Zarejestruj się lub Zaloguj się

Portal w rozbudowie, prosimy o wsparcie.

Uratujmy wspólnie polską tożsamość i pamięć o naszych przodkach.

Zbiórka przez Pomagam.pl

Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Największa baza Powstańców Styczniowych.
Leksykon i katalog informacji źródłowej o osobach związanych z ruchem niepodległościowym w latach (1861) 1863-1865 (1866)

UWAGA
* Jedna osoba może mieć wiele podobnych rekordów (to są wypisy źródłowe)
* Rekordy mogą mieć błędy (źródłowe), ale literówki, lub błędy OCR należy zgłaszać do poprawy.
* Biogramy opracowane i zweryfikowane mają zielony znaczek GP

=> Powstanie 1863 - strona główna
=> Szlak 1863 - mapa mogił i miejsc
=> Bitwy Powstania Styczniowego
=> Pomoc - jak zredagować nowy wpis
=> Prosimy - przekaż wsparcie. Dziękujemy

Szukanie zaawansowane

Imię

Nazwisko

Opis

Źródło

Nadawca

Uwagi

Ze zdjęciem

Tryb wyszukiwania

Wyniki wyszukiwania. Ilość: 1639

Strona z 41 < Poprzednia Następna >

Stanisław Feduszyński

stolarz z Tarnopola, w r. 1849 brał czynny udział w sprawie węgierskiej, w której był ranny w nogę. Po ukończonej kampanii wyemigrował do Turcyi i tam oddał się pracy swojego zawodu; powrócił za amnestyą i ożenił się. W r. 1863 na odgłos powstania porzucił żonę i dzieci, zaciągnąwszy się w szeregi powstańcze, walczył i brał udział w bardzo wielu potyczkach. Razu pewnego stojąc na pikiecie napadnięty przez nieprzyjacielski rekonesans bronił się mężnie i nie dał się wziąć do niewoli położywszy trupem oficera. W bitwie pod Kobylanką ciężko ranny w głowę, nogę i obie ręce, wskutek czego amputowano mu wszystkie palce u prawej ręki w szpitalu cieszanowskim. Wyszedłszy ze szpitala już jako kaleka prowadził nędzne życie, utrzymując siebie, żonę i dzieci ze sprzedaży obrazków na jarmarkach. Umarł w Brzeżanach w grudniu 1866 r.

Z Błudnika, 18 lat,stanu wolnego, były uczeń gimnazjum. W sierpniu 1864 sądzony przez sąd wojenny w Tarnopolu, za zbrodnie zaburzenia spokojności publicznej (zapewne w związku z powstaniem). Skazany na 3 miesiące więzienia.

Mojżesz Feldmann

Ze Stryja, 23 lata, stanu wolnego, czeladnik piekarski. W 1864 sądzony przez Sąd Wojenny w Samborze za przestępstwo przeciw zarządzeniom publicznym, zapewne w związku z działaniami powstańczymi. Skazany na 10 dni aresztu zaostrzonego 2razowym postem o chlebie i wodzie.

Rachel Feldstrick

Z Leżajska. Izraelitka, stanu wolnego. W kwietniu 1864 roku skazana przez sąd wojenny w Rzeszowie na 24 godziny aresztu za przestępstwo przeciw publicznym zarządzeniom (zapewne w związku z powstaniem). W drodze łaski uwolniona.

Zygmunt Szczęsny Feliński

Gdy wybuchło powstanie w nocy z 22 na 23 stycznia 1863 r., arcybiskup napisał do cara list: „Krew płynie wielkimi strumieniami, a represje zamiast uspokoić umysły, jeszcze bardziej je rozdrażniają. W imię miłosierdzia chrześcijańskiego i w imię interesów obu narodów błagam Waszą Cesarską Mość, abyś położył kres tej wyniszczającej wojnie. (…) Polska nie zadowoli się autonomią administracyjną, ona potrzebuje bytu niepodległego”. Za te słowa zapłacił 20-letnim zesłaniem w głąb Rosji, podzielił tragiczny los ogromnej rzeszy Polaków skazanych przez zaborcę na wygnanie i represje.

Ze Lwowa. 17 lat, stanu wolnego, nożownik. W kwietniu 1864 roku skazany przez sąd wojenny w Przemyślu na 3 tygodnie więzienia za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej (zapewne za udział w powstaniu).

1.12.1863 został zabrany ciężko ranny z pola bitwy pod Ociesękami i przywieziony do lazaretu w Daleszycach w stanie nie nadającym się do dalszego transportu.

Ludwik Filipowicz

Syn Franciszka, szeregowiec Szlis-selburskiego pułku piech. Skazany na mocy konfirmacji Pomocnika Głównego - Naczelnika Kraju, generał-adjutanta Krzyżanowskiego. Rozstrzelany w Poniewieżu gub. Kowieńskiej, 22 maja 1864 roku, za zdradę obowiązku służby i złamanie przysięgi, ucieczkę ze służby, wstąpienie do oddziału powstańców i przebywanie w 2-ch oddziałach powstańczych

Gerard Filipowski

duchownego stanu, z lubelskiej gub. Syn. Jana

Z Mokrzysk, 24 lata, obrz.łac., stanu wolnego, technik. W 1864/5 sądzony przez Sąd Wojenny w Krakowie, za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej, zapewne w związku z wydarzeniami powstańczymi. Odbyty w Rosji 6 miessięczny areszt policzony za karę.

Władysław Fischer

Z Tarnopola, lat 17, stanu wolnego, terminator stolarski. W kwietniu 1864 sądzony przez lwowski sąd wojenny, pod zarzutem zbrodni zaburzenia spokojności publicznej. " (zapewne w związku z udziałem w działaniach powstańczych). Uwolniony z braku dowodów.

także Meszaros. 25 lat, stanu wolnego, Z Dobesan na Węgrzech, uczeń gimnazjum. W kwietniu 1864 roku skazany przez sąd wojenny w Tarnowie na 6 tygodni więzienia za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej (zapewne w związku z powstaniem).

czyli jak inni go zwą Frankowski, Frankiewicz lub Frączkiewicz. Zesłany na Sybir, w lipcu 1866 r. w towarzystwie dwóch innych wygnańców, grał na skrzypcach, działo się to w warzelni soli w Kańsku Jeden z oficerów załogi Bakłanów, pojąc czajem towarzyszy, posłał po Florkowskiego, aby mu hulankę urozmaicił grą na skrzypcach. Florkowski nie usłuchał rozkazu, tłumacząc się, że nie jest do tego obowiązanym. O godzinie szóstej tegoż dnia ów oficer Bakłanów, mając dyżurną, przyszedł jak zwykle odczytać spis więźniów i zobaczyć czy są wszyscy. Taki był zaprowadzony porządek, że każdy którego nazwisko odczytano przechodzi na drugą stronę i stawał w następnym szeregu. Gdy odczytano nazwisko Florkowskiego oficer Bakłanów otrzymał cięcie nożem w twarz. Natychmiast pochwycono Florkowskiego jakkolwiek podczas zadania ciosu Bakłanowi Florkowski w drugim już znajdował się szeregu. Sędziowe nie mając dowodów winy orzekli jego niewinność, tym bardziej, że sam Bakłanów uniewinniał go, przypisując winę nieznanemu sprawcy. Generał gubernator Zamiatnin zwołał drugi sąd, który również Florkowskiego uniewinnił. Złożono trzeci sąd, który orzekł, że jedynie w tym razie można by przyznać winę Florkowskiemu, gdyby tenże zeznał, że miał osobistą zawiść do Bakłanowa.Ewaryst Mokrzycki, Polak, urzędnik do szczególnych zleceń, był wyznaczony na tłumacza sądzonego, ponieważ Florkowski po rosyjsku nie umiał. Sąd po różnych zapytaniach spytał m. in. Florkowskiego przez tłumacza, czy tenże do Bakłanowa nie miał zawiści osobistej. Mokrzycki w tłumaczeniu przekręcił pytanie i spytał Florkowskiego: czy Bakłanów więźniów nie krzywdził. Na to pytanie Florkowski potakujące odpowiedział, a sąd oszukany przez tłumacza skazał Florkowskiego na rozstrzelanie. Florkowski nie pozwolił sobie zawiązać oczu i zginął mężnie stojąc, bez najmniejszego jęku, bez najmniejszego skrzywienia twarzy. Moskale z uwielbieniem patrzyli na męczennika mówiąc, że tylko Polak tak umierać zdoła. Moskale znienawidzili Mokrzyckiego nazywając padlec, w ogóle ów Mokrzycki okazał się nikczemnikiem i szpiegiem.

Józef Fosiewicz

(1794-1879), właściciel wytwórni narzędzi rolniczych i gospodarczych, żołnierz polski z 1831 r., członek komisji wojennej na obwód rzeszowski w czasie powstania 1863 r., więzień stanu 1863 r., długoletni radny Rady Miasta Rzeszowa, cechmistrz rzemieślników przemysłowych.

Piotr Frankiewicz

ur. 1814 r. Kancelarja Osobista nmka Kr. P. 20 lut. (3 mar.) 1868 r. Nr. 2460 3 w wykazach, nadesłanych do zarządzającego spr. d. obc. w. podaje o księdzu P. F., prob. par. Chodel, pow. i gub. lubi., następujące dane: a) utrzymywał „karygodne” stosunki z byłym nlkiem żandarmerji narodowej Wagnerem, dowódcą partji powstańców Jankowskim i innymi działacza mi politycznymi, których podejmował u siebie, b) przy woził oręż do partji, c) namawiał swych parafjan, aby dawali pieniądze na powstanie, d) przechowywał różne „podburzające” druki i e) że jeszcze w 1862 r. z okazji śmierci arcbpa Fijałkowskiego w Warszawie napisał „podburzające” wezwanie do swych parafjan. Na zasadzie przeto decyzji nmka Kr. P. z 15 czrw. 1864 r., napisanej na raporcie Nr. 1445 audytorjatu polowego, ksiądz P. F. został pozbawiony wszystkich praw stanu, wysłany do ro bót katorżnych do jednej z fortec syber. na 12 lat, a wszy stek majątek jego miał uledz konfiskacie na rzecz państwa.

Roman Frasiński

laborant gabinetu chemicznego w Krakowie, 22 lata, obrz łac, stanu wolnego. W 1864/5 sądzony przez Sąd Wojenny w Krakowie, za zbrodnię zdrady głównej, obciążony zbrodnią oszustwa i przestępstwa przeciw bezpieczeństwu własności przez sprzeniewierzenie. Od zbrodni zdrady głównej uwolniony z braku dowodów. Skazany za inne na 1 rok więzienia.

Antoni Freindorf

Z Okna. Czeladnik szewski, stanu wolnego, 22 lata. W kwietniu 1864 roku skazany przez sąd wojenny w Złoczowie na 1 miesiąc więzienia za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej (zapewne za udział w powstaniu).

Frejnd (Freund?) Karol, ur. ok. 1848, mieszkaniec wsi Orły pod Łowiczem, ze stanu mieszczańskiego, kawaler. Za pobyt w oddziale powstańczym skazany na zamieszkanie pod dozorem policji „w odległych guberniach Cesarstwa , do czasu „zaprowadzenia trwałego spokoju w kraju". Wyjechał z Warszawy 28 lutego 1864 w dwudziestej trzeciej partii zesłańców, na podstawie rozporządzenia MSW wysłano go do gub. ołonieckiej. Mieszkał w Kargopolu. Otrzymywał zasiłek ze skarbu państwa.

Antoni Aleksander Freund

(ok. 1825 - 1902 Huczko parafia Dobromil ) - weteran Wiosny Ludów 1848 r na Węgrzech i Powstania Styczniowego [1] "W Dobromilu [obecnie na Ukrainie, obwód lwowski, rejon starosamborski] zmarł w 78 r. życia Aleksander Freund, emerytowany drogomistrz tamtejszej Rady powiatowej, Z powodu udziału w ruchu rewolucyjnym osadzony był on przez władzę austriacką jako wiezień stanu w Kufsteinie a następnie uwolniony na podstawie powszechnej amnestii, pod dowództwem walczył za niezawisłość Węgier. Po kampanii wrócił do kraju, a w roku 1863 brał znów czynny udział w powstaniu polskim, organizując oddziały i dostarczając amunicji, W służbie autonomicznej w charakterze drogomistrza czynny był przez 25 lat, poczem otrzymał skromną emeryturę. " [1] Zmarł w wieku 77 lat w m. Huczko parafia Dobromil , jego żona to Zofia Wierzbicka [2]

"Furiatt z Poznańskiego t w Kamyszłowie" /-/ „Czas": "Puriatt". Kolumna, I. 50: „wzięty ranny w niewolę" /-/ s. Jakuba, poddany pruski z Bydgoszczy (Bromberg), czeladnik, przybył na Litwę w 1861 r. i wędrował w poszukiwaniu zarobku, pracował przy kolei w Landwarowie, mieszkał w pow. wileńskim u właściciela ziemskiego de Robetiego. Oskarżony o pobyt w oddziale powstańczym (twierdził, że wypił w karczmie po pracy i w drodze do domu, wzięty siłą do oddziału, z którego zbiegł). Zesłany na zamieszkanie z utratą praw stanu i konfiskatą majątku. Wyrok 3 VII 1863 r., wysłany Wilna 5 IX 1863 r. Bibl. Nauk. AN Ukr. (Lwów), rkps Ossol. 4533, k. 132, tamże, rkps 453. k. 15 /-/ LVI A (Wilno), zesp. 378 p/s, 1864 r. vol. 1944 /-/ LVIA (Wilno), zesp. 494, inw. 1, vol. 98.

Nazwisko Futera bądź Cetera. Pochodzil spod Witebska. Brał udział w powstaniu na Wołyniu. Po przegranej bitwie samotrzeć oszukał sotnię kozacką, która poddała się oddawszy broń. Futera rozdał ją ukrytym w okolicy powstańcom po czym napadli na popitych po bitwie kozaków. Zesłany na Syberię. Miał rodzinę na Wolyniu. Jego syn walczył w Wojsku Polskim, gdzie w wyprawie kijowskiej przyprowadził 14 ochotników ze swoich dobr. Dokonał brawurowej akcji nad Dnieprem topiwszy działa i zdobywając tajne mapy. Za niesubordynację stanął przed sądem polowym, lecz wybroniony otrzymał po cichu od Piłsudskiego majątek. Po Marszałku imię Józef jest w rodzinie tradycyjne.

Andrzej Gabrielski

Z Brzyska, 30 lat, stanu wolnego, organista. W sierpniu 1864 sądzony przez sąd wojenny w Samborze (zapewne w związku z udziałem w Powstaniu), za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej i za odśpiewanie zakazanej pieśni "Boże coś Polskę" podczas nabożeństwa odprawionego 17 lipca 1864 w kościele w Wojniłowie, skazany na 6 tygodni ciężkiego więzienia zaostrzonego 1 razowym postem o chlebie i wodzie w każdym tygodniu. W drodze łaski kara zmieniona na lekkie więzienie.

Gadomscy, bracia: Leopold, ur. ok. I 8 3 6 (?) , i Tomasz, ur. ok. 1833 (?), synowie Walentego, ze szlachty gub. płockiej, mieszkańcy wsi Kosmowo w pow. przasnyskim. Oskarżeni o to, że „przyczynili się do wybuchu powstania i przyjęli w nim czynny udział", byli sądzeni w Cytadeli warszawskiej 1 skazani na osiedlenie na Syberii, z pozbawieniem praw stanu. Wyrok został zatwierdzony przez namiestnika Królestwa Polskiego. Z Warszawy wysłano ich 25 sierpnia 18 6 3, 16 września przybyli do Tobolska, skąd udali się do gub. jenisejskiej. Tomasz przebywał początkowo, od 12 lutego I 864, w gminie Bielskaja pow. jenisejskiego (być może Leopold także), a następnie obaj w gminie Ust jamskaja pow. kańskiego (Leopold od 17 lipca 1865)- Manifest z maja I 8 68 umożliwił im wyjazd do gub. kazańskiej, 10 sierpnia 1871 wyruszyli „etapami" do Kazania, dokąd dotarli 30 grudnia tego roku. Jako miejsce zamieszkania, pod dozorem policji, wyznaczono Jadryń — nie wiemy, czy faktycznie tam przebywali. Na mocy manifestu z maja 1871 zostały im przywrócone prawa stanu.

Andrzej Gałązka

Z Dylewa w powiecie ostrołęckim - wyjechał do Stanów Zjednoczonych, aby uniknąć zesłania na Sybir ,po kilku latach powrócił i osiedlił się w Kadzidle

Józef Gałęzowski

Śp. pułkownik Józef Gałęzowski. Z wiersza: „Nad grobem Józefa Gałęzowskiego". Gdybyś był zasnął na ojczystej ziemi. Polska by cała szła za Twoją trumną, Wieńce Ci plotąc rękami drżącemi, A twarzą spłakaną, lecz zarazem dumną, Że takich synów tuli na swem łonie, Że może godnie uwieńczyć Ci skronie. ("Polonia"). Józef Lipkowski. Niedawno obiegła *>rasę polską mylna wiadomość (powtórzona za jednym z dzienników krakowskich w którego redakcji źle zrozumiano telegram otrzymany) o śmierci zmarłego już w r. 1907 słynnego okulisty dr. Ksawerego Gałęzowskiego. Wiadomość tę następnie częściowo sprostowano w krótkiej wzmiance. Zmarł mianowicie 16. marca br. w Paryżu brat dra Ksawerego — pułkownik Józef Gałęzowski, jeden z. ostatnich najczcigodniejszych i najzasłużenszych przedstawicieli pokoleniu roku 1863. Urodził się w Lipowcu na Ukrainie 7. kwietnia 1833 r. Ukończywszy szkoły w Niemirowie. Poświęcił się studiom w Akademii wojskowej w Piotrogrodzie. Gdy wybuchło powstanie styczniowe zajmował stanowisko kapitana rosyjskiego sztabu generalnego, a zarazem profesora geodezji i astronomii w piotrogrodzkiej Akademii wojskowej. Na apel Ojczyzny podążył do Warszawy i staną! w szeregu powstańczym, najprzód jako referent komisji wojny Rządu Narodowego. We wrześniu zaś r. 1863 wszedł w skład Rządu Narodowego, powołany przez Traugutta na stanowisko dyrektora wydziału wojny, jako jeden z łych. którym Dyktator najmocniej ufał. Szczęśliwszy k/> uchronił go od szubienicy, na jakiej z upadkiem powstania zawiśli towarzysze jego. Dni żywota, które mu Bóg przedłużył, poświęci! pułkownik Józef Gałęzowski na gorliwą służbę Ojczyźnie — a rozwinął ją w Paryżu na emigracji, której był najdostojniejszym przedstawicielem. Po śmierci Władysława hr. Platera w r. 18S9 został wykonawcą jego testamentu i kierownikiem Muzeum Narodowego w Rapperswilu, wyznaczony ku temu przez założyciela. Muzeum Narodowe jest obok hr. Platera dziełem pułkownika Gałęzowskiego: on bowiem, ukochawszy je gorąco, przy swych niezwykłych zdolnościach finansisty i z wielką ofiarą trudów bezinteresownych, prawnie uporządkował i dźwignął z krytycznego położenia sprawy jego. Jako prezes Muzeum Narodowego zawiadywał też związaną, z Muzeum instytucją stypendyjną Krystyna Ostrowskiego dla kształcącej się młodzież;' polskiej. Zdolnościami finansisty zasłynął w świecie francuskim jako współpracownik wielkiej instytucji finansowej „Credit Foncier de France", która wysunęła go na stanowisko naczelnego szefa ogólnej rachunkowości, a ostatnio jako prezesa wydziału honorowego. Piastował także godność kawalera francuskiej legji honorowej. W życiu emigracji polskiej we Francji, w której spędził lat 52, poważnie zaznaczyła się gorliwa działalność pułkownika. By? jednym z wybitnych członków "Ligi Narodowej", prezesem rady „Szkoły Polskiej" w Batignolles, zawiadowcą emigracyjnej instytucji „Czci i Chleba", a wreszcie przewodniczącym komitetu, działającego dla Tej. na której ordynansie pułkownik całe życie wiernie i niezłomnie stal, a której już nie dano było oglądać oczom jego. Zgasł w przededniu wielkich przeobrażeń, w dobie ciężkich prób, co ziemię polską w każdej godzinie obfitym pokosem śmierci roszą. Trudno dziś uczcić, jak przystało, zasługę narodową zmarłego, ale choć krótkiem wspomnieniem wrazić to trzeba w pamięć narodową. Ufajmy! Miną upiorne "narodowe noce" i spełni się kiedyś przepowiednia Wodza Pielgrzymstwa Polskiego: "gdy orły nasze - skrzydła wreszcie na spoczynek zwiną", a "Rzuciwszy miecze, siądą rozbrojeni Rycerze nasi — słuchać o przeszłości; Wtenczas zapłacze nad Ojców losami"... Wśród łez tych, co lica nie splamią, znajdzie się zapewne i gorąca łza uwielbienia dla towarzysza Romualda Traugutta^ ministra wojny roku 1860. D. 20. marca br. po nabożeństwie żałobnem w kościele Notre-Dame-de-Grace w Passy, odprawionem przez ks. prałata Postawkę, odprowadzono zwłoki pułkownika Gałęzowskiego do grobowca rodzinnego na cmentarzu Pere-Lachaise. Tam je serdecznemi przemówieniami pożegnali: dyrektor Szkoły Polskiej Alfred Budzyński, przyjaciel zmarłego Wacław Gasztowtt, dr. Bolesław Motz i inż. Józef Lipkowski. Rapperswil

Józef Jan Galinajtis

Syn Jana, szeregowiec Niżegrodzkiego Garnizonowego batalionu, włościanin gub. Augustowskiej, pow. Kalwaryjskiego.Skazany na mocy konfirmacji Wojennego Naczelnika z 9 kwietnia 1864 roku, pod Nr. 2112. Rozstrzelany w Kalwarii 11 Kwietnia 1864 roku, za ucieczkę ze służby, wstąpienie do oddziału powstańczego, przebywanie w nim w szarży podoficera, udział w kilku potyczkach przeciw wojskom z orężem w rękach i w rabunku, dokonywanym przez oddział, i tem samem popełnił zdradę obowiązku służby i wiernopoddańczej przysięgi.

Michał Galiński

Rawicz. Ur. 02.03.1842r. Tartaków. Sekretarz Rady Powiatowej, zamieszkały w Kolbuszowej, żonaty, 4 dzieci, rzymsko-katolickiego wyznania. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był kadetem i wachmistrzem stadnin, natomiast w powstaniu brał udział jako podporucznik konnicy, po ogłoszeniu stanu oblężenia jako kwatermistrz w Węgrzech i Siedmiogrodzie dla rozbitków udających się do Rumunii. Jesienią 1863 roku przybył do Galicji i opuściwszy szeregi wojska austriackiego wspólnie z kadetem Stanisiewiczem został przydzielony do oddziału Komorowskiego, a dokładnie do 6 kompani kap. Fischera. Z powodu słabej organizacji we Lwowie przeniesiono go do konnicy Czyżewicza, która zbierała się pod Sieniawą. Od dra. Longchampsa (senior) otrzymał w r. 1884 kredytywę i polecenie udania się do Rumunii przez Węgry, gdzie miał urządzić stację dla rozbitków dążących do Bukaresztu. Schwytany na granicy Rumunii przez austr. żandarmerię, oddany został pod sąd wojskowy i po śledztwie w Hermanstadzie zasądzony na utratę stopnia kadeta wachmistrza i 7 lat ciężkiego więzienia w dybach. Odbył karę wspólnie z Adamem Eliasiewiczem z Tarnowa, Rastawieckim, Wawrzyńcem Kozłowskim z Krakowa i Lamperem ze Lwowa. W styczniu 1867r. otrzymał amnestię. Deklarację podpisał 01.08.1891r.

Michał Galiński

h. Rawicz ur. w Tartakowie r. 1842, kadet wachm. stadnin rząd. austr. służył jako podpor. konnicyr po ogłoszeniu stanu oblężenia zaś, jako kwatermistrz w Węgrzech i Siedmiogrodzie, dla rozbitków udających się do Bumunii. Późnej jesieni r. 1863 przybył do Galicji, opuściwszy szeregi wojska austryac. wspólnie z kadetem Stasiniewiczem, i przydzielony został od oddz. Komorowskiego (6-tej komp. kap. Fischera). Z powodu słabego rozwoju organizacji we Lwowie, przeznaczono go do konnicy Czyżewicza, która zbierała się pod Sieniawą. Od dra. Longchampsa (senior) otrzymał w r. 1864 kredytywę i polecenie udania się do Rumunii przez Węgry, gdzie miał urządzić stacyę dla rozbitków dążących do Bukaresztu. Schwytany na granicy Rumunii przez austr. źandarmeryę, oddany został pod sąd wojskowy i po jednorocznem śledztwie w Hermanstadzie zasądzony na utratę stopnia kadeta wachmistrza i 7-m lat ciężkiego więzienia w dybach. Odbył karę wspólnie z Adamem Eliasiewiczem z Tarnowa, Rastawieckim, Wawrz. Kozłowskim z Krakowa i Lamperem ze Lwowa. W styczniu 1867 r. otrzymał amnestyę, poczem uzyskał posadę sekret. Rady pow. w Kolbuszowej.

Mateusz Gardzulewicz

Włościanin. Skazany na mocy konfirmacji Wojennego Naczelnika Oddziału Augustowskiego. Powieszony w Kalwarii, 24 marca 1864 r., za przebywanie w powstańczym oddziale, rabunek u włościan przemocą (grabież odkrytoju siłoju), zrabowanie karczmarza Rapulisa, pobicie jego i jego żony i usiłowanie powieszenia Sapulisa.

Syn Jana, ksiądz wikarjusz Worniańskiego kościoła parafjalnego pow. Szawelskiego, gub. Kowieńskiej. Skazany na mocy konfirmacji Dowódcy Wojsk w powiatach: Szawelskim i Telszewskim, z dn. 30 września 1863 roku, pod Nr. 1653. Rozstrzelany w m. Telszach 7-go października 1862 roku, za przebywanie w powstańczym oddziale, przyprowadzenie powstańców do złożenia przysięgi na wierność rządowi Rewolucyjnemu, oznajmienie z ambony, w m. Miedowiany tamtejszym mieszkańcom oburzającego manifestu, namowę ich do powstania, nastawanie na życie komisarza (prystawa) m. Worni—Ciechanowskiego, zrabowanie jego majętności, uszkodzenie „stanowoj kwartiry i sielskago uprawlenja" i ukaranie i torturowanie niemców pochodzenia szlacheckiego— Berentów

Seweryn Gargilewicz

Był proboszczem w Zarębach Kościelnych w powiecie ostrołęckim, w guberni łomżyńskiej, miał 41 lat. 1 lutego 1864 r. schwytali go żołnierze rosyjscy we wsi Składy Stachy, gdzie ukrywał się przed pogonią kozaków. Oskarżono go o to, że w kościele głosił podburzające kazania, w pełnym liturgicznym stroju błogosławił powstańców przed akcją niszczenia kolei, wzywał włościan, aby szli bronić ojczyzny. Na mocy wyroku Polowego Audytoriatu, zatwierdzonego przez naczelnika Królestwa Polskiego, skazany został na 12 lat katorgi w fortecach i pozbawiony wszystkich praw stanu. Mieszkał w guberni penzeńskiej

Z Płazy, 18 lat, stanu wolnego, wyrobnik. W sierpniu 1864 sądzony przez sąd wojenny w Krakowie, za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej. Skazany na 4 miesiące więzienia.

Teresa Garwolińska

Właścicielka realności, 26 lat, stanu wolnego. W kwietniu 1864 roku skazana przez sąd wojenny w Przemyślu na 14 dni aresztu za przekroczenia obwieszczeń (zapewne za udział w powstaniu).

Seweryn Gąsecki

Ur. 1830 Skurza, miejscowość w 1923: Toledo Stan. Zjedn. Amer. Półn., stopień wojskowy posiadany w powstaniu: powstaniec, stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: XIII-12

Seweryn Gąsecki

ppor. (1630) Toledo Stan. Zjedn. Amer. Półn.

Katarzyn Gąsior

Z Krzeminicza, stanu wolnego, 15 lat, córka kmiecia. W sierpniu 1864 sądzony przez sąd wojenny w Tarnowie, za przekroczenie obwieszczeń z 28 8 29 lutego 1864 o zakazie posiadania broni (zapewne w związku działaniami powstańczymi). Skazany na 8 dni aresztu.

Franciszek Gąsiorek

Z Porąbki, 21 lat, rz-kat, stanu wolnego, syn włościanina. W sierpniu 1864 sądzony przez sąd wojenny w Krakowie, za zbrodnię gwałtu publicznego (zapewne w związku z powstaniem), obciążony przestępstwem przeciw bezpieczeństwu własności przez kradzież par 369. Skazany na 1 miesiąc więzienia, zaostrzonego 1-razowym postem o chlebie i wodzie w każdym tygodniu.

Stefan Gąsiorek

Z Porąbki, 24 lata, syn włościanin, stanu wolnego, rz-kat. W sierpniu 1864 sądzony przez sąd wojenny w Krakowie, za zbrodnię gwałtu publicznego (zapewne w związku z powstaniem), skazany na 3 miesiące więzienia.

Franciszek Gaszyński

Kurowski nie wiedział wcale o dokonywanej koncentracyi straży, i sądząc, że w Szycach stoi jak zwykle do 20 żołnierzy, wyprawił tutaj Franciszka Gaszyńskiego i Mięttę z oddziałkiem bardzo niewielkim, nie przenoszącym w każdym razie 30—40 ludzi. Po przybyciu na miejsce Gaszyński zobaczył, że przed komorą zebrało się 40–50 objeszczyków pieszych i konnych, stojących w pełnej gotowości do wymarszu. Mimo to powstańcy zbliżyli się do nich i wezwali ich do złożenia broni. Rosyanie nie próbowali nawet oporu: po pewnem wahaniu oficerowie i żołnierze zsiedli z koni i rzucili broń. (...) Gaszyńskiego za szybkie zdecydowanie się i odwagę awansował Kurowski na porucznika

Franciszek Cyprian Antoni Gaszyński

Franciszek Cyprian Antoni Gaszyński, h. Jastrzębiec. [1][2] Ur. 16.9.1834 [1][2] Cierno, ob. woj. świętokrzyskie.[8]. Chrztu dokonał wielmożny ks. Józef Moszczyński proboszcz z Mieronic. Zm. 31.8.1900. [1][2][3] Rodzice: Ojciec: Aleksy[8][10] Józef [11] Gaszyński [8] (ur. 17.07.1796 Kije [11], zm. 1872 Cierno [12], 1-v. Franciszka Krodkiewska[10] pułkownik z 1831, w 1811 r brał udział w oblężeniu Modlina, Powstaniec Listopadowy[13], pochowany na cmentarzu w Ciernie[14], syn Norberta i Joanna Tymińskiej[10]). Matka: Barbara Byczkowska,[8] (zm. 1883[14], córka Bartłomieja i Marianny Marcoin[10] pochowana na cmentarzu w Ciernie[14]) - pobrani 1832 w Mieronicach. Rodzeństwo: 1__Hipolit Antoni Gaszyński - ur 1833 Cierno akt nr 31 - zm. 1835 Cierno akt nr 2 2__Hipolit Julian Antoni Gaszyński - ur 1836 Cierno akt nr 19 3__Joachim Józef Antoni Gaszyński - ur 1837 Cierno akt nr 20 4__Pulcheria Aleksandra Barbara Gaszyńska - ur 1838 Cierno akt nr 26 5__Barbara Ambrożyna Marianna Gaszyńska - ur 1840 Cierno akt nr 16 6__Grzegorz Norbert Józef Gaszyński - ur 1842 Cierno akt nr 24 7__Marianna Waleria Justyna Gaszyńska - ur 1844 Cierno akt nr 28 - po mężu Jeżewska [14] zm. 22.07.1897 [14], pochowana na cmentarzu w Ciernie [14] 8__Mieczysław Gaszyński - ur 1858 Cierno akt nr 5 - zm. 15.11.1908 lat 58 [14], pochowany na cmentarzu w Ciernie [14] 9__Antonina Teodora Gaszyńska - ur 1865 Cierno akt nr 40 Uczestnik powstania 1863 [1][2], w gub. kieleckiej.[1] ""[5] Adiutant Kurowskiego[5], "".[5] Po powstaniu zarządca hotelu krakowskiego.[15] Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie, Kwatera: N, Rząd: zach, Miejsce: 23 [4] W tym samym grobie są pochowani: -Kazimiera Kryłowska (06.01.1868 - 31.05.1938) [4] - Anna Kryłowska (27.07.1896 - 18.01.1970) [4] - Olga Kryłowska (31.10.1899 - 23.01.1973) [4] Po jego śmierci c.k. sąd w Krakowie poszukiwał w 1904 r. spadkobiercy, Artura Gaszyńskiego, przedsiębiorcy, którego miejsce pobytu w Rosji nie było znane. [6] Żona Jadwiga [3], [7], [9] Teresa [9] Wyżna [3] vel Wydźgów [7] vel Wydźga [9] Dzieci: 1__Kajetan Zdzisław Antoni Gaszyński - ur 1859 Caców par. Cierno,[9] matka Jadwiga Teresa Wydźga [9] 2__Artur Zygmunt Gaszyński - ur 1863 Caców par. Cierno [obecnie woj. świętokrzyskie] [7], matka jego Jadwiga Wydźgów [7]

Strona z 41 < Poprzednia Następna >