Zarejestruj się lub Zaloguj się

Portal w rozbudowie, prosimy o wsparcie.

Uratujmy wspólnie polską tożsamość i pamięć o naszych przodkach.

Zbiórka przez Pomagam.pl

Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Największa baza Powstańców Styczniowych.
Leksykon i katalog informacji źródłowej o osobach związanych z ruchem niepodległościowym w latach (1861) 1863-1865 (1866)

UWAGA
* Jedna osoba może mieć wiele podobnych rekordów (to są wypisy źródłowe)
* Rekordy mogą mieć błędy (źródłowe), ale literówki, lub błędy OCR należy zgłaszać do poprawy.
* Biogramy opracowane i zweryfikowane mają zielony znaczek GP

=> Powstanie 1863 - strona główna
=> Szlak 1863 - mapa mogił i miejsc
=> Bitwy Powstania Styczniowego
=> Pomoc - jak zredagować nowy wpis
=> Prosimy - przekaż wsparcie. Dziękujemy

Szukanie zaawansowane

Imię

Nazwisko

Opis

Źródło

Nadawca

Uwagi

Ze zdjęciem

Tryb wyszukiwania

Wyniki wyszukiwania. Ilość: 1205

Strona z 31 < Poprzednia Następna >

Piotr Kwaśniewski

(1833-1907) powstaniec styczniowy pochowany został na Nowym Cmentarzu przy ulicy Krakowskiej w Jarosławiu.

Wg relacji tradycji rodzinnej był garbarzem z Nowego Sącza Podobno był na Syberii jako zesłaniec . wg relacji zmarł w Nowym Sączu i tam został pochowany. Córka Karolina Kwiatek przeprowadziła się z wdową? po zmarłym do Dębicy. Wg tradycji i relacji kuzyna mamy przedwojennego oficera jego żona była na terenie Królestwa i była podejmowana obiadem przez R Trauguta. Podobno miał stopień pułkownika? /brak pewnych informacji.

Adam Kwiatkowski

Marcin Józef Adam Kwiatkowski urodził się 11 listopada 1839 r. we wsi Żeleźnikowa koło Nowego Sącza. Jego czterej stryjowie służyli w polskim wojsku w roku 1831. W roku 1863 był klerykiem w seminarium w Sandomierzu. Na wezwanie majora Czachowskiego (rękopiśmienne wspomnienia Adama Kwiatkowskiego, spisane w 1918r.) i za zgoda biskupa Juszczyńskiego razem z siedmioma innymi klerykami [...] udali się w połowie lutego do Langiewicza. Kwiatkowski służył w 1 plutonie kawalerii pod dowództwem Jana Prendowskiego. Brał udział w bitwach pod Staszowem, Małogoszczą, Pieskową Skałą, Chrobrzem i Grochowiskami. Po Grochowiskach z oddziałem Śmiechowskiego znalazł się w Krakowie. Następnie uczestniczył w nieudanej wyprawie Dunajewskiego (20 VI 1863 r.). Zgłosił się do pułkownika Czachowskiego w Mielcu (prawdopodobnie w sierpniu) i otrzymał stopień podporucznika jako pomocnik porucznika Chrząstowskiego. Dowódcą plutonu był rotmistrz Huragan. Kwiatkowski towarzyszył Czachowskiemu aż do Wierzchowisk, gdzie został ciężko ranny. Przebywał dość długo w szpitalu w Siennie. Po upadku powstania przez pewien czas mieszkał w Galicji. Po powrocie do Królestwa pracował na kolei w latach 1883-1915. Następnie przebywał u córki w Siennie, skąd razem z nią przeniósł się do Chełmna na Pomorzu. Zmarł po roku 1920.

Ignacy Kwiatkowski

Ze Starego Sącza, freiter 20 Pułku Piechoty. W styczniu 1865 sądzony przez Wojenny Sąd w Nowym Sączu za zbrodnię zaburzenia publicznej spokojności i porządku (zapewne w związku z udziałem w Powstaniu). Skazany prócz degradacji na szeregowca na 8 dni więzienia.

Marcin Kwiatkowski

kuśnierz. Urodzony w 1845 roku w Starym Sączu. Walczył pod dowództwem Dunajewskiego, ' „i koło Słupic, pod Opatowem : pod dowództwem Jurkowskiego pod Jurkowicami (mowa tu o Czachowskim). Więziony przez trzy miesiące w Nowym Sączu. W 1900 roku wyemigrował do Ameryki, gdzie dotąd przebywa.

Marcin Kwiatkowski

Ze Starego Sącza, 18 lat, czeladnik kuśnierski. W sierpniu 1864 sądzony przez sąd wojenny w Nowym Sączu, za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej (zapewne w związku z powstaniem). Skazany na 2 i pół miesiąca więzienia zaostrzone 1 razowym postem w każdym tygodniu.

Antoni Łabęcki

Zm. 2.1889 Powstaniec 1863

Jędrzej Łabowski

Z Łabowej, bez zatrudnienia. W sierpniu 1864 sądzony przez sąd wojenny w Nowym Sączu, za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej (zapewne w związku z powstaniem). 3-miesięczny areszt policzono za karę.

Żyd, księgarz z Kowna. Za udział w manifestacjach zmuszony był opuścić miasto. Jego wyjazd zamienił się we wspaniałą manifestację patriotyczną z kwiatami i mowami.

Marian Langiewicz

jenerał wojsk polskich z1863 roku zmarł nagle w Wiedniu. Major Langiewicz, narodzony koło Witkowa w Poznańskiem, dożył zaledwo 55 lub 56 lat wieku.Przedtem służył w wojsku pruskim, i wystąpił ztamtąd w randze porucznika artylerii. Udawszy się do Włoch należał w r.1860 do słynnej wyprawy Garibaldiego na Marsalę odbył z nim całą kampanię nespolitańską, aż do zdobycia Gaety. Gdy następnie założono polską szkołę wojskową Cuneo, Langiewicz objął tam obowiązki profesora. W r.1863 wezwany przez komitet centralny do Królestwa, i mianowany naczelnikiem województwa sandomierskiego, przybył przed wybuchem powstania, i zorganizował je najlepiej może ze wszystkich województw. Dowodem tego były częste i krwawe potyczki pod Suchedniowem, Wąchockiem, Staszowem, a następnie Małogoszczą wśród zimowej pory. Po reorganizacyi oddziałów powstańczych w Krakowskiem - wskutek rozmaitych zabiegów nieżyczliwych ruchowi -mianowany dyktatorem, stoczył d.17 marca bitwę pod Grochowiskami i musiał uchodzić do Galicyji, gdzie go uwięziono razem z Pustowójtówną, i internowano w Josefstadzie. Dopiero po skończeniu powstania poszedł na emigracye do Szwajcaryi, i ciężko pracował na kawałek chleba. Ze Szwajcaryi dostał się do Stanbułu.Tam mu w wielkiej nędzy przyszło patrzeć na skon wiernej towarzyszki życia - małżonki z domu Bauer, kuzynki pani Platerowej. W parę lat później został kasyerem kolei rumelskiej,a w r.1887 urzędnikiem przy arsenale stambulskim, kontrolującym dostawy dział Kruppa z Essen. Funkcya ta połączona ze znaczną tantyemą od rządu , przysporzyło mu mająteczek skromny tak że postanowił osiedlić się w Galicyi sądeckiem, Projekt zakupna wsi nie przyszedł do skutku albowiem na początku br. Langiewicz został powołany do Wiednia. Oto krótki życiorys. Z charakteru był to człowiek cichy rzadkiej skromności i poświęcenia wielkiego. Cześć pamięci przedwcześnie zgasłego

Marian Langiewicz

(1827-1887), w styczniu 1863 r. z nominacji NCK naczelnik wojskowy województwa sandomierskiego. Od dnia 10.03.1863 r. dyktator powstania. Dnia 19.03.1863 r. po przekroczeniu granicy został aresztowany i internowany przez władze austriackie.. Zmarł w Turcji i został pochowany na angielskim cmentarzu Haidar-Pasha, założonym w latach wojny krymskiej. W regionie świętokrzyskim po odzyskaniu niepodległości narodził się swoisty kult Langiewicza. Wielu miejscom związanych z dziejami lat 1863 – 1864 nadawano nazwy obóz, polana Langirwicza nie zważając na realia. W latach późniejszych wybitnymi krzewicielami kultu Langiewicza byli ks. W.. Slusarczyk (proboszcz i kolekcjoner pamiątek narodowych) w Nowej Słupi i J. Fąfarski (malarz – amator i regionalny gawędziarz) z Bodzentyna. Langiewicz był dwukrotnie w Bodzentynie. O jego pierwszym pobycie w miasteczku (pomiędzy 29.01-1.02.1863 r. ) wspomniał L. Cywiński. Miał wtedy ze swoim sztabem dokonać inspekcji I baonu mjra Klimaszewskiego. Po raz kolejny przybył do miasteczka, po opuszczeniu Wąchocka i zatrzymał się w austerii skarbowej, którą dzierżawił J. Kruszewski. W "obrzydłej, wielkiej karczmie" (według Jadwigi Prendowskiej), która nieco ucierpiała podczas pożaru z 25.01.63 r. przygotowano miejsca dla przyszłego dyktatora i jego adiutantów min. : Zygmunta Brockhauzena* dzierżawcy z pobliskich Baszowic. Żołnierzy rozkwaterowano w mieszczańskich domach, ale zanim gościnni mieszkańcy przygotowali posiłek utrudzeni bojem i marszem posnęli, zapomniawszy o wystawieniu ubezpieczenia. Uczynił to dopiero zapobiegliwy D. Czachowski, który w nocy przybył do Bodzentyna.[1] Następnego dnia (4.02.63) o świcie oddziały poprzez Dąbrowę, Jeziorko, Baszowie dotarły do miasteczka Nowa Słupia. Barbarzyński wyczyn wojsk carskich, które z premedytacją spaliły Suchedniów i Wąchock spowodował, że pierwszy obóz polowy założono na południowym stoku Pasma Łysogórskiego na skraju lasu zwanego Pod Skałką. Postanowiono obozować poza osadami, aby nie narażać ich mieszkańców na akty zemsty ze strony carskiego wojska. Dnia 11.02, 1863 roku około godzinny 7-ej rano płk Czengery dysponując 5 rotami Smoleńskiego pp (964 ludzi), szwadronem Noworosyjskiego pułku dragonów (69 ludzi), plutonem artylerii (23 ludzi) i sotnią 3. Dońskiego pułku kozaków (68 ludzi), w sumie 1124 żołnierzy zaatakował z dwóch stron zgrupowanie Langiewicza. Powstańcy utrzymali swoje pozycje, ale nocą opuścili Św. Krzyż i poprzez Łagów przeszli na teren województwa krakowskiego.

Marian Melchior Langiewicz

ur. r. 1827 w Krotoszynie syn wojskowego doktora pruskiego, przerwał szkoły w skutek niepokojów r. 1848 i wziął udział w pracach rewolucyjnych. Później ukończył uniwersytet w Berlinie i dosłużył się w wojsku pruskiem stopnia porucznika artylerii. Wystąpiwszy z wojska, odbył podróż po Europie i objął posadę nauczyciela szkoły polskiej w Genui. Ku końcowi r. 1862 został mianowany przez Komitet centralny wojewodą sandomierskim. Dnia 22. stycznia r. 1863, dowodził pod Szydłowem jako jenerał. Następnie stoczył bitwy poci Bzinem, Wąchockiem, Nową słupią, Staszowem, Małogoszczą, Pieskową skałą, Skałą. W dniu 10. marca 1863 mianowany w Goszczy dyktatorem, stoczył bitwy pod Chrobrzą i Grochowiskami, poczem wyjechał 19. marca 1863 do Galicji. Po przebyciu dwóch lat jako więzień w Austryi, osiadł w Turcji i zmarł w Konstantynopolu roku 1887.

Zygmunt Władysław Laskowski

Ur. 19.01.1841 (lub 1840[1]) Warszawa [5] , 15.04.1928 Genewa [2]. Syn Mateusza[6] (syn Marcina i Annyur. ok 1787 we wsi Laskow(?) gub białostockiej[7], w 1836 były oficjalista skarbowym wdowiec po Franciszce Ciwińskiej), oraz Józefy Maraskiewicz[6] (córka Michała i Marianny Wierzbickiej, ur. we wsi Szymanów[7] w 1836 służącej w Warszawie[7]) - ślub rodziców 3.11.1836. W 1858 r wstąpił do Akademii medyczno-chirurgicznej (Szkoła Główna) w Warszawie. Po wybuchu powstanie 1863 r walczył w szeregach jako chirurg.[5] W powstaniu walczyło także jego dwóch braci[8][10]. Wydziałowy w organizacji Miejskiej, związany z białymi ułatwił Majewskiemu objęcie kierownictwa RN.[9] Następnie został członkiem Rządu Narodowego i naczelnikiem miasta Warszawy.[1][5] Zagrożony zesłaniem na Sybir.[10] Dzięki staraniom swoich przyjaciół zdołał się w lecie 1863 [9] ratować się ucieczką podczas wytoczonego mu śledztwa.[5][8] Jednocześnie Rząd Narodowy wysłał go do Paryża w charakterze Komisarza wraz z członkiem Rządu Ruprechtem.[1][8] Udał się do Anglii, gdzie studiował w Cambridge Londynie[1], a następnie w 1867 uzyskał stopień doktora w Paryżu.[5] Pracując w laboratorium w Genewie prof. Sappey odkrył nową metodę parowania (konserwowania) ciał. Dla rozpowszechniania swojej metody napisał liczne dzieła, demonstrując tę metodę na Kongresach w Paryżu 1867 r i w Genewie 1878 r., następnie w Akademii Umiejętności. W odpowiedzi na to otrzymał szereg dyplomów i medali. W latach 1867-1857 wykładał anatomię w Szkole Praktycznej w Paryżu, jako profesor nadzwyczajny (..). [5] Był on jednym z inicjatorów zbiorów polskich w Rapperswilu i pierwszym Prezesem Zarządu tegoż Muzeum[5] Weteran Powstania, po odzyskaniu niepodległości liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: XIV-34.[11] Rząd Polski w uznaniu zasług ś.p. Laskowskiego mianował go Kawalerem Orderu "Polonia Restituta"[5] Za zasługi oddane w powstaniu, odznaczony został orderem „Polski Odrodzonej" klasy III. [1] Mieszkał w Genewie przynajmniej od 1897 r [4]

obywatel ziemski z Mazowsza. Mieszkając na nowo w Warszawie, za nie oświecenie okien z dzień galowy uwięziony i wysłany do Pskowa. Zmarł tamże w skutek niewygód podróży 31 grudnia 1834 r.Żona jego, otrzymawszy wiadomość o śmierci męża w kilka dni umarła. Nie wiadomo czy także na wygnaniu lub w kraju. O ile niepewne wiadomości sięgają, pospieszyła za mężem i w drodze zmarła. Inni podają, że w swoim majątku.

Powstaniec, zmarł 1917 Zakopane, tam pochowany.

Żyd, pracował w wydziale pracy Rządu Narodowego. Został zesłany na Sybir.

Wojciech Łazarkiewicz

Ur. 1833r., Kraków. Wyrobnik zamieszkały w Nowej Wsi, żonaty, 2 dzieci, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był wyrobnikiem, natomiast w czasie powstania szeregowcem. Służył w oddziale Rębajły. Walczył pod Świętym Krzyżem, we wrześniu wzięty do niewoli, sądzony we Włodzimierzu. Skazany na rok do rot aresztanckich do gub. permskiej na 3 lata, zasłany na osiedlenie do wsi Tembry gub. krasnojarskiej. W Bitwie pod Bożęcinem został ranny w prawą rękę. Deklarację podpisał „XXX” 23.11.1890r.

Józef Ledniowski

Ze Starego Sącza, wyrobnik, 27 lat. W sierpniu 1864 sądzony przez sąd wojenny w Nowym Sączu, za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej (zapewne w związku z powstaniem). 11 tygodni policzono za karę.

Wincenty Leduchowski

Artykuł | Ur. 1842, powstaniec 1863, urzędnik prywatny, zm. 14.12.1911

udział w potyczkach: mazowieckie: Nowa Wieś 21.02.1863 poległ

Józef Lemański

Ur. 11.03.1844r., Smardzew. Zajmował się ogrodnictwem przy obszarze dworskim w Chrzanowie, żonaty, 8 dzieci, katolik, uzyskał prawo obywatelstwa austriackiego w 1891r. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był w praktyce ogrodnictwa, natomiast w czasie powstania szeregowcem przy strzelcach. Służył w oddziale Junga i walczył pod Nową Wsią i tam został ranny w lewą nogę. Deklarację podpisał 30.01.1893r.

Józef Lemański

ur. w Smardowie r. 1844, ogrodnik, służył jako szreg. strzelców pod Youngiem i walczył pod Nową wsią i Gopłem. Ranny pod Gopłem w lewą nogę.

Wyrobnik z Nowego Sącza. W styczniu 1865 sądzony przez Wojenny Sąd w Nowym Sączu za zbrodnię zaburzenia publicznej spokojności i porządku (zapewne w związku z udziałem w Powstaniu). Skazany na 14 dni więzienia.

Józef Leniecki

Józef Leniecki h. Jelita. (Czasem zapisywany Leniewski, Liniewski) Ur. 17.3.1839 Warszawa, zm. 5.1.1909 Tustanowice. Syn Kajetana Dominika Onufrego (geometry gubernialnego) i Walentyny Julii Molsdorf Oficer wojsk rosyjskich. Organizator powstania w rawskim, opoczyński i łowickim z rozkazu Zygmunta Padlewskiego. Pierwszą bitwę stoczył pod Bolimowem. W powstaniu 1863 odbył całą kampanię z Jeziorańskim włączając to udział w całej organizacji Langiewicza - m.in. walcząc w bitwach pod Małogoszczą Skałą, Pieskową Skałą, Chrobrzem i Grochowiskami. Dowodził oddziałem kawalerii kozackiej. Był też w bitwie pod Kobylanką. Z polecenia Waligórskiego sformował własny oddział z którym walczył na Lubelszczyźnie i na Podlasiu. W szczytowym momencie dowodził nawet 1200 ludźmi. Walczył pod Turobinem, Chełmem, Kockiem, Krzywdą, Pakuszewem, Lubartowem a na końcu pod Gołębiem. Awansował do stopnia podpułkownika. Na polu walki działał aż do lutego/marca 1864 kiedy to przeszedł do Galicji. Tu został podczas organizacji kolejnego oddziału, podczas wyjazdu po broń do Krakowa został zaaresztowany i osadzony w Ołomuńcu. Udało mu się zbiec. Przebywał na emigracji we Francji w Paryżu oraz w Belgii gdzie ukończył École des Mines. Zajmował się pracą w belgijskich kopalniach. Prowadził poszukiwania naftowe w Rumunii, Iraku i Turcji a także w Galicji gdzie osiadł w 1883 roku. Był tu dyrektorem kopalni ropy naftowej w Berehach Dolnych, pomagał w zakładaniu kopalni w Borysławiu, mieszkając w sąsiednich Tustanowicach. Był jednym z założycieli Towarzystwa Techników Naftowych i przewodniczącym Towarzystwa Politechnicznego w Borysławiu. Został pochowany we Lwowie. Żona Waleria Podoska (ślub 1877). Dzieci: Paweł, Barbara (zam. Gliński), Walentyna Józefa ( ur. 1884 Sambor, zm. 1936, zam. Mieczysław Longchamps de Bérier, syn powstańca ).

Aleksander Lenkiewicz

ps. Lander, urodził się ok. 1820r. na Grodzieńszczyźnie. Jako oficer wojsk carskich już w 1862r. był zaangażowany w działalność konspiracyjną. Wiosną 1863r. został minowany naczelnikiem sił zbrojnych powiatów: grodzieńskiego i wołkowyskiego. 3.05.1863r. zaatakował Jeziory, a stamtąd ze zdobyczną bronią i nowymi ochotnikami udał się na uroczysko Święte Błota, gdzie szkolił swoje oddziały. Walczył pod Janinem, Sawickimi Karczmami, Mołowidami (3.06.1863r.). Współdziałał z oddziałem Duchińskiego i Poradowskiego. Po porażce pod Jeziorami (25.07.1863r. – druga potyczka) przeszedł w Augustowskie. Wraz z połączonymi siłami Wawra został pobity na początku września pod Strzelcowizną i udał się na emigrację do Francji. Działał tam w Towarzystwie Wojskowych Polskich.

Jan Nepomucen Lenkiewicz

Zm. 10.1889 Powstaniec 1863, emigrant

Władysław Lerch

Ze Słotwiny, urzędnik prywatny w Nawojowie. W styczniu 1865 sądzony przez Wojenny Sąd w Nowym Sączu za zbrodnię zaburzenia publicznej spokojności i porządku (zapewne w związku z udziałem w Powstaniu). Uwolniony z braku dowodów.

Ludwika Leśniowska

Jadwiga Zielińska, zam. Leśniowska. [i]Ludwika z Zielińskich Leśniowska, znana przede wszystkiem starszemu pokoleniu autorka dziełek dla ludu i redaktorka wydawanego niegdyś w Krakowie czasopisma p. t. Nowiny se świata, zmarła w 75 roku życia. Jako prawdziwą zasługę zmarłej, która od najwcześniejszej młodości zajmowała się dolą ludu, podnieść należy założenie jeszcze w 1861 roku Czytelni dla włościan w Myślenicach. W r. 1859 na konkursie lwowskim premiowaną została praca ś. p. Leśniowskiej p. t. „Historya polska z geografią, żywotami świętych i bohaterów". Uwięziona w 1863 r. za prace w duchu narodowym, po 3 miesiącach więzienia napisała interesujący „Pamiętnik“. Liczne artykuły zamieszczała w poznańskich wydawnictwach dla ludu. W 1883 r. wydała w Krakowie broszurę na obchód jubileuszu Sobieskiego. Za pomysł założenia „Towarzystwa oficyalistów prywatnych“ zarząd tego Towarzystwa wyraził ś. p. Leśniowskiej swoją wdzięczność w formie adresu. Szlachetna, miłująca maluczkich i całe życie w miarę sił pracująca dla nich Polka, zmarła w mieście naszem w takiem ubóstwie, iż na pogrzeb potrzeba było zbierać jaką taką zapomogę. Pokój i cześć jej pamięci.[/i]

Camillo Leucisa

Major.Na początku 1863 r. na ziemię północnego Mazowsza przybył z Włoch,uczestnik sławnych bitew na Mazowszu: pod Goluminem (w pow. Mławskim), Rozwozinem w okolicy Zielonej i pod Dziwą.

Karol Eugeniusz Lewakowski

Ur. 22.3.1836 Snopków (obecnie Park Snopkowski we Lwowie), zm. 13.11.1912 Rapperswil. Syn Ignacego i Oktawii Gerard de Festenburg. Brat Alfreda, Augusta i Władysława. W 1855 uzyskał maturę we Lwowie a następnie w 1862 doktora na Uniwersytecie Jana Kazimierza na Wydziale Prawa. Jeszcze jako student praktykował w kancelarii późniejszego powstańca . Działacz Czerwonych, członek Czerwonej Ławy. Następnie działał aktywnie w organizacji. Wraz z braćmi prężnie zaangażowani w działania powstańcze. W szczególności prowadzili organizację oddziałów i zaopatrzenie w swoich dobrach snopkowskich. Zamawiali broń, ubrania (np. u ). Walczył w oddziałach Czachowskiego jako adiutant dowódcy, Borelowskiego i Żalplachty - Zapałowicza (również jako adiutant). Walczył pod Potokiem, Tyszowcami, Mołozowem i Starą Wsią. Odznaczył się w Dosłużył się stopnia kapitana. Współpracował w Stellą-Sawickim. Pod koniec 1863 wyjechał do Rumunii aby przeprowadzić inspekcję oddziału Miłkowskiego, został przedstawicielem Rządu Narodowego na Rumunię (Multany). Na początku 1864 wyjechał do Rumunii ponownie - uciekając przed procesem o organizację oddziału Krysińskiego. Pozostał tam do 1880 roku prowadząc aktywną działalność polską i pracując jako urzędnik kolei Jassy-Bukareszt. Po powrocie do kraju związał się z przemysłem naftowym prowadząc wydobycie w Słobodzie Runguskiej, Iwoniczu, Borysławiu (Schodnicy). Coraz bardziej rozszerzał działalność polityczną wiążąc się z ruchem ludowym zostając pierwszym prezesem Stronnictwa Ludowego. W 1884 został posłem do Sejmu Krajowego - mandat z przerwami z powodu konfliktu ze "stańczykami" sprawował do 1897. W 1897 odbył podróż po USA wspólnie z Zygmuntem Balickim, gdzie byli entuzjastycznie przez emigrację polską. Prowadził działalność patriotyczną także na emigracji będąc wiceprezesem Rady Muzeum Rapperswilu. Tam mieszkał pod koniec życia, nazywając swoją willę: Snopków. Żona: Maria Strap - bezdzietni. Zmarł po chorobie na skutek wypadku z rowerem. Pochowany w Rapperswilu. Był człowiekiem olbrzymiej prawości osobistej i szczerych przekonań patriotycznych, przywiązanym do ideałów dawnej demokracji polskiej. Miał żywy temperament.

Krawiec pochodzenia żydowskiego. Szył mundury powstańcom za co odpokutował wieloletnim więzieniem.

Józef Noach Lewenherz

Żyd, brał udział w powstaniu styczniowym. Brał udział w całym szeregu potyczek. Po powrocie z deportacji osiadł we Lwowie, gdzie zmarł w 1891r.

Józef Noah Lewenherz

brał udział w całym szeregu potyczek. Po powrocie z deportacyi, osiadł we Lwowie, gdzie zmarł w roku 1891.

narodowości żydowskiej, uczeń szkoły wojskowej w Genui, brał udział w Powstaniu

narodowości żydowskiej, z Lubelskiego—walczył pod „Wawrem" i Lelewelem. Syn jego padł jako żołnierz Legionów Polskich w roku 1916

narodowości żydowskiej, uczeń szkoły wojskowej w Genui, walczył jako porucznik, po powstaniu udał się do Ameryki

Żyd z lubelskiego, brał udział w powstaniu styczniowym. Walczył pod Wawrem i Lelewelem. Jego syn padł jako żołnierz Legionów Polskich w 1916r.

Żyd, wychowanek polskiej szkoły wojskowej w Genui. W powstaniu walczył jako porucznik. Po powstaniu udał się do Ameryki.

narodowości żydowskiej, były oficer austryacki, brał czynny udział w powstaniu, potem aresztowany przez władze austryackie. Zmarł w Krakowie 23 maja 1915 roku, jako wybitny przemysłowiec

Żyd, były oficer austriacki. Brał czynny udział w powstaniu styczniowym. Aresztowany potem przez władze austriackie. Zmarł w Krakowie 23.05.1915r., jako wybitny przemysłowiec.

Strona z 31 < Poprzednia Następna >