Powstanie Styczniowe - uczestnicy

We Lwowie, jedna z uczestniczek Klaudynek (Stowarzyszenia im Klaudyny Potockiej), krzewiących tożsamość polską i niosącą pomoc powstańcom i weteranom.

z pochodzenia nieznany, żołnierz w szeregach powstańczych, internowany w jednej z twierdz Cesarstwa Austryjackiego, w roku 1864 wstąpił jako ochotnik do Armii meksykańskiej, wzięty do niewoli umarł.

Ożeniony z Marią Adamowicz – mieli 3 dzieci: Jan, Józef, Anna. Powstaniec. Zmarł w miejscowości Barysz koło Buczacza.

urodzony na Wołyniu, właściciel wsi Bereżyniec w powiecie ostrogskim, kształcił się w domu rodziców. Wyjątkowo był zdolnym do matematyki i miał niezwykłą łatwość zapamiętywania olbrzymich cyfr, tak, iż odczytaną parę razy kartkę tablic logarytmicznych potrafił bez omyłki powtórzyć. Nie będąc już młodym, pojął w 1862 roku za żonę najstarszą córkę J. I. Kraszewskiego, Konstancję, urodzoną z Woroniczówny, mającą wówczas lat 21. W 1863 r. kierował organizacją powstańczą w swoim powiecie (ostrogskim). Chociaż w tej części Wołynia do powstania nie przyszło, aresztowano Łozińskiego jako mocno notowanego przez policję i bez dostatecznych dowodów osądzono do ciężkich robót. Zona towarzyszyła mu z dzieckiem przy piersi w podróży etapami i dziecko to stracili, zanim doszli do miejsca przeznaczenia. W Usolu łączyła ich serdeczna przyjaźń i zażyłość z domem Romanowstwa Bnińskich. Nie otrzymując prawie żadnej pomocy od najbliższej rodziny w kraju, zmuszeni byli oboje Łozińscy do ciężkiej pracy. Ona wypiekała całemi pudami chleb na sprzedaż, on prowadził handel mąką, masłem, miodem itd. W kilka miesięcy po przybyciu na miejsce kary, powiła Łozińska bliźnięta, dwóch chłopców, którym na chrzcie dano imiona Józefa i Czesława, a których koledzy wygnania nazywali żartobliwie Romulusem i Remusem, chociaż ich matka nie do wilczycy była podobną, ale raczej do nadziemskiej istoty. Zawsze pogodna i zadowolona, mimo ciężką pozycję materjalną, pracowita, oszczędna, a w miarę możności miłosierna. Kochająca męża do zaślepienia, starała się być mu ulgą we wszystkiem, biorąc nieraz nad siły. W 1866 roku przenieśli się Łozińscy do Irkucka, gdzie w dalszym ciągu prowadzili handel i piekarnię. Tu im przybyła córeczka Konstancja. W kilka lat potem zmarł tamże Łoziński skutkiem pęknięcia wrzodu w mózgu, który się uformował od uderzeń głową o niskie odrzwia syberyjskich domów i chat, co przy dystrakcji Łozińskiego często się powtarzało. Pochowawszy męża w Irkucku i sprzedawszy ruchomości, wyruszyła pani Konstancja do kraju w 1871 r. z pięcioletnimi synami i córką, liczącą wówczas dwa lata. W czasie podróży, już w jednej ze wschodnich gubernij Rosji europejskiej, przerażona gwałtowną obawą o dzieci, gdy się sanie mocno nad przepaścią pochyliły, nagle życie skończyła. Towarzyszący w tej podróży, niemłody i niezamożny wygnaniec Szymkiewicz, którego pani Łozińska zaprosiła do towarzystwa, by mu ułatwić powrót do kraju, wywdzięczył się sierotom, zastępując im najbliższą rodzinę w tej tragicznej chwili. Zajął się on pogrzebem zmarłej, a następnie, spowiwszy dzieci i owinąwszy je wojłokami, wiózł bez przerwy do babki, to jest do pani z Woroniczów Kraszewskiej, zamieszkałej w Warszawie (pod Nr. 1 przy Nowym Świecie) i dowiózł pomyślnie. Dziś jeden z synów jest literatem w Krakowie, drugi gospodarzy na Wołyniu w cząstce dawnego majątku ojca. Córka wyszła zamąż za pana Staniszewskiego, który prowadzi biuro komisowe w Kijowie.

W Usolu między 1866-68 - z Wołynia, właściciel dóbr i mirowy pośrednik. Miał dom i ogród, potem w Irkucku siedział i miał wspólkę w cukierni polskiej. Umarł na skira w żołądku w r. 1869. Był naczelnikiem cywilnym powiatu Zasławskiego. Żona jego Konstancja z Kraszew­ skich, wracając z wygnania z trojgiem dzieci, na drodze życie skończyła.

Powstaniec, związany lub pochodzący z Krosna.

(1837—1904), uczestnik powst. wołyńskiego 1863 r., dca plutonu w 2. Pułku Jazdy Ruskiej. Później właśc. dóbr i kolekcjoner

Zamieszkały we Lwowie, właściciel dóbr.

Lat 26, dowodził plutonem w oddziale Ciechońskiego, mianowany na porucznika, "dobry"

h. Lubicz, ur 1837, powstaniec styczniowy, poch. Lwów

h. Lubicz, ur. r. 1837 w Hubinie. Pobierał nauki w Żytomierzu i Kijowie, później w Paryżu... gdzie zżył się z ówczesnym ruchem rewolucyjnym, na którego czele stanął Mierosławski. Powróciwszy do kraju, zabrał się gorąco do pracy razem z Stefanem Bobrowskim i Zygmuntem Padlewskim. Po wybuchu powstania, zebrał oddział i przyłączył się z nim pod komendę Różyckiego. Po przejściu Różyckiego do Galicji, przez kilka jeszcze tygodni walczył z małemi oddziałami moskali, później przeszedł granicę w Tarnopolu, dostał się do więzienia we Lwowie, gdzie ciężko przechorował. Po powstaniu właściciel posiadłości i kapitalista.

duchowny katolicki, zesłaniec w roku 1863 miejsce wysyłki: besarabska, miejsce zsyłki: penzeńska, zesłanie prawdopodobnie związane z wydarzeniami powstańczymi

z Brykonia, 16 I, ob. łac., stanu wolnego, służący, sądzony przez c.k. Sąd w Złoczowie, za przestępstwa przeciw zarządzeniom publicznym, §. 569. wojsk. k. k., uznany za niewinnego.—

ziemianin z Wołynia, był ożeniony z ciotką mojej żony, z domu Bielińską. W okolicy swojej miał dużą wziętość i wpływy na wygnaniu, przygnębiony ciężkiemi przejściami, odsuwał się od stosunków z ludźmi, często zapadał na cierpienie wątroby, w której rozwijał się nowotwór, i wkrótce zakończył życie. Syn jego jedyny bardzo źle pokierował się, skutkiem czego cała rodzina zerwała z nim stosunki. Staruszka Łozińska żyje dotąd i mieszka w Żytomierzu, otoczona szacunkiem powszechnym.

Ur. 1842 Warszawa, miejscowość w 1923: Warszawa, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: VIII-98

ppro. (1842) Warszawa

za udział w powstaniu stracony przez Moskali w Oszmianie na Litwie dnia 10. listopada 1863 r.