Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Ur. 1832 Krynka, zm. 23.11.1910 Kraków Przed Powstaniem służył 10 lat w wojsku rosyjskim w marynarce. Wędrował po Bawarii, Szwajcarii, Witembergii, Włoszech imając się różnych prac. W końcu przez 6 lat jako robotnik w Paryżu. W Powstaniu walczył pod Lelewelem a następnie pod Jeziorańskim, w stopniu podoficerskim. Walczył pod Osuchą, pod Łukowem, pod Włodawą, Finkówką, Zamościem, na Łysej Górze, pod Kobylanką i Jarociną. Zaaresztowany i trzymany w Ołomuńcu. Przez pewien czas przebywał na emigracji we Francji po czym wrócił do Krakowa. Pracował jako zwykły robotnik przy Straży Pożarnej, jako palacz przy maszynie parowej w rzeźni miejskiej, w końcu jako wyrobnik dzienny w zakładzie oczyszczania miasta. Od 17.3.1910 był mieszkańcem Przytuliska Weteranów w Krakowie przy ul. Biskupiej 16.

Wężyk-Rudzki Władysław, urzędnik kolejowy. Urodzony w 1845 roku w Warszawie. Walczył pod rozkazami Kurowskiego i Langiewicza. Brał udział w bitwie pod Miechowem. Był na emigracji w Austrii, Francji i Włoszech.

Włoch, doktór, pełnił obowiązki lekarza obozowego w oddziale Iskry, poległ pod Małogoszczą w 1863 roku (Gł. Nr. 35).

ur. r. 1840 w Krukienicach, służył jako wachm. kawaler, w oddz. Jeziorańskiego, Gołuchowskiego i Różyckiego. Walczył pod Kobylanką i Hutą krzesz. Po powst. odbył kamp. r. 1866 we Włoszech jako oficer 13 puł. ułanów. Ranny i odznaczony za waleczność.

(1840-1898) - ur. w Krukienicach W powstaniu służył pod rozkazami Antoniego Jeziorańskiego w stopniu wachmistrza kawalerii, walczył pod Kobylanka Potem (jako oficer?) wstąpił do oddziału Artura Gołuchowskiego W 1866 odbył kampanie we Włoszech jako oficer 13, pułku jazdy ranny i odznaczony za waleczność. Nie był krewnym Tomasza Winnickiego. Zmarł w kwietniu we Lwowie

z Bodzanowa, wyrobnik. Więziony lub karany pieniężnie za wspieranie powstania

ur.w Zieluniu w Płockiem w r.1829, herbu Jastrzębiec, pochodził z zasobnej rodziny ziemiańskiej,Mając lat 19 zbiega ze szkół w Sandomierzu do Galicji. We Lwowie zaciąga się w szeregi gwardii narodowej.Bierze udział w powstaniu styczniowym.Dowódca nad powstańcami w dobrach hr.Skórzewskiego pod Żerkowem, oddziały w Słupcy.Klęska niedaleko Łukomia 27.2.1863.Ranny dostaje się do niewoli, odstawiony do Konina.Mając papiery na nazwisko Molickiego, ekonoma z Poznańskiego, zostaje oddany Prusakom i zamknięty w więzieniu w Strzałkowie.a później Wrześni skąd z pomocą Paprzyckiego ucieka.Po zaleczeniu ran ponownie włącza sie w walki powstańcze.Po kilkuletniej tułaczce po Francji, Włoszech i Turcji wraca, pracuje w kopalniach drohobyckich a później osiada we Lwowie.

, ur.w Zieluniu w Płockiem w r.1829, herbu Jastrzębiec, pochodził z zasobnej rodziny ziemiańskiej,Mając lat 19 zbiega ze szkół w Sandomierzu do Galicji. We Lwowie zaciąga się w szeregi gwardii narodowej.Bierze udział w powstaniu styczniowym.Dowódca nad powstańcami w dobrach hr.Skórzewskiego pod Żerkowem, oddziały w Słupcy.Klęska niedaleko Łukomia 27.2.1863.Ranny dostaje się do niewoli, odstawiony do Konina.Mając papiery na nazwisko Molickiego, ekonoma z Poznańskiego, zostaje oddany Prusakom i zamknięty w więzieniu w Strzałkowie.a później Wrześni skąd z pomocą Paprzyckiego ucieka.Po zaleczeniu ran ponownie włącza sie w walki powstańcze.Po kilkuletniej tułaczce po Francji, Włoszech i Turcji wraca, pracuje w kopalniach drohobyckich a później osiada we Lwowie.

(1809 - 1873) - oficer z 1831, emigrant we Francji i wybitny działacz Towarzystwa Demokratycznego Polskiego. W latach 1848 - 1849 organizator i dowódca Legionu Polskiego na Węgrzech i dowódca korpusu armii węgierskiej. W czasie wojny krymskiej usiłował organizować legion polski w Turcji z ramienia demokratów. W 1862 od marca komendant Polskiej Szkoły Wojskowej we Włoszech. Od lutego 1863 był najpierw ministrem wojny, potem dowódcą sił zbrojnych woj. lubelskiego i Rusi. Kierował m.in. nieszczęśliwą wyprawą na Radziwiłłów (2 VII). Po powstaniu emigrował ponownie do Francji, zmarł w Paryżu w grudniu

(1803 — 1868), gen., uczestnik powst. listopadowego, na emigracji główny współpracownik A. Czartoryskiego. W1. 1848 — 1849 organizował polskie oddziały wojsk, we Włoszech, w 1.1855—1856 w Turcji. W 1863 r. agent Hotelu Lambert w Londynie

( - 1914 Kijów) - weteran Powstania Styczniowego zmarły w Kijowie, literat i historyk. "Św. p. Tomasz Zawadzyński urodził się w r 1838 na Ukrainie, ukończył wydział filologiczny uniwersytetu kijowskiego w r. 1862. Po wypadkach 1863 r śp. Tomasz Zawadzyński emigruje za granicę. Podczas dłuższego pobytu we Włoszech koresponduje stale do "Biblioteki Warszawskiej. W r. 1873 ogłasza pierwszą pracę, wydając wosobnej odbitce studium literackie: „Dwaj poeci włoscy XIX. wieku Giusti i Leopardi". Po powro­cie do kraju osiada na stałe w Warszawie, nasila­jąc artykułami „Kłosy" i „Tygodnik Powszechny". Po śmierci przyjaciela swego Leonarda Sowiń­skiego śp. T. Zawad"yński przeniósł się na Ukra­inę i cd założenia „Dziennika Kijowskiego" pozo­ stawał jego stałym współpracownikiem."

h. Topór, ur. r. J 889 w Busku. Po ukończeniu szkoły artyl. odbył kamp. r. 1859 we Włoszech. Na wieść o powst. podał się do dymis. Od lutego 1863 brał czynny udział w organiz. i w wyprawie pod Tyszowce i Radziwiłłów jako poruczn. Mianowany kapit. 6-tej komp. oddz. wołyńskiego, organizował go w okolicach Winnik. Aresztowany siedział w więzieniu śledczem do grudnia 1863. W czasie między wyprawami, używany był do różnych czynności organiz. Po powst. {{rządca}} dóbr.

Znajomy Cieszkowskiego z okresu jego pobytu we Włoszech, przybył do Dąbrowy jako ochotnik do oddziału powstańczego.

Ur. 06.01.1833r., Ulanów. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem kończył szkoły. W roku 1853 wstąpił do szkoły kadetów, później do inżynierii. Podczas wojny austriacko-włosko-francuskiej był oddelegowany do robienia fortyfikacji mniejszej jako osobny komendant. Po wojnie był w randze feldwebla jako instruktor w szkole kadeckiej we Włoszech. W momencie gdy ofiarowano mu rangę oficera wybuchło powstanie. Odrzucił wszystkie składane mu propozycje i wstąpił w szeregi powstania do oddziału Wierzbickiego w lubelskim i jako porucznik był w bitwie pod Polichną. Wstąpił do 17 kompanii pod kapitanem Horn tam zginął Remiszewski kasjer i krewny Wierzbickiego Słobój. Walczył w bitwie pod Kaniowolą, tam zginął Wierzbicki i dowództwo objął Wagner. Walczył pod Chruśliną, pod Żyżynem i pod Fajsławicami. Był ranny w nogę od kuli karabinowej. Został wzięty do niewoli i skazany na 20 lat ciężkich robót. Został zasądzony przez Berga na 8 lat ciężkiego więzienia do robót w kopalni w gub. nerczyńskiej. Powrócił w dniu 15.07.1869r. do Warszawy na skutek ogólnej amnestii. Na zesłaniu nabawił się reumatyzmu i przestał władać prawą ręką. Po powrocie z Syberii objął zarząd gospodarski, w latach 1871-73 był w dobrach Tuligłowy, a w 1878r. objął sekretarstwo gminy Ulanów. Ożenił się i miał 5 dzieci. Deklarację podpisał w 1889r.

Doktor. Ur. 1838r., Żółkiew. Ojciec dwóch córek. Przed powstaniem był studentem i odbył wojnę w roku 1859r. w stopniu wachmistrza sanitarnego. W powstaniu był mianowany w grudniu 1863r. od dowódcy jazdy hrubieszowskiej porucznikiem jazdy. Zajmował się werbunkiem podoficerów. Został aresztowany. Wypuszczony i znów ścigany przez policję udał się do Rumunii, Turcji (10 lat służył w armii tureckiej) i ostatecznie do Włoch do Turynu, gdzie skończył medycynę i dostał dyplom. Oświadczenie przystąpienia do Towarzystwa Wzajemnej pomocy uczestników powstania polskiego z roku 1863/4 podpisał 02.09.1896r.