Zarejestruj się lub Zaloguj się

Portal w rozbudowie, prosimy o wsparcie.

Uratujmy wspólnie polską tożsamość i pamięć o naszych przodkach.

Zbiórka przez Pomagam.pl

Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Największa baza Powstańców Styczniowych.
Leksykon i katalog informacji źródłowej o osobach związanych z ruchem niepodległościowym w latach (1861) 1863-1865 (1866)

UWAGA
* Jedna osoba może mieć wiele podobnych rekordów (to są wypisy źródłowe)
* Rekordy mogą mieć błędy (źródłowe), ale literówki, lub błędy OCR należy zgłaszać do poprawy.
* Biogramy opracowane i zweryfikowane mają zielony znaczek GP

=> Powstanie 1863 - strona główna
=> Szlak 1863 - mapa mogił i miejsc
=> Bitwy Powstania Styczniowego
=> Pomoc - jak zredagować nowy wpis
=> Prosimy - przekaż wsparcie. Dziękujemy

Szukanie zaawansowane

Imię

Nazwisko

Opis

Źródło

Nadawca

Uwagi

Ze zdjęciem

Tryb wyszukiwania

Wyniki wyszukiwania. Ilość: 1205

Strona z 31 < Poprzednia Następna >

narodowości żydowskiej, służył jako szeregowiec w oddziale Wysockiego pod Radziwiłłowem

Żyd, brał udział w powstaniu styczniowym. Służył jako szeregowiec u Wysockiego pod Radziwiłłowem.

Jakub Rachlewicz

(Ruchlewicz) ur. 25 VII 1808 r. w Tuchowie, zm. 11 II 1874 roku tamże. Syn Mateusza i Barbary. Początkowo był żołnierzem 57 pułku piechoty w służbie cesarsko-królewskiej armii. Następnie uczestniczył w przygotowaniu powstania przeciwko Austrii w 1846 r. Brał też czynny udział w powstaniu styczniowym 1863 roku; zapewne przyłączył się do oddziału Dionizego Czachowskiego. Był także tuchowskim szynkarzem. Po powstaniu 1863 roku powrócił do Galicji i został zatrzymany w Tuchowie, jednak udało mu się zbiec.

Teofil Raczkowski

(ok. 1807–1863), dominikanin, kapelan powstańczy. Pochodził z gub. kowieńskiej. W czasie wojny krymskiej był prawdopodobnie kapelanem w armii carskiej, gdyż otrzymał z tego tytułu «krzyż i medal brązowy». Był następnie wikarym w parafii Nowe Miasto (pow. poniewieski). W maju 1863 został kapelanem powstańczym w oddziale Adama (?) Żukowskiego; po śmierci tegoż 29 V pod Rogowem – u Wacława Ibiańskiego. W lipcu t. r. towarzyszył oddziałowi Ignacego Laskowskiego. Dn. 5/17 VIII «w potyczce przy wsi Paliszki… został schwytany z bronią w ręku». Skazany na śmierć przez sąd wojenny, został rozstrzelany w Kownie 11/23.8.1863.

Wincenty Raczkowski

uczestnictwo w potyczkach: mazowieckie: Krzywosądz 19.02.1863, Nowa Wieś 21.02.1863, Płowki 1.06.1863, kaliskie: Ignacew 9.06.1863, Kleczew 10.06.1863 r., (Ciążeń 22.03.1864)

Marcin Raczyński

ur. r. 1886 w Łowiczu, fortepianista, pracował w organizacji i służył jako szereg, w oddz. Zychlińskiego, Daniszewskiego i Jasińskiego. Walczył pod Nową wsią, Szczyglicami i Połańcem. Był ranny w nogę.

Tymoteusz Raczyński

Rozstrzelany w Warszawie na Nowym Mieście 30 września 1863 r. Rzemieślnik z Warszawy aresztowany 28 sierpnia 1863 r. i podejrzany o udział w organizacji żandarmów narodowych jak wyżej.

Władysław Rakowski

Władysław Rakowski, członek organizacji narodowej z r. 1863. Zm. 12.1884

Dr, uczestnictwo w potyczkach: mazowieckie: Krzywosądz 19.02.1863, Nowa Wieś 21.02.1863, krakowskie: Igołomia 4.05.1863

Karol Saladyn Ramlow

(1842-1885), lekarz, powstaniec

Syn Karola Saladyna i Józefy Wysockiej. Powstaniec, emigrant. Zmarł w Paryżu.

Wiktor Saladyn Ramlow

(Ramlau, Ramloff) W latach 60-tych używał imienia Saladyn. Ur. 23.12.1840 Dąbrowa (lub 21.12.1841 Warszawa), zm. 28.2.1882 Panama. Syn Karola Saladyna Ramlau - ewangelika, powstańca listopadowego, odznaczonego krzyżem Virtuti Militari i Józefy Wysockiej. (Ślub rodziców miał miejsce w Krakowie 29.7.1834). Miał kilkoro rodzeństwa: Tomasza (ur. 1840 Wąchock) Pawła (powstańca), Władysławę (zam. 1876 Józef Suchocki), Stanisławę (zam. Stanisław Łuszczkiewicz), Żelisławę (zam. Stanisław Walerian Modzelewski). Lekarz, powstaniec. Student Akademii Medyko-Chirurgicznej, członek organizacji akademickich i uczestnik manifestacji 1861 za co został aresztowany 15.10.1861 i 9.1.1862 zesłany do Orenburga. Uciekł jednak w drodze do Tobolska (w nocy z 10/11 czerwca w Ochańsku). Przedostał się do Tagronrogu nad Morzem Azowskim, następnie do Konstantynopola i dalej do Francji. Słuchacz Polskiej Szkoły Wojskowej w Cuneo. W powstaniu 1863 lekarz obozowy w sztabie u Mierosławskiego. Brał udział w bitwach pod Krzywosądzem )pod Kazimierzem Mielęckim), Nową Wsią (pod której uratował dowódcę wyprowadzając go). Po chwilowym pobycie w Paryżu wrócił i był w bitwie pod Igołomią (w oddziale Stefana Malczewskiego) i pod Górą (w oddziale kawalerii Kazimierza Konrada Błaszyzyńskiego). Dalej pracował w organizacji w Warszawie. W końcu 1864 włączył się w prace założonego przez Jana Kurzynę Towarzystwa Patriotów Polskich, dążącego do obalenia nowego dyktatora powstania, Romualda Traugutta. Od 1864 na emigracji we Francji, gdzie wstąpił do Czerwonego Krzyża, organizator ambulansów i lekarzy wojskowych w czasie wojny francusko-pruskiej 1870-71. Uzyskawszy już wcześniej doktora na Sorbonie prowadził prywatną praktykę lekarską przy rue de la Victorie 32. W 1881 wyjechał do Panamy gdzie pracował jako lekarz przy budowie Kanału Panamskiego. Tam rok później zmarł i został pochowany na cmentarzu św. Anny, w listach wielokrotnie wyrażając chęć powrotu do Ojczyzny. Pozostawił spadek w wysokości 2509 franków i 99 centimów.

Józef Konstanty Ramotowski

Artykuł | Pseud. Wawer. Ur. 12.4.1812 Tykocin, syn Józefa i Józefy Usarzewskiej. Uczestnik Powstania Listopadowego, Styczniowego, Emigrant. Przebywając na emigracji po Powstaniu Listopadowym poznał Constance Aline Guesdon de Beauchesne z którą wziął ślub 7.1.1836 w Désertines, prowadząc od tego czasu ten majątek i uzyskując obywatelstwo francuskie. Urodził się tam m.in jego syn Leopold Tadeusz. W czasie Powstania Styczniowego pułkownik, naczelnik wojsk, woj. augustowskiego i obwodu białostockiego, dca oddziałów w woj. augustowskim, grodzieńskim i płockim. Walczył pierwotnie pod i . Po rozbiciu oddziałów został skierowany do sformowania nowego oddziału, co uczynił, mając pod koniec marca pod swoją komendą 200 ludzi, podzielonych na 2 kompanie piesze i 10 jazdy. Walczył skutecznie w kilkunastu bitwach i potyczkach do czasu urządzenia na niego obławy. Uchodząc z niej pobił moskali 28.6.1863 pod i 6.7.1863 pod . Partia uległa jednak rozbiciu 14.7.1863 pod . Po zebraniu kolejnego oddziału znów poniósł klęskę 3.9.1863 pod , po czym nie widząc szansy na dalszą walkę przedostał się do Prus, za co został skazany na karę śmierci przez Rząd Narodowy. Wyrok ten później anulowano. Na emigracji walczył w francuskiej Gwardii Narodowej w rejonie Mayenne. Zm. 20.7.1888 Saumur, Francja, poch. w Mortain, przeniesiony na Montparnasse.

Z Ząbetery. Włościanin, 25 lat, stanu wolnego. W kwietniu 1864 roku skazany przez sąd wojenny w Nowym Sączu na 3 miesiące więzienia za zbrodnię zburzenia spokojności publicznej (zapewne za udział w powstaniu).

Władysław Rangę

ur. r. 1844 w Nowym Sączu, agronom i handlowiec, służył jako kawalerzysta w oddz. Kurowskiego, Jeziorańskiego. Śląskiego i Waligórskiego. Walczył pod Miechowem, Kobylanką i Borowem. Po powst. urzędnik kolei państwowej.

Władysław Rapacki

Władysław Rapacki, to postać niezwykle zagadkowa. Już w 1848 jako 19-latek próbował się przedostać na Węgry biorąc udział w Legionie Akademickim, przy czym został schwytany i osądzony.[3] W swoich działaniach był radykalny. W 1852 ponownie schwytany i osadzony w więzieniu. Wiele lat znajdował się pod obserwacją policji.[3] Urodzony prawd. w 1829. W 1863 był czynny w organizacji, współpracując ze Schmittem[14], a także na łamach prasy. Dwa razy skazany przez Sądy Wojenne.[6][7][16][17][18] Jednak wyszło na jaw, że wysyłał informacje do Warszawy, jako korespondent promoskiewskiej gazety, obelżywie opisując i wręcz denuncjując wielu powstańców (którzy na tej podstawie byli aresztowani).[4] Wydał broszurę "Milczenie czy jawność", zakazaną przez policję narodową[2]. Zaczął głosić idee panslawizmu pod prymatem Rosji, twierdząc, że pod skrzydłem rosyjskim Polska odzyska należne miejsce.[5] Wreszcie oskarżany[8][9][10][11] na podstawie znalezionych dokumentów[8] zaczął histerycznie wręcz bronić się na łamach prasy, a nawet założył ... sprawę sądową o pomówienie [19](którą przegrał).[4] Problem polega na tym, że jego losy giną z oczu, a także że znany jest inny Władysław Rapacki, ur. w Warszawie w 1829r (a także kolejny, nieco młodszy żyjący w Nowym Targu sekretarz magistratu[13] , wreszcie jakiś także z rodziny stanisławowskiej). Ten ze Lwowa, na jakiś czas przenosi się do Warszawy, gdzie zakłada rosyjskofilne czasopismo z Moskalem Pawliszczewem. Wiadomo, że w 1861 był stanu wolnego[12], dalej w 1864 także [15] lecz później był żonaty, że jeździł do Petersburga. Ostatnie informacje o nim pochodzą z lat 70-tych gdy wydał wartościowe dzieło "Ludność Galicji" (był wykształcenia prawniczego i zawsze interesował się statystyką), i gdy brał udział w redakcji Kuryera Lwowskiego. Potem słuch o nim ginie.[2]

Z Tymbarku, krawiec w Nowym Sączu. W styczniu 1865 sądzony przez Wojenny Sąd w Nowym Sączu za zbrodnię zaburzenia publicznej spokojności i porządku (zapewne w związku z udziałem w Powstaniu). Uwolniony z braku dowodów.

Wincenty Reklewski

(Rychlewski), uczestnictwo w potyczkach: augustowskie: Kadysz 21.5. 1863, Krasne 29. 0. 1863, Dumbele 10.08.1863, Kartimoksle 25.08.1863, Krasnopol 26.08.1863, (Nowa Wieś 23.09.1863)

Magdalena Rekowska

Magdalena Niegolewska, zam. Rekowska, właścicielka małego dworu w Wujcinie (Wójcin, Wielkopolska) wraz z mężem, po bitwie pod Nową Wsią zabierała rannych do swego domu, gdzie w urządzonym lazarecie ratowała ich przed śmiercią, będąc uprzedzoną o mającej nastąpić rewizji w majątku, przebierała przechowywanych powstańców, tłumacząc żandarmom, że to służba, wymogła na rosyjskim pułkowniku aby z szacunkiem odnoszono się do rannych, szerzyła patriotyczne wychowanie wśród okolicznej ludności

Magdalena Rekowska

Magdalena Niegolewska, zam. Rekowska, córka Andrzeja, od 1848 żona Konstantego Rekowskiego, pomagała rannym powstańcom na polu bitwy pod Nową wsią . W swoim dworze w Wujcinie utworzyła lazaret, przeprawiała przez granice uciekinierów -skazańców. Zmarła w domu swojego brata Ordynata Niegolewskiego w Buku.

Klemens Ignacy Rembowski

Ur. 1840 Nowa Wieś, zm. przed 1919, żona: Teodora, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: VI-90

Klemens Ignacy Rembowski

Klemens Ignacy Rembowski, h. Ślepowrotn, ur. 28.11.1840 Świnice pow. kaliski, akt chrztu spisany 6.12.1853 Brzeźnio (chrzestni Piotr i Henryka Szembek), zm. 9.1911 Brzeźnio. Syn Lucjana Jana i Marii Teresy Wierzchleyskiej. Miał 5 rodzeństwa: Stanisław, Anna, Lucjan, Bogusław, Maria Szlachcic z Nowej Wsi pod Złoczewem, adiutant gen. E. Taczanowskiego. Możliwe że jego działania powstańcze rozpoczęły się już w lutym. 1.7.1863 prowadził z sukcesem oddział ok. 250 jazdy w . Jego oddział składał się z 3 szwadronów. Pierwszym dowodził por. Teodor Mniewski, drugim kpt. Orłowski, trzecim rtm. Zdzisław Tomasz Błeszyński. Instruktorem ogólnym był mjr Stanisław Bojarski. Wg Kopernickiego: ''Oddział był dobrze uzbrojony, lecz nie najlepiej umundurowany, karności i porządku wojskowego niewiele, wyćwiczony zaś dostatecznie, chociaż niektórzy z żołnierzy nie umieli jeździć, a kilkunastu naliczyłem dzieciaków. Po odbytym przez jenerała przeglądzie i musztrze, którą według instrukcji Piniego oddział odbywał w jednoszeregowym szyku, oddział wstąpił do obozu i połączył się z kaliskim, stanowiąc jakiś czas osobną jednostkę pod nazwą jazdy sieradzkiej". W nie utrzymał subordynacji oddziału, co zakończyło się reorganizacją i prawd. degradacją. Klemens walczył jednak dalej lecz w 26.8.1863 stracił nogę i zakończył udział w powstaniu. Delegat Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego. Został pochowany w grobowcu-kaplicy w miejsc. Brzeźnio k. Sieradza. Żona: Teodora Wierzchleyska, ur. 1847, zm. 2.11.1925, c. Teodozjusza Aarona i Franciszki Mitelstedt (ślub 3.9.1872 Marzenin). Gorąca patriotka, silnie działająca na niwie społecznej. Miał 5 dzieci: Teodozjusz (1875, ż.: Leokadia Prądzyńska) Irena (1876 zam. Michał Kołodziejski) Marian (1878, wojewoda łódzki i białostocki, żonaty: Jadwiga Kopystyńska) Zygmunt (1881, ż.: Jadwiga Prądzyńska) Wanda (1883, zam. Feliks Rzymkowski)

Roman Rewlewski

Herbu Gozdawa, właściciel dóbr Krzezlowy. W styczniu 1865 skazany przez Wojenny Sąd w Nowym Sączu za zbrodnię zaburzenia publicznej spokojności i porządku (zapewne w związku z udziałem w Powstaniu), na karę 2 tygodni więzienia.

Rabin w Melbourn (Australia). Dużo pracował w kierunku zbierania składek na fundusz dla chorych i rannych powstańców.

Żyd, brał udział w powstaniu styczniowym. Służył w legii zagranicznej. Dostał się do niewoli z wieloma Polakami i Włochami pod Krzykawką. Człowiek o niezwykłej kulturze i wiedzy, świetny znawca wschodnich języków, wzbudzał szacunek.

Narodowości żydowskiej, służył w Legii Zagranicznej, dostał się do niewoli, 2 widoma Polakami i Włochami pod Krzykawką, gdzie padł Szlachetny pułkownik włoski Nullo. Człowiek o niezwykłej kulturze i wiedzy, Świetny znawca wschodnich języków, wzbudzał ogólny szacunek i cześć nie tylko u swoich ale nawet u wrogów. Współtowarzysz jego niedoli, Zielonka, w swoich „Wspomnieniach z Syberyi" opowiada następujący epizod, mający miejsce w Kielcach, 8okąd przyprowadzono ich, jako jeńców, przed znanego ze swej brutalności generała rosyjskiego rodem Węgra, Czengierego. Pierwsze słowa—powiada Zielonka,—które generał wrzasnął, były: — Szapki dołoj? Wszyscy odkryli głowy prócz Maurycego Rittera, w powstaniu znanego jako Krasnopolski. — A ty co za pan?—zapytał ź wściekłością generał Czengiery. — Żyd!—-odpowiedział z zimną krwią Ritter, — Co ty żyd i nie zdejmujesz czapki? — Nie jestem przyzwyczajony do zdejmowania czapki, osobliwie przed człowiekiem, tak źle wychowanym, jak ty jesteś, generale! Generał wściekły, kazał przynieść rózeg. Tymczasem uspokoiwszy się, kazał wdziać czapki i nieco łagodniej zapytał Rittera, skąd on rodem. — Jestem poddanym państwa austryackiego. Generał wypytywał się o walki, w których Ritter brał udział, i chwalił się, że pod Grochowiskami pobił Polaków. Na to Ritter odpowiedział, że aczkolwiek ma krótki wzrok, ale sam naliczył wtedy przeszło 60 trupów moskiewskich i widział generała uciekającego w stronę Pińczowa. To tak zaimponowało Czengieremu, że zaniechał dyskusyi i w końcu przeznaczył jemu pokój w hotelu, dając żandarma do strzeżenia". (Str. 31—33

Zygmunt Rodakowski

Ur. 21.5.1821 Lwów, zm. 24.1.1906 Nowy Jork. Syn Pawła i Marii Singer, brat malarza Henryka Hipolita. Nauki ukończył we Lwowie, w tym Uniwersytet Jana Kazimierza. Od 1851 przejął kancelarię adwokacką ojca. Od 1861 członek Rady Miejskiej Lwowa. Adwokat Lwowski, członek organizacji - przewodniczący Komitetu Miejskiego we Lwowie. Blisko współpracował z . Bronił działaczy niepodległościowych i powstańców w procesach karnych - m.in. (który u niego mieszkał, lecz okazał się denuncjatorem, miał z tego powodu nieprzyjemności z Rządu Narodowego), Karola Widmana, , i in. Władze austriackie skazały go na przepadek znacznej sumy pieniędzy. W 1867 wyemigrował wpierw do Konstantynopola a później do USA - gdzie żył pod nazwiskiem Severin Ringer. Żona: Eliza Minot. Syn: Paweł Henryk (ur. 6.11.1811, zm. 8.5.1952). Pochowany Nisky Hill Cemetery, Bethlehem, Pensylwania, USA.

Nieznane Rojcewicz

ksiądz proboszcz w Nowym Dworze, za zezwolenie wikaremu na odczytanie manifestu R.N. został oddany pod sad wojenny i skazany na 12 lat katorgi

Tadeusz Romanowicz

W latach tajnej organizacji narodowej i powstania w 1863 r. był jedną ze sprężyn ruchu, tajnych prac około uświadomienia młodzieży, potem powstańcem. W 1864 r. siedział w kazamatach ołomunieckich. Po wyjściu z więzienia oddał się służbie dziennikarskiej we Lwowie. W Krakowie założył dziennik ‘‘Reformę’‘, później ‘‘Nową Reformę’‘. Przeniósł się następnie do Lwowa, gdzie został wybrany posłem na Sejm Krajowy ze Lwowa, członkiem Wydziału Krajowego, przywódcą Stronnictwa Demokratycznego. Zmarł we Lwowie 26 maja 1905 r.

Tadeusz Romanowicz

( - 29.05.1904 Lwów) - Powstaniec Styczniowy [1]. "Członek Wydziału krajowego, dzielny poseł demokratyczny, założyciel i były redaktor "Nowej Reformy" w Krakowie, uczestnik powstania r. 1863 jeden z najgoręcej miłujących Ojczyznę synów, zmarł 29 maja we Lwowie" [1]

Teofil Romanowski

Teofil Boża Wola Romanowski (1829-1908), powstaniec styczniowy pochowany został na Nowym Cmentarzu przy ulicy Krakowskiej w Jarosławiu.

JHosek Lewek Rosenband

narodowości żydowskiej, za udział w powstaniu, zesłany na Sybir. (Pawliszczew. Sedmicy połskawo miatieża, II, 257)

Feliks Rosenberg

Pochodzenia żydowskiego, uczeń szkoły wojskowej w Genui i Cuneo. W 1863r. brał udział w całym szeregu starć z nieprzyjacielem.

Feliks Rosenberg

narodowości żydowskiej, uczeń szkoły wojskowej w Genui i Cuneo w roku 1861/62. W 1863 spełnił swą powinność, biorąc udział w całym szeregu starć z nieprzyjacielem.

Żyd, doktor z Warszawy. Został zesłany na Sybir do Aleksandrowska.

Karol Roszkowski

Weteran powstania. Zmarł 1924/5 w Krakowie. 17.1.1925 u oo. Reformatów odbyła się uroczysta Msza Św. pamięci grupy ostatnio zmarłych weteranów w tym Karola Roszkowskiego.

Żyd, brał udział w manifestacjach warszawskich. Zesłany na Sybir. Po powrocie został sekretarzem warszawskiej gminy starozakonnych. Zmarł w Warszawie w 1913r.

Stanisław Rotwand

Żyd, brał udział w manifestacjach warszawskich. Został za to zesłany do gub. orenburskiej.

Josek Lewek Rozenband

Żyd, brał udział w powstaniu styczniowym za co został zesłany na Sybir.

narodowości żydowskiej, student Uniw. kijowskiego za udział w powstaniu 63 roku i należenie do tajnego koła rewol. młodzieży polskiej, zesłany na Sybir. (Milowicz, Wspomnienia)

Strona z 31 < Poprzednia Następna >