Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Z Rozkochowa, 25 lat, obrz. łac., stanu wolnego, wyrobnik. W 1864/5 sądzony przez Sąd Wojenny w Krakowie, za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej, zapewne w związku z wydarzeniami powstańczymi. Skazany na 1 miesiąc więzienia

ur. w r. 1847, uczeń gimnazyum w Tarnopolu, następnie dyurnista sądowy. Oddawał organizacyi narodowej znamienite usługi informując przez Krzemienieckiego o grożących rewizyach i śledztwach. Dzielny ten młodzieniec stanął także później z bronią w ręku w szeregach zbrojnych, za co po powrocie do kraju był więziony.

z Plichowa, 32 lat, ob. gr. kat., stanu wolnego, wysłużony żołnierz i wyrobnik, obciążony zbrodnią oszustwa, sądzony przez c.k. Sąd w Złoczowie, za przestępstwa przeciw publicznej spokojności i porządkowi przez podburzanie, par. §. 550 wojsk. k. k, skazany z wliczeniem 5-miesięcznego aresztu śledczego, na 7 miesięcy ciężkiego więzienia.

Ur. 07.02.1842r., Lwów. Majster blacharski przy oświetleniu miasta Lwowa, zamieszkały na ul. Tatarskiej, żonaty, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był czeladnikiem blacharskim, natomiast w czasie powstania 02.02.1863r. wyruszył pod Tomaszów. Został aresztowany w Żółkwi i odstawiony do Lwowa na 6 tygodni bezpłatnego mieszkania. W czerwcu ruszył pod Radziwiłłów pod komendę Miniewskiego. Został przydzielony do kosynierów, stali obozem w lasach na granicy. Wczesnym rankiem został aresztowany przez Austriaków i odstawiony do Brodów, skąd uciekł. W lipcu wyruszył do oddziału Leszka Wiśniewskiego, zmuszeni przyjąć bitwę pod miasteczkiem Świniuchy na Wołyniu – oddział został rozbity i w 42 dostawszy się do granicy zostali aresztowani przez Austriaków we wsi Szarpańce. Został odstawiony do Sokala, a później do Lwowa na 2 miesiące bezpłatnego mieszkania. Deklarację podpisał 18.07.1899r.

r. 1797 r. Zarząd wojennego oddziału lubi. 7 (19) st. 1865 r. Nr. 145 3 pisze^ do Kom. Rz. Spr. W. i D., że Komisja Wojn. Śledcza, przeprowadziwszy badania nad organizacją powstania w gub. lubi., przyszła do przekonania, że ksiądz P. D., prob. par. Puhaczow, pow. chełm., gub. lubi., otrzymał 3 (15) lip. 1863 r. nominację od dowódcy powstańczego Rudzkiego na nlka wojn. miasteczka Puhaczów. O powyższem powiadomiła Specjalna Komisja Wojn. Śledcza przy nmku Kr. P. do spraw stanu wojn. zarząd wojn. oddziału lubi. 22 gr. 1864 r. Nr. 68.

dr, ur. r. 1822 we Lwowie, adwokat w Przemyślu, należał do organiz. naród, przez cały czas powstania. Wspólnie z drem Waleryanem Waygartem, stał na czele organiz. przemyskiej i służył sumiennie z poświęceniem i narażeniem wolności i bytu. Po powst. zajm. wyższe stanów, autonomiczne.

Z Łodzi, 28 lat, stanu wolnego, były podporucznik w wojsku rosyjskim. W kwietniu 1864 roku skazany przez sąd wojenny w Rzeszowie na 7 miesięcy więzienia za zbrodnie zaburzenia spokojności publicznej (zapewne w związku z powstaniem).

Walczył w oddziale Pawła Dybowskiego (rodzonego brata, ps. „Zaremba”). Aresztowany, wzięty do Mińska, skazany na osiedlenie w Syberii Wschodniej, z utratą praw stanu i konfiskatą majątku. Po powrocie z zesłania pracował jako {{rządca|administrator}} dóbr w kieleckiem, następnie w maj. Siemiatycze. Osiadł wreszcie w swym majątku Łużyce pod Mińskiem. Data śmierci nieznana.

Z Czerniowiec, 19 lat, stanu wolnego, słuchacz praw. W kwietniu 1864 sądzony przez lwowski sąd wojenny, pod zarzutem zbrodni zaburzenia spokojności publicznej (zapewne w związku z udziałem w działaniach powstańczych). Zwolniony z braku dowodów.

(1801-1875), wiceprezes Trybunału Apelacyjnego WMK, działacz narodowy, więzień stanu w 1864 r.

urodzony na początku roku 1856 w Kalwaryi Zebrzydowskiej z Macieja i Maryanny ze Stanisławskich, po ukończeniu 4ch klas w Bochni, zostawał w praktyce w handlu żelaznym w Krakowie. 13 letnie pacholę drgało tylko zapałem wojenki z wrogiem, tą myślą tylko żył, jakoż w Lipcu zniknął z han dlu i ukrywał się w Krakowie ćwicząc się w robieniu bronią. Po sześciu tygodniach dowiedziała się owdowiała matka o miejscu jego pobytu, lecz ani łzy, ani prośby, ani groźby nie zdołały tego dziecka nakłonić do odstąpienia od zamiaru. Nakoniec z pod ścisłego dozoru matki znikł 1 Listopada i niewiadomo co się z nim stało, żadnej wiadomości do dziś pomimo poszukiwań nie ma. Słychać tylko, że podobnego wieku i usposobienia młodzian, z Galicyi, znajduje się obecnie na Syberyi.

herbu Sokola, ur. w 1844 roku Wiłkowyszkach, syn Piotra i Weroniki z Milanowskich. Pochodził z rodziny o tatarskich korzeniach. W wieku 14 lat został sierotą. W kwietniu 1862 roku wstąpił w szeregi organizacji powstańczej, w której miał pełnić funkcję setnika. Pod koniec stycznia 1863 roku zaciągnął się do oddziału Karola Jastrzębskiego. Występował pod pseudonimem „Zarzecki”. Jako podoficer kosynierów brał udział w bitwie pod Czystą Budą (2 lutego), gdzie partia została rozbita. Po klęsce udał się w Płockie i tam służył pod rozkazami Zygmunta Padlewskiego. Walczył pod Myszyńcem (9 marca) i Drążdżewem (11 marca). Po rozwiązaniu oddziału wstąpił do partii organizowanej w okolicach Ostrołęki przez . W tym czasie brał udział w starciach pod Białaszewem (31 marca) i Jaświłami (2 kwietnia). Po przejściu przez Brzozówkę i Biebrzę oraz oderwaniu się powstańców od ścigających ich Kozaków, skrajnie wyczerpany uzyskał dwutygodniowy urlop z poleceniem tworzenia nowej partii. W drugiej połowie kwietnia, w pobliżu leśniczówki Choszczewo sformował 70-osobowy oddział strzelców, z którym udał się do obozu płk. Konstantego Ramotowskiego. Tam z nominacji Jana Andruszkiewicza, naczelnika wojskowego województwa augustowskiego, został jego tymczasowym dowódcą. Niedługo potem dowodzenie przejął Władysław Brandt, oficer zbiegły z armii carskiej, który powiększył stan liczebny oddziału do 110 żołnierzy piechoty i 18 jazdy. Już jako kapitan, Dziadulewicz brał udział w bitwie pod Kadyszem (21 maja). Niedługo potem zachorował i przez sześć tygodni był wyłączony z działań powstańczych. Po powrocie do zdrowia wstąpił ponownie pod rozkazy Brandta i walczył pod Wincentą (18 września). Po starciu, dowódca w obawie przed okrążeniem przez przeważające oddziały carskie, rozpuścił piechotę. „Zarzecki” przyłączył się wówczas do uczestniczącego w tej bitwie mjr. Konstantego Micewicza. Po rozwiązaniu partii udał się na emigrację do Drezna. Ciężkie warunki materialne zmusiły go do powrotu. W 1864 roku przyjechał do Warszawy i wstąpił na Wydział Filologiczno-Historyczny Szkoły Głównej, którą ukończył pięć lat później. Po studiach pracował jako nauczyciel gimnazjalny. Należał do kręgu znajomych Stanisława Moniuszki, który był ojcem chrzestnym jego syna Stanisława. W wolnych chwilach oddawał się ukochanej sztuce. Obdarzony pięknym i silnym głosem urządzał koncerty wokalne. Od 1882 roku prowadził chór „Duda” Warszawskiego Towarzystwa Wioślarskiego, a od 1887 roku śpiewał w znanym chórze „Lutnia”. Ponadto pisywał artykuły do prasy warszawskiej i pracował nad biografią Moniuszki, której jednak nie ukończył. Z małżeństwa z Józefą z Nieprzeckich (zm. 11 kwietnia 1933 roku) miał troje dzieci: Stanisława (zm. w 1943 roku), profesora gimnazjalnego, historyka, heraldyka, autora Herbarza rodzin tatarskich; Wacława, prokurenta Banku Handlowego oraz córkę Janinę. Zmarł w 1901 roku w Warszawie. Został pochowany na warszawskich Powązkach w kwaterze 33. W 1919 roku został pośmiertnie zweryfikowany jako oficer weteran. Na obelisku upamiętniającym wydarzenia 1863 roku, wystawionym współcześnie we wsi Krasnybór nad Biebrzą, obok nazwisk dowódców działających na tym terenie, wyryte jest również nazwisko Bonifacego Dziadulewicza. Jako ciekawostkę warto podać, że formowanie przez Dziadulewicza oddziału na Grzędach niesłusznie przypisuje się Konstantemu Ramotowskiemu „Wawrowi”

syn Tytusa (1796-1861) i Celestyny z Zamoyskich. Hrabia Jan Kanty jako młodzieniec niespełna dwudziestoletni walczy w 1848 r. pod Książem w szwadronie ułanów wystawionym przez ojca. Po upadku powstania odbywa obowiązkową służbę w armii pruskiej, uczy się sztuki artyleryjskiej i budowy fortyfikacji wojskowych. W 1857 r.żoną Jana Działyńskiego zostaje Izabela Czartoryska. W marcu 1863 r., już podczas powstania, Jan przerzuca za granicę oddział powstańczy pod wodzą Edmunda Calliera. Sam staje na czele tajnej organizacji mającej na celu wszechstronną pomoc walczącym - stąd nazwa ,,Komitet Działyńskiego\". Komitet przesyła do Królestwa nowe oddziały partyzanckie, do których wstępują masowo oficjaliści i chłopi kórniccy. Podczas rewizji w pałacu hrabiego Jana Działyńskiego, policja pruska zagarnia tajne dokumenty. Hrabia jako poseł do parlamentu pruskiego nie zostaje aresztowany. Ucieka w stronę Pyzdr, gdzie obozuje silny oddział powstańczy pod wodzą Edmunda Taczanowskiego, tu zostaje przyjęty, wszyscy liczą na jego umiejętności wojskowe. Jan Kanty trafia na okres zwycięstw Polaków. Uczestniczy w pościgu za pokonanymi Rosjanami. W pierwszych dniach maja 1863 r. bierze udział w potyczkach w okolicach Koła. W bitwie pod Ignacewem wraz z rannym krajanem, pułkownikiem Władysławem Niegolewskim, dowodzi w końcowej fazie walki oddziałem polskim. Mimo klęski wyprowadza znaczną część oddziału w kierunku Kleczewa, gdzie nocą rozpuszcza podkomendnych, polecając schowanie broni i ukrycie się ,,zanim trochę się uspokoi\". Sam tuła się jeszcze jakiś czas, przekrada przez granicę i dociera do Paryża. W rodzinnej Wielkopolsce pruska komisja sprawiedliwości uchyla jego poselską nietykalność i zarządza aresztowanie, rozdając listy gończe za ,,groźnym przestępcą politycznym\". Hrabia Jan jest wówczas nie tylko ściganym bandytą, ale człowiekiem wyzutym z majątku: cały majątek obłożono sekwestrem, zbiory biblioteczne i muzealne w Kórniku i Gołuchowie opieczętowano. Tymczasem w Berlinie toczy się wielki proces 136 mieszkańców Wielkopolski, oskarżonych o zdradę stanu. Jedenaście osób, w tym Jan Działyński, został skazany zaocznie na karę śmierci.Podczas pobytu na emigracji ,,skazaniec\" z wielką energią włącza się w życie kulturalne i naukowe polskiego wychodźstwa we Francji. W 1868 r. hrabia Jan Działyński podejmuje dramatyczną decyzję. Jedzie do Berlina, staje przed trybunałem pruskim, ryzykuje. Prusacy nie chcąc zrażać sobie polskiej arystokracji wykonaniem wyroku śmierci na tak wybitnym jej przedstawicielu, łagodzą karę do trzech lat twierdzy, a i ten wyrok anuluje amnestia. W 1869 r. odzyskuje Kórnik. Otoczony lekarzami, w obecności matki i przybyłej z Paryża żony, hrabia Jan zmarł 30 marca 1880r. Podczas pogrzebu Jana Kantego Działyńskiego wykonano tradycyjne szlacheckie ceremonie, towarzyszące śmierci ostatniego z rodu. Wuj zmarłego, książę August Zamoyski, złamał szablę nad katafalkiem, książę Marceli Czartoryski przełamał pieczęć rodową, a Marceli Żółtowski strzaskał tarczę herbową.

z Humnisk, 22 1, ob. gr. kat., stanu wolnego, syn kmiecia, sądzony przez c.k. Sąd w Złoczowie, za przestępstwa przeciw zarządzeniom publicznym, §. 569. wojsk. k. k., skazany na 10 dni aresztu w sztokhauzie.

Z Izydorówki, lat 22, stanu wolnego, słuchacz praw. W kwietniu 1864 sądzony przez lwowski sąd wojenny, pod zarzutem zbrodni zaburzenia spokojności publicznej. Jako organizator korpusu Komorowskiego skazany na 6 miesięcy więzienia.

hr., urodzony w r.1845 w Galicji Wschodniej, w r. 1878 wszedł do sejmu jako poseł stanisławowskiej większej własności, w r. 1879 do parlamentu. Wybrany do parlamentu ponownie w r. 1895, po śmierci Apolinarego Jaworskiego stanął na czele Koła Polskiego. Wojciech Dzieduszycki był niezawodnie najpopularniejszym politykiem polskim. Wysoka wiedza, jowialny humor nadawały mu wyjątkowo sympatyczne znamię. Zmarł 24 marca 1909 r., zostawiwszy bogatą spuściznę literacką.

(ok. 1817-1876), działacz konspiracyjny w 1846 i 1863/4 r., więzień stanu

Z Mielca, 24 lata, stanu wolnego, siedlarz i właściciel gruntu. W sierpniu 1864 sądzony przez sąd wojenny w Tarnowie, za przestępstwo przeciw zarządzeniom publicznym par 570 (zapewne w związku działaniami powstańczymi). Skazany na 4 tygodnie aresztu zaostrzonego 1-razowym postem w każdym tygodniu.

syn Zenona, porucznik w stanie spoczynku, ziemianin i mieszkaniec Starowicz w powiecie radomyskim

(ok. 1826 - 04.10.1901 Lwów) - weteran Powstania Styczniowego [1] emerytowany profesor szkoły realnej, więzień stanu z r. 1846, porucznik wojsk polskich z r. 1863.64, zmarł we Lwowie w wieku 75 lat. [1]. Pogrzeb odbędzie się dziś popoł. z domu przy ul. Lenartowicza 5" [1] Zmarł 4 października 1901 r we Lwowie [3} w wieku 75 lat [3] Pochowany we Lwowie na Cmentarzu Łyczakowskim [2]

Z Żółkwi, stanu wolnego, 29 lat, kooperator obciążony nieprawnym werbowaniem. W sierpniu 1864 sądzony przez sąd wojenny w Tarnowie, za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej - uwolniony z obu podejrzeń z braku dowodów.

z Teosiólki, 30 lat, ob. łac., stanu wolnego, parobek (jednorazowe udanie się do powstania), sądzony przez c. k. sąd wojenny w Złoczowie, za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej, 343 kk., zasądzony na 1 miesiąc więzienia

Z Tyszownicy, 22 lat, stanu wolnego, syn kmieci. W sierpniu 1864 sądzony przez sąd wojenny w Samborze (zapewne w związku z udziałem w Powstaniu), za przestępstwo przeciw zarządzeniom publicznym, uwolniony z braku dowodów.

Przywódca powstania nabajkalskiego - stracony razem z Celińskim i Szaramowiczem. "Dzień był mglisty i ponury. Po aresztowaniu wszystkich znajdujących się w Irkucku Polaków w ich własnem mieszkaniu, wywieziono na plac kaźni trzech nieszczęśliwych apostołów idei wolności: Celińskiego, Eljaszewicza i Szaramowicza. Ksiądz Szwernicki błogosławił skazańców, którzy, rzuciwszy się sobie w objęcia, stanęli u słupów z okrzykiem: Niech żyje Polska! Kule świsnęły w powietrzu i trzech męczenników osunęło się na ziemię. Taki był koniec powstania za Bajkałem

(1821 - ) - Powstaniec 1863 r. [4]. Pierwszy Komisarz Rządu Narodowego w zachodniej Galicji [4], Dziennikarz [4] , redaktor "Przeglądu rzeczy polskich w Paryżu. [4] Ur. 12.08.1821 Niesułków [obecnie pow. zgierski, woj, łódzkie] [1] Katolik [4] Pierwsze wykształcenie odebrał w domu matki. [5] "W 15 roku wieku swego chodził do gymnazyum w Warszawie a potem do instytutu pedagogicznego. W roku 1840 powrócił Elżanowski do swojej matki i poświęcił się gospodarstwu. Nie chcąc być karanym za odbytą mimo pozwolenia podróż do Pruss, przeszedł dotąd w pierwszej połowie Stycznia 1844 r. i udał się do pani Jeżewskiej, krewnej matki swojej, do Topolna, u której przebywał aż do Czerwca 1845 roku. O ten czad dostał się pod opiekę majora Radkoeowcza do Brzyzna, u którego aż do swego aresztowania dnia 4go Stycznia 1846 roku za domownika był uważany. Według urzędowego doniesienia radcy kolegialnego rossyjskiego Massona z dnia 4go wrześ nia 1846 r. Elżanowski zdaje się, że należał do towarzystwa demokratycznego, które na początku Stycznia 1846 r. w Warszawie odkrytem zostało. Jako cudzoziemiec naturalizowany nie był obowiązany służyć w wojsku pruskiem. Seweryn Elżanowski już w gymnazyum trudnił się dochodzeniem przyczyn, które naród polski do upadku przyprowadziły. Spowodowany przez pisma Lelewela poznał jako najgłówniejszą przyczynę pogwałcenie praw klass niższych; wniesienie tychże zdawało smu się więc środkiem przywrócenia potęgi Polski. - (...) W miesiącu Czerwcu 1846 roku udał się Elżanowski do Poznania, aby tam się dokładniej nauczyć języka niemieckiego. Uważał to szczególnie dla tego za potrzebne, ponieważ miał zamiar słuchać później kollegia na uniwersytecie w Berlinie. Przez inspektora ekonomicznego Migdalskiego w Topolnie został rekomendowany przyjacielowi tegoż, Fr. Karoólowi Libeltowi w Poznaniu, który mu się u nauczyciela znającego jeżyk niemiecki wystarał. W Poznaniu Elżanowski zabrał znajaomość z Franciszkiem Przyborowskim, Alfonsem Białkowskim, Michałem Słomczewskim, Janem Słupeckim, Nepomucenem Sadowskim, Janem Pozorskim, Felixem Jaroszyńskim i z Kantakiem zamieszkałym z nim w domu kupca Leitgebera, na ten czas tylko powierowsnie mu znanym byłym gymnazyalistą" ." [5] W 1863 r. "Przybywszy do Krakowa wkrótce po uwięzieniu Dyktatora i znalazłszy bezład ogromny i upadek ducha przystąpił do zorganizowania Komitetu obywatelskiego, do którego weszło trzech obywateli zielmskich i dwóch dawnej ławy (Baum, Benoe, Haler, Rogawski, hr. Starzyński). Zaczęło się formowanie i wysyłanie małych oddziałów na pole walki. Tym sposobem id lutego 1863 do września do Kongresówki wkroczyły następujące oddziały: Grekowicza, Wierzbickiego, Miniewskiego, Rumockiego, Denisowicza, Rogalińskiego, Mycielskiego, Chrościkiewicza, Krukowieckiego, Taniewskiego, Jordana i Dunajewskiego). [4] Rodzeństwo: 1__Teodora Apolonia Felicjana Paula Elżanowska - ur 1823 r. Niesułków [2] 2__Antonina Wiktoria Paulina Eustachia Elżanowska [3] po mężu Skrzyńska [11] - ur 1825 r. Niesułków [3] - zm. 09.09.1900 r Orenice par. Oszkowice [11], dziedziczka Orenic [11] Rodzice: 1__Piotr [1] , [6] Józef Kalasanty [6] Elżanowski [1], [6] - ur ok. 1796 r. [1] ( lat 27 w 1821 r [1]) -- ur. 1794 Rybie par. Łęki Kościelne [woj. łódzkie] [9] - dzierżawca dóbr Niesukłów [5] - zm. przed 1848 r. [5] - zm. 1825 Niesułów [7], lat 31 [7] 2__Franciszka [1], [6] Barbara Józefa [6] Skrzyńska po mężu Elżanowska [1], [6] - ur. ok. 1798 r [1] ( lat 23 w 1821 r [1]) - po śmierci męża "zakupiła dobra w Polsce rossyjskiej polłożone Orenice i Dmosiu" [5] __ślub 17.05.1820 Niesułów [6] On lat 25 [6], Ona lat 22. [6] Dziadkowie 1.1__Michał Elżanowski [6] , [7] - ur ok. 1755 [7] - w 1825 r lat 70 i zamieszkały w Niesułkowie, razem ze swoim bratem Mikołajem lat 61, zgłosił zgon swojego syna Piotra [7] - zm. 15.05.1827 Niesułków [8], wdowiec lat 73 [8] 1.2__Antonina Stępowska po mężu Elżanowska [6] __ślub 25.11.1787 r Oporów. [10] On Magnific. Ruszki par. Bedlno [10] Ona Magnicica Jaworzyna [10] świadkowie Magnificos Stanisław Gadomski wojewoda łęczycki [1] i Kossowski kasztelan inowłodzki [10] 2.1__Wincenty Skrzyński [6] 2.2__Wiktoria Łobudzka po mężu Skrzyńska [6] Pra-dzaidkowie 1.1.1__Wojciech Elżanowski [8] 1.1.2__Agata po mężu Elżanowska [8] ___ślub

Powstaniec styczniowy Kiełczyna Na cmentarzu parafialnym w tej miejscowości odnaleźć można ziemną mogiłkę, obramowaną niedawno betonową obwódką. Umieszczony na niej żelazny krzyż dźwiga pokaźnych rozmiarów tablicę z nazwiskiem ppłk. Władysława Eminowicza. Nie jest to jego prawdziwy grób, choć wszystko wskazuje na to, że spoczywa na tej właśnie nekropolii. Krzyż i tablicę postawił Marek Choina, znany z troski o należyte upamiętnianie miejsc i osób zasłużonych dla historii walk niepodległościowych. Eminowicz doskonale pasuje do tego grona. Był jednym z najbarwniejszych partyzantów Powstania Styczniowego, działającym nie tylko na ziemi sandomierskiej, ale także na Lubelszczyźnie i Podlasiu. Początkowo walczył w grupie Mariana Langiewicza, potem został szefem sztabu w oddziale płk. Dionizego Czachowskiego. Brał udział w kilkunastu bitwach i potyczkach. 23 sierpnia 1863 r., dowodzony przez niego oddział powstańczy został rozbity przez Rosjan pod Wirem. Po tych wydarzeniach Eminowicz postawiony został przed sądem wojennym i niesłusznie zdegradowany ze stopnia podpułkownika do szeregowca. Rozgoryczony wyjechał do Wiednia, ale już w początkach 1864 r. powrócił do walki i brał udział w bitwie opatowskiej, w trakcie której został ciężko ranny. Przewieziono go do majątku Jawornickich w Kiełczynie. Wezwany ze Staszowa lekarz opatrzył ranę, która z pozoru nie wydawała się groźna. Rekonwalescent nie miał jednak odpowiednich warunków, by należycie się kurować. Jaworniccy obawiali się, że u nich w pierwszej kolejności Rosjanie szukać mogą ukrywających się powstańców. Postanowili przewieźć rannego Eminowicza do niedalekiego majątku Dobra pod Staszowem, należącego do rodziny Russockich. Ta potajemna podróż zaszkodziła mu bardzo. Stan rannego pogorszył się. Zmarł 23 marca. „Za wzorowe znajdowanie się w służbie i okazaną waleczność w czasie bitwy opatowskiej” generał Hauke-Bosak przywrócił mu stopień podpułkownika. Nie doczekał jednak Eminowicz jego zatwierdzenia przez Rząd Narodowy. Stało się to dopiero 25 marca. Z zapisków Wincentego Grabówki, uczestnika i kronikarza powstańczych bojów, wiadomo, że sławny podpułkownik spoczął w Kiełczynie obok dwóch swoich towarzyszy broni - Wielobyckiego i Lengsmitcha. Ten ostatni był Niemcem. Brał udział w kampanii Garibaldiego, a w późniejszym czasie był podkomendnym Eminowicza.

Już w r. 1848 brał czynny udział w spisku Konarskiego, a pochwycony przez Moskali wysłany został na Syberię, gdzie przebywał aż do amnestii, wydanej po wstąpieniu na tron Aleksandra II. Po powrocie z Syberii był bibliotekarzem ordynacji Zamojskich i w r. 1862 redagował razem z Kraszewskim „Gazetę Polską” i należał do redakcji „Gazety Warszawskiej”. Od r. 1870 stale mieszkał w Krakowie. Pisał wiele wierszy patriotycznych, z których Hej tam w karczmie za stołem stała się własnością ogółu. Tłumaczył także Szekspira i Dantego. Umarł w Krakowie 28 września 1895 r. Był to dzielny patriota, którego imię ściśle jest związane z historią naszej martyrologii.

pseud. Otto, z pochodzenia Węgier. Został mianowany pomocnikiem organizatora powiatowego Kreczmara. Na przełomie sierpnia i września 1863 roku stanął na czele oddziału powstańczego. Oddział ten stoczył zwycięską potyczkę w Myszkowie, gdzie napadł na 50-osobową grupę bawiącą się w karczmie. Pod koniec września oddział Esterhazego ponownie znalazł się w pobliżu stacji kolejowej w Myszkowie, gdzie również stoczył zwycięską potyczkę.

żona nadwornego medyka, stała na czele Komitetu polskiego w Ptetersburgu

Aleksander Eysymontt, urodził się w styczniu 1842 r. w dworze Karasiowszczyzna, w parafii Wielkie Eysymonty, jako syn urodzonych Waleriana Eysymontta i Franciszki z Kozierowskich. Prawdopodobnie zmarł w więzieniu w Grodnie w 1863 roku. Po upadku Powstania majątek braci Eysymonttów - również starszego Konstantego Ludwika (ur. 1835, został zesłany). Siostra Helena ostała się na części, którą wniosła Bohdanowiczowi. Stryj Aleksandra - Hipolit był Sędzią w Grodnie.

Z Brzostka. Grabarz, stanu wolnego, 40 lat. W kwietniu 1864 roku skazany przez sąd wojenny w Tarnowie za przestępstwa przeciw publicznym zarządzeniom (zapewne w związku z powstaniem). 10 dni aresztu śledczego przeliczono za karę.

Syn Bartłomieja, ksiądz kościoła Iszczołskiego w powiecie Lidzkim.Skazany na mocy konfirmacji Głównego Naczelnika Kraju z 21-go maja i 8 czerwca 1863 r. pod Nr. 610 i 766. Rozstrzelany w Lidzie 13 czerwca 1863 r., za czytanie rewolucyjnego manifestu i namowę włościan do powstania.

syn Szymona, ur. ok. 1 8 3 3, szlachcic z Mińszczyzny. Za pobyt w oddziale powstańczym, na mocy konfirmacji Murawiowa pozbawiony praw stanu 1 zesłany do gub. tobolskiej na zamieszkanie. Do Tobolska przybył 16 grudnia I 864, karę odbywał w Jałutorowsku. W 1866 uzyskał możliwość przeniesienia do gub. kazańskiej, w Jadryniu mieszkał od 2 I lutego 1867. W 1871 otrzymał kolejną zgodę - na wyjazd do Warszawy, dokąd wyruszył „etapami" w maju tego roku. W następnym roku został zwolniony z dozoru, ale dopiero w 1876 mógł powrócić w strony rodzinne, gdzie pozostała żona z córką.

stolarz z Tarnopola, w r. 1849 brał czynny udział w wyprawie węgierskiej, w której ranny w nogę, po ukończonej kampanii wyemigrował do Turcyi i tam oddał się prący swojego zawodu, powrócił za amnestyą, i ożenił się. W 1863 roku, na odgłos powstania, porzucił żonę i dzieci, zaciągnąwszy się w szeregi powstańcze, walczył i brał udział w bardzo wielu potyczkach. Razu jednego stojąc na pikiecie, napadnięty przez nieprzyjacielski rekonesans, broniąc się mężnie, nie dał się wziąść do niewoli, położywszy trupem oficera. W bitwie pod Kobylanką ciężko ranny w głowę, nogę i obiedwie ręce, w skutek tego amputowano mu wszystkie palce u prawej ręki w szpitalu Cieszanowskim. Wyszedłszy ze szpitala już jako kaleka, prowadził nędzne życie, utrzymując siebie, żonę i dzieci, ze sprzedaży obrazków po jarmarkach. Umarł w Brzeżanach, w Tarnopolskiem, W Grudniu 1866 r.