Zarejestruj się lub Zaloguj się

Portal w trakcie przebudowywania.

Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.

Program gromadzenia wiedzy o genealogii rodziny Slaski

Program jest cząstką działań Fundacji odtwarzania polskiej tożsamości kulturowej, historycznej i patriotycznej. Społeczna aktywność rodzinna jest łączona z ogólnymi programami Fundacji, angażując zarówno fascynatów jak i naukowców.

Opis Drzewa genealogiczne (...) Biografie (...) Czytelnia (...) Właściciele ziemscy (...) Katalog oficjalistów (...) Powstańcy styczniowi (...) Bitwy (...) Leksykon genealogiczny (...) Portrety (...) Dokumenty (...) Mogiły (...)

Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Największa baza Powstańców Styczniowych.
Leksykon i katalog informacji źródłowej o osobach związanych z ruchem niepodległościowym w latach (1861) 1863-1865 (1866)

UWAGA
* Jedna osoba może mieć wiele podobnych rekordów (to są wypisy źródłowe)
* Rekordy mogą mieć błędy (źródłowe), ale literówki, lub błędy OCR należy zgłaszać do poprawy.
* Biogramy opracowane i zweryfikowane mają zielony znaczek GP

=> Mapa - Szlak 1863
=> Bitwy Powstania Styczniowego
=> Pomoc - jak zredagować nowy wpis
=> Dziękujemy za wspieranie naszej pracy

Wyniki wyszukiwania. Ilość: 38

poległ w utarczce z Moskalami pod Piasecznem we wrześniu 1863 r.

Udział w potyczkach: mazowieckie: Brenica 14.07.1863 poległ

b. uczeń Szkoły sztuk pięknych, w powstaniu podoficer Żuawów, poległ w dnia 30 Września 1863 r. pozostawiwszy sierotami kilkoro dzieci. Odznaczał się odwagą. (Czas Nr. 232). Imionospis podaje, że zginął pod Piasecznem.

Aleksander Slaski

informacja taka sama jak rekord nr 26147

Aleksander Slaski

udział w potyczkach: płockie: Nietrzeba 22.04.1863 poległ

Aleksander Slaski

rodem z Wołynia, b. emigrant, służył w oddziale kapitana Szermętowskiego, poległ w bitwie pod Nietrzebiem dnia 22 Kwietnia 1863 r., pochowany w Chrostkowie dnia 25 t. m. i roku. (Dz. Pozn. Nr. 104 i 98).

Aleksander Slaski

Emigrant z Wołynia. Rekrutowany do oddziałów powstańczych w lutym 1863 roku w Piątkowie(Prusy Zachodnie) w majątku Natalisa Sulerzyskiego. Poległ w bitwie pod Nietrzebą 22 IV 1863r.

Aleksander Slaski

zm. 1863.04.23, nad Drwęcą, poległ, emigrant wołynianin pochowany w Chrostkowie

ur. 1830, major, zm. 30 X 1863, powstaniec styczniowy, poch. Zaleszany o. Zbydniowa

poległ 30.09.63 pod Łączkiem,

Edmund Feliks Slaski. Pochodził z rodziny h. Krzywda, ze Slazów. Ur. 19.11.1829 Lwów[5][8], nr nr 437, zmarł z ran 30.10.1863. Syn Ignacego Slaskiego oraz Joanny Grobelskiej. Ojciec pochodził z Wysocka Wyżnego, syna Andrzeja i Marianny Wiśniewskiej[5], kontroler magistratu lwowskiego. Był aktywny niepodległościowo w czasie 1848 roku. Określany jako zagorzały nieprzyjaciel rządu i intrygant polityczny, pełnił funkcję Towarzystwa Przyjaciół Prawa. Działał także wg władz niepoprawnie podczas wyborów, na terenie trzeciej dzielnicy we Lwowie. Pozostawał pod obserwacją władz. Właściciel kamienicy pokarmelitańskiej (później szkoła realna przy ul. Kamiennej) na przeciwko więzienia, z której okien prowadzone było porozumiewanie się z więźniami za pomocą "telegrafu optycznego".[11] Edmund walczył w powstaniu węgierskim pod rozkazami . Następnie wcielony został do armii austriackiej do kawalerii, dosłużył się stopnia oficera pełnią funkcję adiutanta. Objął posadę suplementa w gimnazjum Franciszka Józefa, gdzie wykładając język niemiecki, geografię i rachunki kształcił w duchu narodowym, chodząc zawsze polskiej czamarce. Po wybuchu powstania zorganizował oddział młodzieży gimnazjalnej z którymi już 30.1. kierował się pod Tomaszów do oddziału Jana Czarneckiego. Edmund pełnił tam funkcję dowódcy 4 plutonu. Po rozwiązaniu był kapitanem na czele kompanii pod Leonem Czechowskim. Walczył tu nad Tanwią(20.3) i (21.3). Otrzymał stopień majora i misję uformowania własnego oddziału pod gen. Aleksandrem Waligórskim. Oddział był doskonale uzbrojony i składał się z wyszkolonych żołnierzy. Po pięciodniowych forsownych marszach oddział został otoczony (22.10) przez przeważające siły wroga składające się z 11 rot piechoty, 2 sotni kozaków, 1 sotni dragonów, 1 sotni ułanów i dwóch dział. Edmund śmiertelnie raniony zmarł z ran 30.10 w Zaleszanach gdzie w dobrach br. Konopki był urządzony lazaret. Spoczął w wspólnym grobie z również śmiertelnie rannym w tej samej bitwie. Powstańcem był też jego brat walczący pod komendą Edmunda. Oprócz tego miał jeszcze 6 rodzeństwa, z których 3 wcześnie zmarło. Przeżyli prawd. Ignacy Roman, Dionizy Franciszek, Karolina Augusta oraz wspomniany Leon.

Profesor niższego gimnazjum polskiego we Lwowie. Komendant oddziału piechoty młodzieży (ok 200 osób), która na początku wyruszyła ze Lwowa, idąc przez Rawę Ruską, Uhnów na Tomaszów.

uczestnictwo w potyczkach: lubelskie: Łążek 22.10.1863 (poległ)

Używał pseudonimu baron Bronicki. Profesor z Galicji. Od 5.5.1863 przebywał w Orelcu mając tymczasową kwaterę we dworze i Kajetana Dominikowskich, a także ponownie 21.8.1863. "(...) mowny, wykształcony, interesujący jako ochotnik, jako człowiek charakteru i poświęcenia. Przebija się w nim niepokój i wyczekiwanie chwili powołania. On by rad jak najprędzej! Wyznaje, że idzie aby zginął — pragnie tylko śmierci.... na polu sławy za braci i ojczyznę — co stwierdzają i ci, którzy go widzieli walczącego w oddziale Czechowskiego, gdzie miał się bić z szaloną odwagą—wszędzie najpierwszy, jakoby szukał kuli, żeby go zgładziła. Zdaje się, że nie tylko sama miłość ojczyzny była do tego bodźcem, ale i jakieś inne, zawiedzione uczucie..."

(1831-1863), b. oficer austr., później profesor gimnazjum we Lwowie, w 1863 r. w stopniu mjr. w oddziale Czachowskiego, następnie samodzielny dca w Lubelskiem. Poległ 22 X pod wsią Łążek

major dowódca oddziału 8 ranny w potyczce, 1863.10.22

były oficer austrjacki, następnie profesor gimnazjum lwowskiego, na odgłos powstania w kongresowej Polsce pierwszy pospieszył na pole walki, gdzie niezważając jaki koniec uwieńczy trudy i poświęcenie, z gorliwością służył sprawie narodowej. Pod wodzą Czechowskiego jako kapitan, a pod Waligórskim jako major dowodząc oddziałem , w potyczce pod Łążkiem d. 22. października ugodzony kulą w ramie, w szpitalu w Chwałowicach zakończył życie dnia 30. października 1863 r.

Major. Wyprowadził młodzież lwowską, zaraz po wybuchu powstania pod Tomaszów, następnie walczył w oddziale Czechowskiego, w końcu na czele własnego oddziału wspólnie z jenerałem Waligórskim. Ranny w bitwie pod Borowem zmarł w szpitalu w Zaleszanach.

Ranny między Borową a Łążkiem 22.10.1863, zmarł 8 dni potem w Zaleszanach

wieku lat 32, dowódca oddziału, połączywszy się z jenerałem Waligórskim i częścią piechoty Gierzkowskiego, w ogólnej liczbie 450 ludzi, dążąc do połączenia się i z Wierzbickiem, zmuszony przyjąć bitwę pod Łączkiem w dniu 22 Września 1863 r., z 17 rotami piechoty 6 działami i 200 kozakami, po długiej i zaciętej walce przyprawiony o ciężkie straty, w końcu sam śmiertelnie ranny, zmarł dnia 30 Września 1863 r. w Zaleszanach. Imionospis podaje, że był oficerem wojsk Austryjackich, następnie profesorem gimnazyum Lwowskiego, że wszedł do oddziału Czachowskiego, a potem sam dowodził oddziałem. Zmarł w szpitalu w Chwałowicach 30 t. m.

Edward Franciszek Slaski

ob. ziemski, ur. w 1841r. w Gołąbkach. W powstaniu był dowódcą oddziału i walczył pod wsią Czemskie. Po pozbawieniu praw stanu, skazany na 8 lat katorżnych robót do jednej z twierdz Syberyjskich. Uciekł z Syberii przez Chiny i Japonię, potem wrócił do Królestwa.

Edward Franciszek Slaski

1841-1919, h. Nieczuja, poch. Lublin, cm. przy ul. Lipowej

Edward Franciszek Slaski

Weteran powstania styczniowego, zdjęcie wykonane w 1916 po pochodzie 3-majowym.

Ze Starego Sącza, 17 lat, terminator krawiecki. W sierpniu 1864 sądzony przez sąd wojenny w Nowym Sączu, za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej (zapewne w związku z powstaniem). Skazany na 8 dni aresztu z 1-razowym postem.

Juliusz Joachim Slaski

Herbu Grzymała. Ur. 21.6.1836 Borzykowa, zm. 21.11.1916. Syn Aleksandra Józefa , powstańca listopadowego i Pauliny Dąmbskiej. Jego ojcem chrzestnym był Joachim Lelewel. Wywodził się z linii Slaskich ze Slasów Leszczów w ziemi ciechanowskiej, osiadłej w Małopolsce na pocz. XVII w, której wielu członków walczyło w wojnach XVII i XVIII wieku oraz we wszystkich powstańcach. Ukończył szkołę realną w Kielcach, następnie Instytut Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa w Marymoncie. Po praktyce i ożenku w 1859 kupił zrujnowany Broniszów i rozpoczął gospodarowanie wprowadzając szereg nietypowych reform, w tym również uwłaszczając chłopów. Zawarł z włościanami umowę oddając im część ziemi, w zamian za zrzeczenie się przez nich serwitutów i prawa wypasu. Żyjąc bardzo skromnie doprowadził zrujnowany majątek do prosperity. Zwolennik poglądów Wielopolskiego. Brał czynny udział w powstańczej administracji cywilnej kraju. Po powstaniu wierny przesłaniu, że miecz należy obecnie na lemiesz przemienić. Zatrudniał "półoficjalistów" którzy pracowali u niego trzy dni, resztą przeznaczając na własną gospodarkę. Dalej gospodarował w Zbrodzicach, kupując także Ciuślice i Turnawiec. Założył cegielnię z której wybudował dwór i folwark. Wprowadził nietypowy nowoczesny płodozmian. Zawarł korzystny kontrakt na wieloletnią dostawę buraków cukrowych. Wyznawca idei że ziemia jest raczej depozytem niż własnością i że należy szczególnie dbać o jej pielęgnowanie i uszlachetnianie oraz o to aby nie przeszła w ręce obce. Był radcą ubezpieczeniowym w powiecie pińczowskim, sędzią pokoju w Skalbmierzu, ławnikiem sądu granicznego, wybrany wójtem Broniszowa w latach 70-tych. Korespondent Gazety Rolniczej. Pochowany w Kazimierzy Małej. Był dwukrotnie żonaty: z Julią Gawrońską h. Rawicz (1858 Kraków WNMP), i Heleną Wojnarowską h. Strzemię (1877). Dzieci: Jarosław Stanisław (1859), Maria Fryderyka (1862), Aleksandra (1865), Kazimierz (1867), Juliusz (1869), i z drugiego małżeństwa: Lucjan (1880), Paulina Cirilla (1881), Władysław Jakub (1890), Zofia (1890), Jan Stanisław (1893), Ludwik (1898).

Powstaniec z oddziału spod . Schwytany i więziony tam do dalszego procesu i zesłania. Wszyscy byli poranieni i bici.

h. Krzywda, ur. 1842, powstaniec styczniowy, poch. Lwów

ze Lwowa lat 22, dwie mile od Radziwiłłowa wzięty, na osiedlenie na Syberyi skazany, w guberni Jenisejskiej, powiat Jenisielok, wołość Bielska.

lat 22, Galicjanin, wg relacji Edwarda Tuller Lettnera z dn18.12.1863 zesłany na Syberię z Kijowa

ur. r. 1842 we Lwowie, słuchacz techniki, służył jako szereg, w ocldz. Czarneckiego i Wysockiego. Pod Radziwiłłowem dostał się do niewoli i został wysłany na Sybir. Po powrocie urzędnik magistratu we Lwowie

lat 22, więzień cytadeli kijowskiej, brał udział w wyprawie radziwiłłowskiej, skazany na Sybir, listopad 1863

Leon Ignacy Slaski. Pochodził z rodziny Slaskich h. Krzywda, ze Slazów. Ur. 24.5.1841 Lwów, dom nr 124[16], zm. 30.4.1892 Lwów[7][12][15]. Syn Ignacego z Wysocka Wyżnego[6], (syna Andrzeja i Marianny Wiśniewskiej, kontrolera magistratu lwowskiego, i właściciela kamienicy pokarmelitańskiej - później szkoła realna przy ul. Kamiennej) oraz Joanny Grobelskiej. Brat . Uczeń gimnazjum Franciszka Józefa we Lwowie, a następnie słuchacz Politechniki Lwowskiej i uczeń Szkoły Agronomiczne w Dublanach[14]. 31.1.1863 był na zgrupowaniu we , gdzie włączył się do grupy młodych lwowiaków brata , zdążających do oddziału Jan Czarneckiego. Następnie powstaniec z oddziału spod . Schwytany dwie mile od miasta. Więziony tam do dalszego procesu. Poraniony i bity.[5] Następnie przewieziony do twierdzy kijowskiej, w listopadzie skazany i pierwszych dniach tego miesiąca[1] (lub 18.12.1863) wysłany na Sybir. Pierwotnie skierowany do gub. tomskiej, osiedlony w Tomsku[10], następnie przeniesiony do wsi Donowa w gm. bielskiej, w gub. jenisejskiej, powiat Jenisielok, wołość Bielska[13]. O jego uwolnienie, jako poddanego austriackiego starał się ks. Ruczka. Do Galicji powrócił w 1867[10]. Po powrocie urzędnik magistratu we Lwowie. Mieszkał przy ul. Solarnej 2. W Towarzystwie Weteranów, do którego został przyjęty 6.4.1888 został polecony przez Leszka Dębczańskiego.[18] Kontroler dochodów niestałych przy administracji.[15]

31.1.1863 był na zgrupowaniu we , gdzie włączył się do grupy młodych lwowiaków , zdążających do oddziału Jan Czarneckiego.

Ur. 13.2.1841 Borzykowa, zm. 12.6.1885 Oziemkówka. Syn Aleksandra Józefa. Studiował w Instytucie Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa w Marymoncie. Dzierżawca drób. Powstaniec. Pochowany Wilczyska k. Żelechowa

z Wołynia. Powstaniec z Kresów, na zesłaniu w Usolu

Włodzimierz Slaski

Włodzimierz Ksawery Slaski h. Grzymała. Ur. 27.12.1842 Klucze, par. Olkusz[1], zm. 20.3.1917 Kodrąb[2]. Syn Teofila Napoleona Ignacego i jego drugiej żony Florentyny Bukowskiej. Wnuk Wojciecha. Miał siostrę Marię Leokadię i praw. Kamilę Leokadię[5]. Mieszkał w miejsc. Mokrzesz par. Żuraw. Powstaniec, weteran, obywatel ziemski, 1872 wylegitymowany ze szlachectwa. Żona: Maria Bronisława Proszowska (1846-1892) Dzieci: Marianna Apolonia (ur. 1870, zam. Jan Czesław Niemierko) Władysław Teofil (ur. 1871) Sabina Julia (ur. 1872) Bronisława Florentyna (ur. 1873, zam. Romuald Gaudenty Ruśkiewicz) Jarosław Józef (ur. 1875) Józefa Jadwiga (ur. 1876, zam. Julian Józef Najmowicz) Wacław Jan (ur. 1880) Katarzyna (ur. 1881)

Włodzimierz Slaski

( - 1917 Kodrąb) - weteran Powstania Styczniowego zmarły w m. Kodrąb powiat noworadomski, obywatel ziemski