Powstanie Styczniowe - uczestnicy

rzeźbiarz, długie lata przemieszkiwał w Ameryce, służył w powstaniu i poległ w bitwie, mając lat 60. (Dz. Pozn. Nr. 138.)

W guberni Mińskiej na pograniczu gub. Witebskiej zorganizował się oddział powstańców, od nas o 3 mile [od majątku Czerepowszczyzna]. Dowódcą partyi był Henryk Dmochowski - rzeźbiarz, który uczył się w Paryżu potem w Ameryce, osiadł w Filadelfii, tam jego sława tam jego sława szeroko się rozchodziła. Był sprawcą pomnika w Savannah dla Kazimierza Puławskiego, wiele jego rzeźb w Waszyngtonie, Londynie, Poznaniu. Nie umiał władać orężem ani nie znał sztuki wojennej, tylko bezgraniczna miłość Ojczyzny i bezgraniczne poświęcenie były bodźcem tego ruchu. (...) Na Końcu kwietnia czy na początku maja przyszedł rozkaz wszystkim zebrać się w lesie w Cytowiźnie w pewnym punkcie. (...) Nadszedł 15 maja (...) W Borysowskim powiecie jest majątek Józefowa, tam mieszka generał Józefowicz dymisjonowany, prawosławny ale człowiek bardzo dobry. Nasza partya miała się złączyć z inną dalszą, więc dążyła do niej i na odpoczynek zeszło do tego generała a było ich 200 (od nas o trzy mile). Pop z Berezyny czy Dolec dał znać wojsku, które znienacka na nieprzygotowanych napadło i wszystkich jak baranów powiązało, kilku zabito, a między innymi dowódcę Henryka Dmochowskiego, wparto do błota i tam jego konia zabito. Już konający wyjął papiery z zanadrza i podarł w kawałki maczając we krwi własnej. Tamże do jednego dołu wpakowano jego konia i jakiegoś Stankiewicza. Niedaleko stamtąd są mieszkańcy Potapowiczowie, b. zacni z dawnych unitów, oporni, oni się zajęli jego mogiłą i zawsze ją upiększali kwiatami mimo zakazu i prześladowania. Po wojnie japońskiej krzyż postawili

Znany artysta rzeźbiarz, (ur. 1810 w Wilnie, zginął w maju 1863). Studia prawne odbywał na uniwersytecie wileńskim, i tu otrzymał stopień doktora praw. Następnie poświęcił się rzeźbiarstwu, którego się uczył w Paryżu; udał się do Ameryki, gdzie wykonał wiele prac swoich (do najcelniejszych należy popiersia Kazimierza Pułaskiego na pomniku jego w Sawannach) i znany był tutaj pod imieniem Henryka D. Saunders. Około r. 1860 H. D. powrócił do Europy i do kraju. W wypadkach r. 1863 wziął czynny udział i zginął na czele oddziału w powiecie dziśnieńskim w maju t. r.

Ur. 1841 Nahorodowice (lub 1838 w Wilnie), zm. 13.01.1913 w Bieniakonie. Syn Wincentego (1807-1862, malarz wileński) i Salomei Orłowskiej. Władysław też był malarzem i rysownikiem. Studiował w Wilnie oraz w Paryżu w prywatnej pracowni C.A. Suisse’a. W 1862 wrócił do kraju. Brał udział w Powstaniu. Aresztowany i więziony. Od 1866 mieszkał w Warszawie gdzie pracował jako ilustrator czasopism i uczył rysunków w Instytucie Głuchoniemych, a następnie od 1873 w gimnazjum w Częstochowie. W 1884 odziedziczył rodzinny majątek Nahorodowice. Malował sceny rodzajowe i myśliwskie. Ożeniony z Józefą Schroeder. Miał syna Tadeusza Jana ur. 1856 Ostrzyca - ucznia Matejki.

z Krakowa

(pseudonim Grzmot) rodem z Kielc, kapitan wojsk moskiewskich, służył 12 lat na Kaukazie, dowódzca batalionu kwaterującego w Kielcach., przed powstaniem członek organiżacyi, podług planu ułożonego najprzód, miał wyszedłszy z Kielc z całym batalionem połączyć się z powstańcami, lecz z winy dowódzcy oddziału powstańczego, który nie wyszedł na spotkanie, zmuszony cofnąć się do Kielc, został aresztowany, a zbiegłszy do oddziału Czachowskiego, pełnił obowiązki głównego instruktora. Poległ w bitwie pod Stefankowem, gdzie odznaczył się męztwem i przytomnością, ugodzony kulą w piersi 21 Kwietnia 1863 r. Pochowany w parafii Niekławie.

zginęła w walce oddziału Langiewicza z Moskalami pod Małogoszczą w lutym 1863, przeszyta 8 ma kulami.

Stenzel zam. Dobronoka zabitą została po bitwie pod Moagoszczą podczas napadu nieprzyjaciela na furgony Langiewicza, otrzymawszy 8 ran od kul nieprzyjacielskich.

Syn Franciszka, naczelnika pow. Rawskiego, rodem z Łowicza, ukończył szkoły w Warszawie a następnie wszedł do wojska rosyjskiego, z którego w r. 1858 w stopniu podporucznika Ołonieckiego pułku wziął dymisyę, poczem wszedł do służby cywilnéj pozyskawszy urząd archiwisty w biórze naczelnika powiatu Łowickiego. Z wybuchem zaś powstania udał się do Langiewicza w miesiącu lutym, pod dowództwem którego mianowany kapitanem miał udział w kilku bitwach, następnie przeszedł do oddziału Sejfrieda., a wreszcie na przedstawienie tegoż, mianowany był przez rząd narodowy naczelnikiem wojennym powiatu Gostyńskiego, gdzie zajmował się organizacją oddziałów. Podczas tych zajęć, gdy przejeżdżał z jednego miejsca nu drugie schwytany został przez kozaków i do Cytadeli odstawiony. Rozstrzelany w fosach Cytadeli dnia 27 listopada 1864 r. (Opis śledztwa Dz. Pow. Nr 270, Dz. Poz. Nr 277, Czas Nr 273.). [1] Eugeniusz Konstanty Dobrowolski urodził się 18.02.1835 r (metryka z 1838 r z Łowicza) [2], syn Franciszka Dobrowolskiego kontrolera kasy obwodu sochaczewskiego [2] i Sabiny Klickiej. [2]

obrządku wschodniego z Białej Rusi, przeszedłszy zkolei ulgi stopniowe zamieszkał w mieście Włocławku, ożenił się w kraju, ma córkę jedynaczkę.

(1824 - 1905 Paryż) - Powstaniec Styczniowy [1] żołnierz wojsk polskich z r. 1863 zmarł w Paryżu w wieku 82 lat [1] W 1863 r mieszkał w Wyszogrodzie [6] "Niegdyś czynny i ruchliwy w prasie warszawskiej publicysta i literat, później zasłużony uczestnik ruchu narodowego z r. 1863, wygnaniec syberyjski, towarzysz Deskura, Bielińskiego, Ehrenberga, Dobrycza i wielu innych. Po ukończeniu nauk gimnazjalnych w Kielcach, wstąpił na kursa prawne w Warszawie, ale zamieszany do spików patriotycznych, opuścił kraj w r . 1844 i wyjechał potajemnie do Francji. W Paryżu zapoznał się z wybitnymi przedstawicielami patrjotycznej emigracji polskiej, mającej przed sobą cell jedyny: służenie krajowi i wybawienie do z jarzma moskiewskiego. Adam Mickiewicz, któremu złożył wizytę po przyjeździe nad Sekwanę, bardzo serdecznie go przyjął i ojcowskie rady mu dawał. Znajomość z Mierosławskim skłonila Leopolda Dobrskiego do opuszczenia Paryża i wyjazdu w Poznańskie, gdzie gotowało się powstanie 1846 roku. Wysłany do Królestwa jako emisarjusz w końcu stycznia 1846 r. został aresztowany w Pyzdrach i odstawionym do cytadeli warszawskiej. Po dwuletnim śledztwoe sąd wojenny skazał ś.p. Leopolda na karę śmierci, ale car Mikołaj tę karę zamienił na 10 lat katorgi w Sybirze. Z Warszawy odwieziono go do Moskwy extra-pocztą pod nadzorem "feldjegra", ale od Moskwy do Irkucka pędzono go piechotą przy bandzie aresztantów, z kajdankami na nogach. Po pięcoletnim pobycie w katordze (w Aleksandyjskim "Zawodzie") zwolniony został z ciężkich robót i zezwolono mu udać się do Irkucka na mieszkanie, gdzie przez nowe pięć lat zajmował się dawaniem lekcji francuskiego i literatury. Po śmierci Mikołaja I i manifeście następcy jego Aleksandra, Dobrski powrócił do kraju, ożenił się z panną Jadwigą Wolską, siostrzenicą i wychowanką bajkopisarza Stanisława Jachowicza i osiadł na roli pod Płockiem. Ale nie długo używał spokoju. Nadszedł rok 1863. Aresztowany po raz drugi, po kilkumiesiecznym pobycie w więzieniu płockiem i w kazamatach modlińskich, został zesłanym do miasta Jadrynia, kazańskiej gubernji, na osiedlenie, Po powrocie do kraju zamieszkał z żoną w Warszawie, potem mieszkał czas jakiś w Krakowie, a wreszcie przeniósł się do Paryża, gdzie przebywał jego syn Józef, dziennikarz paryski, znany w literaturze francuskiej pod pseudonimem Wiktora Joze. "[8] "Śp. Leopold Dobski poświęcał się także poezji i wydał w r. 1896 tom swoich utworów pod tytułem "Śpiewy z pustyni" (Paryż 1896). Pozostawił też "Pamiętniki o Rosji", które syn jego ma zamiar niebawem ogłosić dukiem. Prace te zawierać będą 4 tomy: 1) Poezje patriotyczne 2) Komedje i satyry 3) Przez Paryż na Sybierię (Wspomnienia) 4) Szkice syberyjskie. Nazwisko Leopolda Dobrskiego figuruje w kronice syberyjskiej Bohdana Zaleskiego, który poświęca mu trzy wyrazy: "Zacna, poczciwa dusza". [8] Urodził się w 1824 [2] w Mławie [3] , trojga imion: Leopold Ignacy Antoni. [3] Rodzice: Hipolit Dobrski [2], [3] (lat 34, naczelnik ... [3]) i Wiktoria Krumieńka [3] - mylnie wpisane nazwisko: powinno być Krzemińska [4], [5] Ślub - 1860 r Warszawa [9] - on kawaler, obywatel ziemski zam. w Wyszogrodzie - żona Jadwiga Wolska [8], [9] lat 23, ur w Warszawie, zam. z rodziną w Warszawie (rodzice Henryk Feliks Wolski i Nepomucjana (?) Ośmiałowska po mężu Wolska) [9] Zmarł w 1905 r w Paryżu [1]. Pochowany na Cmentarzu Saint-Ouen w Paryżu - obecnie grób nie istnieje. Rodzeństwo: 1__Aleksander Emilian Pankracy Dobrski - ur 1825 Mława [4] 2__Ignacy Marian Rudolf Dobrski - ur 1827 Mława [5] - zm, po 1863 [6] 3__Izabela Dobrska 1-vo Mijakowska - ślub 1855 Wyszogród akt nr 18 , mąż Kajetan Albert Mijakowski - zm, po 1863 [6] Rodzice: 1__Hipolit Dobrski - ur 17.08.1789 [7] - zm. 23.07.1863 Warszawa-Wola św. Stanisław, lat 74, były intedient Komisji Skarbu, żona Wiktoria Krzemińska. Zgon zgłosił syn Leopold (zamieszkały w Wyszogrodzie) [6] Pochowany na Cmentarzu Stare Powązki w Warszawie kwatera 181, rząd 4, miejsce 24 [7] Były kapitan byłych Wojsk Polskich, [7] 2_Wiktoria Krzemińska po mężu Dobrska - zm. 15.06.1892, pochowana razem z mężem na Cmentarzu Stare Powązki w Warszawie [7] Dziadkowie: 1.1___Jan Dobrski [6] 1.2__Marianna [6] 2.1__Krzemiński 2.2__ ?

niewiadomy z imienia, brat tego, który był w Metz na emigracji, później w 1849 czy 1850 r. siedział w Ołomuńcu, zmarł w Czycie za Bajkałem.

Syn redaktora Gazety Narodowej. Z początku lutego mając ok. 15 lat był w oddziale Czarnieckiego. Będąc w Szlatynie we dworze został zaaresztowany przez dowódcę, prawdopodobnie za szemranie przeciwko małej sprawności oddziału. Tego dnia jednak cały oddział został rozwiązany z powodu braku broni i możliwości.

Podoficer jazdy w oddziale Edmunda Różyckiego. Poległ pod Salichą. Jego żoną była Aleksandra Omiecińska (Córka Stanisława i ?? Dłuskiej)

z Dembowca

Herbu Jelita, właściciel Pogwizdowa. Był wśród uczestników narodowych akcji. Został konspiracyjnym naczelnikiem powiatu żabnieńskiego w wieku 26 lat. W czasie rewizji we dworze w Pogwizdowie znaleziono polecenie Władysława Dobrzyńskiego nakazujące zakwaterować w Sieradzy dwóch powstańców oraz drugie pismo do właściciela wsi Sieradza Jakuba Pisztka nakazujące mu wpłacić podatek narodowy w kwocie 143 florenów i 50 centów. Jeszcze w listopadzie 1863 roku wobec nagłych potrzeb Władysław Dobrzyński wpłacił do kasy powstańczej sumę 1 000 złotych reńskich. Sumę tę miał sobie później odebrać przy pobieraniu podatku narodowego. Dobrzyński został w kwietniu 1864 roku skazany na 3 miesiące więzienia za „zaburzanie spokojności publicznej".

mieszkaniec Grobiszowa pod Janowem w ordynacyi Zamojskich, służył w oddziale pułkownika Lelewela, zginął pod Józefowem w miesiącu Maju 1863 r. mając lat 27.

oficer powstańczy, któremu dotychczas błędnie przypisywano imię Piotr. Rozkazem RN nr 2 z 20.04.1863 r. Ignacy Doliński został mianowany do stopnia kapitana. Poza nim awansowali oficerowie: Atanazy Kiciński (do stopnia majora, pozostali kapitana), Stanisław Grzmot – Dobrogojski, Adam Stawecki i Władysław Eminowicz, wszyscy z oddziału płk. D. Czachowskiego. Wg A. Drążkiewicza - kpt. Doliński (Dolnicki) - pochodził z Galicji, walczył pod komendą G. Garibaldiego i był oficerem armii włoskiej. Doliński za wyróżnienie się w potyczce pod Rzeczniowem (5.05.1863) otrzymał nominację do stopnia majora (rozkaz nr 4). Po rozproszeniu oddziału Czachowskiego w lasach po drodze Siekierno - Rataje (11.06.1863) mjr Doliński działał jako samodzielny dowódca. Walczył pod Wirem (23.08.63), skąd przybył do Grzybowej Góry, gdzie jego rozdział został rozbity przez wojska pod dowództwem gen. Czengery (25.08.64). Następnie walczył w woj. lubelskim w oddziale M. Borelowskiego –Lelewela.

adiutant w sztabie gen. Bosaka. Na zachowanych oryginalnych nominacjach oficerskich, a także innych dokumentach sygnowanych przez płk. Chmieleńskiego i Bosaka podpisywał się jako adiutant rotmistrz, adiutant sztab-rotmistrz Doliński. Jego imię określiliśmy na podstawie relacji W. Wolickiego. Rozkazem z 15 lutego 1864 gen. Bosak wyznaczył kpt. Dolińskiego na stanowisko dowódcy 11. batalionu pułku radomskiego z zachowaniem stanowiska adiutanta.

obywatel ziemski, kawaler, służył w oddziale Włodka, zginął pod Uniejowem, mając lat 26. (Dz. Pozn. Nr. 48)

rodem z Krakowa w wieku lat 15, służył jako żołnierz w strzelcach w oddziale Czachowskiego, znany z przytomności umysłu, pilności w służbie i odwagi, miał udział w bitwie pod Jeziorkiem-Budzechowskim, gdzie zabił znanego z okrucieństw moskiewskiego podpułkownika, czem przyczynił się do popłochu między nieprzyjaciółmi. Zginął w bitwie pod Koszarami w Radomskiem, zabiwszy poprzednio dwóch dragonów z dubeltówki.

Więzień cytadeli warszawskiej. ze wsi Zalesie pow. łukowski, lat 14. Katolik, kawaler, ma dom i ziemię. Aresztowany 18 lutego 1864 r. za "należenie do bandy buntowników". W więzieniu od 3 marca, skazany na zesłanie do Rosji, 28 marca odesłany do Warszawy. (D-4).

Zmarł 17 kwietnia 1939 roku w Zaklikowie. Pochodził ze wsi Piotrowszczyzna (obecnie Wola Trzydnicka) koło Kraśnika, gdzie przyszedł na świat 25 marca 1846 roku. Jego ojciec był zarządcą miejscowego folwarku, dziadek służył w armii napoleońskiej i uczestniczył w słynnej szarży pod Somosierrą. W momencie wybuchu powstania styczniowego Stanisław miał ukończony kurs młodszego felczera. Wstąpił do partii powstańczej (oddziału), tworzonej w lasach biłgorajskich. Tu służył jako medyk, mając do dyspozycji furgonik z opatrunkami. Na własną prośbę otrzymał broń. Jego szlak bojowy jest przedstawiony w wydanej w 1938 roku publikacji „Za naszą wolność i waszą. W 75-lecie powstania styczniowego”. Domański założył szpital dla 25 rannych, w gorzelni majątku Gardzienice. Tę samą służbę dla powstańców pełnił jeszcze po bitwie pod Suchą i pod Rudnikiem, kryjąc się przed niewolą rosyjską. W okresie międzywojennym mieszkał w Zaklikowie. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku, weteran został awansowany do stopnia podporucznika. W 1930 roku został odznaczony Krzyżem Niepodległości z Mieczami, zaś w 1938 - Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł w wieku 93 lat.

właśc. realn. w Tykocinie i rejent miejski rządowy. Całem sercem i duszą poświęcił się w latach 1860—63 sprawie narodowej, z narażeniem swego mienia i życia, dniami i nocami, w zimie i w lecie, przebiegał wsie i zagrody i pouczał, zachęcał i namawiał ludzi do powstania, dodawał ducha i odwagi, nieraz do wyczerpania swych sił. On to urządził policyę, żandarmeryę i pocztę narodową, odbierał i rozdawał narodowe dzienniki i rozporządzenia Rządu naród. W końcu, gdy żydzi szpiedzy donieśli władzom rosyj. został aresztowany i okrutnie maltretowany, póki kilku tysiącami rubli niewykupił się z matni. Umarł r. 1901.

udział w potyczkach: mohylewskie: Horki 6.05.1863 poległ

Dowódca młodzieży instytutu agronomicznego w Horkach (pow. orszańskim). Poległ podczas napadu Zwieradowskiego (Topora) na Horki 5 maja 1863 r.

Dąbrowo v. Dombrowo v. Dombrowa v. Dąbrowa, ДОНБРОВО Адамъ,szlachcic ( дворянин Сеннинского уезда),gdzie jego ojciec miał majątek Obol (где отец его имеет имение Оболь),gubernia mohylewska,uczestnik Powstania Styczniowego, zesłaniec, na mocy p. 3 orzeczenia /powelenja/ cesarskiego z 13 i 17 maja 1871 r. zwolniony z dozoru policyjnego z prawem zamieszkania gdziekolwiek w państwie rosyjskim, z wyjątkiem stolicy i guberni stołecznych, Królestwa Polskiego i Zabranego Kraju, lecz z zabronieniem mu objęcia służby państwowej i społecznej.

wieku lat 42, agronom zamieszkały w Warszawie, późnym wieczorem schwytany na ulicy jako nie mający latarki, odstawiony do cyrkułu, ztamtąd mając sobie dodanego milicyanta, został odesłany dla upewnienia się, że jest rzeczywiście t.m, kim się w cyrkule być rjienił, do domu, w drodze zbiegł milicyantowi, a wpadłszy do swego mieszkania, oknem z 3go piętra na bruk podwórza wyskoczył i na miejscu się zabił. Prawdopodobnie polityczne względy, zmusiły go do tego kroku. (Czas Nr. 217 z 1864 r.) Jak słyszałem, poprzednio był na Syberyi za rok 1848 czy 1846.

włościanin ze wsi Uchania, z Łowickiego, służył w oddziale Skowrońskiego jako kosynier, poległ pod Cyrusową Wolą 4 Września 1863 r. mając lat 22. Pochowany we wsi Kołazinku.

z Olchowy