Portal w rozbudowie, prosimy o wsparcie.
Uratujmy wspólnie polską tożsamość i pamięć o naszych przodkach.
Zbiórka przez Pomagam.pl

Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Największa baza Powstańców Styczniowych.
Leksykon i katalog informacji źródłowej o osobach związanych z ruchem niepodległościowym w latach (1861) 1863-1865 (1866)

UWAGA
* Jedna osoba może mieć wiele podobnych rekordów (to są wypisy źródłowe)
* Rekordy mogą mieć błędy (źródłowe), ale literówki, lub błędy OCR należy zgłaszać do poprawy.
* Biogramy opracowane i zweryfikowane mają zielony znaczek GP

=> Powstanie 1863 - strona główna
=> Szlak 1863 - mapa mogił i miejsc
=> Bitwy Powstania Styczniowego
=> Pomoc - jak zredagować nowy wpis
=> Prosimy - przekaż wsparcie. Dziękujemy

Szukanie zaawansowane

Wyniki wyszukiwania. Ilość: 5955
Strona z 149 < Poprzednia Następna >
Marceli Dobronoki
Marcelli Drogomir Dobronoki, ur. 27.5.1830 Międzyrzecz Podlaski, zm. 27.1.1902 Petersburg. syn Antoniego (lekarza) i Karoliny Muller. Rodzina pochodzenia węgierskiego Dobro-Nagy. Ojciec Antoniego - Leopold brał udział w Konfederacji Barskiej i tu poznał Ewę Fink, córkę dygnitarza na dworze króla Stanisława Augusta. Ożenił się i miał dwóch synów - Antoniego i Józefa (przyjaciela Chopina). Urzędnik Wydziału Administracji Ogólnej Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Duchownych w Warszawie. Miał siostrę Felicję, żonę Alojzego Smólskiego (adiutanta Krysińskiego) W 1854 ożenił się z 17-latką, córką Jana Edwarda (posesora wsi Rusiec) i Zofii Psarskiej h. Jastrzębiec. Żona, wraz siostrą i przyjaciółką, udała się do Powstania, zginęła jednak przeszyta kulami moskiewskimi w bitwie pod Małogoszczem. W 1864 był oskarżony o bycie w czasie Powstania redaktorem gazety rewolucyjnej. nie zostało to jednak dowiedzione. Skazany jednak został za inne wykroczenia. Utrzymywał stosunki z członkami rządu narodowego - np. Adolfem Pawłowskim, którego nie zadenuncjował pomimo wiedzy o tym jakie stanowisko zajmuje. Nocował także u siebie członków Rządu Narodowego i przekazywał informacje o planach rządu co do kontrybucji. Za te czyny został 10.12.1864 skazany na 6 miesięcy więzienia w kazamatach i wydalenie ze służby. Dw dni później wyrok zmniejszono do 3 miesięcy. Marceli powtórnie ożenił się dopiero w 1870 z Michaliną Rutkowską. Do 1870 pracował z hr. Sołtykiem. Został sędzią gminnym w pow. Częstochowskim i właścicielem dóbr Lusławice tamże. Był to majątek położony obok miejsca urodzenia pierwszej żony. Rozwinął kancelarię adwokacką przeniósłszy się do Petersburga. Od 1856 pracował nad monumentalnym zbiorem wszystkich ustaw i rozporządzeń od XVII wieku - czego jednak nie wydał. W 1882 w czasopiśmie Tydzień napisał jednak "Rys zbiorowy o reformie sądowej w Królestwie Polskim a w szczególności o nowych sądach pokoju i gminnych". W Petersburgu był notowany jeszcze w 1902 roku w Towarzystwie Dobroczynności, gdzie opłacał włościanom w Żurawiu pod Częstochową (sąsiedztwo Lusławic) prenumeratę pism katolickich. Jest pochowany na cmentarzu Wyborskim w Petersburgu, jego zachował się.
Leopold Ignacy Antoni Dobrski
(1824 - 1905 Paryż) - Powstaniec Styczniowy [1] żołnierz wojsk polskich z r. 1863 zmarł w Paryżu w wieku 82 lat [1] W 1863 r mieszkał w Wyszogrodzie [6] "Niegdyś czynny i ruchliwy w prasie warszawskiej publicysta i literat, później zasłużony uczestnik ruchu narodowego z r. 1863, wygnaniec syberyjski, towarzysz Deskura, Bielińskiego, Ehrenberga, Dobrycza i wielu innych. Po ukończeniu nauk gimnazjalnych w Kielcach, wstąpił na kursa prawne w Warszawie, ale zamieszany do spików patriotycznych, opuścił kraj w r . 1844 i wyjechał potajemnie do Francji. W Paryżu zapoznał się z wybitnymi przedstawicielami patrjotycznej emigracji polskiej, mającej przed sobą cell jedyny: służenie krajowi i wybawienie do z jarzma moskiewskiego. Adam Mickiewicz, któremu złożył wizytę po przyjeździe nad Sekwanę, bardzo serdecznie go przyjął i ojcowskie rady mu dawał. Znajomość z Mierosławskim skłonila Leopolda Dobrskiego do opuszczenia Paryża i wyjazdu w Poznańskie, gdzie gotowało się powstanie 1846 roku. Wysłany do Królestwa jako emisarjusz w końcu stycznia 1846 r. został aresztowany w Pyzdrach i odstawionym do cytadeli warszawskiej. Po dwuletnim śledztwoe sąd wojenny skazał ś.p. Leopolda na karę śmierci, ale car Mikołaj tę karę zamienił na 10 lat katorgi w Sybirze. Z Warszawy odwieziono go do Moskwy extra-pocztą pod nadzorem "feldjegra", ale od Moskwy do Irkucka pędzono go piechotą przy bandzie aresztantów, z kajdankami na nogach. Po pięcoletnim pobycie w katordze (w Aleksandyjskim "Zawodzie") zwolniony został z ciężkich robót i zezwolono mu udać się do Irkucka na mieszkanie, gdzie przez nowe pięć lat zajmował się dawaniem lekcji francuskiego i literatury. Po śmierci Mikołaja I i manifeście następcy jego Aleksandra, Dobrski powrócił do kraju, ożenił się z panną Jadwigą Wolską, siostrzenicą i wychowanką bajkopisarza Stanisława Jachowicza i osiadł na roli pod Płockiem. Ale nie długo używał spokoju. Nadszedł rok 1863. Aresztowany po raz drugi, po kilkumiesiecznym pobycie w więzieniu płockiem i w kazamatach modlińskich, został zesłanym do miasta Jadrynia, kazańskiej gubernji, na osiedlenie, Po powrocie do kraju zamieszkał z żoną w Warszawie, potem mieszkał czas jakiś w Krakowie, a wreszcie przeniósł się do Paryża, gdzie przebywał jego syn Józef, dziennikarz paryski, znany w literaturze francuskiej pod pseudonimem Wiktora Joze. "[8] "Śp. Leopold Dobski poświęcał się także poezji i wydał w r. 1896 tom swoich utworów pod tytułem "Śpiewy z pustyni" (Paryż 1896). Pozostawił też "Pamiętniki o Rosji", które syn jego ma zamiar niebawem ogłosić dukiem. Prace te zawierać będą 4 tomy: 1) Poezje patriotyczne 2) Komedje i satyry 3) Przez Paryż na Sybierię (Wspomnienia) 4) Szkice syberyjskie. Nazwisko Leopolda Dobrskiego figuruje w kronice syberyjskiej Bohdana Zaleskiego, który poświęca mu trzy wyrazy: "Zacna, poczciwa dusza". [8] Urodził się w 1824 [2] w Mławie [3] , trojga imion: Leopold Ignacy Antoni. [3] Rodzice: Hipolit Dobrski [2], [3] (lat 34, naczelnik ... [3]) i Wiktoria Krumieńka [3] - mylnie wpisane nazwisko: powinno być Krzemińska [4], [5] Ślub - 1860 r Warszawa [9] - on kawaler, obywatel ziemski zam. w Wyszogrodzie - żona Jadwiga Wolska [8], [9] lat 23, ur w Warszawie, zam. z rodziną w Warszawie (rodzice Henryk Feliks Wolski i Nepomucjana (?) Ośmiałowska po mężu Wolska) [9] Zmarł w 1905 r w Paryżu [1]. Pochowany na Cmentarzu Saint-Ouen w Paryżu - obecnie grób nie istnieje. Rodzeństwo: 1__Aleksander Emilian Pankracy Dobrski - ur 1825 Mława [4] 2__Ignacy Marian Rudolf Dobrski - ur 1827 Mława [5] - zm, po 1863 [6] 3__Izabela Dobrska 1-vo Mijakowska - ślub 1855 Wyszogród akt nr 18 , mąż Kajetan Albert Mijakowski - zm, po 1863 [6] Rodzice: 1__Hipolit Dobrski - ur 17.08.1789 [7] - zm. 23.07.1863 Warszawa-Wola św. Stanisław, lat 74, były intedient Komisji Skarbu, żona Wiktoria Krzemińska. Zgon zgłosił syn Leopold (zamieszkały w Wyszogrodzie) [6] Pochowany na Cmentarzu Stare Powązki w Warszawie kwatera 181, rząd 4, miejsce 24 [7] Były kapitan byłych Wojsk Polskich, [7] 2_Wiktoria Krzemińska po mężu Dobrska - zm. 15.06.1892, pochowana razem z mężem na Cmentarzu Stare Powązki w Warszawie [7] Dziadkowie: 1.1___Jan Dobrski [6] 1.2__Marianna [6] 2.1__Krzemiński 2.2__ ?
Jan Dobrzański
Ur. 1818 Czarna, sanockie, zm. 1886 Lwów. Syn Stanisława (leśniczego) i Magdaleny Szeleniewicz. Wychowaniem jego kierował Tadeusz Wasilewski, który skierował go do szkół w Przemyślu a także na studia filozoficzne do Lwowa. Został guwernerem domu Sapiehów, gdzie był mentorem ks. Adama Sapiehy. W 1844 we Lwowie ożenił się z Karoliną Smochowską, (zm. 1867 córką Witalija, artysty teatralnego i Wiktorii Cielińskiej). Świadkiem na ich ślubie był książę Leon Sapieha (przywódca Powstania Listopadowego, jedna z najwybitniejszych postaci XIX wieku). Za zaangażowanie w działalność w czasie Wiosny Ludów w 1848 został karnie skierowany do armii austriackiej w której był do 1854 roku. Redagował takie gazety jak Nowiny, Dziennik Literacki, Dziennik Mód Paryskich a także Gazeta Narodowa, którą kierował przez 23 lata. Członek kierownictwa ruchu "czerwonych" w Galicji. Posiadał liczne kontakty z emigracją. Jeden z kierownictwa Komitetu Bratniej Pomocy organizującego oddziały powstańcze i zbiórki na rzecz walczących. Naczelnik Ławy Lwowskiej. Po powstaniu dalej prowadził kilka gazet we Lwowie, był dyrektorem teatru hr. Skarbka (który udało mu się "odniemczyć"), jednym z założycieli "Sokoła" i towarzystwa "Harmonia". Członek Koła Literacko-Artystycznego we Lwowie. Uznawany za twórcę nowoczesnego polskiego dziennikarstwa. Był nazywany żartobliwie "królem Janem IV". Był też przez kilka lat członkiem autonomicznej rady miasta Lwowa. Właściciel dóbr. Przed śmiercią mocno schorowany, a jeszcze w marcu angażował się w powołanie "Zakonu Staszica" mającego wzmocnić krzewienie patriotyzmu. jest na cmentarzu Łyczakowskim w kwaterze 71. O jego śmierci pisały (lub chciały pisać) wszystkie gazety w Polsce, bowiem gazety warszawskie ocenzurowano, a także wiele na świecie. Dzieci: Adela (1840-1895, mąż: Włodzimierz Bańkowski), Stanisław (1847-1880), Celina (zam. Kulczycki)
Strona z 149 < Poprzednia Następna >