Powstańcy styczniowi

podoficer oddziałów powstańczych, według podań prywatnych zginął w Kaliskiem w Lipcu 1863 r., według podania w Imionospisie zginąć miał pod Szczekocinami.

Weryha, ma pomnik w Krakowie, były właściciel dóbr, technik, powstaniec z r. 1846 i 1848, organizator w r. 1863, prawy syn ojczyzny, urodzony 20 maja 1824 r., zmarł 30 sierpnia 1899 r.

Więzień cytadeli warszawskiej. mieszczanin z Żelechowa, pow. Łukowski 1. 20. Katolik, żonaty, ma dom i ziemię. Schwytany 20 marca 1864 r. w Burcu z bronią w ręku, "znajdował się w bandzie". W więzieniu przebywał od 30 marca. Skazany na aresztanckie roty, 21 września odesłany do Warszawy. (D-14).

z Silaz

Stanisław Daukszo. uczestnik powstania 1863 r., oficer wojsk rosyjskich, urodzony w Zdanach na Żmudzi, zmarł dnia 26 bm. w Rakowicach pod Krakowem. Gorąca miłość kraju, nielicząca się z żadnymi przeszkodami, poświęcenie wszystkiego najdroższego to były hasła wszystkich tych, którzy szli w bój z wrogiem w ostatniej naszej walce. Z konieczności służąc w wojsku caratu. w którem dosłużył się stopnia oficera. Na wieść o powstaniu narodowym porzucił służbę i zaciągnął się do szeregów polskich Po upadku powstania emigrował do Francyi, pozostawiając w kraju rodzinę i majątek. Z biegiem czasu osiadł w Poznańskiem. a kiedy i stamtąd kazano mu się wydalić, przybył do Austryi i tu w Krakowie, 5 lat temu, znalazł miejsce u p. Rozmanita, jako zarządzający fabryką cykoryi. Szlachetności charakteru zyskał sobie miłość zarówno swego przełożonego, jak i wszystkich, którzy mieli sposobność go poznać. Pogrzeb odbędzie się jutro w czwartek o godz. 3 po południu z Rakowic na cmentarz.

vel Adolf Kantorowicz (1835–1912), lekarz-felczer, powstaniec styczniowy, zesłaniec. Kantorowicz urodził się 3 III 1835 r. w Wieluniu jako Abram Dawid, syn Teofila (Tobiasza) Kantorowicza i Prywy z Dawidowiczów. Był stałym mieszkańcem miasta Wielunia. Miał starszego, „przybranego” brata, Anastazego (Natana) Kantorowicza, doktora nauk medycznych, lekarza wolno praktykującego w Tomaszowie Mazowieckim w latach 1851–1865. Otrzymał staranne wykształcenie domowe i podobnie jak brat studiował medycynę w Akademii Medyko-Chirurgicznej w Warszawie. A. Kantorowicz dwukrotnie przybywał do Tomaszowa Mazowieckiego z pomocą bratu, który w 1852 r. (po śmierci dra Franciszka Antoniego Stryckiego) i ponownie w 1853 roku (po nagłym opuszczeniu miasta przez dra Joszuę Sternschussa) obejmował w zastępstwie obowiązki lekarza miejskiego w Tomaszowie Mazowieckiego. Po raz pierwszy Kantorowicz przybył 5 XII 1852 r. na rok czasu, wyjechał zaś 23 VI 1853 r. do Wielunia. Po raz drugi przybył w grudniu 1853 r. i został zameldowany na rok czasu. W trakcie pobytu w Tomaszowie mieszkał „u brata lekarza” w budynku murowanym położonym przy pl. Św. Józefa (obecnie pl. Tadeusza Kościuszki)27. Prawdopodobnie pod okiem brata 17-letni Adolf (Abram Dawid) Kantorowicz przygotowywał się do przyszłych studiów medycznych. W warszawskiej Akademii Medyko-Chirurgicznej A. Kantorowicz uzyskał papiery uprawniające do wykonywania zawodu felczera. Prawdopodobnie w trakcie studiów przystąpił do powstałego w Akademii kółka konspiracyjnego. A. Kantorowicz brał udział w powstaniu styczniowym (wg ustaleń sądu rosyjskiego, „Принимал участие в мятеже”). Szczegóły jego działalności konspiracyjnej nie są znane. Wiadomo jedynie, że przy aresztowaniu posługiwał się fałszywym paszportem wystawionym na inne nazwisko. Zarzucono mu, że niósł pomoc medyczną rannym „buntownikom”. Wyrokiem Audytoriatu Polowego z dnia 14/26 XII 1863 r. Adolf (vel Alfred) Kantorowicz za udział w powstaniu został zesłany na Syberię Wschodnią na osiedlenie i pozbawiony wszelkich praw stanu. Namiestnik Królestwa Polskiego zatwierdził wyrok 29 I/10 II 1864 r. Źródła archiwalne podają szereg informacji o podróży Kantorowicza, felczera, na Syberię. 29 I/10 II 1864 r. wyruszył na zesłanie. 21 II/5 III dotarł pocztą do Tobolska. Stamtąd 28 II/12 III 1864 r. podążył do guberni jenisejskiej. Drogę z Tobolska odbywał w jednej partii z Henrykiem Wiercieńskim (1843–1923), który doskonale opisał warunki pieszej wędrówki zesłańców do Wschodniej Syberii. Żołnierze konwojujący bili i torturowali więźniów na etapach. W kwietniu 1864 r. podczas postoju we wsi Kopiowa (123 wiorsty za Tarą) pijani żołnierze etapowi ciężko pobili Kantorowicza. ski wspomina, że: „jeden z towarzyszów naszych, niejaki Kantorowicz (mojżeszowego wyznania, felczer z zawodu), wciągnięty w jakąś sprzeczkę został przez żołnierzy etapowych dobrze już pijanych, srodze poturbowany". W 1865 r. Kantorowicz pracował jako lekarz w gminie tasiejewskiej okręgu kańskiego guberni jenisejskiej. W marcu 1868 r. podczas podróży służbowej z Jenisejska do Kopalni Iwanowskiej zgubił dokument wydany na jego nazwisko przez kańskiego naczelnika ziemskiego, co znalazło odzwierciedlenie w prasie lokalnej. 27 I/8 II 1870 r. szef żandarmerii wydał zezwolenie (nr 290) na jego powrót do Królestwa Polskiego. 3/17 V 1871 r. został uwolniony spod nadzoru miejscowej policji, a 21 IX/3 X 1871 r. opuścił miejsce zsyłki, udając się w drogę powrotną do Polski. W listopadzie 1871 r. dotarł do miejsca przeznaczenia (Wielunia), gdzie został ponownie oddany pod nadzór policyjny. Nie zdobyłem informacji o jego życiu i działalności po powrocie z zesłania33. Prawdopodobnie wykonywał zawód felczera (lekarza) w rodzinnym Wieluniu. Adolf (Abram Dawid) Kantorowicz zmarł 15/28 X 1912 r. o godz. 2 w nocy w Wieluniu w wieku lat 77.

obywatel ziemski, właściciel wsi Lipa w pow. Opatowskim, podejrzany jakoby był urzędnikiem narodowym, został powieszony w Radomiu 23 maja 1864 r., mając lat 40.

dependent przy adwokacie w Warszawie, przed powstaniem dziesiętnik w organizacyi, służył jako żołnierz w oddziale Langiewicza, pod Grochowiskami 18 Marca 1863 roku ranny w nogę i dobity bagnetami, miał lat około 23. Pozostawił biedną matkę, którą z własnej utrzymywał pracy.

z Ukrainy, dyrektor cukrowni, ożeniony z Przesmycką, miał w Usolu dom własny, prowadził handel i gospodarował na roli. W Irkucku miał również sklep. Po stracie żony wstąpił niedługo w powtórne związki małżeńskie z dyrektorką pensji w Irkucku, niemłodą już osobą, Polką, wyznania rzymsko-katolickiego.

z Tarnowa

Dr praw, ur. w r. 1810, członek gwardyi narodowej we Lwowie w r. 1848, osiadł jako adwokat w r. 1850 w Tarnopolu. Ożeniony z Jadwigą Morawską brał czynny udział w organizacyi w r. 1863. W domu jego gromadzili się i przebywali często Chalecki, Osiecimski, trzej bracia Burzyńscy, Stanisław hr. Jabłonowski i wielu innych, którzy czynny i wybitny brali udział w organizacyi i w ruchu zbrojnym. Niejednokrotne rewizye przedsiębrane przez ówczesny rząd udaremniane były dzięki ostrzeżeniom, udzielanym przez życzliwych sprawie naszej wojskowych, obszerny zaś ogród u zlotu ulicy Mickiewicza i Tarnowskiego służył w wielu wypadkach jako ukrycie dla powstańców, zatrzymujących się chwilowo w przechodzie na pole walki. Pod adresem Jadwigi Delinowskiej i jej siostry ciotecznej Anny br. Dulskiej później zam. Smarzewskiej nadchodziły tu różne korespondencye tak urzędowe w sprawie ruchu narodowego, jakoteż i prywatne dla wielu osób a kobiety te z narażeniem swej wolności i mienia doręczały to interesowanym nietylko w Tarnopolu i okolicy, lecz przez znajome i spokrewnione domy także w zabranych prowincyach na Podolu i Wołyniu.

(1835 Płock -1916 Warszawa ) - Powstaniec Styczniowy [1] Zmarł w Warszawie, lat 82. Jeden z ostatnich wychowańców Instytutu Rolniczego w Marymoncie. Po powrocie z Syberii gospodarował w "rodzinnym zagonie". Sędzia gminnych wyborów. [1] Zmarł 1916 w Warszawie przy ul. Marszałkowskiej 25, w wieku 82 lat, były obywatel ziemski [5] Pochowany na Cmentarzu Stare Powązki w Warszawie, kwatera 112 rząd 5, miejsce 2,4. [2] W tym samym grobie są pochowani min [2].: - Zofia de Makay (zm. 1885), - Józefa de Makay (1854 - 1938) [2] drugie imię Joanna [3], wdowa lat 83 , jej rodzice: Tadeusz Puciatycka [3] i Natalia Korczakowska [3] urodzona w Podliszewie [3] - Władysław de Makay (1880 - 1939). [2] Urodzony 1836 (na nagrobku błędna data 1935 [2]) Płocku [5]. Rodzeństwo 1__Cecylia Henryka Wirginia Natalia Makay - ur 1828 Płock ale metryka urodzenia w Warszawie [8] 2__Przemysław Makay - ślub 1858 Warszawa św. Andrzej akt nr 140 , żona Franciszka Julia Rzeszotarska Rodzice: 1__Demetriusz Józef Antoni Makay [5] [6] ur. w Sandomierzu [7] w 1836 r Adiunkt Wydziału w Płocku zamieszkały w Płocku lat 42 [6] 2__Leokadia [5] Tekla Józefa [7] Lechowicz [5] vel Lechoniewicz [6], [7] lat 29 w 1836 r , po mężu Makay [6] ur. Łabu..... [7] - ślub 1826 Warszawa [7], on kawaler lat 32 Dziadkowie 1.1__Józef de Makay [7] 1.2__Antonina de P......iwlle 1-vo de Makay 2.1__ Ignacy Lechoniewicz ur. ok. 1780, zamieszkały w Warszawie , w 1828 r lat 48 , zm. 1835 Warszawa, żonaty lat 59, rodem z Ropczy (?) Galicji Austriackiej [9] 2.2.__ Józefa Naumow (?) 1-vo Lechoniewicz zamieszkała w Warszawie .; jej brat Wiktor Karol Antoni Lechonowicz ur 1812 Biała Podlaska św. Anna akt nr 74 Ślub: 1878 Warszawa [4], on trojga imion: Wacław Jerzy Stanisław, ona Józefa Joanna Puciatycka [3] Dzieci: 1__Janina Makay 1-vo Mikoszewska - ślub 18.10.1902 Warszawa, mąż Edward Teodor Mikoszewski [4]

Więzień cytadeli warszawskiej. mieszczanin z Parczewa, pow. radzyńskiego, lat 33. Katolik, żonaty, dwoje dzieci. Ma dom i ziemię. Aresztowany w Parczewie 20 października za "należenie do rewolucyjnej organizacji i pełnienie funkcji powstańczego żandarma w Parczewie" 21 grudnia 1864 r. skazany na osiedlenie na Syberii, 4 stycznia 1865 r. odesłany do Warszawy. (D-53).

z Bochni

lat 22, syn naczelnika komendy żandarmów rosyjskich w Ostrołęce. Ojciec śp. Andrzeja dosłużywszy się stopnia pułkownika za gorliwą służbę moskiewską, stał się o tyle winnym wobec narodu, że ściągnął na siebie wyrok kary śmierci, wykonany na nim w pierwszych chwilach wybuchu o kilka wiorst od Ostrołęki przez powieszenie. Śp. Andrzej wychowany początkowo pod kierunkiem takiego ojca, przechował jednak w sobie iskrę polskiego uczucia i rozbudził ją mocniéj jeszcze uczęszczając na kursa uniwersyteckie w Petersburgu. W r. 1862 tak się naraził władzom rosyjskim, że musiał emigrować i udał się do Serbii, gdzie wstąpił do służby wojskowéj i został oficerem. Na wiadomość o powstaniu powrócił do kraju i zaciągnął się do szeregów narodowych już podówczas potykających się z nieprzyjacielem w powiecie opatowskim pod wodzą , po rozbiciu tego oddziału przeszedł Denisiewicz z jego częścią w powiat stopnicki i oddał się pod komendę dowodzącego oddziałem powstańczym , którego z polecenia rządu narodowego kazał rozstrzelać, oddział zaś Sokołowskiego wcielony został do piechoty województwa krakowskiego zostającéj w lasach Sancygniowskich i tam śp. Denisiewicz często sam na czele mniejszych oddziałków staczał potyczki z nieprzyjacielem. Odważny w boju i energiczny w organizacyi oddziałów, za te zasługi został mianowany majorem. Jako taki czynnym był aż do marca 1864. W styczniu tegoż roku stojąc śp. Andrzej z oddziałem swoim w folwarku Rogaczewo pod Koniecpolem, napadnięty został przez jedną rotę piechoty i 16 kozaków pod dowództwem Serwatowskiego, mając szczupłe siły zmuszony wycofać się, zostawiwszy 3 zabitych i 15 rannych (Dz. Pow. Nr 40.). Dnia 21 lutego śp. Denisiewicz zaszczytny brał udział w bitwie opatowskiej ze swoim oddziałem (Dz. Pow. Nr 57, Chwila Nr 50 i 51.). Dnia 21 maca pod w pow. opatowskim oddział Denisiewicza 250 ludzi liczący, napadnięty, lecz atak ten skutecznie odparł, straciwszy jednego żołnierza, a ubiwszy nieprzyjacielowi 4 dragonów i 3 kozaków (Chwila Nr 74.). W końcu maca przybył śp. Denisiewicz pod miasteczko [psb]Wąchock[psb] i tam przy napadzie na jego oddział spoczywający został schwytany i w małej mieścinie Wierzbniku w kilka dni został powieszony.

Strzelec, leśnictwa rządowego Radzice, straż: Brzustów W okresie powstania aresztowany przez władze carskie, co prawd. miało związek ze wspieraniem działań powstańczych.

Powstaniec ranny [psbi]129|pod Radkowicami[psbi], miał odmrożone nogi. 6.2.1864 przebywał w lazarecie górniczym w Wąchocku. (Mieszkańcy zobowiązali się w tym dniu do tego, że żaden powstaniec z lazaretu nie ucieknie i wszyscy zostaną później dostarczeni do Szydłowca).

vel Zdzisław, z powiatu Prużańskiego, służył w oddziale Kobylińskiego, zginął pod Janinem w pow. Wołkowyskim 27 Maja 1863 r., mając lat 18. Inne źródła podają, że to był syn obywatela z Sokalskiego, zginął pod Gródkiem, inne zaś twierdzą, że pod Azerotą.

Mieszkaniec wsi Borzykowa woj kieleckie. Brał udział w powstaniu styczniowym mając lat 18. Przez władze carskie został zesłany na Syberię. W 1929 w rodzinnej wsi, w podzięce za szczęśliwy powrót z Syberi w rodzinne strony ufundował pomnik, który stoi do dzisiaj.

Więzień cytadeli warszawskiej. mieszczanin z Kałuszyna w pow. stanisławowskim, lat 48. Katolik, żonaty, ma troje dzieci. Aresztowany w Kałuszynie 1 maja 1864 r. za udział w powieszeniu Żyda Karnielsfelda. 8 grudnia skazany na 20 lat katorgi w syberyjskich kopalniach. (D-4).

felczer z Warszawy, służył w oddziale Grylińskiego, zginął pod Budami w Sandomierskiem, mając lat około 23.

Znany artysta rzeźbiarz, (ur. 1810 w Wilnie, zginął w maju 1863). Studia prawne odbywał na uniwersytecie wileńskim, i tu otrzymał stopień doktora praw. Następnie poświęcił się rzeźbiarstwu, którego się uczył w Paryżu; udał się do Ameryki, gdzie wykonał wiele prac swoich (do najcelniejszych należy popiersia Kazimierza Pułaskiego na pomniku jego w Sawannach) i znany był tutaj pod imieniem Henryka D. Saunders. Około r. 1860 H. D. powrócił do Europy i do kraju. W wypadkach r. 1863 wziął czynny udział i zginął na czele oddziału w powiecie dziśnieńskim w maju t. r.

W guberni Mińskiej na pograniczu gub. Witebskiej zorganizował się oddział powstańców, od nas o 3 mile [od majątku Czerepowszczyzna]. Dowódcą partyi był Henryk Dmochowski - rzeźbiarz, który uczył się w Paryżu potem w Ameryce, osiadł w Filadelfii, tam jego sława tam jego sława szeroko się rozchodziła. Był sprawcą pomnika w Savannah dla Kazimierza Puławskiego, wiele jego rzeźb w Waszyngtonie, Londynie, Poznaniu. Nie umiał władać orężem ani nie znał sztuki wojennej, tylko bezgraniczna miłość Ojczyzny i bezgraniczne poświęcenie były bodźcem tego ruchu. (...) Na Końcu kwietnia czy na początku maja przyszedł rozkaz wszystkim zebrać się w lesie w Cytowiźnie w pewnym punkcie. (...) Nadszedł 15 maja (...) W Borysowskim powiecie jest majątek Józefowa, tam mieszka generał Józefowicz dymisjonowany, prawosławny ale człowiek bardzo dobry. Nasza partya miała się złączyć z inną dalszą, więc dążyła do niej i na odpoczynek zeszło do tego generała a było ich 200 (od nas o trzy mile). Pop z Berezyny czy Dolec dał znać wojsku, które znienacka na nieprzygotowanych napadło i wszystkich jak baranów powiązało, kilku zabito, a między innymi dowódcę Henryka Dmochowskiego, wparto do błota i tam jego konia zabito. Już konający wyjął papiery z zanadrza i podarł w kawałki maczając we krwi własnej. Tamże do jednego dołu wpakowano jego konia i jakiegoś Stankiewicza. Niedaleko stamtąd są mieszkańcy Potapowiczowie, b. zacni z dawnych unitów, oporni, oni się zajęli jego mogiłą i zawsze ją upiększali kwiatami mimo zakazu i prześladowania. Po wojnie japońskiej krzyż postawili

rzeźbiarz, długie lata przemieszkiwał w Ameryce, służył w powstaniu i poległ w bitwie, mając lat 60. (Dz. Pozn. Nr. 138.)

Ur. 1841 Nahorodowice (lub 1838 w Wilnie), zm. 13.01.1913 w Bieniakonie. Syn Wincentego (1807-1862, malarz wileński) i Salomei Orłowskiej. Władysław też był malarzem i rysownikiem. Studiował w Wilnie oraz w Paryżu w prywatnej pracowni C.A. Suisse’a. W 1862 wrócił do kraju. Brał udział w Powstaniu. Aresztowany i więziony. Od 1866 mieszkał w Warszawie gdzie pracował jako ilustrator czasopism i uczył rysunków w Instytucie Głuchoniemych, a następnie od 1873 w gimnazjum w Częstochowie. W 1884 odziedziczył rodzinny majątek Nahorodowice. Malował sceny rodzajowe i myśliwskie. Ożeniony z Józefą Schroeder. Miał syna Tadeusza Jana ur. 1856 Ostrzyca - ucznia Matejki.

z Krakowa

(pseudonim Grzmot) rodem z Kielc, kapitan wojsk moskiewskich, służył 12 lat na Kaukazie, dowódzca batalionu kwaterującego w Kielcach., przed powstaniem członek organiżacyi, podług planu ułożonego najprzód, miał wyszedłszy z Kielc z całym batalionem połączyć się z powstańcami, lecz z winy dowódzcy oddziału powstańczego, który nie wyszedł na spotkanie, zmuszony cofnąć się do Kielc, został aresztowany, a zbiegłszy do oddziału Czachowskiego, pełnił obowiązki głównego instruktora. Poległ w bitwie pod Stefankowem, gdzie odznaczył się męztwem i przytomnością, ugodzony kulą w piersi 21 Kwietnia 1863 r. Pochowany w parafii Niekławie.

zginęła w walce oddziału Langiewicza z Moskalami pod Małogoszczą w lutym 1863, przeszyta 8 ma kulami.

Stenzel zam. Dobronoka zabitą została po bitwie pod Moagoszczą podczas napadu nieprzyjaciela na furgony Langiewicza, otrzymawszy 8 ran od kul nieprzyjacielskich.

Syn Franciszka, naczelnika pow. Rawskiego, rodem z Łowicza, ukończył szkoły w Warszawie a następnie wszedł do wojska rosyjskiego, z którego w r. 1858 w stopniu podporucznika Ołonieckiego pułku wziął dymisyę, poczem wszedł do służby cywilnéj pozyskawszy urząd archiwisty w biórze naczelnika powiatu Łowickiego. Z wybuchem zaś powstania udał się do Langiewicza w miesiącu lutym, pod dowództwem którego mianowany kapitanem miał udział w kilku bitwach, następnie przeszedł do oddziału Sejfrieda., a wreszcie na przedstawienie tegoż, mianowany był przez rząd narodowy naczelnikiem wojennym powiatu Gostyńskiego, gdzie zajmował się organizacją oddziałów. Podczas tych zajęć, gdy przejeżdżał z jednego miejsca nu drugie schwytany został przez kozaków i do Cytadeli odstawiony. Rozstrzelany w fosach Cytadeli dnia 27 listopada 1864 r. (Opis śledztwa Dz. Pow. Nr 270, Dz. Poz. Nr 277, Czas Nr 273.). [1] Eugeniusz Konstanty Dobrowolski urodził się 18.02.1835 r (metryka z 1838 r z Łowicza) [2], syn Franciszka Dobrowolskiego kontrolera kasy obwodu sochaczewskiego [2] i Sabiny Klickiej. [2]

obrządku wschodniego z Białej Rusi, przeszedłszy zkolei ulgi stopniowe zamieszkał w mieście Włocławku, ożenił się w kraju, ma córkę jedynaczkę.

(1824 - 1905 Paryż) - Powstaniec Styczniowy [1] żołnierz wojsk polskich z r. 1863 zmarł w Paryżu w wieku 82 lat [1] W 1863 r mieszkał w Wyszogrodzie [6] "Niegdyś czynny i ruchliwy w prasie warszawskiej publicysta i literat, później zasłużony uczestnik ruchu narodowego z r. 1863, wygnaniec syberyjski, towarzysz Deskura, Bielińskiego, Ehrenberga, Dobrycza i wielu innych. Po ukończeniu nauk gimnazjalnych w Kielcach, wstąpił na kursa prawne w Warszawie, ale zamieszany do spików patriotycznych, opuścił kraj w r . 1844 i wyjechał potajemnie do Francji. W Paryżu zapoznał się z wybitnymi przedstawicielami patrjotycznej emigracji polskiej, mającej przed sobą cell jedyny: służenie krajowi i wybawienie do z jarzma moskiewskiego. Adam Mickiewicz, któremu złożył wizytę po przyjeździe nad Sekwanę, bardzo serdecznie go przyjął i ojcowskie rady mu dawał. Znajomość z Mierosławskim skłonila Leopolda Dobrskiego do opuszczenia Paryża i wyjazdu w Poznańskie, gdzie gotowało się powstanie 1846 roku. Wysłany do Królestwa jako emisarjusz w końcu stycznia 1846 r. został aresztowany w Pyzdrach i odstawionym do cytadeli warszawskiej. Po dwuletnim śledztwoe sąd wojenny skazał ś.p. Leopolda na karę śmierci, ale car Mikołaj tę karę zamienił na 10 lat katorgi w Sybirze. Z Warszawy odwieziono go do Moskwy extra-pocztą pod nadzorem "feldjegra", ale od Moskwy do Irkucka pędzono go piechotą przy bandzie aresztantów, z kajdankami na nogach. Po pięcoletnim pobycie w katordze (w Aleksandyjskim "Zawodzie") zwolniony został z ciężkich robót i zezwolono mu udać się do Irkucka na mieszkanie, gdzie przez nowe pięć lat zajmował się dawaniem lekcji francuskiego i literatury. Po śmierci Mikołaja I i manifeście następcy jego Aleksandra, Dobrski powrócił do kraju, ożenił się z panną Jadwigą Wolską, siostrzenicą i wychowanką bajkopisarza Stanisława Jachowicza i osiadł na roli pod Płockiem. Ale nie długo używał spokoju. Nadszedł rok 1863. Aresztowany po raz drugi, po kilkumiesiecznym pobycie w więzieniu płockiem i w kazamatach modlińskich, został zesłanym do miasta Jadrynia, kazańskiej gubernji, na osiedlenie, Po powrocie do kraju zamieszkał z żoną w Warszawie, potem mieszkał czas jakiś w Krakowie, a wreszcie przeniósł się do Paryża, gdzie przebywał jego syn Józef, dziennikarz paryski, znany w literaturze francuskiej pod pseudonimem Wiktora Joze. "[8] "Śp. Leopold Dobski poświęcał się także poezji i wydał w r. 1896 tom swoich utworów pod tytułem "Śpiewy z pustyni" (Paryż 1896). Pozostawił też "Pamiętniki o Rosji", które syn jego ma zamiar niebawem ogłosić dukiem. Prace te zawierać będą 4 tomy: 1) Poezje patriotyczne 2) Komedje i satyry 3) Przez Paryż na Sybierię (Wspomnienia) 4) Szkice syberyjskie. Nazwisko Leopolda Dobrskiego figuruje w kronice syberyjskiej Bohdana Zaleskiego, który poświęca mu trzy wyrazy: "Zacna, poczciwa dusza". [8] Urodził się w 1824 [2] w Mławie [3] , trojga imion: Leopold Ignacy Antoni. [3] Rodzice: Hipolit Dobrski [2], [3] (lat 34, naczelnik ... [3]) i Wiktoria Krumieńka [3] - mylnie wpisane nazwisko: powinno być Krzemińska [4], [5] Ślub - 1860 r Warszawa [9] - on kawaler, obywatel ziemski zam. w Wyszogrodzie - żona Jadwiga Wolska [8], [9] lat 23, ur w Warszawie, zam. z rodziną w Warszawie (rodzice Henryk Feliks Wolski i Nepomucjana (?) Ośmiałowska po mężu Wolska) [9] Zmarł w 1905 r w Paryżu [1]. Pochowany na Cmentarzu Saint-Ouen w Paryżu - obecnie grób nie istnieje. Rodzeństwo: 1__Aleksander Emilian Pankracy Dobrski - ur 1825 Mława [4] 2__Ignacy Marian Rudolf Dobrski - ur 1827 Mława [5] - zm, po 1863 [6] 3__Izabela Dobrska 1-vo Mijakowska - ślub 1855 Wyszogród akt nr 18 , mąż Kajetan Albert Mijakowski - zm, po 1863 [6] Rodzice: 1__Hipolit Dobrski - ur 17.08.1789 [7] - zm. 23.07.1863 Warszawa-Wola św. Stanisław, lat 74, były intedient Komisji Skarbu, żona Wiktoria Krzemińska. Zgon zgłosił syn Leopold (zamieszkały w Wyszogrodzie) [6] Pochowany na Cmentarzu Stare Powązki w Warszawie kwatera 181, rząd 4, miejsce 24 [7] Były kapitan byłych Wojsk Polskich, [7] 2_Wiktoria Krzemińska po mężu Dobrska - zm. 15.06.1892, pochowana razem z mężem na Cmentarzu Stare Powązki w Warszawie [7] Dziadkowie: 1.1___Jan Dobrski [6] 1.2__Marianna [6] 2.1__Krzemiński 2.2__ ?

niewiadomy z imienia, brat tego, który był w Metz na emigracji, później w 1849 czy 1850 r. siedział w Ołomuńcu, zmarł w Czycie za Bajkałem.