Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Urzędnik kolei, zamieszkały w Krakowie przy ul. Batorego 20, urodzony 21.09.1839r., żonaty. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był oficerem, natomiast w powstaniu był dowódcą 6 batalionu strzelców. Brał udział w bitwie pod Szklarami u Grekowicza, pod Czernichowem i Wąsowem u Tetery, pod Hutą Szczeceńską u Rębajły, pod Opatowem u Topora oraz w bitwie pod Witosławicami. Był w niewoli moskiewskiej, wydany do Prus. Deklarację podpisał 03.05.1891r.

Syn Walentego (uczestnika Powstania Krakowskiego, poległego pod Gdowem) i Anny Janiszewskiej. Brat Stefana.Służył w 26 batalionie strzelców wojska austriackiego w Krakowie. W 1863 agitował na rzecz powstania i wraz z 18 Polakami i Włochami udał się do obozu , zabierając też broń i ładunki z Fortu Kościuszko - gdzie stacjonował. Włączony do oddziału żuawów Rochebruna. Brał udział w bitwie miechowskiej gdzie został lekko ranny w łopatkę i w pierś. Po klęsce razem z Janem Makowskim dołączyli do oddziału Jeziorańskigo w Ratkowie. Walczył pod Małogoszczą. Następnie od Zagoszczy znowu w żuawach Rochebruna. Walczył pod Sosnówką. Uczestniczył w przysiędze Langiewicza objęcia dyktatury. Walczył pod Chrobrzą i Grochowiskiem. Lekko ranny. Brał udział w przemówieniu Mierosławskiego w Opatowcu. Następnie po przemarszu do Koszyc i Igołomii zaaresztowany wraz ze wszystkimi przez Austriaków. Siedział na Wawelu, skąd był wyprowadzony w przebraniu kobiecym przez panie krakowskie. Wyleczony na ul. Stolarskiej w mieszkaniu hr. Morsztyna. Został zdradzony lecz uciekł dachami. Brał udział w bitwie pod Szklarami (nazywa go Gregorowiczem i twierdzi że został zabity 3 strzałami). Następnie służył w oddziale Mossakowskiego, które określa jako zdrajcę, gdyż najpierw zmęczył oddział głodem i forsownymi marszami a następnie uciekł w przebraniu młynarza.P Po tym w potyczce ciężej raniony w żebro kulą. Z kawalerią Zaremby dotarł do Piotrkowa. Następnie w piechocie u Oksińskiego od bitwy pod Kamieniem. Z polecenia dowódcy uformował kompanię żuawów. Kierował też uzbrojeniem i produkcją naboi w dworze niedaleko Przyrowa. Tam spacyfikował bandę udającą powstańców i czyniącą burdy i złodziejstwo po wsiach. Walczył pod Koniecpolem. Lekko rany lancą. Następnie wrócił do Krakowa. Zatrzymał się u Sobolewskiej na ul. św. Anny. Z kolei skierowany w okolice Biecza wyruszył z oddziałem Jordana biorąc udział w kolejnej bitwie. Po rozbiciu tego oddziału przedostał się do zgrupowania Bosaka, służąc pod majorem . Zimę spędzili w lasach cisowskich. W marcu brał udział w bitwie pod Opatowem, a potem pod Sandomierzem. Następnie tułał się w głębi kraju i został schwytany przez Moskali (kapitan Żarnow) i skatowany na śledztwie. Przeznaczony do więzienia w Piotrkowie uciekł. Schwytany powtórnie, przed szpiega Otwinowskiego, przesiedział w Piotrkowie 5 miesięcy. Udając Zygmunta Polityńskiego z Częstochowy, (o którym wiedział, że zginął pod Miechowem) został zasądzony na zesłanie na Syberię, lecz przepiłowawszy kraty uciekł z więzienia. Przez Częstochowę i Skałę (gdzie znany mu mieszczanin o uczuciach patriotycznych pomógł mu), wrócił do Krakowa do mieszkania Sobolewskiej. Zdradzony i uwięziony na Wawelu w Kurzej Stopce. Został skazany na śmierć za namówienie 18 żołnierzy do dezercji i strzelanie do feldfebla. Ułaskawiony - karę zamieniono na 75 kijów. Wcielony z powrotem do armii austriackiej. Uczestniczył w wojnie pruskiej walcząc pod Salicem, Nachodem i Konigsgracem, tracąc palce u prawej ręki.

ur. 1840, podoficer austr , dezerterował z 18 strzelcami do oddz. Kurowskiego, walczył pod Sosnowcem, następnie pod Miechowem, a pod komendą Jeziorańskiego pod Małogoszczą. Po połączeniu się oddziału z Langiewiczem, walczył pod Pieskową skałą, Skałą, Sosnówką, Chrobrzem i Grochowiskami, gdzie został ranny. Jako rekonwalescent wyszedł z oddz. Gregorowicza z Krakowa i uczestniczył w bitwie pod , później udał się zMosakowskim na pole walki, (pod Olkuszem i Żarkami) i w oddziale Zaręby (pod Piotrkowem), a w oddz. Oksińskiego pod Kamieniem, Koniecpolem i Przedborzem, gdzie został znów ranny. Po wyzdrowieniu pracował w organizacji Tarnowskiej, a pod Jordanem brał udział w bitwie pod Ratajami, poczem dostał się pod komendę Rębajły. Walczył pod Opatowem i Sandomierzem. W potyczce pod Przedborzem ranny i wzięty do niewoli, po przyjściu do zdrowia w 6-tym mies. uciekł do Kiakowa. Tu uwięziony i pod sąd wojenny oddany, jako dezerter przecierpiał ciężką karę cielesną, poczem wcielony w szeregi wojsk austr. odbył w r. 1866 kampanię pruską w bitwach pod Nachodem, Skalicami i Koniggretzem.

Ur. maj 1840r., Kraków. Przemysłowiec. Przed powstaniem służył jako szeregowiec w armii austriackiej, natomiast w czasie powstania walczył u Kurowskiego, Jeziorańskiego, Langiewicza, Mossakowskiego, Zaręby, Oksińskiego, Dunajewskiego, Bosaka, w oddziale . Brał udział w bitwie pod Miechowem, Małogoszczem, Pieskową Skałą, Skałą, Goszczą, Chrobrzem, Grochowiskami, Szklarami, Olkuszem, Żarkami, Kamieniem, Koniecpolem, Przedborzem, Ratajami, Opatowem, Sandomierzem i w innych drobnych potyczkach. Był ranny pod Grochowiskami i Przedborzem. Oświadczenie przystąpienia do Towarzystwa wzajemnej pomocy uczestników powstania polskiego z roku 1863/4 podpisał w 1901r.

Czech, ur. r 1846 w Molawny, stud., służył w oddz. . Ranny pod . Po powst. art. dram.

Ur. 13.03.1841r., Wierzbnik. Inżynier wydziału powiatowego w Złoczowie, żonaty, 3 dzieci, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem ukończył szkoły i był praktykantem w biurze inżyniera Jerzmanowskiego w Opatowie. Brał udział w manifestacjach w 1861r. i 1862r. Wydalił się do Szwajcarii, ale wrócił w 1863r. W czasie powstania służył u Langiewicza i Jeziorańskiego jako porucznik w Paskowej Skale odkomenderowany do zamku z 30 ludźmi dla przeprowadzenia transportu żywności, został napadnięty przez moskali ze Skały, lecz po całodziennej obronie i spaleniu zamku, zdołał ujść z 4-ma towarzyszami. Ranny odesłany został do Krakowa, skąd po krótkim pobycie powrócił do Goszczy i wziął udział w bitwach pod Grochowiskami i Sosnówką. Po zorganizowaniu się oddziału pod Grekowiczem, brał udział w bitwie pod Szklarami, potem walczył pod Kobylanką, należał do wyprawy Radziwiłłowskiej pod Miniewskim, ostatecznie wstąpił do organizacji oddz. Różyckiego. Wysłany przez Chranickiego w celu werbowania ochotników do Lwowa, został uwięziony w Brzeżanach a uciekając stamtąd złamał nogę. Deklarację podpisał 16.11.1888r.

ur. w Wierzbniku r. 1841 praktyk, techn. przydzielony do biura inżyniera pow. Jerzmanowskiego w Opatowie, brał udział w manifestacyach w r. 1861 i 1862, dopomagał następnie przy uprowadzeniu ks. Zakrzewskiego, za co został zaocznie zasądzony do rot areszt. Orenburgskich. Wydalił się z kraju z końcem r. 1861 do Szwajcaryi, skąd atoli w r. 1863 wrócił i służył w oddz. Langiewicza pod komendą Jeziorańskiego. Jako porucz. odkomenderowany w Pieskowej skale, do zamku z 30-tu ludźmi dla przeprowadzenia transportu żywności, został napadnięty przez moskali ze Skały, lecz po całodziennej obronie i spaleniu zamku, zdołał ujść z 4-ma towarzyszami. Ranny odesłany został do Krakowa, skąd po krótkim pobycie powrócił do Goszczy i wziął udział w bitwach pod Grochowiskami i Sosnówką, aź do przejścia oddziału do Galicji. Po zorganizowaniu się oddz. z 120-tu ludzi pod Grekowiczem, brał udział w bitwie pod , potem walczył pod Kobylanką, należał do wyprawy Radziłłowskiej pod Miniewskim, ostatecznie wstąpił do organizacji oddz. Różyckiego. Wysłany przez Chranickiego w celu werbowania ochotników do Lwowa, został uwięziony w Brzeżanach a uciekając ztamtąd złamał nogę. Później objął posadę inżyniera Wydziału powiatowego w Złoczowie.

Żyd, brał udział w powstaniu styczniowym. Walczył w bitwie pod Szklarami wraz z braćmi Stanisławem i Józefem.

Żyd, brał udział w powstaniu styczniowym. Walczył w bitwie pod Szklarami wraz z braćmi Stanisławem i Jakóbem.

Żyd, brał udział w powstaniu styczniowym. Został ranny w bitwie pod Szklarami. Razem z nim walczyli jego bracia Józef i Jakub.

narodowości żydowskiej, ranny w bitwie pod Szklarami. Razem z mm walczyli bracia jego Józef i Jakób.

baron, zginął pod jako kapitan strzelców.

ur. 1838 w Żyżynie, służył jako szeregowiec w oddz. , Jordana i Czachowskiego, 13 walczył pod i pod Jurkowicami. Tutaj popadł w niewolę i został skazany na 15-cie lat wygnania na Syberyę.

(Denisowicz, Dynisiewicz), uczestnictwo w potyczkach: krakowskie: 5.04.1863, 7.05.1863, 3.08.1863, sandomierskie: 16.12.1863, krakowskie: 21.01.1864, sandomierskie: 21.02.1864, 21.03.1864, 23.03.1864, 4.04.1864 dostał się do niewoli

Już w początkach kwietnia Grekowicz skupiwszy partję swoją, koło 600 ludzi liczącą, w lasach pod Krzeszowicami, przemknął się z nią między patrolami austrjackiemi i w samą rocznicę bitwy Racławickiej przeszedł granicę. Ponieważ na drugi dzień 5 kwietnia wypadła Niedziela Wielkanocna, przeto oddział zatrzymał się tuż nad granicą pod wioską Szklarami na dłuższy wypoczynek. Mieszkańcy okoliczni przybyli do obozu z ogromnemi zapasami święconego i cały oddział uroczyście obchodził święto, gdy dano znać o zbli­żaniu się nieprzyjaciela. Porzuciwszy jedzenie, oddział ruszył do boju. Rozpoczęła się gęsta strzelanina tyraljerów, poczem Polacy dzielnym atakiem na bagnety wyparli wroga ze wsi. Część jednak oddziału z samym dowódcą wycofała się za granicę.

pseud. Gronostajski (1834 - 1912) - kapitan wojsk rosyjskich. Mianowany przez Rząd Narodowy pułkownikiem dokonał nieudanego napadu na , następnie połączył się z . Po był dowódcą wyprawy rozbitej 5 IV pod ; walczył jeszcze pod , po czym przeszedł w Lubelskie i bił się pod rozkazami gen. . Do schyłku 1863 pracował w organizacji wojskowej Galicji. Emigrował, ukończył inżynierię w Paryżu i pracował w Bośni, na San Domingo, a od 1886 w Galicji. Zmarł we Lwowie w lipcu 1912.

Inżynier wydziału powiatowego w Buczaczu, zamieszkały w Buczaczu. Urodzony 13 lipca 1834 r. w miejscowości Michalewo w guberni mińskiej. Żonaty, ojciec jednego dziecka, wyznania rzymskokatolickiego. Przed powstaniem w stopniu porucznika instruktor pułku witebskiego. W powstaniu naczelnik sił zbrojnych województwa kaliskiego, następnie krakowskiego. Brał udział w bitwach pod Radomskiem, Miechowem, Szklarami, Żółkiewką. Ranny podczas bitwy pod Miechowem w lewą rękę. Powołał się na świadectwo Feliksa Bieńkowskiego, Gustawa Reutta i innych. Przy składaniu oświadczenia zobowiązał się do przysłania dokumentów i szczegółowych opisów. Zobowiązał się do wpłacenia wpisowego w wysokości 2 złotych reńskich i składki rocznej w wysokości 6 złotych reńskich. Oświadczenie podpisał we Lwowie 8 maja 1888 r. W tym samym dniu został przyjęty na członka czynnego.

Uczestnictwo w potyczkach: kaliskie: Radomsk 24.01.1863, krakowskie: Miechów 17.02.1863, 5.04.1863, (Igołomia 4.05.1863), (lubelskie: Fajsławice 24.08.1863)

ur. w Michalewie r. 1834 porucz. instr. pułku Witebskiego, był w powst. naczelnikiem sił zbrojnych woj. Kaliskiego następnie Krakowskiego. Stoczył bitwy pod Radomskiem, Miechowem, i Żółkiewką. Ranny był pod Miechowem w lewą rękę. Po powst. inżynier Wydziału po w. w Buczaczu.

ur. w Siedlcach r. 1847, uczeń, służył jako dziesiętnik w oddz. , Romockiego, Denisiewicza, Mossakowskiego i Krukowieckiego. Walczył pod , Wielką wsią, Szycami, Skałą, Glanowem i Imbramowicami. Ranny był pod Imbramowicami. Po powst. inżyn. kolei Karola Ludwika.

Ur. 1847r., Siedlce. Inżynier przy kolei, zamieszkały w Tarnowie, żonaty, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był uczniem szkół, natomiast w czasie powstania był dziesiętnikiem. Służył u Grekowicza, Romockiego, Denisiewicza, Mossakowskiego i Krukowieckiego. Brał udział w potyczkach pod Szklarami, Wielką Wsią, Szycami, Skałą, Glanowem i Ibramowicami. Pod Ibramowicami został ranny. Deklarację podpisał 09.01.1889r.

ur. w r. 1841 w Chłopicach pod Jarosławiem z ojca -Teodora ofic. wojsk polsk. z r. 1831 i matki Klary z domu Szczuków. Powstanie zastało go na roli przy gospodarstwie w majątku dziedzicz. Chłopicach. W połowie marca przybył uzbrojony do oddz. Langiewicza. Po upadku dyktatora, przeszedł do oddz. i walczył pod . Po rozbiciu oddz. wstąpił do oddz. Jeziorańskiego i brał udział w bitwach pod Kobylanką, przyczem w drugiej morderczej został ciężko ranny. Przewieziony do Cieszanowa, a następnie do domu przeleżał kilka miesięcy w łóżku, poczem wrócił do gospodarstwa. Pułk. Franciszek, naczeln. wyprawy pod Radziwiłłów, był jego stryjem.

Ur. 07.03.1848r. Kontroler pocztowy, zamieszkały we Lwowie, żonaty, 5 dzieci, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był studentem średnich szkół w Tarnowie i w Krakowie, natomiast w czasie powstania służył przez 14 miesięcy, z tego 8 miesięcy jako szeregowiec, resztę jako podoficer. Wstąpił do oddziału Grekowicza po bitwie pod Szklarami, przeszedł do oddziału Oksińskiego i przebył wszystkie bitwy, aż pod Koniecpolem pobity i ranny opuścił oddział do wyzdrowienia. Następnie wstąpił do oddziału kawalerii Taczanowskiego i przebył wszystkie potyczki aż do rozbicia pod Kruszyną. Znów poraniony leżał w Borowej u państwa Bielskich. Po wyzdrowieniu przeszedł do kawalerii ze szczątków oddziału Taczanowskiego zebranej pod komendą Słupskiego. Po rozbiciu pod Rudnikami przeszedł do oddziału Zaręby, a następnie po rozbiciu do Wagnera. Później walczył w małych oddziałach po lasach aż do wiosny 1864r. Deklarację podpisał 26.05.1900r.

ur. r. 1848 w Tarnowie, student szkół średn. służył 8 mies. jako szereg, i 6 mies. jako podof. pierwotnie w oddz. . Po bitwie pod . przeszedł do oddz. Oksińskiego i był we wszystkich bitwach. Pod Koniecpolem pobity i ranny, opuścił oddział, a po wyzdrowieniu wstąpił do oddz. Taczanowskiego. Był we wszystkich potyczkach aż do czasu rozbicia oddz. pod Kruszyną, gdzie został ranny. Po wyzdrowieniu poszedł pod komendę Słupskiego, po rozbiciu tegoż pod Rudnikami, do oddz. Zaremby, potem Wagnera. Po bitwie pod Jelnem, skąd pędzili moskale oddział aż pod Częstochowę, tułał się w małych oddziałkach po lasach aż do wiosny i do końca powstania. Po powst. zarządca pocztowy.

h. Korwin, ur. w Łuce r. 1843, służył w oddz. Wład. Younga w kawaler, jako szereg, w oddz. Grekowicza jako podofic. w oddz. Oxińskiego i Liitticha jako wachm. a później porucz. Pod Taczanowskim odbył całą kampanię w Kaliskiem, był we wszystkich przez tegoż stoczonych bitwach, a po rozbiciu pod Kruszyną, ze swoim oddziałem 75 ludzi, udał się w Łowickie pod komendę Skowrońskiego. Później przyłączył swój oddział, 150 ludzi do oddziału Słupskiego i Matusiewicza, z którymi pozostawał aż do rozbicia pod Złoczowem, gdzie został mianowany rotmistrzem i komendan. 6-ciu oddz. żandarmeryi w gub. Kaliskiej i Piotrkowskiej. Brał udział w 23-ech bitwach i potyczkach. Był ranny lekko 3 razy a mianowicie pod i Koniecpolem, stracił 8 koni i był w niewoli, skąd przez patryot. Polki został wydobyty. Po oowst. dzierż, dóbr w skarbie Zbarawskim.

h. Korwin. Ur. 20.03.1843r., Łuca pow. złoczowski. Dzierżawca dóbr z Maksymówki obok Podwołoczysk, żonaty, bezdzietny, religii rzymsko-katolickiej, syn Feliksa byłego oficera wojsk polskich z roku 1831. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem po ukończeniu szkół gimnazjalnych w 1862r.pozostawał przy ojcu, natomiast w czasie powstania był w oddziale Junga, wstąpił do kawalerii, później w oddziale Grekowicza pod Szklarami był podoficerem, w oddziale Oxińskiego i Leticha jako wachmistrz, tu został mianowany na porucznika. Pod Szklarami był lekko ranny. U Oxińskiego pod Koniecpolem lekko ranny w nogę (mianowany przez Rząd Narodowy oficerem). Odbył całą kampanię w oddziale Taczanowskiego w kaliskim i był we wszystkich bitwach, które ten dowódca odbył a po rozbiciu pod Kruszyną ze swoim oddziałem składającym się z 75 ludzi udał się w łowickie do Skowrońskiego. Po bitwie igielcowskiej przyłączył swój oddział 150 ludzi do Słupskiego i Matusiewicza, z którymi pozostał aż do rozbicia pod Złoczewem gdzie został mianowany rotmistrzem i komendantem 6 oddziałów żandarmerii w gub. kaliskiej i piotrkowskiej. Był w 23 bitwach i potyczkach z wymienionymi oddziałami. Ranny był trzy razy jednak lekko. Ubito pod nim osiem koni. Został wzięty do niewoli, skąd dzięki patriotycznym polkom udało się go uwolnić. Deklarację podpisał 10.05.1889r.

uczestnictwo w potyczkach: krakowskie: 5.04.1863 ranny (poległ)

Ur. 24.01.1824r., Szmarzew. Nauczyciel ze Lwowa, żonaty, 4 dzieci, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był na emigracji w Paryżu nauczycielem domowym w domu Zamojskiego (został wypędzony z Księstwa Poznańskiego za udział w bitwie Książem w 1848r.), natomiast w czasie powstania był oficerem. Był w oddziale Grekowicza i walczył pod Szklarami i w oddziale Lelewela brał udział w bitwie pod Panasówką. Deklarację podpisał 19.02.1889r.

ur. w Szamarzewie r. 1824, nauczyciel, wypędzony z W. Ks. Poznańskiego za udział w bitwie pod Książem w r. 1848, służył jako oficer i adjut. w oddz. Grrekowicza (pod ) i Lelewela (pod Panasówką). Ranny w prawą rękę.

udział w potyczkach: (krakowskie: 5.04.1863) , płockie: 9.07.1863 poległ

ur. r. 1836, ekspedyt. pocztowy, służył jako szereg, w oddz. Grekowicza i Mossakowskiego. Walczył pod , Żarkami, Rychłocicami. Ranny pod Rychłocicami.

poległ w bitwie pod roku 1863.

murarz służył pod dowództwem kapitana Gregowicza połegł pod d. 5 Kwietnia 1863 r.

h. Pomian, ur. w Demence r. 1840, syn Eugeniusza rotmistrza 4-go pułku ułanów z r. 1831, słuchacz praw, służył w oddz. Grekowicza (pod ), Jeziorańskiego (pod Kobylanką). W drugiej potyczce wydarł sztandar z rąk nieprzyjaciela, lecz ciężko ranny w nogę. został wzięty do niewoli i osadzony w cytadeli warszawskiej , gdzie pozostawał pół roku. Później był przez rok więziony we Lwowie. Jako doktor praw, a następnie akwokat brał zawsze czynny udział w życiu społeczno-narodowem. Zdolny obrońca wsławił się szeroko w czasie procesu "Olgi Hrabar" i współtowarzyszy r. 1882. Jako młodzieniec, a później jako dojrzały mężczyzna, pisywał wiele tak poważniejszych, jak i drobnych, ulotnych utworów na tle gorąco patryotycznem. Podczas więzienia w.murach warszawskiej cytadeli, ułożył tęskną 19 piosenkę "Ostatni mazur" do której muzykę dorobił Tymolski. Umarł r. 1893.