Powstanie Styczniowe - uczestnicy

gmina/wieś Zambrów Krajewo Białe, przestępstwo: był w bandzie Jasińskiego, data zarządzenia: 11.03.1865

wieku lat 19, rodem z Dąbrowy górniczej w Olkuskiem, służył w oddziale Chmielińskiego, brał udział w bitwach: pod Janowem, Częstochową, Rudnikami, Białą, Warzyną i Czerną w Kieleckiem, zginął w tej ostatniej bitwie»

Osiadły w Krakowie ziemianin z Wołynia, w końcu 1862 r. powiązany ze stronnictwem białych

ur. 1840 na Kowieńszczyźnie, mieszczanin, handlowiec. Za udział w powstaniu (pobyt w oddziale Mackiewicza?) zosta! pozbawiony praw stanu i wysłany z pow. wiłkomierskiego do gub. ołonieckiej na osiedlenie (?). Od września 1 863 mieszka! w Powieńcu. Po jakimś czasie został zaliczony do stanu mieszczan powienieckich i podjął pracę w tartaku kupca Bielajewa, który wkrótce powierzy! mu stanowisko dyrektora w swoich zakładach drzewnych na północy, nad Morzem Białym. Jak pisze inny zesłaniec, Adolf Kamiński (zob.), Zalewski „był nieżonaty i bogaty". Prawdopodobnie pozostał w Rosji. Zmarł w 1918 w Kazaniu.

hr., syn Andrzeja, należał do najgorętszych i najzacniejszych patriotów. W wypadkach 1861 r. do 1863 r. żywy brał udział. W r. 1861 i 62 Władysław Zamojski stał wraz z innymi na czele organizacji obywatelskiej, czyli tak zwanej białej i zasiadał w jej głównym komitecie. Po wybuchu powstania gorliwie popierał powstanie i posiadał tyle ufności, że w Warszawie obrać go chciano na bardzo niebezpieczne, a ważne stanowisko naczelnika miasta. Na emigracji używał także powszechnego zaufania i w r. 1864 i 65 należał do małego kółka ludzi, które komunikując się z cesarzem Napoleonem III usiłowało utrzymać sprawę polską na porządku spraw europejskich. Zmarł w Paryżu 10 listopada 1873 r.

Syn hrabiego Andrzeja, zesłany do Permu. Zarejestrowano jego pobyt w więzieniu w Petersburgu w trakcie przejścia na zesłanie.

ppro. (1845) Biała Podlaska

Ur. 1845, miejscowość w 1923: Biała Podlaska, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: III-163

uczeń gimnazjum w Białej Cerkwi

Wdowa, właścicielka dóbr. Zesłana na mieszkanie do Penzy z 11-letnim synem i dwoma córkami. Zarejestrowano ich pobyt w więzieniu w Petersburgu w trakcie przejścia na zesłanie

Ksiądz za sprzyjanie postaniu zesłany do guberni archangielskiej lub wołogradzkiej z płacą 150 rubli sr. Ze specjalnych sum Królestwa Polskiego. Zarejestrowano jego pobyt w więzieniu w Petersburgu w trakcie przejścia na zesłanie.

Drugie imię: Stanisław. Ur. 08.05.1836r., Biała. Pełnomocnik książąt Czartoryskich, zamieszkały w Padhajce, żonaty, 3 dzieci, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był kierownikiem technicznym i administratorem fabryki cukru w Dobrzelinie, natomiast w czasie powstania walczył od 22.03.1863r. do 01.05.1864r. W woj. mazowieckim brał udział w potyczkach pod Cieplinami, Krzywosądzą, Nową Wsią, Bieniszewem, Dobrosłowem, drugi raz pod Nową Wsią, pod Brdowem, Szczawinem Kościelnym, Babskiem, Niewieżem, Grochowami, Lipinami, Kterami, Kołacinem, Rogowem, Dobrzelinem, Sobotą, Zawadami, Żdżarami i Strykowem(ranny). Deklarację podpisał 10.03.1889r.

ur. w Białej r. 183(5. kierownik teck. fabr. cukru, służył od 22. stycznia 1863 do maja. 1864 w wojew. mazowieckiem pod komendą Mielęckiego. Słupskiego, Oborskiego. Calliera. Zielińskiego i Gralewskiego. Walczył pod Cieplinami. Krzywosądzą, Nową wsią, Bieniszewem, Dobrosołowem. po raz drugi pod Nową wsią, Brdowem. Szczawinem, Babskiem. Niewieżem, Grochowiskami. Lipinami. Kterami. Kołacinem. Rogowem, Dobrzelinem. Sobotą. Zawadami. Zdżarami i Strykowem. Ranny pod Strykowem. Po powst. emigrował do Francy i, gdzie jako technik pracował w szkole górn. w Paryżu. W r. 1871 podczas wojny francusko-pruskiej, służył jako poruez. "wolnych strzelców pafys." i walczył pod Orleanem. Chateaudun. Patay. Aleneon. przyczem otrzymał rany w głowę i w rękę. wskutek pęknięcia granatu. W r. 1872 przybył do Galicy i i otrzymał zatrudnienie przy budowie cłróg kraj. i powiat.

gmina/wieś Zambrów Kraj ewo Białe, kara: zesłany na Syberię, przestępstwo: za przestępstwa polityczne, data zarządzenia: 27.01.1866

Zduńczyk Józef Paulin (20 III 1832—1922), syn Jana i Anny. Por. grenadierów wojsk rosyjskich. Urodził się w majątku Walochy, pow. Zambrów. Uczestnik wojny węgierskiej i krymskiej. Był członkiem Kola Oficerów Polskich w Petersburgu. Na wieść o wybuchu powstania styczniowego porzucił służbę w wojsku carskim i przybył do oddziałów organizowanych w Puszczy Białej. Pod Nagoszewem zainicjował udany pościg za kolumną carską. W czasie bitwy pod Magnuszewem został ranny, po czym po zaleczeniu ran zorganizował oddział, nad którym objął dowództwo Walenty Lasocki, on sam zaś przyjął nominację na szefa sztabu. 12 listopada 1863 r. oddział ten stoczył wielogodzinną zwycięską bitwę pod Porębą w pow. ostrowskim (dawniej ostrołęckim) z kolumną płka Borowskiego, przybyłą z Ostrowi. Zduńczyk objął tu dowództwo, gdyż Lasocki opuścił pole bitwy. Dowodził też oddziałem konnym po Aleksandrze Grzymale , wraz z którym stoczył pod Zambrowem udaną potyczkę z sotnią kozaków. W marcu 1864 r. otrzymał od Rządu Narodowego nominację na pułkownika i naczelnika wojennego wschodnich powiatów woj. płockiego oraz rozkaz sformowania nowego oddziału, do którego zwerbował 120 ochotników. Po powstaniu styczniowym odbył dłuższą tułaczkę poza granicami kraju. Wreszcie osiadł we Lwowie, gdzie zmarł w 90 roku życia. Został pochowany z honorami wojskowymi na lwowskim cmentarzu Łyczakowskim. W powstaniu styczniowym brał również udział Adolf Zduńczyk, brat Józefa, który poległ pod Magnuszewem 12 sierpnia 1863 r.

z Biały, powstaniec z oddziału Rogińskiego

vel Zienkowicz. Ur. 1845r., Warszawa. Właściciel realności, żonaty, 3 dzieci, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był uczniem, natomiast w czasie powstania był kapitanem III kompani strzelców w batalionie pułkownika Bogdana. Służył czynnie w oddziale Chmielińskiego, Zaborowskiego, Iskry, , Bogdana, Bosaka, Topora. Walczył pod Przedborzem, Rudnikami, Obiechowem, Białą, Małogoszczem, Ciernem, Warzynem, Czarncą, Mełchowem, Oksą, Ociesękami, Hutą Szczeceńską, Opatowem, Witosławską Górą. Po wzięciu do niewoli przebywał przez 6 lat na Syberii pod nazwiskiem Ludwika Wysockiego. Był ranny w prawą nogę od kuli karabinowej pod Rudnikami oraz dźgnięty w prawą rękę bagnetem pod Ociesękami. Deklarację podpisał 21.01.1893r.

Syn Matylda i Roman Ziołecki. "Rogier Ziołecki, ucieka z gimnazjum, przekrada się przez granicę i bierze udział w powstaniu 63 r. Pod Uniejowem ranny w nogę leży pół roku w lazarecie. Później idzie do Turcji, służy w dragonach ottomańskich pod Czajkowskim. Z zawodu był doktorem medycyny. Kampanją francusko-pruską przebywa jako lekarz. Kiedy Francuzi strzelali do lazaretu wszyscy się pochowali. Tylko Rogier Ziołecki wyszedł, powiewając chustką białą, by bronić lazaretu i rannych. W tej chwili trafiony kulą, padł pod Metzem, jako ofiara obowiązku."

syn Józefa, szlachcic Guberni podolskiej, powstaniec, mieszkał w Białej Cerkwi.