Adolf Pieńkowski
rodził się dnia 29 grudnia 1835 we wsi Guzówce, w wo jewództwie luhelskiem; odebrawszy początkowe wychowanie w domu, uczęszcza do gimnazjum realnego w Warszawie, po skończeniu lam nauk, jako stypendysta królestwa polskiego udał się na uniwersytet do Moskwy a stamtąd do Petersburga, skąd wróciwszy do Warszawy w 1859 r. ze stopniem kandydata nauk przrodzoZMARLI NA WYCH0DZTW1E. 307 mdi, powołanym został na profesora ginmazyum realnego. Poleczony przyjaźnią z Kdwurdcin Jurgensem, (który przyczynił się wtenczas do wzbudzenia życia pa- tryotyczncgo w młodzieży warszawskiej, a później w cytadclli zamęczony umarł, dnia 4 sierpnia 1863 r.), dzielił jego prace, i przez niego z tak zwanem wówczas stronnictwem białych zawarł stosunki ; główny jednak zakres prac jego i wpływu stanowiła szkolna młodzież którą zjednać dla siebie umiał. W 1862 roku wysłany kosztem kraju za granicę dla zwiedzenia rozmaitych naukowych zakładów, wró ciwszy po sześciomiesięcznej podróży, otrzymał od ówczesnego dyrektora oświe cenia i wyznań Krzywickiego, nominacyą na nauczyciela chemii, fizyki i techno logii przy gimnazymn w Pińczowie. Pobyt tam jego nie pozostał bez skutku, po mimo szczupłych środków jakiemi mógł rozrządzać; zaczęły się mnożyć między młodzieżą książki, rosła do nauki ochota. Trwało to bardzo niedługo; powstanie 22 stycznia 1863 roku w inną stronę porwało umysły. Pieńkowski dla słabego zdrowia nie mogąc zaciągnąć się do powstańczych szeregów, wszedł do organizacyi ówczesnej jako urzędnik cywilny; pełnił kolejno obowiązki naczelnika miasta, i naczelnika powiatu slopnickiego; przeniósłszy się później do Warszawy, w końcu 1863 r. za rządów Trauguta, mianowany dyrektorem polieyi narodowej, urząd ten sprawo wał do miesiąca lutego 1864 roku. Zagrożony uwięzieniem, schronił się za granicę i dostał się do Paryża, gdzie przez czas niejaki był komisarzem przy Izbie obrachunkowej, później objął katedrę w szkole wyższej polskiej Montparnasse. Z upo dobaniem zawsze zajmował się. naukami przyrodzonemi; podczas kilkumiesięcznego pobytu w Gandawie pracował nad nowym sposobem przechowywania mięsa i Imletyny belgijskiej akademii nauk ogłosiły rozprawę jego w tym przedmiocie; wy nalazku jednak swojego ostatecznie wykończyć nic mógł. Pisywał artykuły o naukach przyrodzonych do Pisma zbiorowego wydawanego w Pendlikonic przez Towarzystwo naukowe młodzieży polskiej istniejące przez krótki czas w Paryżu; na posiedzeniach tegoż stowarzyszenia miewał publiczne odczyty w tymże samym przedmiocie; do Niepodległości wychodzącej w Zurichu posyłał czasem artykuły polityczne. Małego wzrostu, szczupły, słabych sił fizycznych, pomimo nauk ści słych którym się oddawał, w życiu i polityce był raczej fanUistykiem, i długo na żadnem stanowisku, czy to politycznem czy naukowcu), wytrwać nie mógł; zniechęcający się łatwo, często w pewną omdlałość moralną zapadał. Kochał kraj i dobra jego pragnął, a w pracowitem życiu, przy częstej walce z niedostatkiem, wiele przecierpiał, Umarl w Paryżu, dnia 30 czerwca 1867 roku.
