Strony rodzinne Powstanie Styczniowe Narzędzia Ziemiaństwo Materiały Archiwum zdjęć Forum Kontakt
Zarejestruj się lub Zaloguj się
Portal w rozbudowie, prosimy o wsparcie.
Uratujmy wspólnie polską tożsamość i pamięć o naszych przodkach.
Zbiórka przez Pomagam.pl

Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Największa baza Powstańców Styczniowych.
Leksykon i katalog informacji źródłowej o osobach związanych z ruchem niepodległościowym w latach (1861) 1863-1865 (1866)

UWAGA
* Jedna osoba może mieć wiele podobnych rekordów (to są wypisy źródłowe)
* Rekordy mogą mieć błędy (źródłowe), ale literówki, lub błędy OCR należy zgłaszać do poprawy.
* Biogramy opracowane i zweryfikowane mają zielony znaczek GP

=> Powstanie 1863 - strona główna
=> Szlak 1863 - mapa mogił i miejsc
=> Bitwy Powstania Styczniowego
=> Pomoc - jak zredagować nowy wpis
=> Prosimy - przekaż wsparcie. Dziękujemy

Szukanie zaawansowane

Wyniki wyszukiwania. Ilość: 638
Strona z 16 < Poprzednia Następna >
Zenon Kulesza
ppro. (1843) Lublin
ZenonBolesław Kulesza
1844-1921, poch. Lublin, cm. przy ul. Lipowej
Ludwik Kunstfeld
Ur. 25.08.1836r., Lublin. Zamieszkały we Lwowie, kawaler, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był geometrą prywatnym, natomiast w czasie powstania szeregowcem. Był w oddziałach Grabowskiego, Czachowskiego, Jeziorańskiego. Walczył pod Tomaszowem, Krzeszowicami i Kobylanką. Deklarację podpisał 28.09.1888r.
Jan Kurzyna
Był jednym z najczynniejszych w tak zwanym Towarzystwie Bratniej Pomocy w Akademii Medycznej w Warszawie. Przekonany o założenie zebrań Biblioteki i Kasy Akademickiej wraz z Jaśniewskim wysłani zostali do Lublina i Płocka pod dozór policji. Obaj uciekli za granicę, a Kurzyna w imieniu młodzieży warszawskiej wszedł w zażyłe stosunki z Mierosławskim. W końcu zaś 1863 r. miano mu oddać główne kierownictwo powstaniem. Jednakże uwięzienie Aleksandra Waszkowskiego zakończyło rzec można istnienie Rządu Narodowego. Urodził się w 1835 r. w Warszawie z ubogich rodziców. Na Akademii Medycznej, do której się zapisał poznał się z Jurgiensem będącym na czele tajnego sprzysiężenia młodzieży. Z wybuchem powstania przybył z Mierosławskim na Kujawy. Bił się dzielnie pod Krzywosądzem, a po potyczce pod Nową Wsią powrócił z Mierosławskim do Paryża, skąd wkrótce udał się do Warszawy, następnie od Galicji skąd po uwolnieniu się z więzienia udał się raz jeszcze do Warszawy w grudniu 1863 r. Zmarł 2 lipca 1865 r. w szpitalu w Zurychu.
Paweł Kuźniecow
1839-1864, poch. Lublin (poza cmentarzami)
Władimir Kuźniecow
1833-1864, poch. Lublin (poza cmentarzami)
Włodzimierz Kuźniecow
Pisarz audytoryi, uczestniczył z powstańcami w bitwie przeciw wojsku, 5 Marca 1864 r rozstrzelany w Lublinie.
Tomasz Langiera
Ur. 1837 Kraków, zm. 1909 Łagisza. Tu skończył szkołę średnią i pracował jako geometra. W Powstaniu walczył pod Radziwiłłowem. Następnie geometra pracujący w majątkach hr. Zamoyskiego na Zwierzyńcu, następnie w Lublinie, Warszawie i Częstochowie. Pochowany w Będzinie.
Antoni Laśkiewicz
Lub Laskiewicz. Ur. ok. 1842 Lublin[3], zm. 1905 Kraków, Powstaniec Styczniowy. Po powstaniu sekretarz spółki wodnej w Dąbrowie [2] zmarł w Krakowie w wieku 63 [1] 64[3], lub 65 lat [2] "Długoletni tułacz. Ostatnie lata życia swojego przepędził w Dąbrowie zajmując tam skrom­ne stanowisko przy regulacji rzek. Wielki przyjaciel i obrońca ludu wiejskiego, zasłużył na pamięć. Pokój jego popiołom." Pod koniec życia mieszkał w Dąbrowie.[3]
Hieronim Laskowski
h. {{Dąbrowa}}[4]. Ur. 25.10.1843 Czysta Dębina, zm. 25.6.1916. Syn Hieronima i Marii Wojewódzkiej, h. Abdank. Miał 6 rodzeństwa, z których Józef i Władysław także byli powstańcami. Ojciec był właścicielem Konstantynówki, Bereścia, dzierżawcą Bohutycz, Czystej Dębiny, , Wieprzowego Jeziora, urzędnikiem leśnym we wsi Lipie w woj. lubelskim.[9] Uczył się w szkoła lubelskich[2], w gimnazjum w oddziale matematycznym[7][9] W Powstaniu początkowo pracował w policji powstańczej w Lublinie, a następnie walczył w partii "Lelewela". Był porucznikiem piecho­ty. Brał udział w Brał udział w potyczkach pod , i . Uwięziony przez wła­dze austriackie w Naroluam, potem w Iglawie na Morawach. Wyemigrował do Włoch, Francji uciekając przed zsyłką. W latach 1864-67 był studentem Ecole Superieure Polonaise w Paryżu, zakończenie której uwiecznił zaświadczeniem z 1.10.1867 wydanym przez ks. Władysława Czartoryskiego.[7] W 1867 dotarł do Brazylii i Argen­tyny.[5] Po powrocie w 1879[7] konduktor dróg krajowych, zamieszkały w Śniatyniu, Dynowie[2] i Tarnowie[9] W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64 r. podał, iż jest wyznania rzymskokatolickiego, żonaty i ojcem 5 dzieci. Powołał się na świadectwo towarzysza broni w tychże potyczkach, z Rozwadowa, oraz z Zaleszczyk i ze Lwowa. Zobowiązał się do wpłacenia wpisowego w wysokości 1 złotego i składki rocznej w wysokości 3 złotych. Oświadczenie podpisał w Śniatynie 22.5.1888[2]. Liczba wykazu weteranów VI-61.[1] Pochowany na starym cmentarzu w Tarnowie, w kwaterze powstańców 1863 r., później przeniesiony do [7] kw. XVII-6[4] Żona: Anna Saball Dzieci: Maria Marcedes, Ryszard Hieronim, Zygmunta Wanda, Hieronim, Kazimiera Marcelina[8]
Hieronim Karol Laskowski
Ur. w 1843r. w Czystej Dębinie. Początkowo pracował w policji powstańczej w Lublinie, a następnie walczył w partii Lelewela. Był porucznikiem piecho­ty. Brał udział w bitwie pod Józefowem. Uwięziony przez wła­dze austriackie w Naroluam, potem w Iglawie na Morawach. Wyemigrował do Włoch, Francji i w końcu do Brazylii i Argen­tyny. Zmarł w 1916r. w Tarnowie.
WiktorKlemens Łastowiecki
1841-1918, poch. Lublin, cm. przy ul. Lipowej
Latwiński
v. Lutwiński, rodem z Lublina. W powstaniu służył w oddziale Langiewicza i raniony w bitwie pod Skałą, przewieziony do Krakowa zmarł w zakładzie klinicznym 15 marca 1863 r.
Władysław Łatwiński
wieku lat 20, rodem z Lublina, zmarł dnia 15 Marca 1863 roku w Zakładzie Klinicznym w Krakowie, w skutek ran odniesionych w bitwie pod Skalą. Imionospis podaje że pod Miechowem. Pochowany na miejscowym cmentarzu dnia 17 t. m. i r. (Cz. Nr. 62).
Stefan Laurysiewicz
ksiądz Bazylianów, missyonarz apostolski, administrator probostwa Grecko-katolickiego kościoła świętego Norberta w Krakowie. Młody ten kapłan 28 lat liczący, wielce się zasłużył w pracach duchownych i narodowych, któremi cała rodzina jego od dawnych lat się odznaczała. Wszyscy byli męczennikami sprawy narodowej, dziad Stefana umarł na Syberyi, Ojciec, to zasłużony żołnierz z Listopadowej rewolucyi, stryj był proboszczem przy kościele świętego Norberta w Krakowie, i profesorem uniwersytetu Krakowskiego, brat zaś śp. Stefana wywieziony na Sybir pozostawił żonę i dzieci w Lubelskiem, gdzie zamieszkiwali. Śp. Stefan przed wstąpieniem do zakonu oddawał się nauce matematyki, będąc już diakonem w Chełmie wysłany został do Warszawy w celu ukończenia studyów w Akademii tamtejszej, lecz tam nie długo zostawał gdyż go Muchanów wygnał. Udawszy się napo wrót do Lublina, czas jakiś pełnił obowiązki przy kościele swojego zakonu. Znakomity mówca i kaznodzieja zjednał sobie rozgłośną sławę, wiarę i zaufanie. Zmuszony jednak uchodzić przed prześladowaniem religijnem w dyecezyi Chełmskiej, schronił się na wschód gdzie pomiędzy Bułgarami roznosił światło wiary i nauki, następnie udał się do Rzymu i tam przez Ojca Świętego został mianowany missionarzem apostolskim. Pracował on na polu piśmiennictwa, mianowicie zbierał materyały do zamierzonego wydawnictwa, o Słowiańszczyznie Tureckiej. Był przytym korespondentem ze wschodu do „Czasu" Krakowskiego. W czasie ruchów narodowych, śp. Stefan brał w nich czynny udział. Jego to pracy osobistej przewodnictwu i odwadze zawdzięczyć należy obchód Horodelski w 1861 roku i protestacyą tamże spisaną, oraz znakomitą mowę, wydrukowaną tajemnie, która zmusiła go schronić się przed więzieniem na wschód, skąd znowuż powrócił do kraju i w Krakowie osiadł w pierwszej połowie 1863 roku, zamianowany przez władzę narodową pełnomocnym komisarzem na całe województwo Krakowskie sprawował obowiązki aż do dnia śmierci, której przyspieszenie spowodował nieszczęśliwy obrót sprawy narodowej. Zmarł w Krakowie 2 Marca 1864 roku. Pochowany na cmentarzu miejscowym. (Wzmianka o nim w Czasie i Dzień. Poznańskim).
Kalikst Łazowski
Nagrobek na cmentarzu parafialnym w Zemborzycach koło Lublina. Napis na nagrobku: b. rejent gub siedleckiej po powrocie ze wschodu zm. d. 11. lutego 1885 r.
Włodzimierz Lechowski
urodzony 17 maja 1843 r. W 1863 r. był czynnym w powstaniu, walcząc w województwach lubelskim i podlaskim w oddziałach Kruka, i Rudzkiego. Był w bitwach pod Polichną, Kaniwolą, Chruśliną, Żyrzynem i . W tej ostatniej 24 lipca 1863 r. wzięty do niewoli jako porucznik pełniący obowiązki kapitana w rocie strzelców lubelskich. Więziony przez trzy miesiące w Lublinie i Cytadeli Warszawskiej. Wysłany 27 listopada 1863 r. w Sybir do ciężkim robót na lat osiem. PO całorocznej podróży do kopalni nerczyńskich w listopadzie 1864 r. w kopalni srebra Kudaja trzy miesiące pracował. 3 marca 1865 r. wrócony do kraju stanął w Krakowie 1 maja tego roku i zapisał się na wydział prawny na Uniwersytecie Jagiellońskim. Zmarł 9 czerwca 1868 r. o godzinie 4 rano. Fotografia: W. Rzewuski Kraków.
Józef Leniecki
Józef Leniecki h. Jelita. (Czasem zapisywany Leniewski, Liniewski) Ur. 17.3.1839 Warszawa, zm. 5.1.1909 Tustanowice. Syn Kajetana Dominika Onufrego (geometry gubernialnego) i Walentyny Julii Molsdorf Oficer wojsk rosyjskich. Organizator powstania w rawskim, opoczyński i łowickim z rozkazu Zygmunta Padlewskiego. Pierwszą bitwę stoczył pod Bolimowem. W powstaniu 1863 odbył całą kampanię z Jeziorańskim włączając to udział w całej organizacji Langiewicza - m.in. walcząc w bitwach pod Małogoszczą Skałą, Pieskową Skałą, Chrobrzem i Grochowiskami. Dowodził oddziałem kawalerii kozackiej. Był też w bitwie pod Kobylanką. Z polecenia Waligórskiego sformował własny oddział z którym walczył na Lubelszczyźnie i na Podlasiu. W szczytowym momencie dowodził nawet 1200 ludźmi. Walczył pod Turobinem, Chełmem, Kockiem, Krzywdą, Pakuszewem, Lubartowem a na końcu pod Gołębiem. Awansował do stopnia podpułkownika. Na polu walki działał aż do lutego/marca 1864 kiedy to przeszedł do Galicji. Tu został podczas organizacji kolejnego oddziału, podczas wyjazdu po broń do Krakowa został zaaresztowany i osadzony w Ołomuńcu. Udało mu się zbiec. Przebywał na emigracji we Francji w Paryżu oraz w Belgii gdzie ukończył École des Mines. Zajmował się pracą w belgijskich kopalniach. Prowadził poszukiwania naftowe w Rumunii, Iraku i Turcji a także w Galicji gdzie osiadł w 1883 roku. Był tu dyrektorem kopalni ropy naftowej w Berehach Dolnych, pomagał w zakładaniu kopalni w Borysławiu, mieszkając w sąsiednich Tustanowicach. Był jednym z założycieli Towarzystwa Techników Naftowych i przewodniczącym Towarzystwa Politechnicznego w Borysławiu. Został pochowany we Lwowie. Żona Waleria Podoska (ślub 1877). Dzieci: Paweł, Barbara (zam. Gliński), Walentyna Józefa ( ur. 1884 Sambor, zm. 1936, zam. Mieczysław Longchamps de Bérier, syn powstańca ).
Józef Leonard
Ur. 1840 Hrubieszów, zm. 1908. Brał udział w walkach w oddziale Kruka. Po powstaniu w Szwajcarii i Hiszpanii - gdzie przebywał 13 lat. Doktor prawa, opublikował wiele prac historycznych i literackich. Publikował na ła­mach „Los Novedades” i „Gaceta de Madrit”, członek Stowarzyszenia Pisarzy i Artystów Hiszpańskich (Asociacion de Escritores у Artistas Espanoles). Na Uniwersytecie Madryckim w latach 1877-1879 wygłosił on szereg wykładów o Polsce przypominając, że chociaż została wymazana z mapy, to nigdy nie zniknął naród polski. Pracował następnie w Salwadorze, Gwatemali, Hondurasie i Nikaragui skąd wyrzucono go za krzewienie masonerii i myśli wolnomularskiej. 1900-1901 Rektor Uniwersytetu Honduraskiego. Ostatecznie wrócił do Nikaragui gdzie zmarł. pochowany na cmentarzu San Pedro w Managui.
FilipFranaciszek Lewandowski
1837-1925, poch. Lublin, cm. przy ul. Lipowej
Józef Lewandowski
1841-1917, poch. Lublin, cm. przy ul. Lipowej
Stanisław Lewandowski
1839-1899, poch. Lublin, cm. przy ul. Lipowej
Aleksander Lewicki
1842-1917, poch. Lublin, cm. przy ul. Lipowej
Michał Libenau
Drugie imię: Waleryan. Ur. 12.09.1845r. wieś Małochwiej. Urzędnik Drogi Żelaznej Warszawsko-Terespolskiej, zamieszkały we Lwowie, żonaty, wyznania rzymsko-katolickiego, 4 dzieci. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był uczniem szkoły specjalnej w Krasnymstawie, następie studentem instytutu agronomicznego w Puławach, natomiast w czasie powstania jako partyzant. Był w oddziale Krysińskiego początkowo jako kurier do dworów dla przygotowania prowiantu dla partii, potem jako czynny członek partii. Był w jednej bitwie pod Fajsławicami pod komendą Kruka. Część oddziału poległa a on wraz z 732 innymi trafił do niewoli. Siedział w Lublinie 3 miesiące. W skutek usilnych starań uwolniony. Deklarację podpisał 12.05.1893r. Na jego oświadczeniu widnieje dopisek, że nie został przyjęty do Towarzystwa.
Jan Liniewicz
ksiądz, ur. 1838, wikariusz z Kurowa w Lubelskiem. Aresztowany w sierpniu 1864 jako podejrzany o przyjęcie funkcji powstańczego naczelnika miasta 1 zbieranie pieniędzy na cele powstania, został pozbawiony praw stanu 1 skazany przez sąd woj. w Lublinie na dziesięć lat ciężkich robót w twierdzach na Syberii konfirmacja namiestnika Królestwa Polskiego). Na zesłanie wyjechał 24 grudnia 1864. W końcu stycznia 1865 przybył „na pocztowych" do Tobolska, skąd I lutego wyruszył w pieszej partu dalej, do gub. irkuckiej. Karę odbywał początkowo w Akatui, następnie na osiedleniu w Tunce. Prawdopodobnie w 1876 wyjechał do gub. kazańskiej — zapewne do Jadrynia w którym jednak według urzędowych danych miał przebywać dopiero od jesieni 188 3). W styczniu 1884 wyjechał do gub. kurlandzkiej 1 zamieszkał w Szenbergu — nadal pod dozorem policji. Naczelnik żandarmerii gub. kurlandzkiej donosił, że ks. Liniewicz, mimo pozbawienia godności duchownej, nadal „używa ubrania księżego, odprawia nabożeństwa 1 spełnia posługi religijne". W 1887 zmuszony, jak wielu innych księży zamieszkujących w gub. kurlandzkiej po powrocie z zesłania, do opuszczenia guberni, wyjechał do Smoleńska.
Józefa Liniewska
Józefa Bogdanowicz, zam. Liniewska. Ur. 8.1.1826 Nadrybie, zm. 1922 Lublin. Córka Grzegorza i Marianny Piramowicz.[2] Pochodziła z rodziny ormiańskiej herbu {{Bogdanowicz I|własnego}}.[3] Siostra m.in. , dowódcy oddziału w Powstaniu Styczniowym i - członka Komitetu Centralnego, zesłańca. W 1852 wyszła za , właściciela Lejna i naczelnika powiatu radzyńskiego w strukturze powstańczej. W ich mieścił się punkt powstańczy, przechodziły oddziały, ukrywał się też ks. Brzózka. Należała też do Komitetu we włodawskiem powołanego w celu zbierania pieniędzy na cele powstańcze.[1] Pochowana Lublin.[5] Miała córkę Barbarę Marię, zm. 1927 w Lublinie, żonę Apolinarego Rufina Zarębskiego
Józef Seweryn Liniewski
1814-1892, poch. Lublin, cm. przy ul. Lipowej
Józef Seweryn Liniewski
Ur. 1814, zm. 1892. Właściciel dóbr Lejno. W 1852 ożenił się z - siostrą m.in. i . Zastępca naczelnika powiatu radzyńskiego. W swoim dworze prowadził konspiracyjny punkt powstańczy, przyjmował oddziały przekazywał korespondencję i fundusze. . Wielokrotnie dawał schronienie powstańcom oddziału Mareckiego i in. Po rozstrzelaniu swojego szwagra postawił w Lejne na starym cerkwisku krzyż jego pamięci, będący wielokrotnie obiektem dochodzenia rosyjskiego. Pochowany w Lublinie, na cmentarzu. przy ul. Lipowej. Pozostawił pamiętniki Miał córkę Barbarę Marię, zm. 1927 w Lublinie, żonę Apolinarego Rufina Zarębskiego
Władysław Lipowski
powstaniec
Władysław Lipowski
Władysław Lipowski, lat dziewiętnaście liczący, jak mówią z Lublina powstania polskiego Umarł w Lazarecie Krasnostawskim wojskowym dnia trzeciego Lutego Tysiąc ośmset sześćdziesiątego czwartego: - Ks. Franciszek Klicki Utrzymujący Akta S.C
Władysław Lipowski
Władysław Lipowski lat 19 z Lublina zmarł w lazarecie wojskowym w Krasnymstawie w dniu 03.02.1864r. Zapewne w wyniku ran odniesionych w potyczce pod Wielkopolem, która miała miejsce w tym samym dniu.
Ignacy Litzman
1845-1917, poch. Lublin, cm. przy ul. Lipowej
Ludwik Liwicki
Więzień cytadeli warszawskiej. chłop ze wsi Pobikory, lat 46. Katolik, żonaty, ojciec jednego dziecka. Aresztowany w Pobikorach "za należenie do bandy Brzóski". W więzieniu od 1 listopada. 15 grudnia skazany na trzy lata aresztanckich rot, 21 grudnia odesłany do Warszawy. (L-57, NWPŁ 22).
Franciszek Loner
Syn Jana i Franciszki Paszkowskiej. Ze Lwowa. Zmarł 11.9.1863 w szpitalu w Szczebrzeszynie. Zapewne powstaniec z oddz. Borelowskiego w wyniku ran odniesionych 3.9 pod Panasówką. Lat 23
Franciszek Longchamps de Berier
Ur. 07.09.1840 Lwów, zm. 21.02.1914. Syn Bogusława (powstańca listopadowego) i Leokadii Deptuowicz. Powstanie styczniowe rozpoczęło się gdy był na studiach prawniczych we Lwowie. Wyszedł do walki 7 marca 1863. Brał udział w walkach na Podlasiu i Lubelszczyźnie w oddziałach „dublańczyków” Żuawów Śmierci pod dowództwem, Czachowskiego, Zapałowicza, Gołuchowskiego, Komorowskiego, Lelewela, Ponińskiego, Rocheforta oraz gen. Walerego Wróblewskiego, którego był adiutantem. Walczył w 22 bitwach, między innymi pod Księżopolem, Hutą krzeszowską, Potokiem, Tyszowcami, Tuczępami, Poryckiem, Baranimi Peretokami, Sawinem, Maziarnią, Garbowem, Małą Bukową, Uścimowem (awansowany na porucznika), Jedlanką, Lublinem, Wojciechowem itd. Po powstaniu urzędnik banku oraz urzędnik kolei żelaznej. Żona Wanda Dybowska (uczestniczka ruchu "Klaudynek"). W wianie otrzymał Sokoliki nad Sanem, które jednak utracił. Pracował przy budowie linii kolejowej Lwów – Czerniowce jako kierownik odcinka, później jako zawiadowca stacji w Łużanach i Kołomyji. Od 1879 roku w spółce z Karolem Lewakowskim prowadził pionierskie wiercenia poszukiwawcze ropy naftowej w Rypnem i Słobodzie Runguskiej. Członek Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania 1863/4 we Lwowie. Od 1902 mieszkał w Ławocznej u syna Jana gdzie zmarł. Pochowany we Lwowie. Gorący patriota, zaangażowany w życie społeczności lokalnej, czynnie pomagający weteranom powstań narodowych, miłośnik i znawca Huculszczyzny. Jego najmłodszy syn Bogusław II zanotował we wspomnieniach: "życie ojcowskie, użyteczne ojczyźnie ofiarną służbą bez wytchnienia, bez odpłaty, bez namysłu poświęcające sprawy osobiste”. Dzieci: Helena (1870, zam. Estreicher), Jan (1872), Mieczysław (1876), Wanda (1878), Bogusław (884)
Franciszek Longchamps de Berier
Ur. r. 1840 we Lwowie, urzędnik banku, służył jako porucznik w oddziale Czechowskiego, Zapałowicza, Lelewela. Gołuchowskiego, Komorowskiego, Ponińskiego i Wróblewskiego. Walczył w 22-óch bitwach, między innemi pod Księżopolem, Hutą krzeszowską. Potokiem, Tyszowcami, Tuczępami, Poryckiem, Baraniemi Peretokami, Sawinem, Maziarnią, Garbowem, Małą Bukową, Uścimowem, Jedlanką, Lublinem, Wojciechowem itd. Po powstaniu urzędnik kolei żelaznej
Władysław Łukasiewicz
Ur. 1841 Lublin, miejscowość w 1923: Warszawa, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: II-63
Władysław Lutmiński
czeladnik rzeżnicki z Lublina, czy też z któregoś miasteczka w Lubelskiem, służył w oddziale Youngade Blankenheim jako szeregowiec, w Bitwie pod Brdowem dnia 29 Kwietnia 1863 roku ciężko ranny, wzięty do niewoli, zmarłw drodze dnia 30 t. m. i r.
Stanisław Łysakowski
Ur. 1842, miejscowość w 1923: Lublin, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: II-150
Stanisław Łysakowski
ppro. (1842) Lublin
Strona z 16 < Poprzednia Następna >