za to, że brał udział we wszystkich manifestacjach patriotycznych, a zastępując chorego proboszcza (ks. Franciszka Szaniora) pozwalał w kościele na niedopuszczalne skandale, ciągle urządzał uroczystości rocznice wydarzeń narodowych, 5 listopada 1861 r. głosząc kazanie o ziarnie gorczycznym, w którym widział obraz Kościoła katolickiego, dodał „co może być dla nas lepszym przedmiotem do rozmyślania, co może bardziej budzić i utwierdzać nadzieje i męstwo w tych chwilach ciężkich i tak nieprzyjaznych dla Kościoła, kiedy bezczeszcząc oblubienicę Chrystusową, prześladują i męczą ją, a wszystko to dzieje się w takim stopniu, w jakim ludzie na świecie nie doświadczyli od czasów Nerona i Dioklecjana i pozwalał w kościele zbierać pieniądze na cele polityczne. O uwolnienie ks. Mościckiego zabiegał u władz carskich w 1883 r. biskup płocki K. Borowski, lecz było to daremne. Dopiero na interwencję biskupa M. Nowodworskiego w 1895 r., po 34 latach został zwolniony i mógł wrócić do diecezji. Potem był wikariuszem w Ciechanowie i administratorem w Opinogórze