Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Zameczek, Roman 1822-1876, urodził się w Kaliszu. Syn Wincenta, radcy stanu, senatora i Emilii z Zapolskich. Władysław ukończył gimnazjum w Warszawie, kształcił się w szkole rolniczej w Marymoncie. Po utracie majątku został urzędnikiem w Komisji Przychodów i Skarbu, gdzie pracował do 1861r. Następnie zaangażowany w ruch niepodległościowy, udał się w Płockie i Augustowskie, aby przygotowywać włościan do powstania, po wybuchu którego ogłaszał manifest powstańczy. Na początku powstania dokonał koncentracji partyzantów w okolicy Łap. W nocy z 22 na 23.01.1863r. opanował stację kolejową Łapy, zaatakował Suraż, gdzie rozproszył załogę rosyjską, a następnie poszedł pod Wysokie Mazowieckie i Tykocin. Sukcesy te sprawiły, że zgromadził spory oddział, z którym brał udział w bitwie pod Siemiatyczami ( i ). Po przegranej pod Siemiatyczami walczył z Rosjanami m.in. pod (28.02.1863r.). Wkrótce podporządkował się Z. Padlewskiemu i pod jego komendą brał udział w wielu bitwach i potyczkach: pod (8.03.1863r.), (9.03.1863r.), (12.03.1863r.), (14.03.1863r.), (15.03.1863r.). Po bitwie pod Osówką uciekł wraz z 300 ludźmi oddanymi mu pod komendę. Został mianowany organizatorem Prus Zachodnich, wkrótce aresztowany i osadzony w więzieniu w Chełmnie, skąd udało mu się uciec. Wyjechał do Drezna, następnie do Szwajcarii, a w 1866r. osiadł w Paryżu. Walczył w wojnie francusko-pruskiej 1870-1871. Po upadku Komuny Paryskiej musiał opuścić Paryż i udał się do Galicji, a następnie do Rumunii, gdzie pracował przy budowie kolei. Ostatecznie osiadł w Stanisławowie w charakterze kierownika spółdzielni spożywczej. Odebrał sobie życie 8.06.1876r.

(pseud. Czajka), rodem z Podlaskiego, lat 36 liczący, doktor medycyny, ukończył studya na uniwersytecie moskiewskim, poczem zanominowany lekarzem m. Łosic, przyjął najczynniejszy udział w pracach narodowych od samego ich zawiązku, odznaczając się poświęceniem i gorliwością. Mianowany przez komitet centralny okręgowym Łosickim przysposabiał środki do wybuchu. W chwili zaś danéj, stanął na czele ruchu, rozbroił moskiewskich miejscowych kwatermistrzy, zabrał broń, a uzbroiwszy w nią patryotów uderzył na kwaterujące wojsko w Stoku-Lackim. Odparty ze stratą przeszedł Bug, po potyczce pod Siemiatyczami powtórnie wszedł wraz z Szaniawskim w powiat Bialski. Dnia 20 marca w Międzylesiu w Stanisławowskim otoczony przez przeważne siły pod wodzą majora Antoniewicza z 4-ma armatami, jazdą i kilka rot piechoty, po krwawéj utarczce oddział prawie cały ginie, 16 tylko strzelców wraz z dowódzcą zdołali się przerznąć (Wiadomość ta od kuryera wysłanego przez Czarkowskiego, którą Dz. Pow. w raporcie Antoniewicza dosłownie powtarza.). Zdawszy dowództwo, zanominowany naczelnikiem cywilnym powiatu Bialskiego, gorliwie spełniał obowiązki mu powierzone. Przejeżdżając przez powiat w interesie służbowym i przebrany za chłopa pod nazwiskiem Pióro, wioząc z sobą ważne papiery, napotkany został przez Moskali, którzy go za swojego przewodnika wzięli, poznany przez oficera ułanów rosyjskich Dwernickiego, syna byłego jenerała wojsk polskich z roku1831, którego poprzednio z ciężkiéj choroby śp. Władysław wyleczył odesłany został do Siedlec, gdzie w dniu 29 lipca rozstrzelany (Opis egzekucyi Dz. Pow. Nr 176. Dz. Poz. Nr 180, Czas Nr 181.).

Aleksander Dobrzycki syn Ignacego i Tekli z Kazanowskich, urodzony w 1842 roku, osierocony w 5-m roku życia, wychował się u stryja swojego Dobrzyckiego w Radomia, gdzie uczęszczał do szkoły realnej 4-0 klasowej. Po skończenia takowej pracował przy budowie kolei Warszawsko-Piotrogrodzkiej. Po wybuchu powstania, wstąpił w Łapach do partii, organizowanej przez obywatela Cichowskiego pod pseudonimem Zameczek, następnie walczył w partii Padlewskiego, rozstrzelanego później w Płocku, uczestniczył w dwóch większych bitwach pod Myszyńcem i Siemiatyczami i jako konny strzelec pod dowództwem Arendka na rekonesansie złapany przez kozaków we wsi Pachajac na karpiach w gub. Płockiej, odstawiony do Ostrołęki, następnie do Łomży, wywieziony do Włodzimierza nad Klaźmą, gdzie był osądzony na 5 lat rot aresztanckich. Wysłany do budowy kolei z Orła do Tały, w roku 1867 manifestem cesarza Aleksandra II-go uwolniony, powrócił do kraju.

ps. „Genueńczyk”, ur. się w 1841 r. w Grodzisku, pow. drohiczyńskiego. Był synem rządcy folwarku. Uczył się w Siemiatyczach, Drohiczynie i Białymstoku. Przerwał studia uniwersyteckie w Kijowie i wyjechał do Włoch. W Genui uczęszczał do szkoły kształcącej przyszłe kadry dowódców powstania. Po powrocie do kraju został awansowany na kapitana i mianowany 21 stycznia 1863 r. wojskowym komendantem powiatu węgrowskiego i obwodu sokołowskiego. W dniu 3 lutego 1863 r. dowodził (z Janem Matlińskim) bitwą z Rosjanami pod , gdzie został ranny. Zmarł w 1894 r., przeżywszy 53 lata.

Urodzony w Radomiu w 1843 roku. Jako student politechniki w Gandawie zaciągnął się w szeregi powstania, wstępując do partii Rochebruna (żuawów śmierci). Walczył pod Chrobrzem t Grochowiskami, gdzie został ranny w biodro. Dowodził plutonem kosynierów i żuawów, jako porucznik. Po powstaniu wyemigrował do Francji. Po kilku latach wrócił do kraju. leszczyński Marcin, rolnik. Urodzony we wsi Leszcze, powiatu Bielskiego. Walczył pod dowództwem Cichorskiego Władysława (Zameczka) w bitwie pod Siemiatyczami w oddziale Heltmanowicza w bitwie pod Łukawicą oraz w oddziale Kobylińskiego. W bitwie pod Łukawicą został ranny w nogę kulą karabinową.