Powstanie Styczniowe - uczestnicy

podejrzany jakoby był sekretarzem komitetu narodowego w wydziale litewskim, rozstrzelany w Wilnie 12 stycznia 1864 r. (Chwila Nr 12, Dz. Poz. Nr 11 podaje, że powieszony.).

za udział w powstaniu rozstrzelany w Wilnie dnia 11. stycznia 1864.

mieszczanin z Grodna, zesłany na Syberię, zmarł w Krasnoufimsku w styczniu 1864 r.

Danilecki Jan z Grodna umarł w Krasnoufimsku w styczniu 1864"- "Danielski'. Kolumna, I, 43: „Danielecki", "mieszczanin z Grodna", '32 lata (w 1863) z Dereczyna, pow. słonimski, gub. grodzieńska. Należał do oddziału powstańczego (I. Łukaszewicza), walczył z Rosjanami, wzięty do niewoli z bronią w ręku. Zesłany na 6 lat ciężkich robót w kopalniach, pozbawiony praw stanu, majątek skonfiskowany (konfirmacja M N Murawjowa z 30 VII 1863) Wysłany z Grodna 21 VIII 1863 r. NGAB (Grodno), zesp. 1, inw: 34, vol. 420, k. I-8-11

Szeregowy, uczestniczył z powstańcami w bitwie z wojskiem, 9 stycznia 1864 r. rozstrzelany w Kaliszu.

Żyd z Warszawy. Brał udział w powstaniu styczniowym. Ranny w bitwie, ukrył się w Krakowie, gdzie został potem kaznodzieją.

obwiniony o udział w powstaniu, stracony w Łukiszkach dnia 2. stycznia 1864.

adjutant ks. Ant. Maćkiewicza, po potyczce między Wilkiją i Srednikiem 29 grudnia 1863 r. wzięty do niewoli, według prywatnych wiadomości podobno umarł w styczniu 1864 r.

major wojsk tureckich, poległ w utarczce z Moskalami pod Starą wsią dnia 18. stycznia 1864.

lub Antoni, syn mieszczanina z Kozowej w Galicy i, w wypadkach 1848 r, brał ozynny udział jako kapitan gwardyi narodowej, następnie w kampanii węgierskiej 1849 służył pod dowództwem jenerała Wysockiego i był we wszystkich bitwach jakie legiony polskie staczały. Po upadku powstania węgierskiego, wyemigrował do Turcy i i w Stambule do r. 1863 przebywał w wojsku tureckiem awansowany na oficera. Na wieść o powstaniu w Polsce, pospieszył w szeregi narodowe i w drugiej wyprawie pułkownika Komorowskiego, pod Starą-wsią w okolicy Nowosiółek 18 Stycznia 1864 r. zginął.

Więzień cytadeli warszawskiej. szlachcic, właściciel Starego Dworu koło Kałuszyna. W 1864 r. skazany na 3 miesiące za ukrywanie organizatora konspiracji Millera. W styczniu 1865 r. po rozbiciu oddziału ukrył u siebie ks. Brzóskę i jego adiutanta Wilczyńskiego. Złożył przysięgę, że ich nie zdradzi. Do 29 kwietnia 1865 r. trzymał u siebie, pod przybranym nazwiskiem jako siostrzenicę, kurierkę ks. Brzóski Antoninę Konarzewską. Wyrokiem Audytoriatu skazany na śmierć przez powieszenie. 24 lutego Berg zamienił wyrok na osiedlenie na Syberii. (Wyroki Audytoriatu: 398, 148).

Więzień cytadeli warszawskiej. mieszczanin z Parczewa, pow. radzyńskiego, lat 33. Katolik, żonaty, dwoje dzieci. Ma dom i ziemię. Aresztowany w Parczewie 20 października za "należenie do rewolucyjnej organizacji i pełnienie funkcji powstańczego żandarma w Parczewie" 21 grudnia 1864 r. skazany na osiedlenie na Syberii, 4 stycznia 1865 r. odesłany do Warszawy. (D-53).

kasztelan i były senator Królestwa Polskiego. Wielopolski, uznawszy go za godnego zasiadania w kole Rady Stanu powierzył mu 20 października 1861 r. piastowane dotąd przez siebie dyrektorstwo Komisji Sprawiedliwości. W parę lat otrzymał posadę Dyrektora Głównego w Komisji Rządowej Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Zmarł 11 stycznia 1878 r. w Warszawie.

lat 22, syn naczelnika komendy żandarmów rosyjskich w Ostrołęce. Ojciec śp. Andrzeja dosłużywszy się stopnia pułkownika za gorliwą służbę moskiewską, stał się o tyle winnym wobec narodu, że ściągnął na siebie wyrok kary śmierci, wykonany na nim w pierwszych chwilach wybuchu o kilka wiorst od Ostrołęki przez powieszenie. Śp. Andrzej wychowany początkowo pod kierunkiem takiego ojca, przechował jednak w sobie iskrę polskiego uczucia i rozbudził ją mocniéj jeszcze uczęszczając na kursa uniwersyteckie w Petersburgu. W r. 1862 tak się naraził władzom rosyjskim, że musiał emigrować i udał się do Serbii, gdzie wstąpił do służby wojskowéj i został oficerem. Na wiadomość o powstaniu powrócił do kraju i zaciągnął się do szeregów narodowych już podówczas potykających się z nieprzyjacielem w powiecie opatowskim pod wodzą , po rozbiciu tego oddziału przeszedł Denisiewicz z jego częścią w powiat stopnicki i oddał się pod komendę dowodzącego oddziałem powstańczym , którego z polecenia rządu narodowego kazał rozstrzelać, oddział zaś Sokołowskiego wcielony został do piechoty województwa krakowskiego zostającéj w lasach Sancygniowskich i tam śp. Denisiewicz często sam na czele mniejszych oddziałków staczał potyczki z nieprzyjacielem. Odważny w boju i energiczny w organizacyi oddziałów, za te zasługi został mianowany majorem. Jako taki czynnym był aż do marca 1864. W styczniu tegoż roku stojąc śp. Andrzej z oddziałem swoim w folwarku Rogaczewo pod Koniecpolem, napadnięty został przez jedną rotę piechoty i 16 kozaków pod dowództwem Serwatowskiego, mając szczupłe siły zmuszony wycofać się, zostawiwszy 3 zabitych i 15 rannych (Dz. Pow. Nr 40.). Dnia 21 lutego śp. Denisiewicz zaszczytny brał udział w bitwie opatowskiej ze swoim oddziałem (Dz. Pow. Nr 57, Chwila Nr 50 i 51.). Dnia 21 maca pod w pow. opatowskim oddział Denisiewicza 250 ludzi liczący, napadnięty, lecz atak ten skutecznie odparł, straciwszy jednego żołnierza, a ubiwszy nieprzyjacielowi 4 dragonów i 3 kozaków (Chwila Nr 74.). W końcu maca przybył śp. Denisiewicz pod miasteczko [psb]Wąchock[psb] i tam przy napadzie na jego oddział spoczywający został schwytany i w małej mieścinie Wierzbniku w kilka dni został powieszony.

Żyd, brał udział w powstaniu styczniowym. Służył pod Langiewiczem w 3 batalionie strzelców. Walczył pod Sosnówką, Chrobrzem i Grochowiskami.

syn Emiliana, un ok. I84O, szlachcic z Nowego Miasta w pow. pułtuskim gub. płockiej (z Warszawy?). Oskarżony o współudział w powieszeniu Jana Millera, stolarza, oraz o pełnienie funkcji naczelnika okręgu, został zesłany • mimo zwolnienia z zarzutów na podstawie decyzji namiestnika Królestwa Polskiego na zamieszkanie pod dozorem policji w gub. ołonieckiej. Wyjechał z Warszawy 29 stycznia 1864 w dziewiętnastej partu zesłańców. Od lutego 1864 mieszkał w Powieńcu (w kraju pozostała matka). Prawdopodobnie w 1865 powrócił do kraju. Zmarł w 1913.

Walden (Valden?) Wiktor de, syn Onufrego, ur. ok. 1814, ze szlachty, właściciel dóbr na Witebszczyźnie w pow. lucyńskim. Za „udział w buncie, przestępcze rozmowy z włościanami 1 rozpowszechnianie wśród nich fałszywych pogłosek" skazany w sierpniu lub wrześniu 1864 przez sąd woj. w okręgu wileńskim na konfiskatę majątku i zamieszkanie w gub. ołonieckiej pod dozorem policji. Od listopada 186 5 mieszkał w Powieńcu (rodzina pozostała w kraju). W 187O zwracał się z prośbą o zapomogę na zakup odziezy. W 1874, na mocy manifestów z maja 1871 1 stycznia 1874, został zwolniony z dozoru 1 uzyskał prawo wyjazdu z guberni - nie mógł jednak powrócić w strony rodzinne czy wyjechać do guberni stołecznych ani też wstąpić do służby państwowej. Pozostał w Powieńcu co najmniej do roku I 8 8 I, jako zarządzający zakładem dobroczynnym. Prawdopodobnie nigdy nie opuścił guberni.

Dick August z Białorusi zm. w styczniu w Tiumeniu 1/164

Więzień cytadeli warszawskiej. mieszczanin z pow. stanisławowskiego, lat 20. Katolik, kawaler. Aresztowany we wsi Zajkuch (?) w styczniu 1864 r. "za udział w bandzie Jankowskiego". 27 marca 1864 r. przekazany do Warszawy w celu zesłania w głąb Rosji. (D-39).

Czeladnik szewski z Nowego Sącza. W styczniu 1865 sądzony przez Wojenny Sąd w Nowym Sączu za zbrodnię zaburzenia publicznej spokojności i porządku (zapewne w związku z udziałem w Powstaniu). Skazany na 14 dni więzienia.

Ur. 1827 nadleśniczy olkuski. Brał czynny udział w powstaniu 1848 w poznańskim. Przygotowywał powstanie 1863 w olkuskim. Był naczelnikiem cywilnym powiatu przed 22 stycznia 1863. Należał do pierwszych założycieli obozu powstańczego w Ojcowie. po klęsce Kurowskiego pod Miechowem znalazł się w oddziałach Langiewicza w Goszczy. Po upadku Langiewicza emigrował do Szwajcarii, gdzie zmarł 24.10.1865.

(ok. 1827 - 1865) - uczestnik powstania wielkopolskiego 1848. Przed 1863 był nadleśniczym w dobrach Krasińskich w Olkuskiem. Członek organizacji narodowej, a od stycznia 1863 naczelnik pow. olkuskiego, komendant placu obozu ojcowskiego Kurowskiego. Po klęsce miechowskiej nie pokazał się już na polu walki. Emigrował do Szwajcarii, zmarł w Kilchbergu w październiku 1865, pochowany w Zurychu

(1824 - 1905 Paryż) - Powstaniec Styczniowy [1] żołnierz wojsk polskich z r. 1863 zmarł w Paryżu w wieku 82 lat [1] W 1863 r mieszkał w Wyszogrodzie [6] "Niegdyś czynny i ruchliwy w prasie warszawskiej publicysta i literat, później zasłużony uczestnik ruchu narodowego z r. 1863, wygnaniec syberyjski, towarzysz Deskura, Bielińskiego, Ehrenberga, Dobrycza i wielu innych. Po ukończeniu nauk gimnazjalnych w Kielcach, wstąpił na kursa prawne w Warszawie, ale zamieszany do spików patriotycznych, opuścił kraj w r . 1844 i wyjechał potajemnie do Francji. W Paryżu zapoznał się z wybitnymi przedstawicielami patrjotycznej emigracji polskiej, mającej przed sobą cell jedyny: służenie krajowi i wybawienie do z jarzma moskiewskiego. Adam Mickiewicz, któremu złożył wizytę po przyjeździe nad Sekwanę, bardzo serdecznie go przyjął i ojcowskie rady mu dawał. Znajomość z Mierosławskim skłonila Leopolda Dobrskiego do opuszczenia Paryża i wyjazdu w Poznańskie, gdzie gotowało się powstanie 1846 roku. Wysłany do Królestwa jako emisarjusz w końcu stycznia 1846 r. został aresztowany w Pyzdrach i odstawionym do cytadeli warszawskiej. Po dwuletnim śledztwoe sąd wojenny skazał ś.p. Leopolda na karę śmierci, ale car Mikołaj tę karę zamienił na 10 lat katorgi w Sybirze. Z Warszawy odwieziono go do Moskwy extra-pocztą pod nadzorem "feldjegra", ale od Moskwy do Irkucka pędzono go piechotą przy bandzie aresztantów, z kajdankami na nogach. Po pięcoletnim pobycie w katordze (w Aleksandyjskim "Zawodzie") zwolniony został z ciężkich robót i zezwolono mu udać się do Irkucka na mieszkanie, gdzie przez nowe pięć lat zajmował się dawaniem lekcji francuskiego i literatury. Po śmierci Mikołaja I i manifeście następcy jego Aleksandra, Dobrski powrócił do kraju, ożenił się z panną Jadwigą Wolską, siostrzenicą i wychowanką bajkopisarza Stanisława Jachowicza i osiadł na roli pod Płockiem. Ale nie długo używał spokoju. Nadszedł rok 1863. Aresztowany po raz drugi, po kilkumiesiecznym pobycie w więzieniu płockiem i w kazamatach modlińskich, został zesłanym do miasta Jadrynia, kazańskiej gubernji, na osiedlenie, Po powrocie do kraju zamieszkał z żoną w Warszawie, potem mieszkał czas jakiś w Krakowie, a wreszcie przeniósł się do Paryża, gdzie przebywał jego syn Józef, dziennikarz paryski, znany w literaturze francuskiej pod pseudonimem Wiktora Joze. "[8] "Śp. Leopold Dobski poświęcał się także poezji i wydał w r. 1896 tom swoich utworów pod tytułem "Śpiewy z pustyni" (Paryż 1896). Pozostawił też "Pamiętniki o Rosji", które syn jego ma zamiar niebawem ogłosić dukiem. Prace te zawierać będą 4 tomy: 1) Poezje patriotyczne 2) Komedje i satyry 3) Przez Paryż na Sybierię (Wspomnienia) 4) Szkice syberyjskie. Nazwisko Leopolda Dobrskiego figuruje w kronice syberyjskiej Bohdana Zaleskiego, który poświęca mu trzy wyrazy: "Zacna, poczciwa dusza". [8] Urodził się w 1824 [2] w Mławie [3] , trojga imion: Leopold Ignacy Antoni. [3] Rodzice: Hipolit Dobrski [2], [3] (lat 34, naczelnik ... [3]) i Wiktoria Krumieńka [3] - mylnie wpisane nazwisko: powinno być Krzemińska [4], [5] Ślub - 1860 r Warszawa [9] - on kawaler, obywatel ziemski zam. w Wyszogrodzie - żona Jadwiga Wolska [8], [9] lat 23, ur w Warszawie, zam. z rodziną w Warszawie (rodzice Henryk Feliks Wolski i Nepomucjana (?) Ośmiałowska po mężu Wolska) [9] Zmarł w 1905 r w Paryżu [1]. Pochowany na Cmentarzu Saint-Ouen w Paryżu - obecnie grób nie istnieje. Rodzeństwo: 1__Aleksander Emilian Pankracy Dobrski - ur 1825 Mława [4] 2__Ignacy Marian Rudolf Dobrski - ur 1827 Mława [5] - zm, po 1863 [6] 3__Izabela Dobrska 1-vo Mijakowska - ślub 1855 Wyszogród akt nr 18 , mąż Kajetan Albert Mijakowski - zm, po 1863 [6] Rodzice: 1__Hipolit Dobrski - ur 17.08.1789 [7] - zm. 23.07.1863 Warszawa-Wola św. Stanisław, lat 74, były intedient Komisji Skarbu, żona Wiktoria Krzemińska. Zgon zgłosił syn Leopold (zamieszkały w Wyszogrodzie) [6] Pochowany na Cmentarzu Stare Powązki w Warszawie kwatera 181, rząd 4, miejsce 24 [7] Były kapitan byłych Wojsk Polskich, [7] 2_Wiktoria Krzemińska po mężu Dobrska - zm. 15.06.1892, pochowana razem z mężem na Cmentarzu Stare Powązki w Warszawie [7] Dziadkowie: 1.1___Jan Dobrski [6] 1.2__Marianna [6] 2.1__Krzemiński 2.2__ ?

21 lat, syn właściciela dóbr Zimna Woda. W styczniu 1865 sądzony przez Wojenny Sąd w Nowym Sączu za przestępstwo przeciwko zarządzeniom publicznym (zapewne w związku z udziałem w Powstaniu). Skazany na 6 dni aresztu, w drodze łaski uwolniony.

Więzień cytadeli warszawskiej. sołtys wsi Biardy w pow. łukowskim, lat 55. Katolik, żonaty, ojciec czworga dzieci. Aresztowany w domu 9 sierpnia 1864 za "należenie do formacji powstańczej żandarmerii, której dowódcą był Olek". Do więzienia odesłany 30 listopada. 30 stycznia 1865 r. skazany na 3 lata aresztanckich rot. 1 lutego odesłany do Warszawy. (D-48).

z Litwy, według innych podań z Augustowskiego, zesłany na Syberię, w drodze zmarł w styczniu 1864 r. w Krasnoufimsku.

"Karol (?) Dołęgowski z Litwy zm. w styczniu 1861 w Krasnoufimsku". Kolumna, I, 46: "z Litwy, według innych podań z Augustowskiego". Być może: D. Karol, aktor 7 Wilna (zob. Słownik biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, Warszawa 1973, s. 139), zesłany na Syberię na osiedlenie, pozbawiony praw stanu, majątek skonfiskowany. Bibl. Nauk. AN Ukr. (Lwów), rkps Ossol. 4533, k. 26 /-/ 28-29 X 1863 r. odprawiony z Pskowa. RG1A (Petersburg), zesp. 1286, eksp. l,inw. 24, vol. 139, k. 306 v.

(ps. Kozmiński Szymon). Urodzony w 1842 roku. Do powstania wstąpił, uciekając ze Szkoły wojskowej w Łowiczu. Walczył pod dowództwem pułkownika Królika, który powierzył mu dowództwo nad małym oddziałem, nast. pod Rynarzewskim na Kurpiach. Brał udział w bitwie pod Mławą, Początkowo walczył jako porucznik. W styczniu 1863 roku został mianowany przez Rząd Narodowy — kapitanem. Po powstaniu wyemigrował do Francji, skąd już do kraju nie wrócił.

Staruszka. Pomogła w ucieczce ze lwowskiego więzienia Morawskiemu 13 stycznia 1865. Gdy ów przebywał w szpitalu wojskowym zamieniła z nim suknie. Parę dni później została zaaresztowana. Do tej pory żyła tylko z pracy córki wiele pomagając więźniom.

Ur. 26.03.1826r., Warszawa. Drukarz zamieszkały w Krakowie przy Wielopolu 5, żonaty, bezdzietny. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był drukarzem w organizacji, natomiast w czasie powstania również w organizacji, w drukarni narodowej i innych posługach organizacji. Pracował na Sybirze od końca lata 1863r. do połowy stycznia 1864r. Deklarację podpisał 25.11.1888r.

za udział w powstaniu stracony przez powieszenie w Wilnie dnia 2. stycznia 1864.

jeden z najczynniejszych na Litwie czlonków organizacyi narodowéj od pierwszego zawiązku, następnie członek komitetu wykonawczego władzy narodowéj na Litwie, niezmiernie czynny, i gorliwy, aresztowany a po kilkomiesięcznym więzieniu powieszony na placu Łokiszkach w Wilnie 2 stycznia 1864 roku. Dz. Pow. Nr 19 podaje, że skłaniano go aby prosił o łaskę, lecz Mieczysław z pogardą propozycyę odrzucił.

włościanin, rozstrzelany w Dusiatach 12 grudnia. 1863 r. (Imionospis Stupnickiego podaje że 24 styczniu 1864 r.).

Przedmieszczanin, za udział w powstaniu uwięziony w domu. Za wyrokiem sądu polowego, rozstrzelany w Dusiatach 24 stycznia 1864 r. Źle trafiony od strzałów weń wymierzonych. Zakopano go żywcem.

przedmieszczanin, za udział w powstaniu uwięziony w domu, za wyrokiem sądu polowego rozstrzelany w Dusiatach dnia 24. stycznia 1864. Źle trafiony od strzałów weń wymierzonych, zakopano go żywcem.

Dnia 14 stycznia 1864. Przyjmujemy [w Orelcu] niespodziewanego, a nader miłego gościa: kapitana Drążkiewicza z Kongresówki, obecnie emigranta, który porzuciwszy swój urząd w Radomiu, odbył wyprawy pod Czechowskim, Waligórskim, Gierszkowskim i Dąbrowskim. Pierwszego wieczora zajmował nas do godziny drugiej po północy swemi pogadankami