Powstanie Styczniowe - uczestnicy

(1800-1863) Urodził się jako Antoni Sokal, 1800 Gózd Krzeszowski (Góźdź), par. Huta Krzeszowska, pow. biłgorajski. Syn Andrzeja i Katarzyny Bąk (miał 9 rodzeństwa). Żona: Fryderyka Chrzanowska h. Korab. Ojciec m.in. Romana, Eustachego, Kazimierza i Seweryna. W Powstaniu Listopadowym wstąpił do 3 pułku ułanów pod pułkownikiem Michałem Korytowskim w szwadronie Klaczyńskiego w dywizji gen. Kickiego. Walczył pod Stoczkiem, Wawrem, Grochowem, Wielką Dębą, Ostrołęką i Borem. Po jego upadku krótko u brata proboszcza w Żołyni, a następnie rachmistrz dóbr klucza sokołowskiego Grocholskiego w miejsc. Trzeburka. Następnie po usunięciu Grocholskiego przez władze austriackie pracuje w dobrach ks. Adama Czartoryskiego. W 1863 dozorca piekarni parowej zamieszkały w Krakowie Podgórzu. W Postaniu Styczniowym od obozu ojcowskiego w zgrupowaniu w oddziale strzelców tarnowskich Antoniego Uhmy. Służył także w zgrupowaniu Langiewicza. W obu oddziałach, jako 62-latek wymówił się od pozostawania pod komendą, ale otrzymał pozwolenie na towarzyszenie synom i walkę tam gdzie oni bez komendy. Walczył pod Grochowiskami gdzie poległ. Jego synowie: Roman - ranny w Miechowie, Kazimierz i Eustachy ranni pod Grochowiskami, Seweryn (podobnie jak Eustachy) studenci UJ.

Ur. 07.10.1842 Sieniawa. Zm. 6.3.1921 Kęty. Syn i Fryderyki Chrzanowskiej h. Korab. Od 1859 praktykował w aptece w Łańcucie. Służył w oddziale strzelców Uhmy przy bezpośrednim udziale swojego ojca. Walczył w bitwie miechowskiej, gdzie był ranny. Leczył się w szpitalu w Krzeszowicach. (Dalej już nie walczył). Student UJ. Po powstaniu pracował w aptekach w Chrzanowie, Sanoku, Lipniku gdzie miał aptekę "Pod Aniołem". Od 1880 właściciel apteki w Kętach. Pochowany w Kętach. [n=303537]

Ur. 23.2.1841 Sieniawa, zm. 04.05.1918 Wadowice. Syn i Fryderyki Chrzanowskiej h. Korab. Uczył się w gimnazjum tarnowskich, gdzie prowadził działalność patriotyczną. Jeszcze przed powstaniem młodzież ta zorganizowała tajną grupę 130 osób przygotowanych do wymarszu. Ostatecznie przed wymarszem pojechał do ojca, który postanowił jechać z nimi. W ten sposób przez Tarnów i Kraków dostali się do Ojcowa, gdzie Kazimierz służył w oddziale strzelców Uhmy przy bezpośrednim udziale swojego ojca. Walczył w bitwie miechowskiej (uzbrojony w kosę). Następnie powrócił do Krakowa i przebywał w domu Marcina Strzelbieckiego. aby przedostać się do obozu w Goszczy, gdzie został, za radą ojca, przyjęty do Żuawów Rochebruna. Walczył pod Sosnówką, Chrobrzem i Grochowiskami - gdzie był ranny (w tej samej serii strzału zginął na jego rękach jego ojciec). Leczył się w domu Eliaszewicza w Tarnowie a następnie w Lubieniu i w szpitalu w Krzeszowicach przez 5 miesięcy. Po powstaniu w 1879 uczył się w Krajowej Szkole Lasowej we Lwowie[6], a następnie w 1881 zdał egzamin państwowy[7]. W 1880 pisał do Włodzimierza Dzieduszyckiego z prośbą o pomoc w znalezieniu posady[8]. Znalazł posadę w lasach państwowych w Kętach.[5] W 1894 podpisał deklarację przystąpienia do Towarzystwa Weteranów.[9] Pierwsza żona zmarła przez 1894[9]. Druga - Ludwika Buła, zm. po 1919[10]. Dwoje dzieci z pierwszego małżeństwa[9]. Z drugiego małżeństwa: - Stanisław (1895 Kęty) - Józefa Franciszka (1899 Kęty) - Stanisław (1911 Kęty)

Ur. 1786, zm. 18.11.1873 Żołynia. Od 1819 proboszcz parafii Żołynia. Był propagatorem konieczności włączenia się do walki o niepodległość Polski. Jego stanowiła punkt kontaktowy dla emisariuszy powstańczych. Tu zatrzymywali się oficerowie podążający do obozów ćwiczebnych w pobliskich lasach. Zabudowania folwarku plebańskiego służyły za kwatery licznym ochotnikom wyczekującym na doprowadzenie ich do powstańczych szeregów. Jego znajduje się w Żołyni.

Ur. 13.1.1843 Kraków, zm. 1873 Kraków. Syn Józefa (radcy Sądu Krajowego w Krakowie) i Marcjanny Gąsiorowskiej. (Miał 15 rodzeństwa: Zygmunt, Stanisława zam. Magierowska, Kazimiera, Aleksandra zam. Wnorowska, Bronisława zam. Królikowska, Barbara, Władysław, Antoni, Józefa zam. Pierzchalska, Marianna, Barbara zam. Pierzchalska i Muller, Włodzimierz, Władysław, Maria zam. Cyfrowicz i Józef). W bitwie pod Grochowiskami, atakując w grupie 25 żuawów wzgórze z armatami[2][10] został ciężko raniony kartaczami. Ledwo żywy, kilkakrotnie był przeszukiwany i dalej raniony przez Moskali, w końcu został przez nich zabrany i przetransportowany do chaty chłopskiej gdzie go ukryto, a następnie zawieziono do Buska. Tam noga została mu amputowana w całości. Opiekowała się nim . Przed 15.5 oddalił się ze szpitala bez wiedzy magistratu[16], co pozwoliło mu uniknąć procesów i kar. Eufemia po powstaniu została jego żoną. Mieli dwoje dzieci. Walery pracował jako urzędnik Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń od Ognia w Krakowie. Obydwoje zmarli młodo - Walery w 1873 po długiej chorobie a Eufemia w 1879. Pochowani w Krakowie. Córka Mariana Elżbieta Wyszła za Stefana Władysława Artwińskiego, farmaceutę i prezydenta Kielc. Syn Eugeniusz zm. w 1899 w Dukli.